Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 8

s
JÓjLABLAÐ VÍSIS
fólkið. Það kostaði hana oft
baráttu vð sjálfa sig. Hún
fann að kæti liennar var tóm
og gleðisnauð. Henni leið
verulega illa. En samt ákvað
hún að lála sem ekkert væri
og fara með liinu fólkinu á
miðsvetrarskemlntún cr
halda átti í kaupstaðnum.
Karlmennirnir frá Hóii og
næstu bæjum ferjuðu sam-
lcomúgestina yfir fjörðinn.
Harður strauinur var á móti
svo að ferðin vfir tók tals-
verðan tíma.
Logn var á en frostið var
jnikíð. Veður var ótryggt.
Það leit út fyrir snjókomu.
bugaði hana. Lífið var einsk-
isvirði fyrir hana eftir þetta.
Það tilheyrði nú aðeins Ein-
ari — og prestsdóiturinni.
Gunna hataði hana eins og
hún ætíð hafði liatað föðúr
hennar. Þetta var allt saman
prestinum að kenna. Ef iiann
aðeins hefði fermt hana á
réttum tíma eins og önnur
börn, liefði allt verið öðru
visi. Hann hafði svikið hana
um réttinn til þess að verða
manneskja eins og aðrar
Uianneskjur. Þannig var það.
Hún stóð upp og ætlaði út.
Hún gat ekki lengur þolað að
vera inni. Um leið og hún
Sólin var að hverfa bak við k°m út i ganginn mætti hún
■dimman og díaugalógan j Linai'i. Honum var eitthvað
skýjaklasa og fjúkflugurnar
<lönsuðu á bylgjutoppunum.
Allir, ungir sem gainlir,
voru mættir á samkomunni.
Þeir voru þarna samankomn-
jr til þess að fagna því að
skammdegið var að víkja
fyrir lengri og bjartafi dög-
nm.
Gímna gleymdi öllu þvi er
íimað hafði að lienni undan-
farið, er hún sá hve allir voru
hjartanlega glaðir. Einar var
ákaflega vingjárníegur. Ilún
skildi áíúð hans á aðeins einn
iiátt: Ilún hlaut að hafa mis-
skilið framkomu hans' áður.
Hann dansaði við hana hvað
cftir annað. Hún gekk við
hlið hans í sælli leiðslu. Ver-
öldin var komin i samt lag
aftur, allir voru góðir og
gramt í geði þvi að lumn
sagði kuldalega um leið og
liann mætti henni:
„Þú mátt ekki stara svona
á mig, Gunna lilla, því að það
gelur gefið fólkinu ástæðu
lil að slinga saman nefjum.“
Hann klappaði hepni ú
öxlina um leið og haim
sleppti orðinu. Iíún reif sig
al' lionum, staðnæmdist beint
fyrir framan hann og mætti
augnaráði hans óhikað. Ilún
var svo einbeitt á svip, að
hann hörfaði ósjálfrátt aftur
á bak.
,,Þú þarft ekki að ótlast að
eg stari of mikið á þig i fram-
tíðinni, Einar. Eg veit sjálf
að eg er einskis virði sem
manneskja að eg cr fátæk
fröppunum og horfði á' cftrr
játnum þ mgað til hann hvarl
út í dimmuna á firðinúm
Það var eins óg honum létti
er hann sá að Gmmá vai
farin. ...
Ilún kom héim uín 'tvö-
leytið um nóttina. Vinnu
maður frá na:sla bæ hafði
íylgt henni heim að dyrun
líili. Fóikið vai á fótum þeg-
ar hún konv. Hún gekk strax
að rúmi sínu í baðstofunni og
fór að liátta. Eftir stútla
stund var liún sofnviö.
Sköinmu síðar vaknaði
liún við að húsið skalf og
nötraði. Það va: ko.ninn
blindbylur.
Fólkið, sat ennþá uppi.
Angistat’svipurinn lýsti af
andlifunum. Af tali þess skikli
luin að Einar hctði simað að
hann væri í þanú vcginn að
leggja af slað lieim. Ilann
hlaut því að hafa lent í ofsa-
veðri á firðinum.
Og nú eftii- að bylurinn vai*
kominn í algleyming, voru
ekki miklai’ líkur til að þeir
kænvust heilu og höldnu yfir.
Bylurinn jókst meir og
mcir. Baðstofan skalf og nöfr-
aði eins og liún væri haián
með svipum. Gunna læddizt
út að djn’unum og opnaði.
Úti fyrir æddi hyllirinn
iiamslaus og niðainyrkur var.
Hún hröklaðizt inn áftur og
settizl á rúinið sitt. Nu var
fólkið háttað nema húsbónd-
inn, hann liafði drifið sig úl
og foreldralaus og heiinsk og
licimurinn var vel þess verð- c,ú ‘ctkl aú IL- na aÚ h‘lf,a nu 1 j í störminn til næsta bæjar
ur að lifa í...... Hún var,cHh l)vH ðelhl sa’ • | Hún sat góða stund
og
orðin dáuðþfeytt er hlé varð Hún íór í kápuna <>g opn- s{lKidj hönd undir kinn.
i’i dansinum og liún scltizt aúl dyrnar. Einar stóð eins
niður. j og negldur við gólfið.
