Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 24

JOLABLAÐ VISIS
]>á fínna, og í kriiigum liana
voru móðinsblö'ð og ýinis
konar útsaumsmunstur.
Á kvöldin fór hún stund-
um út í bæ til að leiðbeina
frúm og frúadætrum, sem
vildu eiga dúka með nýju
munstri eða skilirí, saumað
eftir sjálfar sig — en það leit
út fyrir, að þær þyrftii nokk-
uð mikla leiðbeiningu sum-
ar. Svo kom alls konar fólk i
búðina og keypti eitthvað —
og dáði aíla dýrðina -— slá-
andi sér á lær, minnsta kosti
sumt af hinu eldra alþýðu-
fólki.
Nú varð frú Anna að ann-
ast eldamennskuna, en með-
an.Snjófriðiu'-hlynnti að föð-
ur sínum, var frúin í iniðinni,
og það var síður en svo, að
hcnni væri það leilt. Hún sat
ekki með sauma i höndum,
cn var gjarnan að föndra við
eitthvað.
— Jú, takk, forretningin
gengur bara vel, þó að Fríða
inín ætlaði nú hreint ekki að
trúa mér, þegar eg var, að.
reyna að koma þvi inn í liöf-
uðið á henni, að svona gæti,
látið sig geral En eg sagði:
—Eg sé um húsverkin, þú
jiarft ekki að vera með á-
hyggjur út af þeim, og ekki
tel eg á mig að standa stund
og slund í búðinni —- heldur,
ef þú þarft að skreppa frá!
Eg veit svo ekki til þess,.
að. neins konar strand hafi
orðið, cn núna lil dæmis.er
hún eitthvað að dútla við
hann föður sinn — þetta hef-
ir nú alltaf verið svoddan göð
í lians augum !
Það var ekki nema rétt hjá
frú Önnu, að liún sinnti hús-
verkunum að niiklu leyti.
Dóttirin hafði sagt lienni það
skorinort, að þetta vrði liún
að gera, en um leið látið
fvlgja:
— En fyrir honum pabba
trúi eg þér ekki. Þú verður
að sinna buðinni, meðan eg
er að þvi.
Ójá, nokkuð var nú þetta
frekt til orða tekið lijá liinni
áður skilyrðislaust lilýðnu og
orðvöru fröken Snjófríði, en
móðir liennar lct sér eklci
verða mikið um orðalagið,
því að sannarlega fundust
henni það góð býtti, sem í
skipuninni fólust.
Heimilisstörfin voru elcki
nein ósköp, og frú Anna dug-
Ieg til verka, ef hún vildi það
við hafa. Hún liafði þvi drjúg-
an tíma til að fara til sinna
stallsystra — og víst var í
þeirra hópi lalað um bróderi-
forretninguna. Jú, liún liafði
ekki ætlað sér að bíða þess,
að allt færi í hund og kött,
maðurinn eins og allir visSu.
Þelta þótti gott og blessað,
en það var eitt: Hvcrnig
hafði á því staðið, að hún
seldi Jca boldangi mublurn-
ar — endilega lionum?
Frú Anna svaraði:
— Auðvitað verður maður
að vera forretnigsmann-
eskja, ef lifið krefur þess af
inanni, og Jóhann Sigurðsson
bauð mér í þær mikið fé.
Það varð almenn undrun,
en frú Anna hélt þá áfram:
— Jú, hann vatt sér bara að
mér á götunni, þetta voða
kurteis og tók ofan.
— Fyrirgefið þér, frú Pét-
ursson, mætti eg levfa mér
að spyrja, livort frúin vildi
ekki selja plussmublurnar
sínar?
Eg var ekkert sérlega hýr-
leg, þegar eg leit lil lians, en
spurði þó:
— Hvernig getur vður dott-
ið það .í hug?
— Já, fyrirgefið, það er.nátt-
úrlega dónaskapur, a'ð ráðast
syo.na að frúnni á götu, en af
þvi að ag veit, að svona
mublur eru orðnar afskap-
lega ómóderne, nema þar
sem fölk fylsist ekki með, en
frúin smekkleg í sér, þá datt
mér svona í .hug .... Já, eg
liefi leigt mér verelsi, og eg
hugsaði seiu svo, að það sem
frú Anna hefði lálið sér
