Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 35

JÓLABLAÐ VlSIS
35
h
Eftir H. Petersen.
Dálítil
jólasaga
frá
útlöndum.
Snjórinn marrar undir fót-
uin nianna, sem eru á gangi
eftir götunum. NiSur af þök-
unum hanga klakapípurnar
glitrandi í ljósbirtunni.
Fjöldi fólks í skjólgóðum
vetrarklæðum streymir fram
og aftur eftir götunum fram
hjá uppljómuSum búSar-
gluggum, nálega allir með
smáböggla -— auðsjáanlega
gjafir, sem þeir bafa keypt
til að gefa á jólunum.
Við brú eina fjölfarna i
borginni staðnæmist 10 ára
gömul stúlka, þrátt fyrir
kuldann og storminn, sem
æðir eftir götunni og næðir
gegnum þunna slitna kjólinn
hennar.
En liún má til að dvelja
þar all-langa stund, af þvi að
þar er fjölfarnast, og þvi
mest líkindi til að hún geti
selt tilbúnu blómin, sem hún
hefir á boðstólum. í hvert
sinn sem einliver gengur
fram hjá, réttir hún út hend-
ina með blómunum og segir:
Blómskúfur á 10 aura! Þetta
endurtekur sig í hið óendan-
lega, hún hálfskelfur af
kulda, en það tjáir ekki að
liugsa um það, hún má til að
selja öll blómin. Þegar hún
fór að heiman, hafði móðir
hennar engan mat handa
* henni og systkinum herinar
tveimur, og þau bíða hennar
sjálfsagt með óþolinmæði.
Síðan hefir hún staðið þarna,
án þess að neyta nokkurs,
nema eins eplis, sem henni
var gefið.
Það er lítið, sem hún getur
selt, veslings litla stúlkan;
menn eiga annrikt og nenna
ekki að fara ofan í vasa ’sinn
eftir peningum í þessum
kulda, en vissu þeir, hve
mikla iðni og fyrirhöfn þessi
óbreyttu blóm liafa kostað
— vissu þeir, að marga daga
hefir þurft til að búa þau til,
og að fátæk móðir hefir orð-
ið að fara á mis við brauð uin,
irnar, stanza, og geta séö af
ofurlitlu lianda litlu stúlk-
unni.
Það er þegar farið að
fækka fólki á götunni og hún
sér að það er árangurslaust
að standa þarna Iengur. Hún
snýr því lieimleiðis Imuggin
og döpur í bragði. Um leið og
hún gengur fram hjá veit-
ingalnisi einu, eru dyrnar á
því opnaðar; hitagufa og
matarlykt streymir út á móti
henni. Ó, hvað hana langar
inn í hitann! Það er heldur
ekki ómögulegt, að lnin gcti
selt eitthvað, dettur henni í
hug; hún laumast því inn og
reynir að selja blómin. Við
hvert borð sitja gestir; sumir
eru að borða, sumir að
reykja, sumir að drekka og
tala saman. Með liægð og
þolimnæði géngur litla stúlk-
an frá einu borði lil annars;
sumir svara henni byrstir og
hryssingslega, aðrir virða
hana ekki svars. Svo kemur
veilingamaðurinn og segir:
„Eg vil ekki liafa þelta, farðu
burt!“ Hún vefur þá fastar að
sér sjalinu, lítur vonaraug-
um á matinn, og fer siðan út
með tárin í augunum.
Þegar hún er konn’n lit,
sezt lnin grátandi við dyrnar
á húsi einu þar í götunni, og
fer að laga blómin sin; hvert
á hún nú að fara? Þá heyrir
hún allt í einu, að talað er
blíðlega til liennar. Ungur
daglaunamaður sem setið
hafði út í horni á veitinga-
húsinu, og hafði verið að
hugsa uin, að þótt allir aðrir
fengju einhverja jólagjöf,
fengi hann enga, komist við
af binu dapurlegaútlitibarns-
ins. Hann gekk þvi á eftir
hénni, og spurði hanaumbagi
hcnnar. Litla stúlkan svar-
an árangur, að hún hefði sett
kápuna sina að veði fyrir
peningaláni, til að kaupa
efnið í blómin og fyrir brauð
handa þeim, meðan þau væru
að búa þau til.
