Morgunblaðið - 12.02.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. FEBRÚAR 2013
Elsku amma er fallin frá.
Þótt það sé óendanlega sárt að
vita til þess að ég eigi ekki eftir
að sjá hana aftur í þessu lífi er
samt huggun fólgin í því að vita
til þess að nú er þjáningum
hennar lokið og við tekur vist
með langömmu Binnu og lang-
afa Frigga. Þrátt fyrir að örlög-
in hafi gripið svona grimmilega
inn í þegar amma fékk heila-
blóðfallið í janúar 2003 tókst
henni alltaf að sjá spaugilegu
hliðina á lífinu og aldrei var
langt í húmorinn, þótt heilsa
hennar lægi niður á við. Ég var
mikill ömmu- og afastrákur
þegar ég var yngri og sótti mik-
ið í þau á Hólaveginn og minn-
ingarnar sem ég á þaðan eru
mér ómetanlegar. Við bræður
nutum líka góðs af því að alltaf
var hægt að hringja í ömmu og
fá skutl heim, því hún naut þess
bara að fá tíma með okkur.
Amma sinnti líka móður sinni
(langömmu Binnu) sérstaklega
vel síðustu ár hennar, við brost-
um alltaf að því í fjölskyldunni
að þegar eitthvert okkar keyrði
á eftir þeim mæðgum var eins
og enginn væri í bílnum á und-
an okkur því þær voru svo litl-
ar. Þegar ég hringdi í lang-
ömmu Binnu um árið til þess að
tilkynna henni að hún væri að
verða langalangamma þá
sprakk hún úr hlátri. Það kom
til vegna þess að henni þótti
miklu frekar fyndið að vita til
þess að Lilla, dóttir hennar,
væri að verða langamma heldur
en að hún sjálf væri að verða
langalangamma. Þetta húmor-
sviðmót var lýsandi fyrir lang-
ömmu og ömmu Lillu. Afi var
mjög duglegur að fara með
ömmu í ferðalög og létu þau
fötlunina ekki stoppa sig. Er
það mér (og vinum og sam-
starfsmönnum) sérstaklega
minnisstætt þegar hún mætti í
30 ára afmælið mitt sem ég hélt
á Bifröst í Borgarfirði þar sem
við Sandra bjuggum. Í miðju
partíinu óskaði amma eftir því
að fá að fara upp á svið og
halda tölu þar sem hún rifjaði
upp nokkur atvik úr æsku
minni, algjörlega óundirbúið.
Konan gjörsamlega sló í gegn
og afmælisgestirnir veltust um
af hlátri. Næstu daga á eftir
heyrði ég reglulega frá vinnu-
félögum mínum: „Biggi, amma
þín er snillingur.“ Ég vissi það
alltaf, var bara ánægður að
fleiri fengu að kynnast því
hversu skemmtileg og yndisleg
kona hún var. Við amma spjöll-
uðum reglulega saman í síma
þar sem við Sandra bjuggum
ekki á Króknum. Eins fórum
við nokkrar dagsferðir þangað
til þess að hitta ömmu og afa og
alltaf voru fagnaðarfundir hjá
okkur. Ég heimsótti hana,
ásamt Söndru og Bjarka bróð-
ur, þegar ég var í jólafríinu
mínu á Íslandi; mikið hafði
dregið af henni og kvaddi ég
hana sérstaklega vel eftir þá
heimsókn því ég vissi að hún
sofnaði brátt svefninum langa.
Svo fór og kvaddi hún þennan
heim laugardaginn 2. febrúar
2013. Ég er svo þakklátur fyrir
það að hafa fengið að hafa elsku
ömmu svona lengi í lífi mínu,
hún kenndi mér svo margt og
átti mikinn þátt í að gera mig
að þeim manni sem ég er í dag.
Hólmfríður
Friðriksdóttir
✝ HólmfríðurFriðriksdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 3. júlí 1937.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni
Sauðárkróki 2.
febrúar 2013.
Útför Hólm-
fríðar fór fram frá
Sauðárkrókskirkju
9. febrúar 2013.
Sú lífslexía sem ég
lærði af þessari
yndislegu konu var
að njóta augna-
bliksins, taka sjálf-
an mig ekki of há-
tíðlega, sýna
væntumþykju og
hafa gaman af líf-
inu. Með þessa
lexíu í farteskinu
ætla ég að fara í
gegnum líf mitt og
koma henni áleiðis til barna
minna.
Birgir Óli Sigmundsson.
Ég var komin á Krókinn og
þá byrjaði lífið okkar saman.
