Vísir - 22.12.1946, Síða 2

2
JÖ'LABLAÐ VfSIS
Vegghilía. Að ofan t. v.: Öndvegissúlunum varpað fyrir borð. Að ofan t. h.: Farið eldi um land iám. Á milli bessara ray cr höfðaletur og
fomnorræm sltreyting- til endanna. — Að neðan t. v.: Steinvör boðar Þangbrandi he.ðni. I miðju: Kristnitakan á alþingi. T. h.: Guðfcrar.dur
b.'skup og siðasitiptin.
*
og
Skinukiæddur maðiir í sjó-
skóm stendur framan við
rekadrumb og heldur á
beitukassa í>g færi i luegri
hendi. Utan á rekdrumbn-
um hanga nokkurir fiskar
ng við fætur sjómannsins er
fjöríígrjót, ea á fótstallinum
róðrarskip undii- i'ullum
seglum, útróðrabær og ný-
íízku togari.
Sundmaður rís upp úr öhl-
um vatnsins, sveigir sig aft-
ur á bak og þenur vöðvana,
albúinn að varpa í mark
knetti, sem liann heldur á
lofti í hægri hendi. Andlits-
svipurinn er þrunginn krafti
og ákafa iþróttamannsins
•og orlca stafar af líkaman-
um, en öldugangur vatnsins
sýnir ólguna í kringum liann.
Gamall lómlhúsmaður,
með liendur fyrir aftan bak. j
hokinn í hnjáliðum og allur
samansiginn, liárið grátt og
úfið, andlitið með djúpum
drátlum, nefið stórt. en svip-
urinn góðlátlega glettinn.
Maðurinn liorfir á lítinn
hund við fætur sér, sem
mænir upp til lians.
Járnsmiður stendur við
steðja, liægri liöndin er á
lofti, komin að því að láta
liamarinn falla á jái nið, sem
hvilir á steðjanum. Eldtung-
urnar teygjast upp frá afl-
iiium.
Tvær konur lúttast. Þær'
eru báðar í dagtreyjum og
fellingapilsum, með hyrnur
á herðum, á sauðskinns-
skóin. (Vnmu' er með eldivið
i svuntunni sinni, en hin
prjónar sokkbol; önnur er að
tala og skín frásagnargleðin
út úr svipnum, en hin hlust-
ar íbyggin.
Maður i verkamannaföt-
um, með derlrúfu á höfði,
heldur rföskW 'á kné sér með
vinstri hendinni og lútii
Jón H. Guðsniiíndsson.
• Ágúst Sigiir-
j raundsson
-feiyndskeri aí
\ i ana við krosc
['rani, en liægri liöntlin cr . viöa, t.d. til alira NorðuriaiHÍ- mark, sem í ':
krejipl um tappatogarann; | anna, iéngiands, Þýzkaluiuis, síðan í Kálf:
ahdlitið hrukkótt, svipurinn Fiakklands, llollands, Heig-j tjarr.arkirkju
sljór og slappur. jiu, Skotlands, ivanada,
Fotnmaður, slór og ítur- lkindaríkjanna, Suður-Amer-
vaxinn, fagurlimaður, spenn- íku og Ástralíu. Höfuðverk-
in, sem út luifa flutzt, iiafa
farið til Englands, t. d.
Kristnitakan á Alþingi,
N’erkamaðinnin, Maður á is- uppi á islandi>
lenzkum liesti o. m. íl.
Eg liefi í mörg ár liaft
miklar mætur á Ágústi Sig-
urmundssvni og verkum
ir boga kraftaíega og liorfir
eldsnörum augiun á mark
SÍ t c'.
Þelta ei\ lauslega sagt, efni
nokurra' tréskurðarmvnda
Agústar SigurniuiKÍssonar
myndskera, en liann liefir
gert Jiinn mesta fjölda slíkra
verka, þótt ekki sé liami orð-,hans og er þeiirar skoðunar,
inn gamall, og þau liafa fariðlað liann sé í liópi allra odd-
Kristmyndin c
úr íslenzk
birki.
Gunnar á Hlíðarenda.
liögustu manna, sem nú eru
og var méi
því mj.ög ljúft að verða vié
Jieirri beiðni ritstj. \rísis, að
slcrifa nolvkurar línur með
myndum þeim af verkum
Agústar, sem liér birtast.
Mér finnst, að þessum hlé-
dræga listamamii liafi ekki
verið veitt nærri nógu mikil
athygli og viðurkenning, og
eg liefi stundum óttast, að
þegar það loksins yrði gert
inundi það ef til vill uin
seinan, tækifærin til að
stuðla að smíði nýrra, merki-
legra og þjóðlegra listaverka
gengin úr greipum, því að
listamaðurinn verður að fá
tóm til að vinna að liugðar-
lefnum sinum; liann má ekki
jvera hara „liandverksmað-
ur“.
Eg fór til Ágústar, fékk
liijá lionuni myndir af nokk-
uriini verkum liails og liað
liann að segja mér eitthvað
af uppnma sínum og æsku
og liveniig Jiað alvikaðist, að
liann lenti út á þessa braut
og fer frásögn lians hér á
eftir:
Yztur hæja út með Seyðis-
firði að norðan var Brim-
berg, talin hjáleiga frá Brim-
nesi, en er nii í evði. A Brim-
ólst eg upp lil sjö óra
aldurs. en þá tók móðir min
mig méð sér til Beykjavíkur;
kaus það fremur en eg lenti
i Vestuiheimi, þangað fluttn
fósturforeldrar mínir, Björn
Hjörleifsson og Guðbjörg
Jónsdóttir. Á þeirra góða og
starfsama heimili liðu æsku-
árin í leik og dundi. Fram-
undan hænum liggur fjörð-
urinn, breiður og djúpur,
veiðikista mikil og lieim-
kynni stórfiska. Upp af bæn-
um rís Brimnesfjall, stöllótt,
með lágu kjarri í undirlilíð-
unum; þar blánar landið af
berjuin. Á bak vð fjallið var
dularheimur. Fósturmóðir
min var lagin í höndunum.
Eiim sim i gaf b i mér æðar-
kollu, með ungum á bakinu,
tálgaða úr klumbubeini; hún
var stærri en tófurnar og
fuglarnir, sem eg átti. Mikið
undraði niig það, og dáði þá,
að menn gætu gert þessi dýr
með tálguhnif. Gamlan tré-
skurð eða amian listrænan
heimilsiðnað sá eg ekki á
þessum árum, enda stóð
lieimilið ekki á gömlum
merg.
Það er í Beykjavík, sem
þessi lieimur opnast mér.
Fyrir einliver atvik, eða það,
að eg þótti laginn að draga
upp stafi eftir forskrift, fékk
eg kennslu í útsögun. Var
þetta deild úr barnaskólan-
um ,og í hana valdir drengir
úr ýmstim bekkjum. Ivennsl-
an fór fram í húsi Jóns Þór-
arinssonar, fræðslumálo-

tréskurðarverk hans.