Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 47

JÖLÁBLAÐ VlSIS
47
Húh ketnnt. .
Smásaga eftir Garth R. Spencer
Einvígi -
Framh. af 4. síðu.
„Iléðan i frá fær enginn at-
Tinnu lijá fyrirtækinu, sem
sagt liefir upp, fyrr en liðnir
eru þrjátiu dagar frá upp-
sagnardegi.“
Þenna dag, scm okkur
l^arst þessi lilkynning, ætlaði
Juan að segja upp. Er lianu
’koni inn, bentum við lionuni
á tilkynninguna og sögðum
við liann, að það þýddi ekki
fyrir liann að segja upp núna.
Hann fengi ekki atvinnu aft-
ur fyrr en eftir þrjátiu daga.
„Þrjátíu dagar eru langur
timi, Juan.“
Þella var alvarlegt mál og
þurfti íliugunar áður en liann
tælci ákvörðun. Hið sama
gerðu Mendoza, Gonzalez,
Ortes og Ayla. Daginn eftir
komu þeir allir inn til okk-
ar og sögðu upp.
Við gerðum okkar ijezla
til þess að koma i veg' fyrir,
að þeir scgðu upp en árang-
urslaust. 1 þetla sinn var J>að
fvrir fullt og allt og þcir fé-
lagarnir kvöddu okkur með
handahandi mjög hátíðlega
og sögðu: „Það var mjög
ánaégjulegt að kynnast ykk-
ur.“ Við Larry litum livor á
annan, steini lostnir af undr-
un. Við vissum að hvorugur
olckar liefði komið þannig
þannig fram i þessu máli, að
það stuðlaði að þvi að Jieii
uiðri á aðalskrifstofunni
hæru sigur úr hýtum úr þessu
einstæða einvígi. Þelta var
ömurlegur dagur.
En næsla morgun stóðu
þeir félagar allir í biðröðinni
eins og ekkert liefði í skorizt.
Með mikilli alvöru sagði .Tuan
mér frá því, 'að hariii væri
kyndari og að hann Vantáði
atvinnu.
„Útilokað, Juan,“ sagði eg.
„Komdu eftir þrátiu daga.
Eg varaði J)ig við þessu.“
Hann horfði beint í augun
á mér án J)ess að láta á neinu
liera. „Það hlýtur einhver
misskilningur að eiga sér
slað, herra,“ sagði hann.
„Eg lieiti Manuel Hernandez
og hefi unnið sem kyndari i
Pueblo og Santa Ee og á
mörgum öðrum stciðum."
Eg starði steini lostinn af
undrun á Juan og minnlist
veiku konunnar, harnsins,
sem þurfti á læknishjálp að
halda, sjúkrahússins, öllum
uppsögnunum og ölium ráðn-
ingunum. Eg vissi að J>að var
gasstöð i Pueblo og Santa Ee
og livernig átti eg að efast
um að maðurinn segði rétt
til nafns síns. Kyndari er
alltaf kyndari.
EG RÉÐ HANN OG
EINNIG Gonzalez, sem sór
Jiess dýran eið að liann liéti
Carrera og Ayla, sem nú liét
Smith.
Þrem dögum scinna hyrj-
uðir uppsagnirnar.
Eftir vikuna leit launalist-
inn út eins og nafnaregistrið
í löndum Mið-Ameríku. Öll
hugsanleg nöfn fundst á hon-
um: Lopez, Obregon, Villa,
Diaz, Gornes og loks San
Martin og Bolivar. Að lokum
fór J)að þannig, að við Larry
fengum nóg af J)ví að skrifa
menn, sem við nauðaþekkt-
um, undir ójiekktum nöfn-
um, svo að við ákváðum að
eg færi niður á aðalskrifstof-
una og næði tali af forstjór-
anum. Eg liilti hann og sagði
lionum allt að iétla. Eyrsl i
stað reyndi liann að dvlja
hlálurinn, en tóksl ekki.
Hann skellti upp úr og liróp-
aði: „Þvilíkir hölvaðir asn-
ar.“ —• Næsla dag tókum við
Larry allar tilkynningarnar
niður og kölluðum kyndar-
ana á okkar fund og bentum
Jieim á auða töfluna. Allar til-
kvnningarnar voru horfnar.