Ég man eftir mér sitjandi við
eldhúsborðið á Hólavegi 3 í
fyrsta sinn á vordegi í maí 1952.
Elsku mamma okkar, sem ég sá
þá í fyrsta sinn, lagði á borð
diska, sem voru með máðum,
ekki greinilegum rósum og ég
sagðist ekki borða af óhreinum
diskum. Það voru fyrstu kynni
fjölskyldunnar af mér og þetta
var nú bara rétt byrjunin á
okkar sambandi. Mikið varð
hún Lilla systir hissa á þessum
dóna þegar hún frétti þetta, en
þetta varð mikið hlátursefni síð-
ar.
Elsku Lilla mín, þarna kom
hún allt í einu í eldhúsdyrnar, í
rauðu flottu kápunni með beltið
um sig miðja, 15 ára sæt og
ung, full af orku og lífsgleði, til
að sjá stelpuna, sem átti að fá
að vera þetta sumar hjá fjöl-
skyldunni (en um haustið sagð-
ist ég vilja vera lengur og var
20 ár í viðbót.). Ég man þetta
eins og það hafi gerst í gær.
Lilla mín varð stóra systir
mín, þá 15 ára og ég 4 ára, og
það var nú ekki auðvelt fyrstu
misserin og árin, en þá kom í
ljós þrautseigjan og þolinmæðin
hjá henni og allir hennar ein-
stöku eiginleikar. Mikið leit ég
upp til hennar alla tíð, hún var
mér svo góð og blíð, þegar ég
þurfti svo mikið á því að halda,
kenndi mér svo ótalmargt, hún
saumaði og prjónaði á dúkkuna
mína, las fyrir mig, tók mig
með sér á alls konar viðburði,
umbar mig og tók mér eins og
ég var, villt og mikil ótemja, en
missti aldrei þolinmæðina. Það
var hún sem kenndi mér t.d. að
matur hét ekki bara skyr og
fiskur, kenndi mér borðsiði og
allt sem hét þá almennir
mannasiðir, t.d. að nota hnífa-
pör og þakka fyrir matinn. Og
alltaf var hún föst fyrir með sitt
rólega fas þó að við værum
stundum ósáttar í þessum
kennslustundum og smáátök
yrðu við eldhúsborðið, en hún
gafst aldrei upp. Pabbi og
mamma höfðu gaman af, sögðu
þau mér seinna.
Alltaf var hún tilbúin að
hjálpa. Ég var svo stolt þegar
hún kynnti mig sem systur,
dáðist að svo mörgu í hennar
fari og að hennar endalausu
tryggð og hugulsemi og í raun
var hún fyrirmyndin mín alla
tíð og ég mótaðist mikið af
henni. Ég fylgdist með öllu í
hennar lífi og hún fylgdist með
öllu í mínu lífi, þá og alltaf síð-
ar, við urðum bestu vinkonur og
miklir sálufélagar.
Við áttum okkar yndislegu
stundir, báðar orðnar eiginkon-
ur, mömmur, ömmur, höfðum
alltaf um margt að tala, fjöl-
skyldumálin, lífið og tilveruna.
Þegar fjarlægðin var á milli
okkar dugði síminn okkur af-
skaplega vel.
Núna er hún farin til pabba
og mömmu, og ég græt og
græt, og skrifa þessar línur í
gegnum tárin, ósátt, vil ekki
missa hana, vil ekki að hún fari.
Ég þakka fyrir af öllu mínu
hjarta að hafa átt Lillu mína,
bestu systur og vin sem nokkur
getur átt. Hún bar svo mikla
umhyggju ekki bara fyrir mér,
heldur öllum sem á þurftu að
halda. Allir munu sakna henn-
ar.
Það var mitt lán í lífinu að
eignast hana og pabba og
mömmu.
Ég samhryggist fjölskyld-
unni allri.
Kveðja frá systur.
Hildur Bjarnadóttir.
Um þessar mundir eru 13 ár
síðan ég kynntist Hólmfríði
Friðriksdóttur, eða ömmu Lillu
eins og við kölluðum hana allt-
af, þegar við Jón Brynjar dótt-
ursonur hennar byrjuðum að
rugla saman reytum. Amma
Lilla var einstök kona á allan
hátt, ljúf, góð og skemmtileg.
