Vísir - 22.12.1946, Blaðsíða 5

JÓLABLArÐ VlSIS
F.MATANIA:
I
Fomar sagnir endursagðar*
•i0
enólza 6 veltaó tii llzan,
óem
ótlcfamanna, ue^na áótar óirmar.
Joan Philipps hét lmn, og
var dóllir bópda nokkurs í
Nortlunnptonshire í Eng-
Iandi, og undi vel hag sinuni
lieima. Þégar saga þessi hefst
hafði hún náð þeim aldri, er
hjarta ungrar mevjar opnast
sem króna rósar við svala
dögg morgunsins og skin sól-
ar. Iietta var árið 1658 og hún
var álján ára. Hún fékk ágætc
uppeldi, við lnn liollustu skil-
yrði, golt loft, lióflegt fyjáls-
rjy’ði, þar sem friður rildi, i
pámim tengslum við skepn-
lU’Ujár og gróður frjósamrar
javðar. Ekker.l illt hafði orðið
á vegi liennar. Sjálf annaðist
,Iiún skepnurnar af nærgoetni
pg umhyggjú, talaði við þær
og gerði g;elur við þ;er, enda
varu þær mjög .luendar að
jienni. Húu var.fögur. iiraust-
leg og stælt, pg P]iilipps
böndi faðir hennai'..ól fagrar
. vonir inn lramtíð'j hennár.
Hann yar .þegar búinn að
.Jkomast.að ák,veðinni niður-
stöðu í jþeim efnum. og hann
. vgr, .sgnnfærður um,. að hjin
muniii ,v,erða haniingjitsöm
með Ijeim inanni, sem hann
. ætlaði.lienni fyrir eigipinánn,
.og mundi. og. af þessu; leiðg
, wkpavelgengni. á þúgarði
. ■ hans.
Bóndann gamla, ,föður
he^uvir, grungði ekki, nðnéitt
gæth.geyst, sem kpmið gæti
. i yeg fyrir;þe^si áfqrm hans,
, ,en sannleiknrinn var sá, að
einn. áf vinnumönnujnum,
,NTed Braey, .yar orðinn ást-
fanginn, af , j.oan; 13tarfs, síps
vegpa hafði pilturinn, forðast
j syð qokkur .yrði; þess var hvað
honum bjó í þrjqsti, og .af
,þvi að hann gerði sér eugar
vonir,, óskaði Iiann sér jþess.
í von uni að geta bjargað öllu við, re.f Joan það, sem hendi var næst, til-þess
að lvylja brjóst sín og axlir.“
til grejna. Fyrstu hlý\rði,1 niann, Nevinson að nafni, | skjótlega. Sagði Med og, að
sem komu af yörum Neds,[.sem befði látið bann fá góða ef Joan vildi. kUvðast karl--
við Joan, féliu í góða jöcsð slöðu á einum búgarði sinum. J ma,nnsbúningi áfram, mundi
hjá henni, og þeirn var báð-1 Dart nokkurn fékk Net{ hann sjá um, að hún yrði
um Jjóst, að þau áttu samleið bréf fr ■ Joan> þar seM hún llekin i «okk stigamanna. Ef
segir honum frá þvi i öt- Þau h>’rfu að ^ssu róði
væntingu sinni, að faSir . oi$iö til þess uð
hennar sé sýknt og heilagt að skiiJa Þau>
og að ekkert gat aðskilið þail,
nema dauðinn.
Ned var friður sýnum og
stérkur vel, og hann var reyna að knýja hana til að
reiðubúinn til hvers sem giffast ruanni, sem hún hafi,
slcyldi til þess að draumar,megnilsUl obeit & Lagði hún
hans gætu ræst. fast ag • jjed raeð ástriðu-
Joan leit nú svo á, að það
væri óþarft fvrir þau, að
leyna nokkyu fvrir föður
hennar, og sögðu þau hon-
um hreinskilnislega, að
þau elskuðu hvort annað, og
að ástbugnr hans til Joan 'baðu um hlessun hans, ,en
smákóinandi, pn það. Plúlipps bóndi varð þegar
var öðru nær en að sú vrði
reyndin, þvi að hanil fékk
aj.meiri ást á henni. Hún var
I þama lika alí.taf fyrir augun-
um á honum, töfrandi, mjúk
i lireyfjngum, og hún varð
fegurri með hverjum degifi-,
um sem leið, að honuin fanst.
Eji þyí var vitanlega ekki.
þannig varið um leyndarmál
Neds, að það þyrfti um það
að ræða, til þess að) það yyði
kunnugt mærinni, sqm hann
elskqði, .því uni skeið lu\fði
Jpan.gert sér fulla greiu fyrir.
þvi, að hann elskaði hana
heitara en lifjð i brjósti sér.
f hvert skipti, sem hann leit
til hennar, fansl lienni. .sem
liann Vefði sig örmuiu.
Og syo fóiy eins. og. iðu-,
lega gerist, þegar um.slíkt
tilfianingamál .ér að ræða,
. að enginn .stéttarmunnr kom
hanvslaus af reiði. Hann rak
piltinn ur vistinni og harð-
baimaði dóttur sinui áð’hafa
n.okkuð saman við hann að
sælda framar. Allar tilraunir
þeirra til að bliðká gamla
nianhirtn urðu til þess að geru
bann enn þrárri og óviðráð-
anlegri.
Þau N..ed og Joan hétu nú
hyprt öiðru tryggðnm ævi-
Jgngt og Joan lqfaði að bíða
eftir Ned, meðan hann færi á
brott, til þt\ss að koma svo ár
sinni fyrir þorð, að hún gæti
farið tiljhans og.orðið eigin-
kona hans.
