Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2002, Blaðsíða 30

Soffia bætir við að unnt væri að senda þessum hópi bréf og
bjóða fólkinu hlutastörf, t.d. við bókasafnið eða umönnun
þeirra sem á þurfa að halda, fara út með fólk einu sinni í viku
á kaffihús eða eitthvað þess háttar, bíó, leikhús. „Það er mjög
gaman þegar við ræðum um endurminningar að farið er að
rifja upp jólahald eða eitthvað þess háttar. Menn, sem hafa
jafnvel aldrei brosað, verða allt í einu léttir og áhugasamir.“
Margrét segir að á heimilinu sé gefið út blað sem heitir
Viskubrunnurinn, en það eru vistmenn sem skrifa í það og þar
er að finna alls kyns frásagnir frá gamalli tíð.
„Við erum líka með mjög marga hagyrðinga hérna og
sumir eru að skrásetja sitt.
Það eru líka tvær tölvur hérna sem fólk getur notað og ég
hef t.d. séð einn hérna vera að tefla í tölvunni. En það eru
mjög fáir sem vilja fara í tölvuna.
Tölvumar geta nýst vel þeim hópi sem er heyrnarlaus, t.d.
gæti ein kona sem komist í samband við umhverfið með
tölvunni. Hún er gjörsamlega einangruð og líður afskaplega illa,
aðallega út af heyrnarleysinu. Það er erfitt að ná til hennar.
Ég hvet unga hjúkrunarfræðinga til að kíkja inn á
öldrunarstofnanir því það er svo margt að læra þar.“
Ljúfur andi í húsinu
Margrét segir öldrunarhjúkrun geysilega gefandi og þakklátt
starf eins og reyndar alla hjúkrun. „En hér er önnur nálgun,
hér er verið að faðmast og kyssast, auðvitað nær maður mis-
munandi sambandi við fólk en það er svo ljúfur andi í húsinu,
þetta er eins og stór Qölskylda.
Og margt starfsfólkið leggur gríðarlega mikið á sig á
álagstímum eins og páskum eða jólum og gerir í því að gera
þetta heimilislegt. Og hér er mikið félagsstarf, það er sungið og
leikið. Það er mjög mikil starfsemi. Ef við hlaupum í gegnum
það þá rekur gamla fólkið hér sjálft bjórkrá, leggur örlítið á
sherrýstaupið og ölflöskuna, þetta er einu sinni í mánuði frá kl.
4-6. Fólkið mætir þá í sparifötunum og fær sér tár og ágóðann
af þessu er notaður í ferðalögin þeirra, farið er tvisvar á ári, í
sumarferð og haustferð. Við eigum reit uppi í Heiðmörk sem
við förum og plöntum í á vorin, í febrúar erum við með menn-
ingardaga sem standa í eina viku, við höfurn þá fengið
íyrirlesara utan úr bæ til að vera með svona klukkutíma til eins
og hálfs tíma íyrirlestur um tiltekið efni, læknirinn okkar hefur
verið með innlegg, við höfum fengið einhvem jólabókahöfund
og ýmsa þekkta einstaklinga til að ræða um bókina sína. I
heimilismannaráði eru teknar ákvarðanir um til hvaða fyrir-
lesara eigi að leita. Við emm með sameiginlegt þorrablót,
hljómsveit og dans. Sett em upp borð um allt hús, svo fólkið
komist fýrir. Svo era alltaf reglulega myndbandasýningar,
bingókvöld hálfsmánaðarlega og svo dans á þriðjudögum. Og á
haustin er hattakvöldið, það er svona árshátíð heimilismanna,
hátíðarmatseðill, allar konurnar með hatta og þeir með
þverslaufur, prúðbúnir. Höfð er þríréttuð máltíð og aðkeypt
skemmtiatriði, en á þorrablótinu skemmtum við. Svo erum við
með hárgreiðslustofu, fótaaðgerðastofu, leikfimi, föndur,
222
félagsstarfið er opið frá níu til hálf fimm alla virka daga. Og
það er boðið upp á leirvinnu, saumaskap, kortagerð, taumálun,
silkimálun og allt sem nöfnum tjáir að nefna í rauninni. Og
mikil stundaskrá í boði.“ Hún nær í stundaskrá, sem er þar á
vegg og hún er fullbókuð af alls kyns dagskráratriðum.
Margrét segist að lokum eins og Soffia vilja hvetja unga
hjúkrunarfræðinga til að kynna sér þessa grein hjúkmnar
betur því það sé svo heillandi og gefandi að vinna á svona
stað. Vinnan sé mjög þroskandi, „maður sér stelpurnar, sem
koma til okkar á vorin, fara frá okkur á haustin miklu ríkari af
reynslu og samskiptaþekkingu.“
„Getum ekkí verið í þessum
björgunaraðgerðum11
- segir Anna Birna Jensdóttir
Nœst lá leiðin í Sóltún, en þar erAnna Birna
Jensdóttir, hjúkrunarforstjóri.
Hún varfyrst spurð að því hvað hefði valdið því
að hún lagði fyrir sig öldrunarhjúkrun.
„Starfsferill minn er fyrst og ffemst bundinn við öldrunar-
hjúkrun, uppbyggingu og stjórnun öldrunarþjónustu,“ segir
Anna Birna. Hún segir að hún hafi starfað á lyflækningadeild
Landspitalans við Hringbraut skömmu eftir að hún útskrifaðist
en þá var B-álman i Fossvogi í uppbyggingu. Borgarspítalinn,
sem þá var, auglýsti sérstaklega styrk fyrir hjúkrunarfræðinga til
að fara í meistaranám í öldmnarhjúkrun til að taka við og opna
þessa miklu byggingu og Margrét Gústafsdóttir fékk styrkinn
og þessu fylgdi mikil umræða. „Hjúkmnarforstjórinn, Sigurlín
Gunnarsdóttir, og Margrét voru það ffamsýnar að þegar þær
fóm að auglýsa effir starfsfólki í B-álmuna þá virkaði þetta
mjög aðlaðandi, menn ætluðu sér strax á þessum tíma að fara
að tileinka sér margt af því sem maður hafði lært á bókina í
skólanum og þetta var vettvangur sem gaf ábendingu um að
þama myndu ffæðin og starfið vera í takt. Þetta heillaði mig.“
Anna Bima útskrifaðist frá Hjúkrunarskóla íslands 1981
og þar var kennsla í bæði öldrunarhjúkrun og öldrunarlækn-
ingum. En henni fannst oft ekki samræmi í því sem skólinn
kenndi og vinnubrögðunum sem viðhöfð voru á sjúkrahúsun-
um. „Mér fannst mjög spennandi hvernig forsvarsmennirnir,
Sigurlín og Margrét, kynntu öldranarhjúkranina sem nýjan
vettvang innan hjúkrunar á þeim tíma og það varð til þess að
ég sótti þarna um stöðu aðstoðardeildarstjóra hjá Sesselju
Gunnarsdóttur á fyrstu deildinni sem var opnuð í B-álmunni
og hef ekki séð eftir því. í framhaldinu beindi ég mínu
framhaldsnámi inn á þessar brautir ásamt stjórnun og hef svo
fengist við störf og rannsóknir á þessu sviði alla tíð síðan.“
Anna Birna hélt í framhaldsnám í öldrunarhjúkrun í
Danmörku, fór til Árósa í hjúkrunarffæðideildina þar og var
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 4. tbl. 78. árg. 2002