Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 30

30
JW'LABLAÐ VISIS
stað niður Austurárdalimv
en það ííiari e{* að sjaldan
hefi e« átt ver rrieð að korii-
ast á iriilli bæ ja e« i það sinn.
Um' kvöídið komst eg !að
Gilsbakka i Míðfirði, éri þarif*-
að var ferð minni béitið. I
þanii timá var þar liúsniáðiír
sem íiiiiar Iiét og kaliáðúr var
Skárastaða-Einar. Hann bað
eg að fyigja mér daginn eftir
eittbvað suður á heiðar, þótt
ekki væri lengra en suður að
svokölluðum Stóra-Tjarn-
hól, en af liól þessum er sér-
staklega góð útsýn hvert sem
litið er. Einar hét mér fylgd
sinni og þótti mér sérstaklega
vænt um það, m. a. vegna
þess að hann átti sjónauka
sæmilega góðann og hugðist
eg mundu geta hafl af hon-
um töluvért gagn.
Er að Tjarnliól kom, vildi
Einar halda áfram með mcr,
en eg afsagði það og kvaðst
mundu fara einsamall úr
þessu. Ilafði eg nokkurn heyg
af því að Einar rataði ekki
Iieim aftur ef liann færi
miklu lengra, en frá Stóra-
Tjarnhól var tiltölulega auð-
velt að rala niður að Gils-
bakka. Féll Einari þetla
illa, því liann liefir sennilega
húist við því sama hvað mig
snerti, en sælti sig þó að lok-
um við að skilja við mig.
En um það hil sem við vor-
um að skilja, sýndist okkur
háðum þvi líkast sem mörg
Iiross slæðu dreift í flá nokk-
;urri nvilli Sandfells og svo-
ricfnds Urðáráss." • En þegar
við sáum ekki neina hreyf-
ingu á þessuni þústum kom
ofckur sairián uriv ‘að^þettá
1 myiidtt’ ‘ véra'T stórir ‘Steináf,
jSérii við viáSUiri ' að voru á
I Urðarássendanum; með það
skildtiin við Einár. :
j Þegar við Eiriár skildum
tók eg beina stefnu á þústur
þessar því eg vildi vita vissu
mina hvort hér væri um lif-
andi gripi eða aðeins um
'steina að ræða, þótt hið síð-
ara væri miklu líklegra. Og
vegna þess að komið var
framundir rökkur varð eg að
hafa mig allan við til þess
að komast á staðinn áður en
dimmdi.
| Þcgar eg færðist nær sá eg
J mér til uppörvunar og hug-
arléttis að þetta voru skepn-
jur en ekki steinar, en hvort
|heldur það voru kindur eða
j Iiestar fékk eg lengi vel ekki
greint. Eg kveið því ef þelta
, væru kindur, að eg fengi ekki
komið þeim til hyggða vegna
Jófærðar. Mátti heita að um-
^hrolaófærð væri og engin
(leið fyrir mann að komast á-
(fram nema á skíðunum. Án
I þeirra hefði cg verið illa
staddur.
A meðan eg var að velta
þessu fyrir mér, sé cg mér
til hugarléttis að þetta voru
liross en ekki kindur, og þeg-
ar eg nálgaðist j»u meir sáj
eg að þetta voru einmitt I
hvossin sem eg vár að lcita
að, fjórtán að tölu,! og þari'
af fjögur fölöjd;
Hrossin héldu sig niður i
einskonár krús, ’sein þáu
'höfðu hrotið niður úr föriri-
!Ínnií:til þesS áð ná sér í hag-
lendi, eii svo Vár 'þessi krús
djúp að hrossin áttu fuli eí'f-
itt méð að komast upp úr
henni. Samt lóku þau á sprett
strax og þau urðu mín vör,
en spretturinn varð skamm-
ur vegna ófærðarinnar og
von hráðar náði eg þeim.
Loks kom að þvi að liross-
in urðu mér til slíkra trafala
að naumast var hægt að segja
að þau rækjust nema með
hvildum. Enn var langt til
hyggða, enda komið fram á
nólt, svo að eg sá mér þann
kost vænstan að yfirgefa
hrossin þar sem þau voru
komin og halda sjálfur
lieim. Það var komið fram-
undir morgun Jiegar eg kom
loksins lieim til mín.