Ned lagði nú leið sina til
York, og með aðstoð, ferða,-
langa, gátu jum skrifast á;og
fengið fregnir hyort af öðru.
í. einu hréfinii skrifaði Ned,
að hann hefði komizt j kynni
við ■ góðau og göfuglyndan
þrungnum orðum, að veita
sér aðstoð áður en of seint
yrði, og bætti þvi við, að hún
væri reiðubúin að fvlgja hon-
unv hvert senv vieri. Ned
brást vel við og fór þegar á
fund hennar og bað hana að
koma á tiltekinn stað, og vcra
vel riðandi. llann bað liana
og að hafa karlmannsklæðn-
að meðfcrðis.
Þau komu hæði á ln'nn til-
teluva stað á þeirri stundu,
sem ákveðið var. líún klædd-
ist nú karlmqinnsfötunam
og lögðu -þau af stað ríð-
andi til Nottingham. Og á
leiðinni þangað gerði Ned
henni furðnlega játningu, og
bað hana fyrirgefningav á
framkornu sinni með fögy;
um qrðum. Hann sagði,,að
hinu góði qg göfuglvndi N.ev-
inson yæri enginn annar en
stigajnaðurinn Niek Nevin-
son, en gáíginn beið hans, ef
Jiaun næðist lifandi. I'm ger-
völl Miölönd óttuðust menn
stigamannaforingja þetman.
Ned bætti þvi við, að liann
liefði gengið- j flokk hans í
vcm um, a§_geta aflað sér fjár
í augum hinnar ástsjúku
meyjar skipti það eitt nokkrU
máli, að þau „gætu verið
saman,“ og án þess að hika
félst liún á, að vera þátttalí-
andi í þessum ævintýralega,
•vilta lelk. |
Enginn beygur var-i brjóstí
hennar, er hún tók ákvörðuh
sína. Og er hún liafði skorið
hár sitt að sið karla gekk hún
klædd karlmunnsklæðuni
fyrir Nick Nevinson sliga-
mannaforingja. Var hún
kynnt honunv sem John
Philipps. Ned gat koinið þvi
svo fyrir, að honum var falið
að annast „John“.
Það var að sjálfsögðir höf-
uðatriðjð, að imnt væri að
halda þyi levndu, að félagi
Neds var stúlka, þvi að stiga-
menn litu á konur, sem þeir
náðu í eða hertóku, sem her-
fang, sem allir skyldu njóta
jafnt sem annars herfangs.
„John“ revndist brátt harð-
skevttur og snarráður, og
gekk. „honum“ og Ned svo
vel að inna af liöndum alit,.
seni þeim var falið, að stiga-
rnannaforingimi fór hráttað
féla þeim liættulegri lilutverk
en öðrum i flokki hans var
falið. Og nú var að þvi komið,
að þau skyldu inna af hönd-
um mesta viðfangsefni
1 flokksins til þessa, að ræna
pcslvagninn, sem var í för-
um milli Nottingham og
Derby. Þetta var áhættusamt
hlulverk fyrir pilt og stúlku,
en hugrekki þeirra bilaði
ekki, og þau treystu á lieppni
sína sem fyrrum.
Þau spruttu upp sanvtimis,
hvort sín rnegin þjóðvegar-
ins, og varð ekillinn svo
hræddur, að liann stöðvaðl
þegar vagninn, en farþegarn-
ir lvftu allir höndum tiL
merkis um, að þeir myndu.
enga mótspyrnu veita. Þar
sem vagninn var stöðvaður
var mikill skógur á báðar
liliðar, og þeir sem i póst-
vagninum voru gátu -ekkl
vitað, nema þarpa lægi í leyn l
fjöidi stigamanna. Qg ú
nokkrum mjnútum höfðiL
jræningjarnir tveir scjt l i
Imakktösku sína alla fjár-
muni, sem i yagninmn yoru,
og vai’ það talsvert nveira eu
húist hafði verið við.
Þrátt fyrii’iþað, að enginn,
sem i vaguinum yar, særðist
eða heið bana,, ióku yf irvöld-
in mál .þetta íil alvarlegrar
íhugunar. Sýslumaðurjnn i
héraðinu sendi vopnaða
pvenn út í skógana, til þess
að.leita að stigamönnum, og
,þarrfrarn eftir götupum.
-,N.eyinson fgkk jafnan ör-
ugga yiJtneskju um. jÞcrÍi-ætl-
anir lögreglunnar, og*, taldi
hann hyggilegast, að Npd og
Jjphn .hefðu sig ekki mikið i
frammi um sinn. Sendi haim
þau þvi til dvalar i .lgyjiista'ð ;
pokkrum, seni q’tlaður var.
til notkunar, þegar likt var
ástatt fyrir einhyerjum
manna hans og þéim nú.
Báðlagði hann þeim, að dvelj- .
ast þav; nqkkrar vikur, þar tit ;
lögreglan færi að þreytast á,
leitinni.
Dyalarstaðurinn var timb-.
urkQÍi nálægt Farndon,. jnni L
skóginum. Gönvnl flpkku-
kerling bjó þarna ogannaðist
kofann. Þetta yar fyrirtaks
staður fvrir unga elskendur,
til þess. að njóta einveru og;
næðis, ef flökkukerlingiu
hefði ekki verið þar. Og
yegna þess, að hún var eina
manneskjan, sem þarna var,
og hafði engum störfiim að
gegpa, nenva annast þau,
urðu þau að gæta fyistu var- .
kárni, svo að ivún yrði einsk-
is vör. í hópi stiganvanna
þurftu þau ekkert að qttast.
Þeir voru alltaf einhverjum
störfum að gegna, eða þá
drukknir, en þarna hvildu
hin hvössu aiigu flökkukerl-
ingariiinai' sífelit á þeini, og