Breiðfirðingur - 01.04.1977, Qupperneq 98

96
BREIÐFIRÐINGUR
arlegt, ef grannt er skoðað. Til þess að rækja þau störf vel,
hafði hann margt til brunns að bera, aðlaðandi framkomu,
átti létt með að umgangast ungt fólk og síðast en ekki
sízt var hann síungur í anda.
Ragnar Jóhannesson var óvenjulegur maður á marga
lund. Hann var maður hins talaða orðs. Honum veittist létt
að tjá sig, bæði í ræðu og riti, bundnu máli eða óbundnu.
Ræðusnilld hans var landskunn. Var jafnan unun að hlýða
á mál hans, því að saman fór orðgnótt og orðkyngi samhliða
sköruglegum og fáguðum flutningi. Ragnar var mikill gleði-
■maður á góðra vina fundum, eins og áður sagði. En hann
var ekki síður mikilla tilfinninga og auðsærðra og alvöru-
maður innst inni. Mig uggir, að hann hafi verið meiri og
næmari tilfinningamaður en viðkvæm sál hans fengi undir
risið á erfiðum stundum. „Sumir eru of góðir fyrir hina
illu og harðhentu veröld,“ var einhverju sinni mælt. Þetta
er að sjálfsögðu ofmælt. Mannkyninu er sannarlega full
þörf sem allra flestra góðra manna, ef nokkur von á að
vera um bjartari og hetri tíma. En þó felst í þessum orðum
býsna mikill sannleikur. Mörg mannssál er svo viðkvæm,
eðli hennar svo næmt og auðsært, að hún þolir ekki hinn
kalda og misvindasama heim, hina ísköldu fingur vetrar-
næðinga mannlífsins. Margur maðurinn fær eigi undir
slíku risið og er engum láandi.
Mér er Ragnar Jóhannesson enn í fersku minni eftir
meira en hálfa öld, er ég leit hann í fyrsta sinn. Hann mun
hafa verið 8—9 ára gamall, en ég örfáum árum yngri. Hann
var ljós yfirlitum, laglegur í andliti, vel vaxinn og allur
hinn þekkilegasti. Hann bauð af sér góðan þokka og kurt-
eis og fágaður í allri framkomu. Mynd hans festist ótrú-