Hún bar alltaf hag okkar krak-
kakjánanna fyrir brjósti og ráð-
lagði okkur um lífið og til-
veruna eins vel og hún gat enda
var það vel við hæfi að játast
dóttursyni hennar þegar við
vorum í sumarbústað með
ömmu Lillu og afa Jóni á Ill-
ugastöðum sumarið 2002 og
brúðkaupsdagurinn ákveðinn í
ágústsólinni á sólpallinum á
Hólavegi 31 og skyldi brúð-
kaupið verða 5.10. 2002. Það var
mikið áfall þegar amma Lilla
veiktist í janúar 2003 en jafn-
framt ákaflega gleðilegt þegar
tíminn leið og það varð ljóst að
hún var svo ótrúlega hraust og
dugleg að koma til baka eins
mikið og hægt var. Við áttum
margar góðar stundir saman,
ekkert endilega að gera eitt-
hvað, bara að vera saman vegna
þess að hún hafði svo einstak-
lega góða nærveru.
Minningin lifir um yndislega
konu og hana geymi ég í hjarta
mínu um ókomna tíð.
Jón, Björg og fjölskylda,
Friðrik og fjölskylda, Kalli og
fjölskylda, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Berglind Karlsdóttir.
Fallin er frá sóma- og heið-
urskonan Hólmfríður Friðriks-
dóttir. Fyrstu kynni mín af
Lillu voru á haustdegi árið
1975. Fyrsti skóladagurinn var
runninn upp og ég gekk einn
með allt of stóra skólatösku á
bakinu eftir Hólaveginum á leið
í Barnaskólann á Sauðárkróki.
Eitthvað var ég annars hugar
og við hús númer 31 hallaði ég
mér yfir grindverkið til að
skoða eitthvað stórmerkilegt í
trjábeðinu. Opnuðust þá úti-
dyrnar og út steig lágvaxin og
snaggaraleg kona sem kallaði
til mín: „Ertu að fara í skól-
ann?“ Mér varð hálfhverft við
en svaraði spurningunni ját-
andi, hélt kannski að það væri
bannað að taka hluti úr blóma-
beðum við Hólaveg 31 og var
örugglega hálfskömmustulegur.
„Bíddu aðeins eftir honum
Kalla mínum, hann er að klæða
sig í gammosíurnar, þið getið
verið samferða í skólann.“ Og
ég beið og við Kalli urðum sam-
ferða þennan spotta út Hóla-
veginn og höfum verið samferða
allar götur síðan.
Heimilið á Hólavegi 31 var
annað heimili stórs hóps stráka
á Króknum. Við Kalli, Kristján,
Svabbi og margir fleiri góðir fé-
lagar vorum nánast jafn mikið
þar eins og heima hjá okkur.
Kannski mætti segja að Lilla
hafi tryggt að við yrðum sam-
ferða fleiri vegi en Hólaveginn
þessi drengjahópur. Heimili
Lillu og Jóns var alltaf opið og
Lilla tók alltaf vel á móti okkur.
Þau hjónin ferðuðust mikið á
tímabili og það hentaði ungling-
unum vel. Mér er til efs að Lilla
hafi ekki fyrir löngu vitað að
sumir plattarnir á veggjunum
og blómavasarnir á borðunum
höfðu annan uppruna en þeir
sem hún hafði keypt. Það var
nefnilega oftast hægt að fá eitt-
hvað hjá Binna Júlla sem okkur
fannst líkt því sem brotnaði.
Lilla hélt sambandi við okkur
brottfluttu drengina með sínum
hætti. Við hittum þau hjónin
oftast þegar við áttum leið á
Krókinn og alltaf tók hún bros-
andi á móti manni og faðmaði
og kyssti og vildi vita allt um
hvernig börnin okkar hefðu það
og hvernig lífið gengi. Alltaf var
hún jákvæð og hlý og vænt-
umþykjan streymdi frá henni.
Okkur hjónum þykir afar
leitt að geta ekki fylgt þessari
yndislegu konu síðasta spölinn
en vottum Jóni, Björgu, Frið-
riki, Kalla og fjölskyldum
þeirra og afkomendum okkar
dýpstu samúð. Missir þeirra er
sannarlega mikill. Megi algóður
Guð blessa minningu Hólmfríð-
ar Friðriksdóttur.
Árni Þór og
Hólmfríður (Hófý).
Nú kveðjum við okkar kæru
Lionssystur, Hólmfríði Frið-
riksdóttur eða Lillu eins og hún
var alltaf kölluð.
Lilla var ein af stofnfélögum
í Lionessuklúbbnum Björk á
Sauðárkróki sem stofnaður var
í nóv. 1986, en breytt í Lions-
klúbbinn Björk í apríl 1993.