„í næsta skipti, sem við
ráðum vkkur, segið J)ið rétt
til nafns, strákar,“ sagði
Larry, „því að þau nöfn eiga
að standa á launalistanum* i
framtíðinni.“
Þeir liorfðu á okkur og
auðu töfluna lil skiplis og
svo hlógu Jieir svo að skein
í hvitar tennurnar. Þetta var
i fyrsta sinn, sem eg hafði
séð |)eim stökkva hros, með-
an Jætta sérstæða einvígi um
fyrirframgreiðslunar stóð
vfir! - „Si, senorcs," sögðu
þeir.
Og Jiannig varð það.
SÍÐDEGISSÓLIN varpaði
hrennheitum geislum sinum
vfir dreifðan mannfjöldann
á flugvellinum. James Bales,
fyrrverandi liðjijálfi, J)ó enn
einkennisklæddur, studclist
upp við girðinguna fyrir
framan flughrautina. Hann
gaf sólskininu engan gaum.
Örfandi hlýja Jiess magnaði
ekki að J)ýða hinn vaxandi
kulda í hjarla hans. Hann
horfði þunglyndislega á auð-
an vesturhimininn.
Svo liún kom Jiá ekki með
morgunflugvélinni og vel
gat sVo farið, að lnin kæmi
ekki heldur um eftirmið-
daginn. Og ef svo færi, þá
— -— Bates fyrrverandi lið-
Jþálfi andvarpaði. Ilann varð
að liorfast í augu við J)ann
lainandi möguleika, að hún
kæmi alls ekki.
Ilann leil á úrið á sterlc-
legum úlnlið sinum. Enn
voru finimtán mínútur þar
til flugvélin átti að koma.
Hann gat J)ó að minnsta
kosti lifað i voninni i stund-
arfjórðung.
Bates fyrrum Jiðjijálfi and-
varpaði. Ilann sneri sér aftur
til veslurs, en J)á varð hann
var manns, sem stóð við lilið
hans. Ilann virtist vera á
fimmtugsaldri, velklæddur
og efnaður að sjá. Það var
heilsusamlegur roði iikinn-
um hans, en hann var farinn
að grána svolitið í vöngum.
Ilann virlisl virða Bates fyrir
sér og var kannske l)úinn að
horfa á liann langa stund.
Augu Jæirra mættust og
maðurinn hrosti vingjarn-
lega. „Eruð þér að híða eftir
einhverjum?“
„J-á,“ umlaði stuttaralega
i Bates. Hann sneri sér und-.
an.
„Jæja —■“ það var hik á ó-
kunna manninum, vegna
augljóss kulda Bates. Svo
brosti liann af skilningi.
„Jæja — verið rólcgur, her-
maður. Hún kemur.“
Bates fyrrum liðjijálfi
steinþagði. Hann óskaði
þess, að maðurinn færi.
í stað þess liallaði sá ó-
kunni sér upp að girðingu,
tók upp vindil og beit
endann af lionum liugsi.
„Mér finnst Jiað vera eins og
fyrir 26 árum,“ sagði hann,
„að sjá ykltur ungu mennina
koina heim úr stríðinu. Þið
eruð að hugsa um, hvað liafi
gerzt, meðan þið voruð að
heiman og livort allt sé eins
og það var, Jægar þið fóruð
níííXiíi»;iíiii«ttOíiooooí)öOí5;iaoíiooo»ooíí«o«o;>oo«(í5<söOíxsoooo<xxioooöOooo«o«o«o<sooooooötXiQoo«ocoí5GQoyocooíiöotiOí5íio«í)0«o<X)íiouottoooí5cioor!i
8
%
1
»
a
Bðkunardropar
ð » 1 8 k# « 1 { vorir eru búmr til úr réttum efnum með réttum hætti. ——
i ■^öpt^io raharana
sr % um gæði hárvatnanna,
X £# » » « sem vér búum til.
X J/ímuölnm
eru
a n g a n
gamalla blóma
og hárvötn
úr ýrrsum lon
Afengisverzlun Ríkisins
~3(muötn.
Ldn/ötn
°9
Salía til verzíana frá:
»
eru kærkomnar jólagjafir. «
írvötn |
eru ómissandi hreinlætisvara. o
fást í verzlunum víðsvegar um
land.-----;----------------
»
i*.
*.r
O
«
»
»
Áfengisverzhin Ríkisins
»
»
»
o
»
»
»
»
»
«
i
»
I?
<XSQ00O00000OO0Q000000000<S0OOO000O0000000<XXXXSQ000000000000000000000O000QQ0QQ00Q0OXSQO0O00000000Q000000Q0000O00000O00000000<