„Nei, sko GUnnu á Hóli!“! „Vesálings Gunna O sagði jekki 1' rá henni. Alil annað
Hún leil við og sá hvar tvær(hantt °8 l)að var djúp með- vaf gleyint nema þetta, að
stúlkúr sátu skammt frá aumkvun í miunum.
benni og vorU að hvíslast á. j „Vesalings Gunna! endur-
Hún gerði nú það scm liún;tók hún llieð sÍ«fri ser; Hér
aldrei nokkru sinni áður °ff af hans vörum atti hún þa
hafði gert, hún reyndi að efth’ að mæta Jvessari aflur-
lúusta eftir Ivljöðskrafi þéirra. fídngU frá forlíðinni. Allt i
„Já, sextán ára fernvingar- einu varð lvénni veruleikinn
1elpan,“ sagði önnur stúlkn- M118- H3 rh’ honum hafði hún
mvna og hló við. „Aunving- beldur aldrei verið ánilað en
jnn! Faðir hennar var aldrei „vcsalings Guivna. Það sem
álitinn neitt gáfnaijós og hún tlétt að hefði verið kær-
Jieivni kippir víst í kynið.“ jlcikui, hafði aðeins verið.væri hjá lvonunv nú, svó að
„Skyldi lvún ímynda sér að meðaumkvun með henni af jþau gætu dáið saman, ei' ]vað
]iún geti krækt í lvann Ein- Því að tlún var fátæk, for-.var ákvörðun örlaganna. í
•?“ * Jeldralaus og heinvsk. Þetla | návist haús hefði liúiv livorki
„Hvað ætli nvóðir lians ,var allur-saimleikuriiiu. Þetta jóttazt ólgandi bylgjunvar eða
í,egi um það, að hún eltir vai' tlflð hennar líf! Ó, æðandi storminn.
Hugsuniív um að Eivvar var
úli á sjó á lillum árabát vék
baivn var i lífslváska. Það ’senv
skeð hafði kveldið áðtir, var
líka gleynvl. Þá hafði hún
verið alein og yfirgefin og
gat ekki annað en grátið
en nú var eins ástatt fyrir
hönunv. Gagnvart storminunv
voru þáu jöfn; hún haf'ði að-
eins verið svo lieppin að
komazt fyrr af stað, og ]iað
var hans sök. Bara að hún
líáívú og 'hafði iueivi því
skeHl Jiéimi um :koll. llún
“ "”'1að'béita öllum kröftunv
til þess að komazt áfram.
Hún gckk í þá átt sem hún
'helt nð f jaran 'væri, i blindni,
þvl áð fcófið lokaði fýrir allá
útsýn. Húgsunin um þá hætlu
sem hún stofnaði sjálfri sér
1 í með þessu, hvárflaði ekki
eitt augrváblik að henni; hara
að hún kæmizt niður í fjör-
. una var lvenni nóg. En liún
lliafði enga vissu fyrir því að
jþún væri á réttri leið, Jvangað
til hún allt i einu lieyrði
hljóð', seivi liún kamvaðizt
þsvo vel við. Ilún var að koivv-
azt niðilr að l'jarðarströnd-
inni. Ifljóðið stafaði frá
|briminu við klcttana. Hún
tók sér stöðu í ofurlítilli
kvos mlllf tveggja liárra
klctta og héll Iuktinni cins
hátt og lvún gat. Ljósið hlakti
í storm'inúnv en lifði ]vó. Það
gat ónvögulega sézt langt að
gegnum hylimv, cn ef til vill
var ]vó ofurlítil lvjálp í því
fyrir ])á sem á sjónum voru.
Ivlettarnir i fjörimni voru
iiættulegri en ólgan úti fyrir.
Ilún stóö þai’úa í sönvu
spörunúm og horfði liL i
myrkrið engin hetja, lnin
yar hara ung slúlka á átjánda
ári, en þrátt 'fyrir vannvátt
sinn var hún ákveðin í að
bjóðá sjálfum lvöfuðskepn-
ununv hvrgin. Allt sein i
hennai* valdi stóð vildi'lvún
gera ef ])að mælli verða til
])css að Ivjálpa honunv — eða
deyja að öðfum kosli. Án
Iians var líf Iiennar hvorl sem
var eiivskisvirði fyrir haiva.
Ekkert skyldi nvegna að fá
lvana lil að liætla við áform
si 11.
Og hún stóð í söinu spor-
umun á meðan froslið hel-
tók líkama lvennar snvált og
smatt. Ljósið í útréttri hendi
liennar blaldi fyrir stormin-
um en dó ekki dcyr ekki
fyrr en það hefir lokíð lvlul-
verki sinti og enginn liefir
þörf fyrir það Iengur.........
— „Guði sé lof fyrir að þið
eruð loksins komnir heim!“
Móðir Einars faðmaði son
sinn að sér. Glitrandi gleðitár
hennar hrundu niður á al-
snjóvgan frakkann hans.