Lilla var einstök manneskja,
hafði létta lund og skipti aldrei
skapi, alltaf stutt í brosið og
gamansemina. Nærvera þannig
manneskju hefur jákvæð áhrif á
alla og var hún einstaklega góð-
ur félagi sem alltaf var gott að
leita til. Lilla var búin að gegna
hinum ýmsu embættum í klúbb-
unum, sat margsinnis í stjórn
og þekkti allt í kringum Lions
út og inn, var líka gift miklum
Lionsmanni, Jóni Karlssyni.
Þekkti því fjölmarga innan
hreyfingarinnar og naut þess að
fara á Lionsþing hérlendis sem
erlendis. Lilla var Melvin Jon-
es-félagi en það er æðsta við-
urkenning Lionshreyfingarinn-
ar.
Á miðvikudagskvöldi 8. jan.
2003 var hún á fundi með okkur
hress og kát. En skjótt skipast
veður í lofti. Að morgni föstu-
dagsins 10. jan. fór hún að
vanda í sundlaugina á Sauðár-
króki. Í lauginni fékk hún heila-
blóðfall og missti meðvitund en
það var Lionssystir okkar sem
kom henni fyrst til hjálpar.
Lillu var vart hugað líf fyrstu 2
vikurnar á eftir en svo kom bat-
inn smátt og smátt. Eftir áfallið
var hún lömuð vinstra megin og
því bundin við hjólastól. Dvaldi
hún því á Heilbrigðisstofnun
Skagafjarðar frá vori 2003 og
til æviloka.
Lilla lét það ekki aftra sér að
taka þátt í viðburðum eins og
hún var vön. Með Jóni eigin-
manni sínum fór hún á körfu-
boltaleiki hjá Tindastóli og með
aðstoð Jóns sótti hún líka
Lionsfundi. Á fundum var hún
hress og gerði að gamni sínu og
fylgdist vel með hvað við vorum
að gera.
Síðasta haust var heilsu
hennar farið að hraka þannig að
hún treysti sér ekki lengur til
að koma á fundi. Við í Lions-
klúbbnum Björk erum þakklát-
ar fyrir samfylgdina og vinátt-
una og munum sakna hennar.
Jóni, börnum þeirra og öðrum
aðstandendum sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. Lionsklúbbsins Bjarkar,
Andrea Dögg Björnsdóttir,
Anna Pála Þorsteinsdóttir,
Margrét F.
Guðmundsdóttir.
✝ Jónína Matt-hildur Jóns-
dóttir fæddist í
Harðangri á Norð-
firði 23. janúar
1917. Hún lést á
Hrafnistu við Laug-
arás 29. janúar
2013.
Foreldrar Jón-
ínu voru Kristín
Hildur Einarsdóttir
frá Seyðisfirði, f. 9.
janúar 1884, d. 21. júní 1959, og
Jón Benjamínsson frá Torfa-
stöðum, Jökulsárhlíð, f. 2. júlí
1880, d. 16. maí 1957. Jónína var
næstyngst fjögurra systkina;
Óskar Þórarinsson, f. 1910, d.
1982, Ásta Þórarinsdóttir, f.
1912, d. 1985, og Ólafur Indr-
iðason, f. 1921, d. 1986. Eig-
inmaður Jónínu var
Halldór Ólafsson,
fæddur á Haukagili
í Hvítársíðu, Borg-
arfirði, f. 12. sept-
ember 1907, d. 12.
apríl 1963. Dætur
þeirra: Hildur B.
Halldórsdóttir, f.
14. nóvember 1941,
og Ingunn B. Hall-
dórsdóttir. f. 17.
október 1943. Börn
Halldórs frá fyrra hjónabandi:
Ásta Halldórsdóttir, f. 3. febr-
úar 1932, d. 30. október 1998,
Ragnar Halldórsson, f. 25. októ-
ber 1936, d. 25. febrúar 2008, og
Sverrir Halldórsson, f. 16. nóv-
ember 1938.
Útför Jónínu hefur farið fram
í kyrrþey.
Ég kveð þig með söknuði,
elsku mamma, eða Lille Skat eins
og ég var vön að kalla þig, en ég
veit þú ert frelsinu fegin svo ég
ætla ekki að halda í þig með
trega, ég veit þú ert ánægð, búin
að hitta pabba, mömmu þína og
aðra ættingja svo ég bið bara að
heilsa yfir hinum megin!
Jónína Matthildur Jónsdóttir,
eða Jóna eins og hún var kölluð af
flestum, var glæsileg kona, mikill
listamaður sem fór þar forgörð-
um, reyndar eins og svo margir
aðrir Íslendingar fæddir á þess-
um tíma. Margt er hæfileikafólk-
ið sem ekki fékk tækifæri í harðri
lífsbaráttu þess tíma.
