Breiðfirðingur - 01.04.1977, Page 107
BREIÐFIRÐINGUR
105
Hætt er við, að kröfur nútímans ásamt sífelldri kvörtun
um lélegar aðstæður verði fólki lítill aflgjafi til dáða.
Það er mikill munur á kröfu og fórnarlund.
Helzt hygg ég, að starf Helgu Þorgilsdóttur, sem setti
svo mikinn svip á umhverfi sitt, hafi valdið því eftir á, að
Skeiðamenn byggðu einn af fyrstu heimavistarskólum
landsins, vandað hús með góðri kennaraíbúð að mati þess
tíma. Þeim skildist þegar hún Helga var farin, að betur ætti
að búa að góðum kennara en gert hafði verið. Því að eng-
inn veit hvað átt hefur, fyrr en misst hefur.
Eftir því sem líður á ævidaginn stendur kennarinn minn
frá barnæsku, mér nær, líkt og kærleiksríkir foreldrar gera.
Hvort sem ég kom í skólastofuna eða heim, þá mætti mér
ylríkt bros og góðar móttökur. Og ljóminn frá stóra fagur-
skreytta jólatrénu og kertaljósunum kemur enn í huga minn
um sérhver jól.
Ekki hafði ég hugmynd um, að kennari minn orti ljóð.
En heimur ljóðsins var alltaf í kringum hana.
Hugljúf og falleg eru ljóðin systranna Steinunnar og
Helgu sem þær þó heldur seint tóku „Úr handraðanum“.
Eg nefni hér kvæði Helgu: Heimsókn og enda þessar línur
á tveimur vísum úr öðru kvæði úr ljóðum hennar, sem heitir:
„Kveðið um lítið barn“. Það lýsir vel afstöðu hennar til
barnsins.
Ekkert getur
yndi og fegurð
lífinu veitt
sem lítið barn.