Morgunblaðið - 12.02.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 2013
✝ Halldóra Val-gerður Hjalta-
dóttir fæddist í
Reykjavík 29. maí
1927. Hún lést þann
1. febrúar 2013 á
hjúkrunarheim-
ilinu Mörk, 85 ára
að aldri.
Foreldrar henn-
ar voru Hjalti
Magnús Björnsson
fæddur í Ríp, Ríp-
urhreppi, Skagafirði þann 27.
janúar 1892, látinn 30. apríl
1986, stórkaupmaður og konsúll
í Reykjavík og Óvína Anne Mar-
grét Arnljóts Velschow Björns-
son fædd á Sauðanesi í Sauða-
neshreppi, N-Þingeyjarsýslu 4.
mars 1900, látin í Reykjavík 2.
desember 1993, auk húsmóð-
urstarfa rak hún saumastofu í
Reykjavík um árabil.
Systkini Halldóru Valgerðar
eru: A) Snæbjörn Hjaltason Arn-
ljóts f. 1928, yfirlæknir í Sví-
þjóð, B) Bragi Björn Orri Hjalta-
son f.1931, verslunarmaður í
Reykjavík og C) Guðríður Val-
borg Hjaltadóttir f. 1938,
sjúkraliði og húsmóðir í Reykja-
vík.
2003 og Margrét Lea f. 2008. b)
Jóhanna María f. 1978, barnsf.
Gottskálk Gizurarson f. 1974,
synir þeirra eru Gizur f. 2001 og
Þórhallur f. 2009. c) Klara f.
1982, barnsf. Guðmundur Tjörvi
Guðmundsson f. 1976, sonur
Flóki Týr f. 2003. d) Signý f.
1987, sambýlismaður Þorbjörn
G. Kolbrúnarson f. 1987. e)
Þórður Frímann f. 1995. 3)
Gunnhildur f. 1958, kennari,
eiginmaður Þór Tómasson f.
1958, efnaverkfræðingur. Börn
þeirra eru a) Halldóra f. 1984. b)
Þórunn f. 1986. c) Ólafur f. 1996.
4)Ólafur f. 1963, arkitekt, sam-
býliskona Donna Fumoso, förð-
unar- og hárgreiðslumeistari,
dóttir þeirra er Lilja Anna f.
2003. Halldóra Valgerður ólst
upp í Reykjavík. Varð stúdent
úr MR 1947. Um árabil gegndi
hún húsmóðurstörfum í Vest-
mannaeyjum og Reykjavík. Árið
1969 innritaðist hún í Kenn-
araskóla Íslands og lauk þaðan
kennaraprófi vorið 1971. Hall-
dóra starfaði sem kennari við
Hvassaleitisskóla frá 1971 til
ársins 1997 og sinnti eftir það
forfallakennslu í nokkur ár.
Hún sótti ótal námskeið tilheyr-
andi kennslu, einnig leiðsögu-
mannanámskeið og hannyrða-
námskeið.
Útför Halldóru Valgerðar fer
fram frá Áskirkju í dag, 12.
febrúar 2013, og hefst athöfnin
kl.13.
Halldóra Val-
gerður giftist Þórði
Frímanni Ólafssyni
lögfræðingi þann
19. nóvember 1950.
Þórður Frímann
fæddist í Reykjavík
5. maí 1928. For-
eldrar hans voru
Ólafur Thoraren-
sen, bankaúti-
bússtjóri, f. 8. des-
ember 1892 á
Akureyri, d. 1966 og Jóhanna
María Frímannsdóttir Thor-
arensen, húsmóðir, f. 26. júní
1897 á Akureyri, d. 1978. Börn
Halldóru og Þórðar eru 1)
Margrét María f. 1951, tann-
læknir, eiginmaður Guðmundur
Gunnarsson f. 1951, arkitekt.
Dóttir þeirra er Gunnþóra f.
1976, eiginmaður Michael Blik-
dal f. 1977, börn þeirra eru Saga
María f. 2004, Thelma Björk f.