nægja, ætti að duga Boldang-
inu ....
Og svo kom liann með líka
þetta rokna boð, og þá sá eg
mér leik á borði, fannst það
sama í þessu tilfelli, hvort
það var Boldangið eða ein-
hver annar.
Þetta þótti nú a'ð sumu
leyti ískyggileg og vafasöm
skýring, en þar við sat að)
sinni. Það yar líká alls ör,
mögulegt að hugsa.isér takjtp
ana i Boldanginu, hvernig
liann snérist við hvcrju eiiíu
— eða hverju hann kynni að
finna upp á. Það var nú sagt,
að hann væri búinn að taka
skipstjórapróf — gat reynd-
ar vcrið heívizk lygin úr hon-
um — cnda gaf hann ekkerl
út á það, þó að liann væri
spurðiu', minnsta kosti var
þa'ð svo annað kastið. Fínn
var hann og reffilegur, svona
utan á — og sýndist ekki
mikið fyrir óreglu, furðu lit-
ið stelpnadingl í honum, enda
Iiklega fáar betri stúlkur i
hænum, sem gæfu sig að
honum, eftir því sem liann
hafði sagt um orsakimar til
heimkomu sinnar. Nú, og
kurteisin — liún var dálítið
dintótt, að minnsta kosti. Þa'ð
voru nú til dæinis svörin,
sem hann herra Gunnarsson
fékk, næst æðsli maður hjá
Hinum islenzku verzlunum
(áður Leví & Meyer). Hann
liafði vikið sér að drjólanum
eitt kvöldið, líklega hugsað
sem svo, að það gæti verið
nógu fróðlegt að vita, livort
liann liefði virkilega mann-
ast, og boðið honum til kvöld-
verðar......Svarið var :
— Þó að þú liafir nú svo
sem aldrei merkilegur verið
á þann mælikvarða, sem eg
liefi meira og meira tami'ð
mér að leggja á manneskj-
íurnar, þá hefði cg nú líklega
þakkað boðið og tekið þvi, ef
ekki væri kerlingartuðran,
svo rigmontin sem hún er,
og allar þessar piparmeyjai',
sem búið er að gera að tauga-
veikluðum aumingjum af
fínheitum og ónáttúru! Þú
getur lieilsað og sagt, að bol-
dangið muni eftir silkinu frá
því hér áður! Góða nótt.
Og þetta sagt, svo að fjór-
ar, fimm manneskjur
heyrðu. 0, við hverju var svo
scm að búast af syni hennar
Laugu skáldu, sem orti nið
og spáði í spil fyrir pcninga
frekar en a'ð vilja þiggja hjálp
af ahnennilegu fólki.
rf
/.
En svo tok af öll fjöll, þeg-
ar hinar stórkostlegustu
reynslu- og liarma-bylgjur,
er riðið höfðu undir lifSskútu
frú.Önnp Pétursson, sem einu
sinni hét ungfrú Anna Kristj-
ánsdóltir, risu úr djúpinu.
Þa'ð hyrjaði eins og blapr-
ipp, svo sem eitthvert skáld-
ið scgir. Það bvrjaði sem sé
á þvi, að einhyer, sem hgfði
komið í Bróderíverzlun Pét-
urssop. familíunnar, eins og
frú Önnu hafði tekizt áð fá
verzlunina kallaða, hafði orð
um það, að þvi liði víst sæmi-
lega, fólkinu í Tanganum.
Það var rcyndar frú Gunn-
arsson, ei' átti piparmeyjar-
safni'ð, sem lióf máls á þessu
við la'knisfrúna, Og læknis-
friiin svaraði:
s
GGOOGOOOGOOOOC

t>rkrtmrtnrsnrtrsrt>rsrt«rvrHis<
*.r
ví
sr
ír
<5
sr
íí
ir
t?
íl
& Co. Ltd,
{?
X
vr
Cr
5?
vr
Cr
íí
•'t
%r
<?
íi
£?
£í
<?
í?
£í
i?
£?
J. *»
<?
vr
<?
<?
<?
i.
$
<?
<?
<?
<?
<?
<?
<?
* ,
V ‘
<?
<?
<?
<?
<?
§
íramlelða hinar viðiirkenzidu Allen Diese!
vélar, tárMimr og al!s kouar vatnsdælur.
ii im u
illll

er
.##„ MéMBeÆkissam & C<
e»
;s
ír
ír
vr
£?
<?
í?
£?
vr
£?
*»r
£?
£?
£?
£?
JM
£?
£?
4?
£?
£?
£?
<?
<?
<?
í?
'mmmmem
a
£?
<?
<?
Ú
ÖGGGSGaGÍKíGOÍSOOOOGOOGÍiGGOÖÍiGGíiGGGGÍíí'.pGíí;
5í»í)v/s3öv5v5*#öí5Clö(jöt5írírt

rtrtrtrtJtr
jvtJvtrtJSit/vtítitj*