Tíska var hennar áhugamál
alla tíð, en hún hafði næmt auga
fyrir formi og lit, hefði hún fæðst í
París t.d. efast ég ekki um að hún
hefði notið sín í tískuheiminum,
eða jafnvel á vinstri bakka Signu í
listamannahverfinu því hún var
góður listamaður og málaði af-
bragðs fallegar myndir.
Hún notaði þessa hæfileika
sína engu að síður við að búa fjöl-
skyldu sinni fallegt heimili, allt
fægt og bónað út úr dyrum,
skrautmuni átti hún marga enda
naut hún þess að hafa fallegt í
kring um sig, fallegan fatnað átti
hún og man ég oft eftir að horfa á
pabba horfa á hana með aðdáun í
augum. Við systur máttum svo
sem þola það líka að vera klædd-
ar upp, ekki alltaf mér til mikillar
gleði en ekki hvarflaði að manni
að sýna mótþróa, ekkert val á
þeim tíma.
Þau hjónin höfðu yndi af að
ferðast og fóru oft í „siglingu“,
gjarnan til Danmerkur, Kaup-
mannahöfn var eins og að fara
heim fyrir pabba en hann stund-
aði nám sitt þar og mamma var
fljót að tileinka sér dönskuna og
var Strikið tekið samviskusam-
lega oft í hverri heimsókn. En
leiðir lágu víðar, ýmist tvö ein eða
með okkur systur í togi. Margar
góðar minningar eigum við syst-
ur um ferðir til framandi landa
jafnt sem innanlands, og alltaf
var pláss fyrir vinkonur okkar
eða ættingja. Pakkað í Humber-
inn nesti og keyrt út í sveit til að
njóta veðurblíðu, fuglasöngs og
að snæða nestið, kleinur og
pönnukökur, heimabakað að
sjálfsögðu og stundum var
sunnudagsmaturinn bara settur í
box og kótelettur steiktar á hlóð-
um sem pabbi hlóð þá á staðnum.
Mamma var trygglynd kona og
átti margar góðar vinkonur sem
oft litu inn á Rauðarárstíginn í
kaffi og spá, þá var oft mikil gleði
og ég var send niður í Pétursbúð
til að kaupa tvær eða þrjár Lucky
Strike, eftir hvað margar komu í
kaffi, það var glatt á hjalla þegar
Solla, Ásta systir, Óla og margar
fleiri af vinkonum sem sumar
hverjar hafa nú kvatt heiminn
voru saman komnar, margt brall-
að og mikið hlegið.
Mamma varð ekkja allt of ung,
tæplega fimmtug, en hún var
dugleg og alltaf jákvæð og þótt
lífið hafi ekki alltaf leikið við hana
lét hún aldrei bugast, uppgjöf var
ekki í hennar eðli.
Síðustu ár ævi sinnar bjó hún á
Hrafnistu við Laugarás og naut
þar góðrar aðhlynningar alveg
fram á síðasta dag og vil ég því
nota þetta tækifæri til að þakka
starfsfólkinu þar góða umönnun
og kærleik í hennar garð.
Hafðu það gott, lille skat, not-
aðu vængina og komdu sem fyrst
í heimsókn til Skotlands!
Þín
Ingunn.
Mig langar að skrifa fáein orð
til minningar um Jónu ömmu
mína.
Síðustu árin átti amma heima á
Hrafnistu í Reykjavík og alltaf í
ágúst þegar ég var kominn í sum-
arfrí þá keyrðum við, ég, mamma
og pabbi, til Reykjavíkur og var
þá fastur liður að heimsækja
ömmu á Hrafnistu. Eitthvað var
nú minnið farið að bregðast
ömmu og stundum þurfti mamma
að minna ömmu á hvar hún væri
og einstaka sinnum hver við vær-
um. Þetta fannst mér alltaf soldið
spaugilegt.
Bestu minningarnar úr minni
barnæsku eru þær þegar fjöl-
skyldan lagði land undir fót og við
heimsóttum ömmu í Hafnarfjörð-
inn. Þetta gerðum við á hverju
sumri. Við bræðurnir vorum al-
veg að rifna af spenningi að hitta
ömmu, Ingu, Taggart og Dóra.
Heimili ömmu var fallegt eins og
lítil höll. Amma elskaði barna-
börnin sín mjög og vildi allt fyrir
þau gera. Hjá henni var alltaf
hægt að fá ást, hlýju og um-
hyggju.
Ég á eftir að sakna ömmu og
mun aldrei gleyma henni.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Hrafnkell Ásmundsson.
Jónína Matthildur
Jónsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST