Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 37

37
JÚIyABLAÐ VISIS
irtjyyii tí iitttlunt:
• •

i.
Þ.að var sólheilur niaidag-
ur. Átján manna áælUmar-
bifreið hruuaði ves.lur .Löngu-
heiði. Það vai* %rsta í'erðin
henuar á þessu vori. Bifreiðin
var full af l'ólki. Það var í
bezla skapi; söng, hló og
ræddi saman. Þrir riðandi
11191111, er allir reiddu skóflur,
voru utanhalt við yeginn
íiokkru fyrir vestan niiðja
heiðina. Þeir höfðu verið að
ryðja seinustu vetrartorfær-
unni af jijóðleiðinni.
Farartækinu miðaði fljólt
áfi-am. Brált var komið niður
af heiðinni og byggoin blasti
við. — Breiður, slétlur fjörð-
ur og allmikið undirlendi inu
frá botni lians og nieð strönd-
11111 frani. Þjóðleiðin lá með-
fram fjarðarhotninum. —
„Erum við ekki kpmin í
Grundavíkursveit?" sagði
roskimi ínaður i næstfrenista
sæti. —- „Jú," anzaðjj bilstjór-
inn. — „Það er falleg sveit,“
— „Ilún liefir lengi jiótt
jiað.“. - -
Þegar koniið var allangt
vestulr með fjarðarbotiiinuin
nani bíllinn snögglega stað-
ar. „Er ekki einh.ver hér sem
ætlar að Lækjarhlið?“ -—
„Jú.“ — Engur maður, á að
gizka 25 ára gamall, stóð upp
í aftasla sæli og fór út úr
bilmim. Bilstjórinn opnaði
hurð á afturenda bílsins og
náði dóti piltsins út. „Er stult
héðan að Lækjarhlíð?“ -—
„Já, Iiún er hérna rétt liand-
an við lcitið.“ Og bílstjórinn
bendir í vesturátt. — „Takk
fyrir! Veri þið sæl!“ — Far-
gjaldið var áður greitt.
Hann — Þorsfeinn. Sigurðg-
son gckk cl’tir götunni i
vcsturátt lilla stund. Þegar
hann kom útundir leilið leit
liann á úrið sitt. Það var 5
minútur yfir 6. Þorsteinn
fleygði poka sínum af lierð-
um sér og lagði frá sér ferða-
tözkuna, gckk spölkorn upp
í hallann cr vissi að allliáu
felli á Iiægri liönd. Mikið var
fagurt um að litast. Tún voru
að verða græn, allur snjór
farinn af Iáglendi, cn fjalla-
hnjúkar snæviþaktir og skafl-
ar lágu í liliðar niður. —
Þorstcimi settist niður og
varð liugsi. Ennþá einu sinni
var Iiann koniinn á ókunn-
ugar slóðir. Hann lét hugann
reika yfir liðin ár. Honum
fannst hann liafa verið gestur
í mörg ár — eða ef til vill
alltaf. — Föður sinn hafði
Iiann mist jiegar hann var
fjögra ára gamall. Þegar
liann var á þrettánda árinu
dó móðir Iians, eftir að liafa
ofþjakað heilsunni við að
vinna fvrir sér og lionuin
nieð saunium og verið á
flækingi og liaft hann íneð
sér. Syslkini átti hami efig-
in. Eftir ferminguna var Iiaiin
í \4nnuniennsku í þrjú ár.
En þá liafði verðólga stríðs-
áranna komið til sögunnar
og flælt yfir Iandið. Ifafði
liann jiá að ráðum ýmsra
jafnaldra og kunningja yfir-
gefið sveit sína og freistað
gæfunnar á djúpmiðum pen-
ingaflóðsins. — Svo liðu
fimm ár. — Vegavinna á
sumrum, dansleikir á sunnu-
döguiii og seinni árin oft
neðaní í skenimtilokiii. Setu-
liðsvinna á vetruni, kvik-
myndahús, kaffihús, vín. tó-
bak, kátir fclagar og svo
framvegis. Svo fói að draga
úr atvinöunni. Þá kom hann
sér fyrir á togara og var þar
á annað ár. En hann jioldi
ekki sjóinn og akvaö, eftirað
hafa lagt mikið að sér, að
hætta, áður en liann ofbyði
heilsumii. Hana atti jiá
nokkra peningaupphæð af-
gangs, en jiað gekk furðu
fljótt á liað, þegar sumri
lauk og haiin settist að i her-
berginu sinu í Reykjavík. Oft
hafði Iiann ætlað að fara á
skóla, einn til tvo vetur, en
aklrei orðið af jivi. Þetta
haust hafði hann ætlað að
gera alvöru úr þvi, cn orðið
of seinn — allir skólar fullir.
Og næsti vetur leið. At-
vinna var sama og engin og
honum hafði leiðst. - Fvrst
og fremst leiddisl honum

J\i«iUM\iMMWMU^Í>IJM>iiSi»>«i>iJSilliSiniMliMVSJHJMV(U
*«r
í?
í?
e
5í
ö iS
sr « « » sr JS Barna
5r JS £í IS vr u Cn^linga
íí ö *r JS Kven
sr ii it a o Marlsiiainia
l wu
LÍÍt út'vaii
Shóversittttin Ifecíor
iuuntjt&vvfj 7
v
iÍMMSJSÍSiSJSÍSiMMSJSiSiSJSiMSiVSiSJSISiMMMSJMSiSJSJSJSXSJSiSi‘i
£*.r*»rsr*.r*.rsrfc#*.rsrsrsr*,fsrsrsrsfsrsr%fsr%r*.rs,fsrsr«.rww*,£s£«-£v£sfsr*