Eg taldi liyggilegast að
lofa hrossunum að hvíla sig
a. m. k. í einn eða tvo daga
áður en eg sækti þau. Að
þeim tíma liðnum fór eg til
nábúa míns á næsta bæ, en
liann hét Þórður. Eg spurði
hanra að því hvort hann lang-
aði ekki til þess að koma i
gönguferð með mér fram á
heiðina. Hann var fús til þess
og ákváðum við að fara dag'-
inn cftir ef veðurútlit liéldist
sæmilegt.
í )"ri/ið"' vöknuðunrtílibýli um
livorgrfninn., ð’eðiu' j.'war óráð-
íið,- en vegnaíþesss -að vindur.
var suðlægur réðurri við af að
leggja lafrstaðíí Vái' þá enn
ekki komiriri dágilr.
Þegar við vorum búnir að
ganga í röska klukkustund,
skilduiri við en ákváð-
um að'hittast von hráðar aft-
ur.
Var tekið að birta er við
hittumst, cn veðurútlit var
þá farið að versna ískyggi-
lega. Sýndist þó silt livorum
um veðrið og til hvaða áttar
snúast mundi. Eg fyrir mitt
leyti taldi að ganga mvndi
til norðanáttar en Þórður
liélt að sunnanáttin hefði yf-
irliöndina, enda var þá kom-
inn útsynningséljagangur.
Mig grunaði hinsvegar vegna
þess hve mjög að frostið
lierti, að sunnanátlin íuyndi
ekki vara lengi.
Þrátt fyrir versnandi
veðurútlit ákváðum við að
skipta leit að nýju, en hitt-
ast von bi'áðar aftur, ekki
sízt ef styttist milli élja.
Skönimu eflir að við skíljum
lierðir veðrið og fannkoman
evksl. Þori eg þá ekki annað
en ná i Þórð, og er við hitt-
umst var veðri þannig hált-
að að öðru livoru rak á hring-
iðu vindgusur, en skall
skömmu siðar á með iðu-
lausri stórhríð.
Eg spurði Þórð þá af livaða
átt liann teldi að vindurinn
stæði. Ilann liélt af suðri. Eg
sagðist vera á gagnstæðri
skoðun, og að þetta væri
norðanhrið en ekki sunnan.
Þórður mótmælti þessu
harðlega, sagðist vita að vcð-
urstaðan væri af suðri og sér
myndi ekki koraa til liugar
að halda i veðrið. ,j
Sjálfur var eg svo öruggur
í minni sök, að liríðin væri af
norðri, að cg kvaðst ekki
myndi fylgja honum undan
veðrinu. Hann sagði að þá
yrðum við að skitja. Annar
okkar væri feigur og það
væri eg.
Eg hefi aldrei lifað jafn
crfiða stund á minni ævi. Eg
þóttist alveg öruggur um
áttina og að eg mundi aldrei
láta undan honum livað sem
í húfi væri. En það sem mér
þótti verst var það, að eg
vissi að Þórður þóttist sjúlf-
ur vera öruggur um áttina,
og auk þess var liann manna
stíflyndastur og þverastur
þcgar því var að skipta. Eg
spurði Iiann livort liann væri
ákveðinn i því að skilja við
mig.
Hann sagði ef eg vildi ekki
koma mcð sér, kæmi hann
ekki með mér. Það væri mitt
að velja.
Eg spurði liann þá
hvort hann vildi gera eina
hón nrina, sem líklega væri
sú síðasta sem eg hæði hann
um.
riíiCíiriosn'iöriCíiyöooíiöíxiíiuooocíxiíiooíKiriíiocxxriiOíiOriycxiCiöttCíiOíittíXiíiíxiíXiooöööoyooíiriíiíiGööííööíiíioíiíiíiíi!
er jaínan birg af allskonar tækjum, verk-
færuin og efni fyrir járniðnað.
PÆumS, að fagþekking er bezía trygging
fyrir vörugæðum.