2007 og Elías Ari f. 2011. 2)
Anna Halldóra f. 1953, hjúkr-
unarfræðingur, eiginmaður
Þórhallur Jóhannesson f. 1953,
prentari. Börn þeirra eru a)
Þórhildur f. 1974, eiginmaður
Ásgeir Björgvinsson f. 1973,
dætur þeirra eru Þórey Anna f.
Ég man þegar ég hitti
tengdamóður mín fyrst. Mér
var tekið af vinsemd og ró. Og
þannig var hún yfirleitt. Vin-
samleg og róleg. Auðvitað var
þó margt sem hún hafði
ákveðnar skoðanir á og mér
fannst gagnvart sumum málum
vera óþarfa stífni í henni, en
þannig er það með langflesta
og það hefði líklega ekki verið
jafngott að hún hefði tekið öllu
með jafnmikilli ró.
Halldóra hafði gaman af að
spila. Hún spilaði bridge og vist
og borðspil og naut þess alltaf.
Það var mikið áfall þegar hún
hætti að geta spilað og í raun
fyrsta merkið um að ellihrörn-
un væri farin að há henni. Frá
því að það gerðist fyrir nokkr-
um árum hefur elli smám sam-
an verið að ná yfirhöndinni
þangað til að hún lést núna á
föstudaginn eftir nokkuð þung-
bæran tíma.
En lífið var líka oft skemmti-
legt. Halldóra var dugleg að
ferðast innanlands og utan.
Hún fór víða með fjölskyldunni,
en hún fór líka í ferðalög með
vinafólki sínu og þess vegna ein
í ferðalög til útlanda til að
heimsækja fjölskyldu og vini.
Áður var þá oft farið til Dan-
merkur, enda nauðsynlegt fyrir
dönskukennara að æfa sig í
dönskunni, en seinna meira til
Bandaríkjanna, síðast til að
heimsækja son sinn og fjöl-
skyldu í New York. Naut hún
þess að vera í stórborginni og
svo líka að gæta sonardóttur
sinnar.
Hún var mikil fjölskyldukona
og var til í að gera ýmislegt
með barnabörnunum. Ég man
til dæmis þegar hún leigði sum-
arhús með heitum potti og var
með vikupottpartí með þeim.
Oft fengu barnabörnin að gista
eina nótt eða stundum lengur
ef þess þurfti og líka þótt þess
þyrfti ekki. Mig grunar að það
hafi nú ekki endilega verið mik-
ið um að vera þar, því að amma
var ekki að reka á eftir neinu,
en börnin mín voru að minnsta
kosti oft til í að gista aftur.
Halldóra var af ætt göngu-
garpa. Hún gekk oft í vinnuna
þó svo að það stæði bíll heima.
Hún fór líka oft í gönguferðir
um bæinn í frítíma sínum. Svo
gengum við líka í nágrenni
bæjarins og viðruðum hundinn.
Þegar hún kom til okkar í
sveitinni var oft farið í göngu-
ferðir. Þetta voru nú engar
kappgöngur, en þeim mun
meira var lagt upp úr því að
njóta náttúrunnar.
En þegar haustaði voru það
berin sem áttu hug hennar því
hún var mikið fyrir bláber. Svo
var kennslan að byrja. Hún
kenndi fyrst almenna kennslu,
en svo fór hún meira yfir í
dönskukennslu. Hún hélt lengi
áfram að kenna og eftir að hún
fór á eftirlaun tók hún oft að
sér forfallakennslu. Hún leysti
líka Gunnhildi af sem kennara
einhver skipti þannig að við
gátum farið í stutt frí eftir að
skólaárið byrjaði. Það var mik-
ill lúxus.
Undanfarin ár hefur ellin og
slappleiki sótt æ meira á. Hún
var meðal fyrstu íbúa í Mörk-
inni þar sem hún fékk góða
umönnun og gott atlæti. Fær-
um við öllum íbúum og starfs-
fólki þar bestu þakkir fyrir við-
kynninguna á þessum tíma.
En nú er þessum tíma lokið
og ég kveð Halldóru með sökn-
uði, en með góðum minningum.
Þór T.
