Breiðfirðingur - 01.04.1977, Page 77
BREIÐFIRÐINGUR
75
Og þegar búið var að syngja síðasta versið, sáust tveir
menn vazla yfir vaðinn alla leið frá Stóru-skriðu og heim.
Þetta voru fallegir menn, þótt þeir bæru poka. Þeir færð-
ust nær og komu loks upp bæjarhólinn heitir og sveittir og
heilsuðu pabba, sem beið úti á hlaði.
Við færðum okkur bak við búrhurðina og gægðumst fram.
Presturinn, hann sr. Jón á Stað og fylgdarmaðurinn hans,
Jónas í Borg. Menn með yfirskegg og rauðar kinnar, prest-
urinn með stór, ljósblá augu og hátt enni, sem var svo sveitt,
þegar hann tók ofan loðhúfuna, sem var prýðilegasta húfa,
sem nokkur hafði séð. Og Jónas, sem var svo brosmildur
og góður og átti til að koma bara inn í búr eða eldhús og
heilsa meira að segja okkur krökkunum. En presturinn
fór aðeins inn í „húsið“, sem var reyndar svolítil stofa
undir loftinu. Og þaðan heyrðist hann tala og hlæja
með ótrúlega djúpri og myndarlegri röddu, meðan verið
var að baka pönnukökur, hita kaffi og setja hangikjöt og
kartöflur í pott og undirbúa hvíta, sæta kartöflusósu. Prest-
urinn var kominn. Og allt hið besta í kotinu skyldi borið
fram.
Og seinna um kvöldið eða kannski næsta morgun, var
hvíslað:
„Presturinn ætlar að láta ykkur lesa“, „pesturinn ætlar
að hlýða ykkur yfir“. Og þá var nú betra að standa sig og
fá mjúkt klapp á kollinn af hlýrri, hvítri hönd og bros frá
bláu augunum og orðin:
„Þú ert dugnaðardrengur“ í kaupbæti. Varð bjartara í
bænum en þá?
Svona var koma prestsins, húsvitjun í gamla daga.