Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 22

JÓLABLAÐ VÍSIS
»
22 '
fiska í fanginu, orðin ofiir-
litið rjóð í kinnum, augun
.svo sem Ijómandi sær í sól,
og vindurinn lagði mjúklega
að henni þunnan kjólinn. En
enginniu’eytti neínu að henni,
enginn snerti við lienni. Jú,
einu sinni dóninn liann Jói
boldang. Og hvað leiddi af
þvi? Hún fleygði fiskinum,
greip höndunum fyrir augun
og stökk af slað hágrátandi
— þá þó orðin sextán ára
gömul. Yerkstjórinn — liann
];om lilaupandi, og var samt
ekkert nákvæmur eða nær-
gætinn. Hann jós sér yfir
Jóa —- og kallaði liann hel-
vítis boldang.
— Eg hélí það sæi ekki á
Levitakvninu, þó að maður
rétt aðeins styddi á lendina á
þvi, bara til að prófa, hvorl
bún væri ekta! Annað gerði
eg ekki — og það máttu hera
Nei, verkstjórinn þaut bara
burt. = Jói vissi, hvað hann
'söng. Hann var ekki orðinn
allra meðfæri — og hver
vann rösklegar þarna?
! En Snjófríður í Tanga
j varð strax alkunn að því seni
ung stúika, engu siður en
sem telpa, að vera sii sið-
■prúðasta á.allan handa máta
'— reglulega laus við allt
svoleiðis, eins og mæður,
sem áttu ungar dætur, kom-
’ust að orði, þegar þær voru
að halda henni fram scm fyr-
irmynd.
Ó.
| Hún var snemma setl á
saumastofu, Snjófríður. Það
var vel virt mennt, sauma-
kunnáttan, í þá daga, og enn-
fremur þótli það bæði hrein-
iegri og liefðarlegri alvinna
að sitja og sauma, lieldur en
jganga í fiskvinnu eða vera
undir fóllcið!
Verkstjórinn lieyrði ekki
fólkið segja þetta neina lvgi.
Það stóð þarna bara crgilegt á
svipinn. Og verkstjórinn klór-
aði sér í kollinum og liorfði
grettur og vandræðalegur á
eftir telpunni.
Þá hló Jói boldang, og
vinnukona, þó að á heldri
lieimilum væri, jafnvel fakt-
ors- eða prófastsheimili. En
svo bar fleira til þess, að
móðir Snjófriðar bélt henni
að saumanáminu. Frú Anna
jhafði alltaf brýnl það mjög
fyrir dótlur sinni, að henni
A Jt ó h i v
tákn liinna göf ugustu dyggða.
Hún sagði heiini, að hún ætti
ekki að gefa sig mikið að
öðrum börnum í skólanum
— og á kvöldin, blessaður
maðurinn hann faðir hennar,
lúinn eftir daginn! Óg hún
innrætti lienni það, að allt
göturáp og skemmýanir væri
óþverri — nema þá helzt
paraböll heldra og eldra
fólks, göturápið hrein sið-
spilling, labha þetla fram og
aftur flissa og lievra sitt af
hverju orðbragðið væri
jafnvel hreint ekkert guðsorð
lijá þeim, sem þæltust finar,
sumai: hverjar, en væru
hreinar og beinar ótulctir og'
lauslætisgæsir. Og þau ættu
nii ekki nema þetta eina
barn, hjónin, og liann Mar-
teinn, guð, ef eitthvað kæmi
nú fyrir.....Þessar fortölur
virtust liafa hin ákjósanleg-
ustu áhrif, og þegar Snjó-
friður var búin að læra
saumaskapinn, varð það
hreint og beint atvinna lienn-
ar, og hún elckert forsmán-
arleg, eftir þvi sem þá og þar
gerðist og með hennar hahtl-
lagni og iðni, að sitja heima
og þá þurfli móðirin svo
sem ékki að.vera hrædd um
neitt, gat gefið sér tima til
þess, sem liún fánn sig liafa
mesta köllun lil, að sitja og
spjaila þar eða hér og hafa
gát á siðferði og reglu í þess-
um bæ, þar sem ekki var
einu sinni lögrcgluþjóim.