Halldóra tengdamóðir mín
hefur kvatt okkur og á slíkri
stundu lítur maður til baka. Ég
minnist hennar ekki öðruvísi en
brosandi og glettinnar og alltaf
var stutt í hláturinn. Hún var
með þægilega nærveru og gam-
an var að spjalla við hana um
lífið og tilveruna. Heimilið þar
sem hún og Þórður bjuggu að
Hvassaleiti 28 var einstaklega
fallegt og hlýlegt. Árið 1971
kynnist ég Önnu Dóru dóttur
þeirra úti í Berlín. Ég hafði
farið í fyrsta skiptið til útlanda
og upplifunin var einstök og við
það bættist að við urðum ást-
fangin og ferðuðumst um Evr-
ópu það sumarið eins og sannir
hippar. Höfðum við ekki miklar
áhyggjur af foreldrum sem
voru með hugann við ung-
lingana sína sem voru aðeins 17
ára. Um haustið þegar við kom-
um heim fór aðeins um mig
þegar átti að kynna mig fyrir
Halldóru og Þórði.
En það var algjör óþarfi því
tekið var á móti mér með mik-
illi vinsemd og svo hefur ætíð
verið síðan. Eftir að börnin
okkar fæddust var það ávallt
mikil tilhlökkun að heimsækja
afa og ömmu í Hvassaleiti og
skemmtilegast var fyrir ungann
að fá að gista hjá þeim. Minn-
isstæðar eru allar matarveisl-
urnar sem Halldóra og Þórður
buðu til af miklum rausnar-
skap. Fjölskyldurnar urðu
stærri og stærri og það var líf
og fjör hjá barnabörnum þeirra
þegar komið var saman í
Hvassaleiti á jólum og páskum.
Halldóra bar sig ávallt vel, var
smekkleg og glæsileg kona.
Kennari var hún við Hvassa-
leitisskólann allan sinn starfs-
feril og lagði sig mjög fram við
kennsluna. Var vinsæl bæði af
samstarfsmönnum og ekki síð-
ur af börnunum, þar sem hún
fékk viðurnefnið Dóra danska,
og hafði gaman af.
Ég á Dóru mikið að þakka
og kveð hana með söknuði.
Þórhallur
Jóhannesson.
Elsku Dóra amma, mikið
söknum við þín. Þó það sé langt
síðan við höfum setið saman í
Hvassaleitinu er samt eins og
það hafi verið í gær. Enda var
alltaf hægt að koma við og fá
kaffi og rúsínubrauð og stund-
um spila rommý við stofuborð-
ið. „Ertu komin, elskuleg,“
sagðirðu þá og tókst alltaf hlý-
lega á móti okkur, enda fannst
þér alltaf gaman að fá gesti og
hitta fólk, bæði börn og full-
orðna. Ömmu fannst bæði gam-
an að fá heimsóknir, og ekki
síðra þótti henni að skreppa
eitthvað sjálf, allt frá því að
spila bridge og yfir í heimsókn
vestur um haf. Hún var alltaf
aufúsugestur, enda fannst öll-
um gott að vera í kringum
ömmu. Hún kunni að taka hlut-
unum létt og hélt sínu striki,
oft raulandi lagstúf með sjálfri
sér. Þessi ljúfa skapgerð Dóru
ömmu bjó alls staðar til já-
kvætt andrúmsloft, ekki síst
heima í Hvassaleitinu.
Heima hjá afa og ömmu ríkti
ákveðið tímaleysi sem var ró-
andi og þægilegt, samt var allt-
af nóg að gera, alltaf gaman og
aldrei langaði okkur að fara
heim. Í minningunni var hægt
að dunda sér þar daginn út og
inn, við að teikna myndir, tala
við ömmu og afa, allt mögulegt.
