Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 41

JÓLA6LAÐ VÍSIS
41
VVÍllWéd Skrédc Grönvill-
i'oss ei- kóiiitnn hcim aftur
eflir 1% árs dvöl ei-Icndis.
HanÍi'Fór frá Noregi 1. febrú-
ar lflfl og var fcrðinni lifcit-
ið til Iváiiada til þess að'gatiga
þar í norská flughei'inn. —
Nor'skt bláð átti viðtal við
AN'illfi'-ed utli þá ótrúlegu
örðugleika, scnt 'urðu á'vé^i
bans áður cn hann náði þvi
tnarki, er hanti setti sér. Feí-
hcr á eftir frásögn af ferðutn
ltanS.
í byi-jun ársins 1941 hafði
hann ákvcðið, ásamt félögitm
sínum, að fai-a til SViþjóðar
og sétja'sig þat- í sambánd við
norskii scndisveitina og
koináSt svo þaðaii yfir Rúss-
]and“WIadhvostöck—Japan
til Kanada.
Þánn 1. fchrúar lögðu þeir
félagar af stað frá Oslo og
gekk ferð þeirra lil Stokk-
hólms mjög greiðlega. Þeir
fóru með járnhraut til Elve-
rum og þaðan mcð strætis-
vagni til Eltgedal, síðan fóru
þeir á skiðum vfir landamær-
in til Sviþjóðar, en þar voru
þcir lekúir i vörzlu af sænskri
lögreglu, set'n þó tók vcl á
móli þeim og voru þeir þá
vongóðir um að komast
fljóllega á leiðarenda.
Landamærum
lokað.
Þegar þeir höl'ðu komið
sér fyrir i Svíþjóð sáu þeir
fljótlega, að ferðin myndi
ckki ganga eins greitt og þeir
höfðu ællað. Þar fengu þeir
vitneskju nm, að allt að 500
manns væri á undan þeim á
hiðlista og auk þess ýmsir
menn, er höfðu áður verið i
flughernum, t. d. vélvirkjar
og aðrir tæknilegir ráðunaut-
ar, sem voru nýkontnir frá
Noregi og áttu að fá for-
gangsrétt. Eftir nokkurn
hiðtima kom siðan tilkynu-
ing til þeirra um að Japanir
hefðu lokað landamærum
sínum og ennfrenntr utn að
Rússar og Tyrkir hefðu einn-
ig lokað landamærum. sínum
og leiðin yfir Petsamo væri í
liöndum Þjóðverja og því
litilokuð að svo stöddu. Um
styrjöldina var það að segja,
ao hún virtist ætla að dragast
á langinn og frámtíðarhorf-
urnar um að gerast viðar-
liöggsmaður i Svíþjóð eða þvi
um likt, voru ekki þær von-
ier þeir höfðu gert sér.
Þeir félagar héldu því mikil-
vægan fund og ákváðu að
veyna. án aðstoðar yfirvalda,
að komast áleiðis. Þeim
fannst ckki éjlílvlegt, að
niöguleiki væri á því, að kom-
ast vfir Rússland og Kina til
Indlands. En lil þess þurftu
þeir a'ð fá leyfi rússneskra
sljórnarvalda og kínverskra
og auk þess urðu þeir að geta
til aft
Ilcr fer á eftir frásögn i
urh norskán mann er lénti |
í miklum raunum á 'stríðs- :
árnnum í sambatldi við
jfeí ðálagy er hánh tókst á
liendm- til þess að komast
til Katlada frá Nöregi.’og
gáhga þár í fhighér Norð-
tnáhtiá.
fyrir fa&urlandið.
sýnt, að þeir liefðu nægilegan
farareyri.
Haldið aí slað
frá Svíþjóð.
Þétla gékk' ekkf þiátifá-
laust, eh þáð tókst með
góðum vilja og þann fiiPmta
apríl hcldu þé'ir af stað frá
Brótiia-flugsföðinní áleiðis ti 1
