Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 39

JÓLABLAÐ VISIS
39
aðist fram úr rúminu. Lífið
var þó alltaf starf. Nú varð að
Iijálpa til að breiða yfir'sætin,
— það hafði farist fyrir
lcvöldið áður.
x 1 ' i '
III.
Aðfangadagur jóla. Alauð
jörð upp í fjöll. Tunglið fullt.
Kvöldsöngur í Grundavikur-
kirkju, lijá nýja prestinum.
Magnús, messuboðsberinn,
bafði skilað því með messu-
boðinu að ])að ætlaði alll frá
sér.
Sveinbjörn í Lækjarhlíð
kom út úr einu fjárhúsinu og
i því kom Sigríður hlaupandi
heiman frá bænum. „Ællarðu
að gera það sem eg ætla að
biðja þig, pabbi ?“ — „Eg
verð nú fyrst að vita hvað
það er.“ — „Að koma á
kvöldsönginn með okkur.“
— „Ætlar mainma þín að
fara?“ — „Já, Jiún segiál
ætla að koma ef að þú lcom-
ir“. — „Eg er nú latur að
labba á kvöldin. Það er ekki
nema einn hestur á járnum,
eins og þú veist.“ — „Hann
Garðar segist skuli lilaupa
niður að Voganesi og fá hest,
liann segist liafa gott af því.“
— „Ekki held eg. Ef eg gefst
upp á tæpri klukkutimaleið
þá leiðið þig mig.“ — „En
hvað þú ert góður,“ og Sig-
riður ldappaði föður sinum
á báðar kinnar, svo þaut liún
lieim.
Þorsteinn var að fara fvrir
féð. Það var á beit uppi í
hliðinni. Hann veifaði til Sig-
ríðar, þegar hún geklc lieim
túnið, en liún sá það ekki. —
Það gerði ekkert tiJ. Hann sá
á göngulagi liennar að ferðin
út að fjárhúsunúm líafði
gengið vel.
Um fimmleytið lagði
Lækjarhlíðarfólkið af stað til
kirkjunnar. Allt gangandi
nema Björg húsfrevja. Þegar
það kom heim í túngötuna í
Grundavik, lieyrðist fyrsta
liringingin frá kirkjuturnin-
um. í sama bili lcoin ungi
presturinn hempuskrýddur
úl á lilaðið og stefndi til
kirkjunnar. „Furðu stundvís,
karlinn sá,“ sagði Sveinbjörn
og leit á úrið sitt. Það vant-
aði tíu mínútur í sex.
Fjöldi fólks af öllum bæj-
um í sókninni var við lcirkj-
una. Lækjarlilíðarfóllcið, sem
Ivom með því seinasta, tók sér
allt sæti á sama lielclc, fram-
arlega í kirkjunni. Það tólc
elclci þátt í lcirlcjusöngnum
fyrr en þegar presturinn bað
allan söfnuðinn að standa
upp og syngja sálminn:
„Jesú, þú ert vort jólaljós“
.... áður en liann fór niður
af stólnum.
Lækjarbliðarfóllcið var eitt
sér á heimleiðinni. Þegar
kom nokkuð á leið fóru þau
Sigríður og Þorsteinn að
dragast* aftur úr. „Hvers
vegna eru þau svona á eftir?“
sagði Ói litli. — „Þau eru lílc-
lega orðin þreytt,“ Sagði
Garðar. —„Þreytt? — og eft-
ir að lialda öll jólin heima,
nei, því trúði hann elclci.“
Sigriður og Þorsteinn náðu
fólkinu aftur við lúngirðing-
una.
„Hvað er það sem glampar
svona á á liægri liöndinni a
lienni Siggu?“ sagði Óli,
þegar Sigríður hengdi yfir-
liöfnina sína inn í lclæða-
skápinn.
Björg leit á dóttur sina,
síðan á Þorstein, gelclc síðan
til Sigríðar, lcvssti liana, tólc í
liönd Þorsteins og óslcaði
þeim báðum til hamingju.