Ilinn ungi maður var
hvorki verri né betri en fólk
er flest; en hann komst við
af þessari barnslegu frásögn
og hryggð lillu stúlkunnar,
og spurði eftir nokkurn
umhugsunartíma, hve mikið
hún hefði vænst eftir að fá
fyrir blómin. Stúlkan nefndi
nokkrar krónur. Hann hafði
atvinnu, og hafði einmitt
sama kvöldið fengið allstóra
upphæð upp i vinnulaun sín,
hafði líklega liugsað sér að
skemmta sér fyrir penihgana
um jólin, en nú sá hann, að
hér var ástæða fyrir hann að
gcra góðverk. „Eg skal kaupa
af þér öll blómin þín,“ sagöi
hann. Litla stúlkan varð svo
frá sér numin af þessu boði,
að hún gat í fyrstu engu svar-
aö. Hún leit til hans bálf efa-
blandin, og liálf hissa, og
sagði svo: „011, hvað ætlið
þér að gera við þau öll?
„Eg ætla að hafa þau í jóla-
gjöf,“ svaraði liann. Hún
trúði því enn ekki; þá fyrst
er liann fékk hcnni pening-
ana, og tók blómin, hvarf
allur efi; hún liorfði á pen-
ingana og sagði frá sér niim-
inn af gleði: „Ó, hvað
mamma verður glöð; nú get-
um við fengið mat, og
mamma getur fengið kápuna
sina aftur, svo henni þarf
ekki að vera kalt um jólin.“
Litla stúlkan hljóp svo
burt; liann bélt í liumáttina
á eftir henni að húsinu, þar
sem bún álti heima, og
komst, án þess nokkur tæki
eftir honum, upp alla stig-
ana, og að dyrunum á her-
bergi þeirra mægðnanna ein-
mitt þegar barnið var að
enda sögu sína. Móðurinni
IIITT
°9
jjetta
aði nuíð grátstaf í kvcrkun- fannst mikið um og sagði:
að hún'hefði ckki getað „Börn, við skulum biðjast
lianda sér og börnunum sín-
um, þangað til blómin eru
seld — vissu þeir, að heimil-
isfaðirinn varð, sakir at-
vinnuleysis, að fara burt úr
borginni til að leita sér at-
vinnu annarstaðar, en skildi
eftir konuna, sem verður að
sjá fyrir sér og börnunum
eftir því sem hún bezt getur
r-1» er ekkkóliklegt aS þeir,
!sem einhverja meðaumkun-
artilfinningu hafa, muudu,
.þrátt Lyrír kuldann og ann-.
selt nema fvrir nokkra aura;
lieima biði móðir hennar
bjargarlaus með tvö sysl-
ueðsta þrepinu stansaði hann
og hlustaði, en þá heyrði
hann að dyrnar uppi voru
opnaðar; auðvitað ætlaði
önnur livor þeirra mæðgn-
anna, að fara út, og kaupa
eitthvað til jólanna. Til þess,
að verða ekki á vegi þeirra,
flýtti hann scr á brott. Á leið-
inni heim til sín, var hann
stöðugt að hugsa um bæn-
ina, sem var svo ný fyrir hon-
um. Ilann liafði að vísu lært
barnalærdóm sinn og verið
fermdur, en eins og hjá svo
mörgum öðrum, hafði allt
slikt fallið i gleymsku.
Þegar hann kom heim til
sin, var þar kalt; hann
langaði ekki til að vera
lieima, og enn siður að fara
á veitingahúsið aftur. Hann
gekk út, og aftur og fram
um göturnar, þangað til hann
allt i einu heyrði orgélsöng,
og það var einmitt sama lag-
ið, sem liann hafði áður heyrt
um kvöldið.
Á eg að fara i kirkju?
hugsaði liann ineð sér, og'
brosti að þessari liugsun
sinrii. En það var eins og
söngurinn drægi liann til sín,
svo að hann gekk inn. 1 sama
bili Iiætti söngurinn, og með-
an hann er að fá sér sæti
heyrði liann sagt: „Biðjumst
fyrir!“ Allur söfnuðurinn
kraup á kné nema liann;
hann einn stóð, en fann þó til
þess með blygðun. að sér
niundi hér vera ofaukið. Sið-
an sté maður i stólinn, ckki
i þessum venjulega prests-
skrúða, heldur eins klæddur
og aðrir. Prédikarinn las upp
textann: „I dag er yður frels-
ari fæddur“, og lagði síðan út
af því. Slika ræðu liafði dag-
launamaðurinn aldrei lieyrt,
og þegar liann heyrði i ræð-
unni þessi orð: „Svo elskaði
guð heiminn að hann gaf i
dauðann sinn eingetinn son,
til þess að hver sem á hann
trúir skuli öðlast eilíft Iíf“,
þá skildi bann, að hcr var sá
kærleikm:,, sem bann hafði
fundið endurskin af áður
um kvöldið, og þegar söfn-
uðurinn að lyktum kraup á
kné, gerði. liann það einnig
Enginn prestaskortur. —
„Ætlar þú ekki að vera við
messu áður en þú heldur
lengra?“ sagði síra S... við
langfei’ðamann, sem reið um
lilað snémma sunnudags. •—
„Ekki lield eg það,“ svaraði
ferðalangur. — „Varaðu þig,
ekki færðu að hevra prédikað
eftir að þú kemur til helvit-
is,“ segir klerkur. — „Ekki
verður það þó fyrir presta-
skort, liugsa eg,“ svaraði
ferðalangur.
