Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 6

6 "j'1 JÓLABLAÐ VÍSIS
reið Joan fram fyrir póstvagninn frá Nottingham og rétti fram hönd sína, til
rnerkis um, að nu íiið skyldi staðar“.
Fyrstw ýólim.
jafnvel er þau voru ein i her-
bergi sínu, voru þau ekki ó-
hult um sig.
Og sannleikurinn var líka
sá, að kerling var skarj)-
skyggn, og veitti þvi atliygli
þegar í byrjun, að Ned stjan-
aði óeðlilega niikið við
„John“ og vakti það grun-
sénid hennár.
Morgun nokkurn, þegar
John var úti að sinna liestun-
um, kom kérling askvað-
andi inn til ,,.Tobns“, sem var
að byrja að klæða sig, og í
von að geta bjargað öllu við,
gréip Joan það, sehi liendi
var næst, til þess að sveipa
um axlir ög brjóst, en flökku-
kerling rétti fram’skrælnaða,
visná hönd sína, reif af
henni klæðið og ralc upp
skéllihlátur. f>áð var nú lil-
gangslaust fvrir .Toan að
léýiia neiiiu lengur og sagði
hún kerlingu allt af létta,
og bað háha jafnframt um að
segja engum leyndarmálið
og allra sízt stigamannafor-
ingjanum. Lofaði kérling
öllu fögru um þetta, en þegar
Ned vissi hvernig komið var,
varð liann óttasleginn, því
að hann grunaði kerlinguna
um græsku. Gaf hann henni
nánar gætur allan daginn, og
undir eins, cr kvölda tók,
sótti hann héstana, og riðu
þau Joan og liann á brott
samstundis og fóru geist.
Þáu héldu áfram ferð sinni
þar lil þau voru komin vfir
hundrað milur frá kofamuh.
Fyrr þóttist Ned ekki örugg-
ur. En áfrarn héldu þau og
námu ekki staðar fyrr en þau
komu til Bristol.
Og nú fór að reyna á svo
um munaði, því að þau á-
kváðu að snúa við blaði,
Iiætta stigamannalifi, og lifa
heiðarlegu lifi. Notuðu þaú
fé það, sem þau höfðu komist
yfir til þess að koma undir
sig fótunum, oe
mánuðum síðar
nokkrum
voru þau
hans, að því er Day var gefið
í skvn, með mikilli eftirvænt-
j orðin lijón og orðin vel lcunn ingu. Iíann gekk djarflega
sem gestgjafar í veitingahúsi fram, en .... það var ekkert
einu, skamml frá Brislol. gólf, þar sem bann bjóst við
Vóru þau samhend í starfimrað stiga ixiður fæti, og hann
og enginn vafi á, að hin hrapaði æ lengra niður á við,
glæsilega framkoma hinnarjog lék um hann svalur vind-
fögru veitingakonu jók mjög ur, og er hann rankaði við
|aðsóknina að skenkistofu sér lá hann á götunni fyrir
gistihússins. Ilún sparaði ulan luisið, þannig klæddur,
ekki hýrleg tiIJit, en ef ein-Jsem að framan var lýst, eða
hver hugðist vera á góðri i náttskikkjunni einni. Vnr
leið með að koma sér i mjúk-! sem honum rynni kall vatn
inn hjá henni, varð reyndin milli skuins og hörunds, er
brátl önniir, því að frú Brac- Iiann hugsaði til þess að verða
ey sneri þá öllu upþ j gaman,
og gerði það á þann hátt, að
hún hélt vináttu blutaðeig-
anda.
Skal nú sagt frá skemmti-
legu atviki, sem gerðist i
gislikúsinu.
að fara heim ti! sin syona á
sig kominn. En það var raun-
ar ekki tilællun frúarinnar
að klekkja á honum meira en
góðu hófi gegndi, og brátt
var henl niður til hans fötum
hans, og gat hann nú kkeðst
Maður nokkur, Day aðjþeim, og gengið heim lil sin
nafni, sem héjt injög fast á virðulega, sem siðferðispré-
jvirðingu sinni og þótti siða- dikara sómdi.
vandur mjög komst að raunj Eftir nokkur ár seldu þau
um, að Ned mundi vera að hjón veitingahúsið og tóku
heimun nótl eina. Tóksl Davjaftur lil að lifa liinu frjálsa,
að komast inn i gistihúsið,1 flökkulífj, og töldu sig nú
j eftir að búið var að loka því, j hafa ráð undir hverju rifi, lil
og sagði hann við þernu þá, þess að komast hjá að lenda
sem varð þar á vegi bans, af í klóm þeirra sem laganna
Trínni mestu óskammfeilni, 'áttu að gæta. Þegar þau fyrst
að hann hefði i Iiyggju að! gerðust stigámenn málti það
hvíla hjá lrú Bracey til frani bera þeim til afsökun-
morguns. Þernan fór á fund’ar, að þau voru ung og ást-
luTsmóður sinnar og sagði fangin, og Philipps gamli var
henni frá öllu. Kom þernan óvæginn við þau og liarður,
brátl aftur með jákvætt svarj en nú gcrðust þau sek um
en sagði jafnframt, að frúin megnasta vanþakklæti, i garð
teldi hyggilegast, að hann allra góðra vætta, því að allt
skyldi fara inn í herbergi, hafði snúisl til bezta vegar
sem stóð autt, og gæti hann fyrir þau og þau gátu sann-
skilið þar eftir föt sín. Væri arlega unað vel hag sinum.
það hyggilegra, ef þau vrðu J Og Joan klæddist nú karl-
óvænt fyrir ónæði. Fór Day mannsklæðum af nýju og
að þessum ráðum.
Var hann hinn kálasti.