Þeir Sveinbjörn og Garðar
fóru að dæmi hennar og Óli
lilca þó liann vissi naumast
hvað það ætti að þýða.
Nú liófst jólahald lieimilis-
ins. Kveikt var á jólatré, jóla-
gjöfum útbýtt, jólakaffið
drukkið og svo framvegis.
Garðar var hrókur fagn-
aðar og sagði margar skritlur
frá skólaveru sinni, meðan
setið var undir barðum.
Að siðustu settist Sigriður
við orgel sitt í stofunni og
allt fóllcið söng jólasálma og
margt fleira. En þegar lclulclc-
an á stofuþilinu, sem hjón-
unum Iiafði verið gefin á
tuttugu og fimm ára hjú-
skaparafmæli þeirra í fyrra,
sló tólf, sagði Sveinbjörn að
nú væri þetta orðið gott og
bezt að fara að hátta. Allir
samsinntu því og Óli sagði að
þetta væri langskemmtileg-
asta. aðfangadagskvöld sem
hann liefði lifað. Þau Sigriður
og Þorsteinn urðu eftir i
stofunni.
„Það eru vist fimm ár síð-
an að við gáfum henni Siggn
orgelið í jólagjöf,“ sagði
Björg, þegar Iijónin lcomu
inn í svefnherbergi sitt.
„Blessunin, hún hefir alltaf
sagt að sér finndist orgelið
vera eins og góður vinur
þarna í stofunni. — „Já,“
sagði Sveinbjörn. „Nú liefir
hún eignast stærri jólagjöí
og stærri vin. Eg vildi óska,
að raddir lians og þeirra
beggja yrðu alltaf sem feg-
urstar á þessu heimili.“
„Öll fjölskyldan í Lækjar-
hlið var gengin til náða. —
Sigríður lílca. En Þörsteinn
gat ekki liáttað. Hann gekk
út og upp í miðja hlíðina fyr-
ir ofan túnið. Tungl skein í
heiði og lcastaði föluin
bjarma á jörð og sæ. Himin-
inn var alstirndur og allt há-
loftið sveipað tindrandi
norðurljósum. Þorsteinn
selíist niður. Hvilílc fegurð!
Honum fannst hann aldrei
liafa átt eins liægt með að
ineta tign og dásemdir nátt-
úrunnar eins og þetta liátíð-
lega kvöld, aldrei liafa átt
hægara með að beygja sig i
lotningu fyrir öllu þvi feg-
ursta og hátiðlegasta sem
hugur lians hafði noklcurii
sinni orðið snortinn af. Yar
það vegna ástar lians, vegna
þess hve allir voru honum
hér góðir? vegna þessa yndis-
lega veðurs? vegna þess að
nú voru jólin? eða vegna
þessa alls? Hánn vildi elclc-
ert brjóla lieilann um það
nú. Hann vissi það, að liann
var óumræðiléga sæll og það
var lionum nóg nú. Hann
lcraup niður á liúmdöggva
jörðina og var þannig nolclc-
ura stund með lolcuð augu.
Svo stóð liann upp, gelck
heim, liáttaði og las allar
bænirnar, sem liún mamma
hans hafði kennt lionum,
þegar liann var barn. Ljósið
slöklcti hann eklci. Það var
jólanótt.
Tryggvi á Tindum.
EFNALAUG REYKJAVÍKUR
iíeinisk fatahreinsun og iitun
Laugaveg 34 — Sími 1300 — Reykjavík
Stofnsett 1921.
verða allir að vera hremir og
vel til fara. Senclið okkur því i
fatnað yðar til kemiskrar
hreinsunar, þá eruð þér vtss
urn ao íá vanoaoa vinnu. Hrein
cg vel pressuð föt auka ánægju
yðar cg vellíðan.
Sxkjum — Sími 1300 — Sendam.
Sendum um allt land gegn
póstkröíu.
Titnúiff
og ýmsar aðrar
(njggmyariörur
er hezi að kaupa hjá
stærstu iimbnnTerzhm íandsins.
M'int b u iun in
Wmiuttduw' h.i.