Breiðfirðingur - 01.04.1977, Síða 55

BREIÐFIRÐINGUR
53
kominn heim, eftir að hafa verið við nám í Reykjavík. En
á næstu árum kynntumst við mikið og áttum ýmislegt sam-
an að sælda. Til dæmis sýndi hann heimili mínu mikla
vinsemd í tvö skipti með því að yrkja gullfalleg erfiljóð,
þegar dauðinn sótti okkur heim. I annað skiptið var það,
þegar stjúpfaðir minn varð úti, en í hitt skiptið, þegar
frændi minn og fóstursonur móður minnar dó, fáum
árum síðar. — Stundum varð ég Stefáni samferða um
lengri eða skemmri veg, og ég minnist ekki að hafa fyrirhitt
skemmtilegri ferðafélaga. Mér er í minni ferð, sem við
fórum saman á tunglskinsbjartri vetrarnótt yfir Svínadal
á leið að Bessatungu, þar sem Stefán átti heima. Það ferða-
lag gleymist mér seint, en hins vegar á ég ekki auðevlt með
að lýsa endurminningum mínum um þessa nótt með orðum.
— Var Stefán ekki líka skemmtilegur maður heim að
sækja?
— Jú, það var hann. Einu sinni var ég á ferð með Lúð-
vík Guðmundssyni skólastjóra og konu hans. Lúðvík
þékkti Stefán vel, og til hans stefndum við. Við komum að
Bessatungu á laugardagskveld, og þá stóð svo á, að Stefán
var að hirða töðu á túni sínu. En þegar okkur hafði borið
að garði, hætti Stefán fljótt verki sínu og kom til okkar.
Þar urðu fagnaðarfundir. Eitt af því, sem Stefán gerði okk-
ur til skemmtunar þetta kvöld, var að lesa fyrir okkur kvæði
sitt Anno domini 1930: „ísland bíður aldir langar“. Það
birtist seinna í Perlum. Þetta kvöld ljómaði Stefán af gáf-
um og andríki. Á honum var ekki séð, að hann hefði fyrir
skammri stundu verið að binda hey, —— erfiðisverk, sem
honum var í raun og veru um megn, fötluðum manni.
— Auðvitað hefur erfiðisvinna ekki hentað manni með