Nýtt Helgafell - 01.10.1959, Qupperneq 51

BRÉF FRÁ PÁLI MELSTED
121
ir, en líka sínar sólskinsstundir. Einu sinni
kom Brynjúlfur Pétursson inn til Jóseps
Skaptasonar, var í öngum sínum, sjálfsagt út
af „Kredduþórum“, og kvað:
Margur á bágt í heimi hér,
heyrðu það Jósef bróðir minn,
en taktu það samt ekki að þér
helvítis djöfullinn þinn.
Svona hugsaði Jónas á stundum, þar um
er ég sannfærður. — Dálítið hefi ég sagt Boga
um Jónas, en miklu minna en þér máske bú-
ist við — af þessu: hann þagði um sig, og ég
var ekki nógu spurull. Enda vissi ég ekkert
um kvæði hans, og í hverju tilefni þau voru
gjörð, fyrsta og síðasta part æfi hans.
Ég sendi Boga núna dálítið blað og þar
á „Kvarnarljóð“. Yður kynni ef til vill þykja
nógu gaman að sjá þau. Ég held þau séu
frá Skálholtsskóla.
Nú verð ég að hætta, af því ég þarf að
margskifta mér, og þar að auki stórt mál á
mánud. í Yfirrétti, sem ég á allt óritað í.
Lifið heilir og vel allar stundir.
Yðar einlægur kunningi
Páll Melsted.
Reykjavík 31. janúar 1883.
Elskulegi úngi vin.
„Þar kom einn andi aðþjótandi" o.s.fr. og
svo segi ég nú, því ég kem eins og snæljós og
fer eins og snæljós. Ég verð að fljúga í hug-
anum frá einum kunningjanum til annars,
guða skjáinn og burtu. Ég hefi í ótal mörg
horn að líta, afgamall maður og stirður í
snúningum.
Bréfið frá 14 þ.m. þakka ég yður kærlega
eins og öll bréfin. Þau gleðja mig og lífga.
Samvist mín og samvinna við yður, úngu
mennina fjær og nær, hún heldur mér vak-
andi; annars færi kallinn að dotta og draga
ýsur og ylti útaf. En meðan ég get verið að
kenna þeim úngu, meðan ég kemst upp í skól-
ann, skal ég nokk spjara mig. Þér sjáið hvern-
ig heilsan er, af því, að í dag hljóp ég gegn-
um fannirnar á kirkjubrúnni, og mæddist
okki, enda hafði ég Bloeh og séra Þorkel í
barminum.
Um Jónas liefi ég nú, held ég, tínt allt
til sem ég vissi, og ég hefi held ég engu gleymt.
Ég er dálítið farinn að gleyma því sem skéði
jjessa síðustu tíma, en hinu, sem eldra er,
gleymi ég ekki ennþá. Mig furðar að Kon-
ráð skuli ekki muna margt og mikið, þeir
Jónas voru þó svo samrýmdir æðimörg ár.
Segja verð ég yður eitt, sem ég máske hefi
sagt Boga. Það er þetta. IJaustið 1834 gengu
mislingar í Khöfn. Þeir lögðust báðir Kon-
ráð og Jónas. Konráð lá út á spítala, Jónas á
Regentsi. Konráð batnaði og skrifaði Jónasi
Ijóðabréf, þar í var þetta:
Svo er fegurð kvenna,
þeirra er flátt hyggja,
sem ís einnættur
á illu vatni,
þar sem dauðir menn
drukknað hafa,
þar sem nikurleg
nöldra læti.
(Þetta var orkt í anda Finns Magnússonar,
sagði Konráð).
Fyrirgefið góði minn, þó ég ljúki uppá gátt
mínum innra manni fyrir yður, þegar ég tala
um Jónas. Ég skil ekkert í því, ef þér fáið
engin af .Tónasar bréfum að norðan. Ekki trúi
ég því heldur, að séra Jóhann í ITruna eigi
ekkert bréf eftir hann. En þeir nenna ekki
að hreyfa sig úr hlassastæðunum og leita.
Slíka menn ætti að bera út á túnið og berja
þá þar. — Letin á íslandi er fjöllunum hærri.
Ég hef oft fundið til hins saina, sem ég þyk-
ist skilja á bréfi yðar, þegar ég hugsa um ís-
land og íslendinga. Mér liggur við að scgja,
eins og Ólafur sál. Briem sagði hér 1881:
„Iíafi þeir skömm fyrir Ingólfur og hinir aðr-
ir sem settust hér að.“
Aumt er nú að senda annað eins blað og
þetta yfir Atlantshaf til menntaðra manna,
en livað skal segja? Ég er í aðra röndina eins
og gamlar menjar frá einveldinu; gömul specía,
gömul skinnsál, gamalt gotneskt letur. —
Lifið ljómandi vel, vetur, sumar, vor og haust.
Yðar gamli kunningi
Páll Melsted.