„Það var á síðasta augna-
bliki að við náðúm landi. Ef
ljösið hefði ékki verið, lvefði
bátimv rekið upp í klettana og
])á hefði verið úti um okkur!
Ljósið bjargaði lifi okkar.“
„Hvaða Ijós?“ spurði húii
undrandi.
„Fór ekki einlvver nvcð
lukt niður í fjöru til þess að
vísa okkur lcið?“
„Nei.“
„Hvar er Gunna?“
Einari varð lieitt og kalt i
einu við gruninn, sem varð
að vissu, er gengið hafði ver-
ið úr slmgga unv að Gunna
var elcki í bænum.
„Við skulunv strax fara
niður i fjöru,“ sagði hann.
Þeir fundu lvana helfrosna
þar sem hún hallaðizt upp að
klettinum og luktin stóð hjá
lienni og lýsti ennþá.
Hún lvafði staðið þarna ó-
bifanleg' á meðan frostið
snvátl og smátt licltók lik-
ama hcnnar. Hún liafði verið
örugg í nveðvitundinni um
])á miklu í'órn scm hún færði.
Án ólta lvafði hún beðið þess
er verða vildi og vonin hafði
lialdið helvni uppi og rekið
allá vannvetakennd á burt.
Ilehni liafði verið lvættan
ljós, en samt lvaft þrek til að
staivdazt aUar freislingar.
Ilú'n hafði fórnað því eina
scnv hún álti — lifinu. Hún
gerði það „aí' því að hún clsk-
aði mikið.“
Úti i kirkjugarði er ein
gröf meðal margra annarra.
A kyrrunv sumarnóttunv sit-
ur ungur maður stundum
við þessa gröf. Hann situr
þar oft tímununv sáívvan og
skrevlir leiðið með fegurstu
fjallahlómunum senv liann
finnur þar í nágrenninu. Lif
lians finnst honum autt og
tónvt vegna þess að haniv Iief-
ir xnisst lvana s.env hann elsk-
aði heiíast. Nú vissi Iiamv
það.
íii
vann á röndunv ?“ tlvað það gat verið andstvggi-
„Uss, talaðu ekki unv það, tegt allt saman.
Al!t i einu skaut nýrrj iiug-
niynd upp í huga liennar.
lvún vildi | Hún flýlli sér niður i fjör- Ilún mimvtizt þcss að
ckkx ryrr sja i
Gunnu fani
j-.tirðnaði upj
vann dauðann!“. una þar senv bátarnir lágU.jhún var litil haf'ði
gar
mamitvj
u í
isl cins-og hún Því fyrr sem Iiún gæti
; ' lienni datt i gefið þcnnan stað, því I
sér út, eiv aHt Það hittisí Jvannig á. að
s'rir henni eins ar húiv kom niður eriir,
undlaði. Hún nokkrir nveivn, senv
• i éftir Einári. i þekkti, að ýtó frá landi.
ö ítansa vio pres.tE
?ts-; kallaði
tu
.skyggndizt
Hann var a
<lóttiirina og gerði ekki svo að lofa sér að vcra með.
mikið sem að líta i áltina til ,Þeir hjálpuðu
yfir- hennar alllaf seít kertaljós
etra..út i gluggann þegor pábki
þí’g-'lieimar var'úli að hugsa um
voru'féð og dimmt var yfir. Þeíta
hún . Ijós, Jiólt líiið væri, liaf'ði ofi
IIún leiðbeint honum heim........
þeirra og hað þá Ilún krauj) á kné fyrir fráin-
an rúmið sitt og hað Guð úm
vtyrk til þess að framkvæma
nun slrax
Iiennar. Ilneðilegar liugsanir upp í bátinn. Hún var óstöð-. ákvörðun sina — stærstu og
læddust inn í sál hennar. Það ug á fótunum, svo að þeir jsjálfstæðustii ákvörðun líi's
gat ekki þýtt amvað en að studdu lvand franv í barkanp Ihemvár. Svo læddisl hún
hann kærði sig elcki lengur ögbjuggu þar um hana. Þeim hljóðlega út.
um Iiana. Það var prestsdótt- j varð strax ljóst, að eitthvað
irin, sem átli lvug lvans lamaði að henni.
allan.....
Miimimáltarkendiiv yfir-
Hún tók luktina, seivi hékk
i handi niður úr fjósræfrinu,
Einar hafði fylgst með þvíikveikti á henni og fór út í
sem gerðist. Hann stóð úli ájstormimv. Stornvurinn reif í
„Göða frú Sigríðúr, Ivvernig ferð ])ú
B að búa til svona. góðar kíi!:ur?“
"Ol.-Ta skal kenna þér galdurinn, Ölof
v§Tf "'ft RUn. Noiaðu aðeins Lillu-iyf'lidiii't frá
Efnagérð Réykjayíkur, scnv fæst hjá flestum kaup-
mönnum og kaupfélögum á landinu, en takl'u það á-
kveðið franv, Olöf nvín, að þetta eigi að vera Lillu-
lyftiduft.“
í heildsölu hjf
a:

Sími 1755.