Breiðfirðingur - 01.04.1977, Síða 15
Minnzt nokkurra
sjómanna undir Jökli
Sú kynslóð íslendinga, sem þekkir af eigin raun forna
búskaparhætti til lands og sjávar er nú óðum að hverfa af
sjónarsviðinu. Svo er einnig um þá menn við Breiðafjörð,
sem stunduðu sjó á áraskipum í verstöðvunum gömlu undir
Jökli, síðustu fulltrúa þeirra mörgu kynslóða, sem af harð
fengi og þrautsegju, og við hin hættulegustu og erfiðustu
skilyrði, sóttu björg í bú og áttu með því sinn þátt í því
að þjóðin þraukaði af í landinu á erifiðum tímum, og gat
horft fram til betri tíma.
„Hver minnist mannanna, sem vetur eftir vetur, ár eftir
ár og öld eftir öld gengu sömu götuna niður að vörunum,
þar sem bátarnir stóðu, skipuðu sér hver á sinn stað, við-
búnir, er fyrsta lýsa morgunins bregður nöturlegri, mátt-
vana birtu yfir brimkögrana við skerin og klettana út með
voginum? Hljóðlátir, þreklegir, skinnklæddir menn, hver
skipshöfn af annarri, kippa skorðum undan bátnum sín-
um og leiða hann föstum tökum niður bátatröðina, ýta frá
og leggja út árar í skjótum svip, lesa bæn sína og greiða
síðan róðurinn út voginn. — Hver af öðrum hverfa bátarn-
ir út á dimmt hafið, þar sem björgin bíður þeirra, lífið —
og ef til vi'll dauðinn. — Hver þekkir sögu húsfreyjanna,
sem hér ólu hljóðláta önn fyrir va;knandi lífi og hrörnandi,