Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Síða 46

116
HELGAFELL
fengið annað kast. Ég fer að sækja Germain“,
og liljóp síðan að stóru dyrunum. Germain
var læknir verkstæðismanna, hann bjó í einu
af úthverfunum. Ivar sagði fréttina án at-
hugasemda. Þeir stóðu utan um hann og litu
hver á annan vandræðalegir. Ekkert heyrðist
nema kurrið í vélsöginni, sem hafði verið skil-
in eftir í gangi. „Það er ekki víst að það sé
neitt,“ sagði einn þeirra. Þeir gengu aftur hver
á sinn stað og glymjandinn fyllti verkstæðið
á nýjan leik, en þeir unnu hægt, einsog þeir
byggjust við einhverju.
Eftir stundarfjórðung kom Ballester aftur,
fór úr jakkanum og gekk út um litlu dyrnar
án þess að mæla orð frá vörum. Birtan dofn-
aði á gluggaglerinu. Skammri stundu síðar
heyrðist píp í sjúkrabíl, þegar vélsögin var
ekki að saga, fyrst í fjarska, síðan nær, þá
rétt hjá, og loks hætti það. Skörnmu á eftir
kom Ballester aftur og allir gengu til hans.
Esposito hafði drepið á vélinni. Ballester sagði,
að þegar litla telpan var að hátta í herberg-
inu sínu, hefði hún skyndilega hnigið niður
einsog skotin. „Hvað er þetta!“ sagði Markús.
Ballester hristi höfuðið og bandaði höndun-
um óákveðið út í loftið, en það var sem hann
vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Aftur heyrðist
í horni sjúkrabílsins. Þeir stóðu þarna allir
og það var hljótt á verkstæðinu. Gulleit birt-
an féll inn um gluggana á hrjúfar, einskis
nýtar hendur þeirra. Þeir létu þær lafa nið-
ur með gömlum vinnubuxunum, sem voru all-
ar út ataðar í sagi.
Dágurinn leið hægt að kveldi. Ivar skvnj-
aði ckki annað en þreytuna og honum var sí-
fellt jafnþungt í skapi. Hann hefði viljað
segja eitthvað. En hann hafði ekkert að segja
og hinir ekki heldur. Þögul andlit þeirra báru
einungis vott um leiðindi og einhverja þrjózku.
Oðru hverju kom orðið ógæfa upp í huga
hans, en tæplega að hann yrði þess var,
og það hvarf jafnharðan einsog sápukúla, sem
springur um leið og hún verður til. Hann
langaði til að fara heim, hitta Fernöndu,
drenginn sinn og einnig svalirnar. Það stóð
heima, að Ballester tilkynnti nú einmitt að
vinnu væri lokið. Vélarnar voru stöðvaðar.
Þeir fóru sér hægt við að slökkva eldana og
laga til á verkstæðinu, gengu síðan hver af
öðrum inn í fatageymsluna. Saíd var síðast-
ur, hann átti að hreinsa til og væta r.yk-
ugt gólfið. Þegar ívar kom inn í fatageymsl-
una, var Esposito þegar undir steypibaðinu,
mikill velli og loðinn. Hann sneri í þá baki
og sápaði sig með miklum hamagangi. Það
var venja þeirra að sproksetja hann fyrir
blygðunarsemi sína, þetta mikla tröll hliðr-
aði sér ætíð þrjózkulega hjá að láta sjá
sköpulag sitt. En í dag var einsog enginn
tæki eftir því. Esposito gekk aftur á bak út
úr baðklefanum og vafði handklæði um
lendar sér. Hinir fóru í steypibað hver af
öðrum og Markús klappaði hressilega á ber-
ar síðurnar, þegar þeir heyrðu stóru hurðina
hreyfast hægt á járnlömunum. Lassalle kom
inn.
Hann var eins klæddur og þcgar hann kom
inn á verkstæðið í fyrra skiptið, en hár hans
var í nokkurri óreiðu. Hann nam staðar í
dyrunum, horfði inn í rúmgott verkstæðið,
sem nú var mannlaust, gekk nokkur skref,
nam aftur staðar og leit til fatageymslunnar.
Esposito, sem enn var með handklæðið um
lendarnar, sneri sér að honum. En hann gerði
ekki annað en að tvístíga, nakinn og vand-
ræðalegur. ívari fannst, að Markús ætti að
segja eitthvað. En Markús var ósýnilegur bak
við vatnsfossinn, sem helltist yfir hann. Es-
posito greip skyrtu og smokraði sér fíjótt í
hana um leið og Lassalle sagði: „Góða nótt“,
ldjómminni rödd en hann átti vanda til, og
gekk af stað í áttina að litlu dyrunum. Þegar
ívari kom í hug, að þeir ættu að kalla á
hann, small hurðin á hæla honum.
ívar hafði þá fataskipti án þess að þvo sér,
bauð líka góða nótt, en innilega og af öllu
hjarta, og þeir þeir svöruðu honum jafn inni-
lega. Iíann gekk hratt út, sótti hjólið sitt, og
fann aftur til þreytu í mjóhryggnum þegar
hann steig á bak. Núna, þegar hann hjól-
aði heim í Ijósaskiptunum, var mikil umferð
í borginni. Hann hraðaði sér. Hann hafði hug
á að komast sem fvrst heim í gamla húsið
og út á svalirnar. Hann ætlaði að þvo sér í