Stundum fórum við jafnvel í
búðir með ömmu sem okkur
fannst sérlega gaman, enda átt-
um við þar sameiginlegt áhuga-
mál. Dóra amma var einstak-
lega smekkleg og fagurklædd
kona, hún hafði gott auga fyrir
því sem var fallegt og hefur
verið okkur mikill innblástur
hvað það varðar. Við eyddum
löngum stundum í könnunar-
leiðangra í gegnum fataskáp-
ana í kjallaranum. Þar var allt-
af eitthvað að finna sem var
flott og öðruvísi, enda hugsaði
amma vel um sitt og passaði að
engu væri hent. Aftur spilaði
tímaleysið þar sitt hlutverk,
það var auðvelt að heimsækja
sjöunda áratuginn í Hvassaleit-
inu í gegnum fataskápana, en
ekki síður í gegnum grænu og
appelsínugulu eldhússkápana
með blómunum.
Elsku amma, við systur
söknuðum þín um leið og við
vorum ekki lengur á Íslandi hjá
þér. Þessi síðustu ár hefur ver-
ið erfitt að sjá hvernig þú gast
æ minna verið þú sjálf, bæði
fyrir þig og okkur. Saman eig-
um við þó fjöldann allan af góð-
um minningum, hvort heldur
sem er úr Hvassaleitinu, hjá
langömmu á Hagamelnum eða í
rauða Saabnum.
Við amma áttum mjög margt
sameiginlegt. Við bæði elskuð-
um að fá kleinuhringi með
súkkulaði, nammi á laugardög-
um, kjallarabollur með smjöri
og sætri jarðarberjasultu. Okk-
ur fannst gott að fá karamellur
úr Macintosh, vöfflur með sultu
og rjóma og ís í Kringlunni. Við
(amma og Óli) vorum að mér
finnst ein með þetta í fjölskyld-
unni.
Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur. Farvel, elsku amma.
Halldóra, Þórunn og Ólafur.
Halldóra Valgerð-
ur Hjaltadóttir
✝ IngveldurBjarnadóttir
Thoroddsen fædd-
ist 31. október 1924
á Patreksfirði. Hún
lést á Hrafnistu 4.
febrúar 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Bjarni
Bjarnason, söðla-
smiður, f. 1874, d.
1958, og Guðfinna
Guðnadóttir, f.
1888, d. 1973. Systkini Ingveldar
voru: Guðmundur Ingi f. 1921, d.
1999, Kjartan, f. 1927, Laufey, f.
ur hans, Ólöf Jónína, f. 1969 og
Hrafnhildur, f. 1973. Sambýlis-
kona Ólafs er Sigurbjörg Sverr-
isdóttir, f. 1954. 2) Ásta Stein-
unn, dósent við
Hjúkrunarfræðideild HÍ, f. 1953,
gift Bolla Héðinssyni, hagfræð-
ingi, f. 1954. Börn þeirra eru
Sverrir, f. 1980, Atli, f. 1985,
Brynhildur, f. 1989. Sonur Ástu
og fóstursonur Bolla er Einar
Gunnar Guðmundsson, f. 1972. 3)
Gígja Guðfinna, f. 1957.
Barnabarnabörnin eru sjö.
Fyrir utan skyldunám stund-
aði Ingveldur nám í Húsmæðra-
skólanum Ósk á Ísafirði veturinn
1942-43. Ingveldur starfaði lengi
sem fótaaðgerðafræðingur sam-
hliða heimilisstörfum.
Útför Ingveldar fer fram frá
Neskirkju í dag, 12. febrúar
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
1929, d. 2009 og
Ragna, f. 1931.
Einnig átti hún tvö
hálfsystkin, Svöfu
Loftsdóttur Jensen,
f. 1914, d. 1993, og
Bjarna Bjarnason,
f. 1911, d. 1985.
Ingveldur giftist
Einari Thoroddsen,
skipstjóra, frá
Vatnsdal við Pat-
reksfjörð, 16. októ-
ber 1943, f. 23. maí 1913, d. 13.
maí 1991. Börn þeirra: 1) Ólafur,
lögfræðingur, hrl., f. 1945. Dæt-
Ég hef oft velt því fyrir mér
hvernig lífshlaup Ninnu,
tengdamóður minnar, hefði orð-
ið hefði hún fæðst inn í nú-
tímann, það allsnægtasamfélag
sem við búum við í dag. Sem vel
gefin og fróðleiksfús stúlka
hefði hún áreiðanlega lokið
lengri skólagöngu en raunin
varð og ekki síst hefðu henni
boðist fleiri tækifæri til sjálfs-
þroska og leitar að svörum lífs-
ins sem alla tíð voru henni hug-
leikin.
