Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 31

3rÓ LAB LAÐ VlSlS
31
Hann spurði hver sú bón
værj. w* :■■■
Hún var sú, að fvlgja mér
á að gizka klukkustundar-
gang í þá átt sem eg vildi
halda. Cr því mætti hann
skilja við mig éf liann vildi.
Þessa bón kvaðst hann
skyldi gera af því að þetta
væri það síðasta sem hann
gæti gerl fyrir mig, og það
munaði sig ekki svo miklu,
hann myndi komast heim til
sín um kvöldið fyrir því.
Eg hað Þórð að ganga á
undan mér og halda í þá átt
sem eg ákvað. Sjálfur ætlaði
eg að ganga á eftir, því á
þann hátt taldi eg mig frem-
ur geta glöggvað mig á hvort
við tækjum sveig á leið
okkar, eða gengum í hring
eins og mörgum hættir við
í lmðarveðrum. Eg kvaðst
mundi aðvara hahn ef eg
teldi ástæðu til eða ef mér
þætti hann breyta út af upp-
haflegri stefnu. Sjálfur átti
hann að liafa eftirlit með
klukkunni. Loks varð sam-
komulag um það, að þenna
íilsetla tima gengjum við
eins hratt og við framast
þyldum.
Það sem eg byggði allar
vonir mínar á var, ef okkur
tækist að finria lítinn strýtu-
inyndaðan sandhöl, sem eg
þóttist vita af í þeirri stefnu
scm við upjihaflega tókum.
Þessi sandhóll heitir Einbúi,
cn allt umhverfis hann eru
víðáttumiklir flóaivÞeir v.öbu
allir á kafi ® snjó, svoíhvergii
sá á auðan-blett,- en eg vissi
að á Einbúa festi aldréi fönn,
a. m. k. ekki svo neinu næmi.
Eg rýndi út í hríðina til
beggja handa ef ske kynni að
mér auðnaðist að koma auga
á einhvern dökkna, því þá
vissi cg að það myndi vera
Einbúi. Og um það leyti,
sem eg bjóst við að við vær-
um farnir að nálgast liólinn
sá eg grilla í eitthvað svart,
sem líka reyndist vera hann.
Til þess að vera alveg viss í
minni sök þorði eg ekki ann-
að en ganga hringinn i kring-
um hólinn, en að því búnu
var eg ekki í neinum vafa
lengrir að cg hafði Iiaft á
réttu að standa. Og það sem
mér þótti þó enn betra var
það, að nú taldi eg öruggt að
Þórður kannaðist við sig,
þar sem hann var þaullumn-
ugur á þessum slóðum.
Sigri hrósandi spurði eg
nú Þórð hvort liann þekkti
hólinn. En vonbrigðum mín-
um verður ekki lýst þegar
hann neitaði því. Þenna hól
kvaðst hann ekki þekkja og
aldrei hai’a komið að honum
áður. Með þessu hvarf von
mín um að koma Þórði með
mér til byggð'a því eg vissi
að stíflyndi hans yrði ekki
þokað um set. í algeru von-
leysi spurði eg hann j>ess-
vegna hvert hann ætlaði að
stefna.
■j „Eg veit. það ekki“, sagði
;Þórður þvi nú er eg orðinn
jviltur,- Eg tapaði áttunum
þegar þú fórst með mig í
kringum þennan hól.“ Dr
þessii sagðist hann vera á
valdi mínu hvort sem eg
stefndi heldur til lífs eða
feigðar.
Við höfðum verið 50 mín-
útur frá því er við lögðum
af stað og þangað til við
komuin að Einbúa og geng-
um þó allt hvað við þoldum
— en eina klukkustund
ætlaði Þórður :ið fylgja mér.
Það má þvi kalla hendingu
eina, og hana einstaka, að
við skildum báðir hafa kom-
izt lífs af úr þessari ferð.