Þegar liann hafði afklæðst
fór hann í náltskikkju, og
beið þar til þernan kom. sém
leiddi hann að dyrurn, en
fyrir liandan þær beið frúin
hrátt sáust tveir riddarar á
þjóðveginum, hinum. gömlu
slóðum stigamannanna.
Eitt sinn, er Ned var á
'Vedði skanimt ‘fvá, réið Joan
fram fyrir póstvagninn frá
Nottingham og rétti fram
Þegar hugurinn er látinn
reika yfir minningarnar,
staðnæmist hann við atvikin,
sem manni eru kærust.
Ég hefi vcrið á fjórða ári.
Ljosið á olíulampanum var
kveikt og fannst mér það nú
skína skau-ar þetta kvöld en
vanalega. Það var lika að-
fangadagskvöld jóla. Ivarl-
I mennirnir voru komnir inn
'frá skepnuhirðingunni, en
konurnar þvoðu okkur og
klæddu í ný iöt. Eg hamað-
ist við að komast í nærfötin,
því nú átli eg að fá ný föt
jmeð gylltum hnöppum. Hver,
sem hefði séð mig þá hefði
j talið mig likau kátunx jóla-
sveini. Eg var glaður. Hin
barnslega ' gleði varð mér
yernxandi geisli fram á ó-
kunnu árin og hlýrri, sem ár-
in fjölga. Tilhlökkunin var
mikil að fá græn plússföt,
lögð hvítum leggingum,
svartri slaufu og gylltum
hnöppum. Þá var eg óhrædd-
ur, því jólakötturinn tók
áldrei þá, sem nýtv fengú.
Svo bættist við grænir hrydd-
ir skór og svartir nýir ullar-
sokkar.
Þegar húið var að klæða
börnin var kertunum deilt
| á millurn þeirra. Hvert
barn félck 5 -() kerti af ýms-
um litum. Kveiktum við
j strax á fyrsta kertinu og bár-
i um um baðstofuna. Þessi
litlu ljós gerðu mig svo óum-
ræðilega glaðan. Ekki ljósið
senx eldur, heldur ljósið sem
imynd barnsins sem fæddist
á þessari nóttu einhversstað-
ar langt langt í burtu. Ljósið
litla var hvorttveggjá í senn,
saklaust og fagurt og þannig
hugsaði eg einriig frelsar-
ann. Mér finnst jafnvel enn
i dag litlu kertaljósin mín
lifna i kringum mig um hver
iól oc fara vermandi sælu-
kenndum friði um hug og
lijarta. Þessar fyrstu rninn-
ingar frá bernskulífinu verða
hverjum manni ólýsanleg
gleði, sem gerði bernsku-
minningarnar að draumhill-
ingum, sem stækka eins og
sleinninn j þokunni.
Því næst var sunginn jóla-
sáhnurinn og lesinn jólalest-
urinn í húslestrabók Péturs
Péturssonar biskuþs. AÍlir
sátu hljóðir méðan á lestrin-
lun stóð og enginn nxaður
hafði verk í hönd. Hátiðíegur
blær livíldi yfir öllu i bað-
; stofunni. Því tók eg sérstak-
lega eftir live fátæklegt var
i íándinu, sem var svo langt,
langt í burtu, að María varð
að 1‘æða barn í jötu. Eg
þckkti aðeins eina jötu, torf-
bálk með heýmoski i. En
þí'áít fyrir það faniist mér
Ijóminn érigu m'inni frá ó-
þekldá landinu.
Yið tókum því næst kertin
og kveiktum
á þeim efti
lésturinn. Unx kvöldið feng
úni við kaffi eða súkluilac'
og jólabrauð og kökur me?
Svo kom svefninn og ba
okkur inn i draumaheima þa
sem jólin voru lifuð í eng
minni gleði en jólakvöldií
Það vár sælt að vera barn.
Jcn Arnfinnsson.
hönd sína til merkis um, að
numið skjTdi staðar. Furða
ekilsins var svo nxikil, að
honum,féilust hendur og var
Joan ekki léíigi að nota sér
það, ,og eini karlmáðurinn,
sem var farþegi, lét af hendi
allt verðmætt, sem liann bar
á sér. Rétti hann henni svo
mai’gt, að Joan var til neydd
að taka við ineð báðum liönd-
um, og var nú fengið tæki-
færi það, sem farþeginn hafði
beðið eftir. Greiddi liann
stigamanninum eða .Toan, svo
mikið liöfuðhögg, að lúm
hröklc úr hnakknum, og
hélt farþeginn lienni nú sem í
járngreipum, þótt hún
reyndi að bylta sér á alla vegu
lil að losna. í fjarlægð lieyrð-
ist slcothríð og var nú aug-
Ijóst, að þar var Ned að tefja
fyrir varðmönnuin. Hann
I vaið að berjast við marga
menn, til þess, að liann hugði,
að Joan gæti lcomist undan,
en þó var hún þegar fangi.
Féll Ned í þessari viðui-eign.
Árið 1685 var það höfuð-
sök, ef x'án var framið á þjóð-
vegum, livort sein i'æninginn
var karl eða kóna. Og ekki
varð það til að milda dóminn
yfir Joan, að liún hafði aldrei
orðið nxamis bani og aldrei
sært nokkuin mann í ráns-
i'ero.
Hún horfði djarflega fram,
er svarta kollan var sett á
höfuð dómaranum. Og lýkur
þar sögunni af bóndadóttur-
inni, sem vegna ástar sinnar
gekk í flokk með stigamönn-
um. í sögu hennar kom i Ijós
sannleiksgildi þessara orða
Ciceros:
„Öllunx geta orðið nxistök
á, en allir nema heimskingj-
arnir, hverfa frá villu síns
vegar.“