Ábó i Fiiinlatidi. I>aðan í'óru
Iþeir ttiéð járnhraiil í gégiuhn
| Helsingfors, Vihdrg og til
Leningrad: Þar nSínu þeir
staðár tinl hrið, áður en þeir
héldh lengra. Meðali þéir
(dvöldu í Moskva áttii þeir i
! erfiðléikitm með inál, en einli'
þeirra félaga lalaði cnsku Og
annár þýzku, en starfsmað-
ur hjá Inntourist gerðisl leið-
sögumaður þeirra. Frá
Móskva lögðu þeir leið sina
í gegnum Rússland, TurkeSl-
an og til hæjarins Alma Ata.
Þar lóku fyrst við alvaflcg
yandræði á því að gera sig
skiljanlega. A einu malsölu-
ltúsi þár æflaði 'eihri þéirrá
félaga að panta egg, en er
Itann fékk pöntun sina af-
greidda var það orðin luena.
Erá Alma-Ata var ferðinni
lieilið til Tarkent, en til
þessa höfðu þeir ekið yfir
endalausar steppur og tóku
nú við hæðir, sem i fjarlagð
virtust ljóma í öllum regn-
hogans litum. Bær sá, er þeir
komu nú í hét Optor á rúss-
nesku og liggur rétt við
landamæri Ivina. Yfírvöldin i
Optor héldu því fram lil að
byrja með, að skilriki þeirra
væru ekki'ein's og þau 'ættu
Jað vera og töldu réttast að
senda þá aftur lii Moskvu.
jÚllitið var allt annað cn
jglæsilegt og það skánaði ekki
jvið það að einn þeirra l'ékk
Jskema lungnahólgu og varðj
jað senda hann til baka lil
jTzarkcnl, þai- sem Rússar
■ liöfðu komið á fót ágætu
Jsjúkrahúsi. Eftir nokkurt
j Slapp samþykktu þó yfirvöld-
in, að vegabréfin væru i lagi,
og liéldu þá ferðalangarnir
jfjórir, sem éfl.ir vorii, áfram
iyfir landamærin og komu íil
jbæjarins Kuldsja. Þar voru
I þeir þegat’ í stað teknir faslir.
Þeir yoru nú komnir i hérað-
ið Sinkiang og kom þáð í
Ijós, að liérað þetta hafði
sagl sig úr lögum við kin-
versku miðstjórnina og
mvndað nokkurskonar lýð-
veldi, sem var algerlega óvið-
komandi Chungking-stjórn-
inni. Yegahréf þeirra iil Kina,
sem kínverska ulanrikisþjón-
iislaii í Slókkhólmt luifði
veitt þéihj, var ekki tekið
gilí.
í langelsi
í Kuldsja.
í Kuldsjn hjuggu um 129
jn’isund manns. Ilúsin voru
öll ‘smá, hyggð úr einhvers-
konar leirbiöndu og hálini.
Hurðir voru cngar á húsun-
um, en hengi viðast fyrir intt-
galtgi i luisin. Timlnir reynd-
ist vera þar sjaldgæf vara.
Allskoiiar ji.jóðarhot virtus't
hvggja horgina; jiárna ægði
saman Kinverjum, Mongól-
um, Síammöninim og öðrum
þjöðflokkum Austurlandá.
húsimí i Kiildsja og val* þá Kuldsja eða hann óttaðist að
kómíð i ljós, að hryggurinn: hann myndi vérða kryppling-
‘vl
hafði luskazl og hann varð
að liggja beinn og lneyfing-
árlaus á plönkum með sand-
póka undii’ bakinu. Þetta var
9. maí. Lögrcglan krafðist
þess, að hinii- þrír héldit ferð-
inni áfrám, cn Willfred vaí-ð
auðvitað að verða eftir.
Willfred
í sjúkráhusi.
Þeim félögum kom nú
samán um að þrír þeirra
skyldu haldá áfrant og senda
Willfred peninga frá fyrsla