Eg hefi aldrei verið á-
nægðari yfir loknu dagsverki
en þetta kvöld jiegar við'
komum niðuri að Lækjari
koti í Víðidal, báðir ókalnir
og heilir á húfi. En svo
varð Þórði mikið um þegar
við vorum komnir inn í bæ,
að hann gat hvorki neytt
matar né svefns. Var það þó
ekki af þreytu, því Þórður
var maður harðgerr, heldur
al' hugarangri yfir stífni
sinni um daginn. Honum
varð það })á ljóst liver ör-
liig okkar hefðu orðið, ef
hann liefð’i ráðið stefnu okk-
ar og ferð og jafnframt að
vegurinn okkar i hríðinni
Iiefði þá orðið helvegur.
Tveimur dögum seinna
lagði eg enn fram á lieiði til
þess að leita hrossanna. ,S|i,
ferð gekk að óskum. Eg fann
hrossin og kom þeim til
byggða, en tvo daga tók }>að
mig jað koma þeim til eig-
endaima niður í dalnum,
svo var fannkyngin og ófærð
iri mikil.
Fyrir Jætta fékk eg 2 krón-
ur fyrir hvert ln-oss eða 28
krónur samtals. Af því varð
eg þó að borga fylgdarmönn-
um mínum kaup, svo og
annan nauðsynlegan kostnað
sem af ferðalögum þessum
leiddi. — Þetla þætti ekki hátt
dagkaup nú.
Guðmuridur hafði um
skeið verið kennari í sveitinni
og aflað sér lítilla vinsalda.
Iiafði fræðslunefndin hvað
eftir annað beðið liann að
sælcja um kennarastöðu ann-
arsstaðar en Guðmunpur
hafnað og eins hafði nefndm
kært hann fvrir fræðslu-
málast jóra.
Eitt sirin kom þó Guð-
mundur til nefndarinnar og
bað um meðmæli, því nú ætl-
aði hann að sækja um annað
hérað, en þyrfti nauðsynlega
á meðmælum frá þessum
húsbændum sínum að lialda.
Voru meðmælin auðfengin,
þar sem Guðmundur sagðist
vera á förum.
En e,i; hann liafði fengið
})essi góðu meðmæli fór hann
til fræðslumálastjóra og
sýndi honum þau og spurði
svo hyort hann gæli tekið hér
eftir gildar kærur sem kæmi
á sig frá þeim sem meðmæl-
in höfðu gefið, og var siðan
kyrr á sama stað.
Litt gefinn, metnaðargjarn
maður var að flytja mjög ein-
strengingslega ræðu um
bindindismál. — Áheyrandi
skaut þá inn í ræðuna: „Það
liefir einu sinni livarflað að
mér að verða bindindismað-
ur. Það var þegar eg sá hæst-
virtan ræðumann fullan.“
Maður einn í Árnesþirigi
var mjög mikill ákafamaður
bæði í orðum og verkum,
enda stórbóndi og duglegur.
Eitt sinn var verið að baða
hjá honum fé og brýndi liann
þá fyrir mönnum að dífa bað-
inu tvisvar ofani gemsana. —
Hann taldi einnig nauðsyn-
legt að öðlast þekkingarleys-
ið, því vöntun þess slæði
mörgum fyrir þrifum.
lööOÖÖOOÖOOÖÖÖÖÖÖOOÖOQOöQOOÖOÖÖOÖQÖOQQOOOíööOÖÖÖGQGöaöGÖÖCÖQCOÖOÖOQQÖCCÖÖÖOÖOöeöQöeöGÖÖÖÖÖCCQOÖÖÖOCÖOÖOÖÖÖÖÖÖÖÖCQOöOOÖÖÖöQG;
BY APPGINTMiNT
SINCE
1820
ÞVDTTAVINDUR
(rixetdia
FILMUR □□ PAPPIR
c-fv
Veiruxy
JÖRNSÍON
XGEIRXXON
HAFNARSTRÆTI 22 - P. O. BOX 223
oocoo»oocoooo»coo<soooöO{x>ooooöoooo»<so<so<Xioo{xxsoo»öcoo;ioocooooöooo<sooccöocöccöoooo<íJeöíS3ö03öaaooc»Q»ooocoo»»ööG»öooo;iö{>ö»dö<