Snjóf piíktr--- það var
nú stúlka, sem var ekki að.
gera úppreísn. OTt vþr lika
notalegt á kvöidin. í^ð kopi
fyrir, að faðir hennar fór að
lesá úm Þorléif i Bjarnar-
höfn eða Egil Skallagríms-
son, og einu sinni las liann
sögu, sem liét Davíð skyggni,
og yfir henni grét Snjófríður,
lét gamla manninn reyndar
ekki sjá það. Og sú saga, hún
lék lienni marga stund i huga.
.... En svo var það stund-
um, að móðir liennar sat á
skrafi við vinkonur sínar í
beztu stofunni, opið fram i
ganginn úr báðum stofunum
til þess að móðirin þyrfti ekki
að standa upp, þó hún vildi
fá aðstoð dótturinnar til ein-
livers, sem laut að. veitingun-
um. Það vildi svokoma fvrir,
að Snjófríður roðnaði og lvti
höfði ofan vfir saumana. Það
þurfti svo márgt að nefna,
þar sem verðir alls siðfcrðis í
kaupstaðnum voru saman
komnir, *um svo margt að
gefa skýrslur og bera saman
bækurnar, en loks leggja ráð-
in á — kannski fremur um
það, hvernig safnað yrði
frekari og fyllri upplýsing-
um, lieldur en um bitt,
hvernig iir skyldi bætl. Stuud-
um kom piskur og hlátur,
sem minnti furðanlega mik-
ið á sams konar fyrirbæri á
reitunum — já, líka á sauina-
stofunni, þar sem Snjófríður
liafði lært. Ekki var sizt
pískrað um Jóa nokkurn
boldang, sem var að yerða
plága, sýndust jafnvel sumar
heldri frökenar af mér ó-
nefndar hafa tilhneigingar
til....Piskur. .... Og svo
þessi óforskömmuðu uppá-
tæki, eins og þegar hann —-
vist var það iiann, gat ekki
annar verið — lét sjálfa frú
Ólafsson, frú yfirbókarans
sjálfs Jijá Torgersenverzlun,
spranga um götuna með hvitt
spjald á bakinu, þar sem
greinilega stóð orðið: Geld-
fugl .... Ha ? Yar það Marl-
einn Pétursson, sem var að
hlæja yfir i stofunni? ....
Þögn.
5.
O, liún var aldeilis einstök
stiilka, liéin Fríða i Tangan-
um, og móðir hennar sagði
oftar og oftar: Það er nú lil
að mynda hún Fríða mín. Og
liinar frúrnar voru farnar að
fá iirukkur i brúnir, þegár
þetta kom — eða kannske:
Það er þá eittlivað öðruvísi
með fröken Snjófriði Péturs-
son! . . . . En svo gerðisl allt
í einu atburður, sem varð til
að koma þeim Tangamæðg-
um meira en litið inn á milli
tanngarðanna á veröldinni.
Einn góðan veðurdag datt
Marteinn Pétursson niður á
lieimleið. Slag. Ósköp livað
lagt var á suma. En frú Anna
sagöi, að þó að sér liefði aíla
ævi verið frekar ógeðfeilt að
verkstjórinn vék sér að hon- væri það ekki aðeins nauð-
um og kallaði alvég óþarf- synlégt, heldur skyldugt, að
lega liátt: jvernda hrcinleika sinn á all-
— Það er sama, djöfuls an hátt, það væri í rauninni
boldangið þitt! Þú getur iát- iieilög skylda hennar, þar
■ið liana vera í friði eða .... jsem hún væri með nafni sinu
— Eða Iivað? spurði Bold- helguð lireinleiká og saklevsi,
angið. Iværi eins konar, já. eiginlegt
Ifl.f. Ölgerðin fl£gill Skallagrímsson
REYKJAVÍK
SÍMI 139D - SÍMNEFNI MJDÐUR
Islendingar!
• #
Þér munuð þekkja af reynslunni aS vér höfum
ávallt á boðstólum öll þau raftre : sem hugur
yðar girnist.
Sérstaklega viljum vér vekja ath-gli á, að síðan
styrjölclmni lauk hafa vörusendingar til okkar eigi
aðeins orðið tíðari en nokkru s’: ’ fyr' heldur
hefir fjclbreyttni og vöndun rr 'ar-a vaxið
að sama skapi.
Áratuga reynsla vor tryggir yðu~ ^andaða vöru.
^afiakfOMKzlun
ðeuaji
augavcg 20u. — Sm. j90.