ræðisinanní Breta eða Nörð-
maniiá, er þeir hittu fyrir á
Ieið sinni. Nú lá Willfred
veikur með hrotinn hrygg,
etnmana og yfirgefinn lengst
Þeint var gert skiljanlegt, j inni i Kína á sjúkrahúsi, jtarj
að skilríki jieli’ia yrðú að sem allar aðstæður voru hét
sendast til höfuðborgarinnar
og þýrfti yfirstjórn lands-
Márgvísleg lungumál vorii
löluð og jicir ferðalaiigarnir
skildu ekkérl j neinu þeirra.
uiit hil ólýsanlcgar. Stofufé-
lagar hatis, á sjúkrahúshm,
ur þáð semeftir væri íevinnar.
Samt setn áður tókst honum
að halda i lífsvonina þótt oft
væri það erfitt. Smám saman
tókst honum að gera sig skilj-
anlcgan við systuniár, sem
hjúkrúðu hihutii sjúku. Það
var aðalléga niéð fingramáji
og svo lirærigraút úi- kín-
versku, riissnésku, norsku og’
þý-zku. Þarná voru nokkurar
itngar rússneskar hjúkrúnar-
konur, sení voru injÖg hjálp-
samar og gerðu þær allt fýr-
ir hann, sein þær gátn. Alis-
staðar i Sinkíang voru Rúss-
ar. Þeir virtust reyna að
kónta á stjórn i héráðinu, en
verkefnið var hitis vegar
nærri óleysanlegt.
Héfðarmaðitr
deyr.
þéir fengjtt að ltalda áfrám Músselnienn
ferð sinni lil Indlands.
Þeír biöti því kvíðafullir i
mála að leggja hlessun sina voni allra þjóða kvikindi, I Á sjúkraliúsinu Iá Will-
á l)au og skera úr því, hvorl jKinvcrjar, Múhameðsmenn, fred i þrjá mánuði og sá þá
Músselmenn og ýmisk'öhái- og heyrði sitt af Itverju. Kín-
flökkulýður. Megu óþefur verji nokkur var einu sinni
var þar og flugnamergð eins skorinn upp við magakvilla
gæzlunui í ..pokkurn tíma og á mykjuskán og ekki og eftir uppskurðinn var
j>angað' lil jjéir fcngú boð um, [nokkur ntaður, sem hann gaí lagður sandpoki á magann á
að halda ái’ram til Uriustiv. | laíað við eða gért sig skiljan- honum lil j)ess að halda
Þeir héldu af stað í vöruhil légan. Hann fór þá að halda skurðinum saman. Kínverj-
frá Ivuldsja, en cr þeir höfðu dagbók lil j)css að liafa eitt- inn lét illa í svefni, en liann
ekið nokkura kílóinetra herti hvað fyrir slafni og mánuð- liafði verið svæfður, og kast-
kínverski hifreiðastjórinn á um saman var hún hinn eini aði pokanum af scr. Willfred
akstrimim með j)cim árgngri, j vinur Itans, sem hann gat^varð að kalla hástöfum á
að hifreiðin valt. Wilfredisagt hugsanir sínar. Oft og eina systirina, sem kont að
fékk mjög slæmt högg ájcinatl var kjarkurinn nærri lokum og lét pokann aftur
hrygginn svo að j)að íeið yfir hrostinn, Iiann efaðisl um, að'ofán á Itann og fór síðan sina
ltann. Er liann vaknáði afturihann ætti nokkurn tíma aft- leiö. Þetta endurtók sig
til lífsins, lá hanti á sjúkra- | urkvæm l, kæmist lifandi frá nokkurum sinnum, en þá
jf || U, I ' ' x ‘
%s*
■ SJl
:.v

wmm.

■
v
r---
mm
... V ,,
mmm

mmm. diiiitoaaik.

‘<:W;
gSC'i--
m
m:-

Norskt fjallalandslag.