Ekkert skorti á það atlæti
sem foreldrarnir vildu veita
henni og systkinum hennar en
fjárráðin voru ekki mikil hjá
söðlasmiðnum á Björgunun á
Patreksfirði og munnarnir
margir að metta.
Leiðir okkar Ninnu lágu sam-
an fyrir réttum 35 árum þegar
við Ásta dóttir hennar hófum að
feta okkar æviveg saman. Allt
tal um stirð samskipti tengda-
sona við tengdamæður eru mér
algjörlega framandi því ég held
mér sé óhætt að fullyrða að á
samskipti okkar Ninnu féll aldr-
ei nokkur skuggi. Vinátta henn-
ar var mér ómetanleg fyrir allt
það sem hún lagði fjölskyldu
okkar til, með ómældri aðstoð
og velvilja. Ninna var glaðsinna
og víðsýn og hafði iðulega gott
til málanna að leggja.
Ninna ólst upp í gjörvilegum
systkinahóp á Patreksfirði
þangað sem foreldrar hennar
höfðu flutt til að skapa sér og
börnum sínum betra viðurværi
en annars staðar bauðst. Hand-
an fjarðarins í Vatnsdal ólst upp
á sama tíma ekki síður gjörvi-
legur systkinahópur. Þar var
Einar sem síðar varð eiginmað-
ur hennar.
Kaflarnir í lífi tengdamóður
minnar voru nokkrir. Hún gift-
ist ung og hennar beið hlut-
skipti sjómannskonunnar. Hún
gifti sig í miðju stríðinu og Ein-
ar var einn þeirra togaraskip-
stjóra sem sigldu öll stríðsárin.
Eftir að Einar kemur í land
gerast þau frumbýlingar á Hög-
unum þar sem þau reisa sér hús
og eiga heima á meðan Einars
nýtur við. Ninna aflaði sér þá
menntunar sem fótaaðgerða-
fræðingur og setti á laggirnar
fótaaðgerðastofu sem hún starf-
aði síðan við í mörg ár ásamt
húsmóðurstarfinu á fallega og
notalega heimilinu á Hjarðar-
haganum.
Ninna gegndi margföldu
ömmuhlutverki í lífi okkar Ástu
og barna okkar. Eftir að for-
eldrar mínir féllu báðir frá,
langt um aldur fram, og eftir
andlát Einars tók Ninna á sig
það hlutverk sem venjulega er
falið tveimur öfum og tveimur
ömmum. Því hlutverki sinnti
hún vel, af einlægni og tak-
markalausum kærleika. Hún tók
bílpróf ung og ók á meðan heils-
an leyfði. Þannig var hún okkur
ómetanleg hjálp við að taka á
móti börnunum, gefa þeim eitt-
hvað í svanginn og koma þeim í
aukatímana. Aðeins með hennar
hjálp gekk þetta allt upp þegar
mest var. Ninna og Einar voru
vakin og sofin yfir velferð okkar
og barna okkar og fannst aldrei
nóg að gert til að létta undir
með okkur.
Enn ein kaflaskiptin verða í
ævi Ninnu þegar Gígja dóttir
hennar greinist með geðklofa.
Hefst þá kafli sem þeir einir
þekkja sem reynt hafa. Þegar
einhver greinist með geðsjúk-
dóm breytist margt í lífi að-
standendanna og mest þeirra
sem næst standa. Þannig var
Ninna alla tíð nánasta hjálp-
arhella Gígju í veikindum henn-
ar og samband þeirra mæðgna
einstaklega náið.
Blessuð veri minning góðrar
konu.
Bolli Héðinsson.
