Breiðfirðingur - 01.04.1977, Page 83
BREIÐFIRÐINGUR
81
„Að örva gleði æskumanns,
að efla sálarþroska hans,
að breiða á sérhvers brautir rós
og breyta myrkri í ljós.
Að ræða mannleg störf og stríð,
er stendur alla heimsins tíð.
Og hugga þá, sem harmur sker
það hlutverk skáldsins er.“
Sr. Jón var ekki bóndi að eðlisfari, þótt hann byggi stórt
á Stað. Það var frúin og úrvals ráðsmenn, sem önnuðust
búið. Hann var presturinn, söngvarinn, skáldið í óskum
sínum og draumum.
Hann er einn þeirra, sem vaxa að persónuleika og virð-
ingu, með samanburði við samferðafólk á lífsleiðinni.
Prestur hernsku og æsku, söngvari við altari, predikar-
inn í kirkju dalsins.
Sá staður sem hann unni mjög næst litlu leiði í kirkju-
garðinum við ána var fossinn uppi á fjallinu.
Þeir voru kannske skyldari en flestir tóku eftir.
Það finnst bezt nú í fjarlæð þegar rödd fossins og söngur
prestsins tilheyrir aðeins minningu og eilífð.
Blessuð sé minning frú Ólínu og sr. Jóns á Stað.
Reykjavík, 28. júlí 1976.
Árelíus Níelsson.