Hálendingurinn og rakar-
inn. — Hálendingur sem var
að selja sófla í Glasgow, geklc
inn í rakarastofu þar í borg-
inni, til að láta raka sig. Bak-
arinn keypti einn sófl af
honum, rakaði liann svo, og
spurði loks livað sóflinn kost-
aði. „Tuttugu aura,“ svaraði
Hálendingurinn. — „Nei,
nei,“ segir rakarinn. „Eg skal
gefa þér 10 aura fyrir hann.
Ef þú ert ckki ánægður með
það, getur þú tekið sóflinn
aftur.“ ■— Hálendingurinn
tók við peningunum, og spyr
svo rakarann livað liann eigi
að borga fyrir raksturinn. —
„Tiu aura,“ segir rakarinn.
— „Nei, nei,“ sagði Ilálend-
ingurinn. „Eg geld þér þökk
fyrir raksturinn, og ef þú ert
óánægður með það, þá getur
j)ú látið á mig skeggið aftur.“
Tveir menn urðu saupsáttir
á uppboði, og lauk svo að
annar fékk löðrung; hann
brá sér ekki en sagði aðeins
rólegur: „Hér gengur það
öfugt til við það sem er í
söluskihnálunum, þar eð
mönnuin cr slegið áður en
þeir bjóða í.“
fyrir, heitt og innilega,“ og
liann bevrði að þau báðust riræsnislaust og i alvöru.
'fyrir; honum varð undarlcga I Þc"ar haun kom heun um
kini liennar litil, í þeirri von við, er hann heyrði sig ncfnd- ih' öldið, tók hann blóinin
að hún kæmi með peninga, til 'an í bæninnijj sep hið ókunna Þ a slrilkunni, \afði þau inn
að kaupa fyrir brauð handa verkfæri, scin drottinn hefði.1
scnt þeim í neyðinni, og hann 1
þeim. Þau hefðu öll nú í
nokkrar vikur lifað á þvi, að
lima saman eldspýtusíokka
sem fengist fjarska litið fyr-
íín; iiú t hefði henni dottið i
hug, að búa til þessi blóm;
móðir hennar hefði orðið svo
livítan papþir og
heyrði þau einriig biðja iuni-
lega fyrir sér. Að þvi búnu
heyrði liann þau syngja
jólasálm, fyrst móðurina, og
svo börnin taka undir. Á
mcðan þau voru að syngja
vongóð um.að það bærl góð-jlaumaðist ... hann burt. A
skrifaði
utan á: „Jólagjöfin min“. -
Og þegar hann siðan lagðist
til svefns, fannst honum i
rauninni jietta vera einhver
skemmtilegástg.,, jólanóttin,
sem hann liefði lifað.
Við próf. — Ivennarinn:
Eruð þér i nokkrum vand-
ræðum með spurninguna?“;
- Lærisveinninn: „Sussu-
nei, hún er Ijós og skiljanleg;;
það er aðeins svarið, sent
kemur mér i vandræði.“
Þung spurning.
ein sem hafði verið gift
Konaj
i ^
ár, sat einu sinni á mótí
manni sínum, leit til hans
liýrum augum og sagði:
„Segðu mér, elskan mín,
hvað var það hjá mér sem
vakti fyrst eftirtekt þina?
Hvaða góða eiginleika hafðí
eg til að bera, sem í þínuni.
augum gerðu mig fremi;i
öllum öðrum konum í heim-
inum?“ '— Maður hennar
horfði lengi á hana og sagði
loks: „Æ, spyrðu mig að
einhveriu sem er léttara!“ *