Elsku amma, þegar ég frétti
að þú værir dáin var ég staddur
aftan við stóra og mikla kirkju í
París sem ég hafði gengið fram
á af rælni. Ég segi af rælni því
ég stefndi ekki þangað og vissi
ekki að hún væri handan við
hornið, en það getur náttúru-
lega ekki hafa verið fyrir til-
viljun. Þú hefur leitt mig þang-
að svo við gætum átt
kveðjustundina sem okkur var
meinað að eiga í Reykjavík.
Meðan kertið þitt brann
horfði ég í logann og hugsaði
um Guð og eilífðina og tímann
og pönnukökur. Um himinháa
pönnukökustafla með bráðnum
sykri. Skyndilega rann upp fyrir
mér að þú hafðir þá um morg-
uninn bakað fyrir mig í síðasta
sinn; hvers vegna hafði ég ann-
ars fengið pönnukökur með
sykri í morgunmat í fyrsta og
örugglega síðasta sinn á ævinni
akkúrat þennan dag, líkast til á
sömu mínútu og þú skildir við
heiminn og okkur?
Þú vissir það manna best að
hér í heimi er meira en ber fyrir
augu; kannski tengi ég einmitt
fyrst og fremst Guð og pönnu-
kökur við þig, amma mín. Og
auðvitað lyktina í hvítu Mözd-
unni þinni, þessari með þunga
stýrinu, og ofurvarlegan akst-
urinn suður í Kópavog á píanó-
æfingu, kótelettur og fisk í
raspi, ástina í augunum á þér og
trúna sem aldrei bilaði, hvort
heldur sem var á okkur eða al-
mættið.
Þú sagðir stundum að þú
hefðir glatað mér þegar við
fluttum til Ameríku átta-
tíuogsjö. Hvað svo sem var til í
því þá fannst mér ég sem betur
fer aldrei hafa glatað þér og
mér líður heldur ekki þannig
núna þegar þú ert farin.
Sofðu rótt, elsku amma.
Atli Bollason.
Fáein orð set ég nú á blað til
að minnast mágkonu minnar,
Ninnu, eins og hún var ætíð
kölluð. Kynni okkar urðu fyrir
nær sextíu árum þegar við
Ragna, systir hennar, jafnan
kölluð Stella, höfðum ákveðið að
ganga saman lífsgönguna.
Ninna og Einar maður henn-
ar voru hin fyrstu sem ég
kynntist af hinni stóru fjöl-
skyldu verðandi konu minnar.
Þau kynni vil ég nú þakka þeg-
ar þau hjón hafa bæði kvatt,
Einar fyrir meira en tveimur
áratugum, og svo Ninna nú,
orðin 88 ára gömul.
Fyrstu árin voru kynni okkar
náin, einkum eftir að við leigð-
um kjallaraíbúð í nýju húsi
þeirra við Hjarðarhaga, en þar
bjuggum við á árunum 1959 til
1963 er við fluttum í Garðabæ.
Og þessi góðu kynni við Ninnu
og Einar, og síðar börn þeirra,
hafa haldist síðan. Nokkru eftir
lát Einars flutti Ninna í góða
íbúð við Hátún. Þar bjó hún þar
til fyrir fáum árum að hún flutti
á Hrafnistu í Reykjavík. Þar gat
hún búið um sig í notalegu her-
bergi sínu og þar naut hún
einkar góðrar umönnunar
starfsfólksins á Hrafnistu.
Á árum áður áttum við marg-
ar góðar samverustundir, ýmist
á heimili Ninnu og Einars, eða á
okkar heimili í Garðabæ. Og áð-
ur en Ninna fluttist á Hrafnistu
var hún boðin og búin að ganga
úr Hátúninu í hjúkrunarheimilið
Sóltún til að heimsækja Stellu
systur sína, en þar hefur hún
dvalið undanfarin ár. Fyrir öll
þessi góðu kynni er nú þakkað
þegar við kveðjum Ninnu hinstu
kveðju.
Við Stella sendum börnum
hennar og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að
blessa minningu Ingveldar
Bjarnadóttur Thoroddsen.
Ólafur G. Einarsson.
Ingveldur Bjarna-
dóttir Thoroddsen