Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 42

Vetur í Noregi.
brast þoliamæði hjúkrunar-
konunnar og hún lét pokann
undir rúmið og skipti sér
ekki meira af manninum.
Einni stundu síðar var Kin-
verjinn steindauður. —
Skönnnu síðar komu allir
ættingjar lians og færðu líkið
í föt og létu meira að segja
stráhatt á höfuð því. Ætt-
ingjarnir voru ekki fyrr
komnir út með líkið, en ó-
stjórnlegur liávaði barst inn
um gluggana. Kínverjinn
Jiafði verið efnaður maður
og fjölslvyldan liafði með sér
lieilan Iier af grátkerlingum,
sem áttu að útbásúnera sorg
ættingjanna. Tíu eða tólf
kerlingar grétu eins og þær
ættu lífið að leysa svo eng-
um gæti dulizt, að það væri
mikilsvirtur maður, scm
liefði gefið upp andann.
Þáð kom að því, að Will-
fred varð það Iiress, að hann
gat farið að staulast um með
staf, en þá kom lögreglan
líka undir eins og lieimtaði,
að liann legði af stað til Ur-
suki. Læknirinn maldaði i
móinn og bar þvi við, að
hryggurinn væri ennþá mjög
veikur, en það stoðaði ekk-
ert. Willfred varð að leggja
í sex daga ferð með vörubil.
Vörubifreiðin var lilaðin
sekkjavöru og kössum og
einasta plássið var ofan á
vörunum og þar varð liann
að hírast hvernig sein vegur-
inn var, en hann var oftast
vondur og sums staðar var
enginn vegur. Hann hafði
JÓLABLAÐ VlSIS
enga hugmynd um hvar fé-
Jagarnir voru og ekki hafði
heldur neitt skeyti komið.
það kom þó síðar skýring á
hvers vegna skeyti kam ekki,
því sími var hlátt áfrgni
óþékkt'fvrirhrigði á þessum
slóðum.
Á heimili
brezka
ræðismannsins.
Þegar hann kom til Ursuki
var hann setlur i gæzlu og
varð að dúsa þar í þrjár vik-
ur. Siðan var hann sendur til
Ivhasyar og fylgdu honum
lögregluþjónar þangað. Sá
hær er í Suður Sinkiang, ná-
lægt landamærum Indlands.
Þctta var 12 daga ferð með
vörubil. I Khasyar var hann
enn einu sinni settur í fang-
elsi, en cftir viku tókst hon-
um að ná sambandi við enska
ræðismanhinn þar og varlion-
um þá leyft að flytja heim til
hans. Mr. Shipton, ræðismað-
ur, tók vel á móti honum og
greiddi götu lians á allan
hátl. Sliipton fékk dvalarleyfi
hans framlengt svo hryggur-
inn fengi að jafna sig og úl-
vegaði einnig rússneskan
lækni til þess að steypa leir-
stuðning við lirygginn honum
til stuðnings. Þegar hér var
komið krafðist herlögreglan
þess, að WiIIfred héldi áfram
ferðinni og þá var lialdið af
stað ríðandi í áttina til Min-
takaskarðsins, en það liggur
miili Sinkiang og Indiands.
Shipton konsúll hafði koijiið
hoðum til hrezka setuliðsins
i Gelgil i Indlandi og þaðan
álti að senda mann á móti
Willfred, og áttu þeir lið hitt-
ast i Mintakaskarðinu. Var
ferðast ýmist á hestum eða
úlföldum. Landið, sem um
var farið, var eyðilegt með
afbrigðum, vegurinn hugð-
óttur og stundum lá hann
heint upp brattar fjallshlíð-
ar, sums staðar voru fjalla-
skörð svo þröng, að klyfja-
hestar gátu aðeins liaft klyfj-
ra öðrumegin. Eftir 11 daga
ferðalag komu þcir að Min-
takaskarðinu. Þar var enginn
fvrir frá Gelgit, en kínversku
herlögreglumennirnir álitu,
að þeir hefðu nú ekkert
meira með Willfred að gera,
skildu hann þar.eftir og liéldu
heim. Þarna stóð hann einn
í Mintakaskarðinu, 13.000
fet fyrir ofan sjávarmál, ekk-
ert var að sjá nema ísbreiður
og fjöll og margra daga ferð
lil mannabyggða. Hryggur-
inn var ekki sterkari en það,
að Willfred treysti sér ekki til
þess að bera neitt og varð þess
vegna að leggja af stað nærri
matarlaus í átlina til ind-
versku landamæranna.
Haldið til
Indlands.
Það verður ekki sagt, að
útlilið hafi verið glæsilegt og
það því fremur sem nætur-
kuldi var þarna uppi injög
bitur. Eftir þrjá daga niætti
liann samt manni með tvo
hesta. Þetta var þá maður-
inn, sem átti að koma á móti
honum frá Gelgit. Ilann var
Indverji og hafði meðferðis
nægar vistir svo útlitið varð
undir eins hjartara. A leið-
inni niður lil Gelgit fóru þeir
fram hjá dreifðum hyggðum.
Wilfred var illa á sig kominn
föt hans voru í tætlum eftir
ferðalagið, hann var al-
skeggjaður og hafði hár nið-
ur á lierðar, en vegna þcss að
það var sýnilegl að Iiann var
hvítur maður og fréttir höfðu
horizt um að „Sahib“ nokkur
væri á leiðinni var lionum
allsstaðar tekið með virð-
ingu. Þeir komu til Hunza-
héraðs, en þar bjó þjóðflokk-
ur nær þrjár milljónir að
tölu. Wilfred og félagi Iians,
Indverjinn, náttuðu einu
sinni i steinkofa nokkrum,
allt i einu hirtist Tndverji i
dyrunum með stóra skál
með smjöri og aðra með
mjöli og liafði lítinn grís i
eftirdragi. Wilfred liélt að
hann væri að hjóða þessa
gripi til sölu og bandaði hon-
um frá sér, en Indverjinn
hreyfði sig hvergi. Hann
hneigði sig og huktaði og pat-
aði með höndunum. Fyrir
aftan liann birtist maðurinn
frá Gelgit, hendir á grísina
og síðan á Wilfrcd og gefur
honum merki um að hann
i;
o
Cf
ct
o
g
Síittíif
'niöhn
f/

LAUGAVEGI 22
□ VEÍ IMIS - >ÍÍVALÍ1Y351