Sveitarstjórnarmál - 01.04.1949, Qupperneq 41

SVEITARST J ÓRNARMÁL
37
og nokkrar skýringarlínur rneð. Fékk ekki
svar.
í nóvember 1948 sendi ég aftur reikning
yfir störfin á því ári og skuldina frá fyrra
ári. Tók fram í meðfylgjandi bréfi meðal
annars:
„Heiðrað svar yðar við fyrra árs kröfu hefir
mér ennþá ekki borizt sérstaklega.
Aftur á móti hafið þér haldið áfram að
leggja mér á herðar umboðsstörfin, og hefi
ég leyft mér að skilja það sem óbeint og já-
kvætt svar við kröfu minni, þótt greiðslan sé
í vanskilum.“----------
Enn hefi ég engin svör fengið.
Sömu sögu veit ég, að aðrir oddvitar hafa
að segja. Það hefir verið goldin þögn við
skriflegum kröfum þeirra.
Hvað er að hjá hinu virðuleea Fjárhags-
ráði?---------tímaleysi?---------eða?
Ársþing Sambands ísl. sveitarfélaga 1948
samþykkti einróma kröfu urn að greidd yrðu
umboðsstörfin.
Framkvæmdastjóri Sambandsins hefir
röggsamlega og ítrekað flutt bá kröfu skrif-
lega og munnlega við Fjárhagsráð eða for-
mann þess.
Enginn árangur sýnilegur.
Ég ræddi málið við formann Fjárhagsráðs
litla stund seint í nóvember s.l. Hann vildi
fyrst — að mér virtist — drepa því á dreif
með skemmtilegri gamansemi. Að lokum
sagði hann á þá leið, að líklega yrði að leggja
þetta fyrir ríkisstjómina. Enga peninga hefði
Fjárhagsráð til þess að borga með.
Stutt er milli húsa Fjárhagsráðs og ríkis-
stjómarinnar. Ekki heyrist þess samt getið,
að fundum hafi enn borið saman um þetta
málefni.
Bæjarstjóri einn sagði mér í vetur sögu
á þessa leið:
Síðla sumars hringir háttsettur maður á
skrifstofum Fjárhagsráðs hann upp og til-
kynnir honum að áður umneituð heimild
handa bónda nokkrum til þess að byggja
votheystótt, væri nú veitt og mætti hann
gefa út efniskaupaleyfi vegna tóttarbygging-
arinnar.
Bæjarstjórinn segist vera búinn fyrir all-
löngu að veita efniskaupaleyfið, af því að
ótvíræð, tímabundin nauðsyn bóndans hafi
rekið eftir.
Skrifstofumaðurinn taldi þetta furðu
djarft tiltæki af umboðsmanninum og fór
um það ásakandi orðum.
Bæjarstjórinn lýsti því þá yfir, að sér væri
engin þægð í að hafa þessi umboðsstörf með
höndum og kvaðst þar með leggja þau
niður.
Skrifstofumaðurinn sleit í skyndi síma-
sambandinu, án þess að kveðja.
Skrifstofur Fjárhagsráðs sendu bæjarstjór-
anum áfram verkefni að vinna, eins og ekk-
ert hefði í skorizt.
Þannig er ástandið:
Fjárhagsráð krefst umboðsþjónustu og þarf
á henni að halda.
Bæjarstjórar og oddvitar taka að sér þjón-
ustuna í fullu trausti á yfirboðarann, þótt
lög skyldi þá ekki til þess.
Þegar sendir eru reikningar um störfin, er
þagað við þeim — og ekkert borgað — en
starfa krafizt áfram.
Þegar sagt er upp umboðsstarfinu, er
hringt af í skyndi, og verkefni send eftir
sem áður.
Frá verklýðssjónarmiði lægi auðvitað bein-
ast við, að bæjarstjórar og oddvitar legðu
niður umboðsstörfin, neituðu að vinna þau,
og endursendu verkefnin.
Sá verkfallsháttur geðjast mér samt ekki.
Ég lít svo á, að bæjarstjórar og oddvitar séu
af þegnskaparástæðum skyldugir til þess að
annast umboðsstörfin fyrir Fjárhagsráð, en
jafn skyldugt sé ríkið til þess að borga störf-