Morgunblaðið - 02.11.1963, Síða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. nóv. 1963
Ottesen og Morgunblaðið
eftir Sigurð Benediktsson
ÞBGAR fundum ok'kar ASal-
steins Ottesen bar fyrst saiman
var kreppa í landinu, og ekki
nema ein ritvél til á Morgun-
blaðinu.
★ ★ ★
I>að er óskýranleg reynsla, og
ekki sársaukalaus, að koma til
starfa við blað ag þekkj a engan
innanihúss né utan, bera ekki
kennsl á eina einustu manneskju
á bæjarfélaginu, utan einstaka
framsóknarmenn að norðan, sem
fyrirlitu Morgunblaðið af heil
um hug og litu mig hornauga
fyrir að hafa fengið þar inni
Þá var gott að eiga Ottesen að.
Við þennan einstæðingshátt
bættist svo það gæfuleysi mitt,
að ég bar ekkert skynbragð á
allan þennan linnulausa þjóð-
skammavaðal, öll þessi persónu-
legu hjaðningavíg, þá íþrótt
íjþróttanna á landi hér, sem
blöðin lögðu allt kapp á að
rækja á sem alúðarfyllstan hátt.
Erlendis, þar sem ég hafði þá
divalizt um tíma, hafði ég vanizt
því sjónarmiði, að blaðinu væri
svo að segja óviðkomandi hvaða
pólitíska skoðun lesendur þess
hefðu. Aðalatriðið væri, gð fólk
vildi kaupa það og lesa.
Þar var ökkur nýgræðingun-
um lagt ríkt á hjarta að virða
vel keppinauta okkar við hin
blöðin, og gera okikur þá vin-
veitta. Með því værum við að
skaipa þann góða samstarfsanda,
sem væri aðalsmerki allrar heil-
brigðrar blaðamennsku 1 lýð-
frjálsum löndum.
í blöðum hér heima giltu allt-
aðrar siðvenjur og sjónarmið, og
það gat jafnvel komið fyrir, og
kom reyndar oft fyrir, að efni,
sem í eðli sínu var bæði aktúelt
og framíbæriiega skrifað, var út
viskað, eins og lélegur skólastíll,
einungis vegna þess, að einhvers
staðar örlaði kannske á viður-
kenningarvotti um pólitískan
andstæðing. Sem sagt: satt mátti
ekki vera satt nema það væiri
lika pólitáskt satt. Andrúmsloftið
hér var mettað af fyrirstæðu og
ótta um að verða óverðugum að
liði. Því miður var þetta nú einu
sinni svona, mínir kæru og góðu
vinir, og rniikið eru þið heppnir
að vera komnir yfir þennan
hindurvitnahafsjó smámennsk-
unnar, og geta unnið eins og
frjálsir og viitbornir menn að
ykkar málefnum.
En einn var sá maður, sem
ekki lót segja sér fyrir verkum
og hió allt öðruvísi en allir aðrir.
Það var afgreiðslumaðurinn
Ottesen.
Hann gat átt það til að segja
upp úr eins manns hljóði:
— Þið eruð aliir jafn vitlausir,
greyin min!
Og þó hann segði ,yþið“ og
„allir“, þá meinti hann engan
sérstakan, heldur allt samÆól-
agið, utan blaðs- og innan, —
ofan úr andsnúnum ráðherra
niður í yngsta blaðsöludrenginn,
því allir voru málvinir hans og
jafningjar, og öllum gat hann
miðlað ögn af sinni óþrjótandi
lífsgleði, hvellum hlátrum og
nöpru athugasemdum.
Hann var heldur ekki hrædd-
ur við að gera greiða, enda var
hann tvímælalaust vinsælasti
maður blaðsins, hvernig sem á
það er litið. Útburðarfólkið og
sölukrakkarnir mátu hann svo
mikils, að það vildi miklu held-
ur láta hann hrakyrða sig og
hæða en hafa annarra manna lof
og fagurgala. (Annars var ekki
boðið upp á fagurgala í þá daga).
Ein var sú hans náttúra, að
hann svaf þegar það passaði hon
um, og þar sem honum fannst
fara vel um sig, — en yfirleitt
var hann vakandi og önnum kaf-
inn við sneypingar, aðfinnslur og
afgreiðslustörf, — en alltaf skæl
brosandi, skríkj andi eða skel.li-
hlægjandi. Eina manneskjan,
sem hann hníflaðist ekiki við, var
símastúlkan, Helga Jónasardóttir.
Hún var ljós heimsins á stofn-
uninni og vildi öllum betur en
þeir áttu skilið.
Mikið var ég hugfanginn af
glaðlyndi þessa eina manns við
blaðið, sem ekki hafði látið al-
vöruna riða sér á slig, — auik
þess, sem hann var óþreytandi
að fræða mig um menn: hvað
þessi héti og hiver hinn væri.
Upplýsingum hans fylgdu aft
myndríkar aukasetningar til
skilgreiningar á viðkomandi per
sónuleika, t.d. hann er ekki eins
vitlaus eins og hann lítur út
fyrir, eða þaðan af sterkari sér-
einkenni.
Aðalsteinn Ottesen
Sigurður Benediktsson ræðast við
Síðan Aðalsteinn Ottesen hóf
að fræða mig um mannfélagið
og samtíðina er liðinn fullur ald-
arfjórðungur. Fyrir hans tilstilli
kynntist ég við margan góðan
dreng og síðan koll af kolli.
Þetta hafg verið miklir fram-
faratímar eru menn vanir að
segja, — en ég efast um,
að nokkru blaði hafi farið
jafnmikið fram og Morgunblað-
inu síðan þá. Nú er það jafn á-
ihugasamt um hvers manns ham-
ingju eins og það var formyrk-
vað í gömlu kreppuni. Ég held
því hafi farið fram í réttu hlut-
falli við aukinn ritvélakost og
bætt búsakynni. Hlutlausar frá-
sagnir um menn og málefni eru
nú sjálfsagðastar af ölílu sjálf-
sögðu efni faivers blaðs, heilforigð
blaðamennska er gengin í garð,
— og stjórnmála-skriffinnarntr
eru að öllu innræti hreinustu sið
fágunarpostular miðað við liðna
tíma.
Andi góðviidar og vorkunlát-
rar kímni Aðalsteins Ottesen
hefur sigrað.
Á ritstjórnarskrifstofum Morg
unblaðsins blasa nú við gestum
haukfránar sjónir intelligens-
IMorgunblaðið
onskes til lykke pá 50-ársdagen og
stadig fremgang i de kommende ár.
HERTZ’ AIMIMOIMCEBUREAU
Etabl. 1910
I over 25 ár bladets repræsentant i Danmark.
Skt. Annæ Palæ, Borgergade 18, Kpbenhavn K.
anna og séníanna, sem eiga heið
urinn að því að hafa gert blaðið
svo viðmótsþýtt og frjálslynt, að
þeir birta ádeilugreinar um sjálfa
sig eins og enginn hlutur
væri eðlilegri. Hverjum starfs-
manni eru búin góð skilyrði til
vinnu, og það er liífsgleði og
hlýja í hverju andliti, alveg eins
og allir séu ánægðir.
En hvað þetta hefur allt
breytzt. Og nú er líka farið að
borga blaðamönnum kaup, og
þeir ku meira að segja vera farn-
ir að vinna vaktavinnu, eins og
karlarnir á bensíntönkunum, —
en ég er ekki nógu ungur til að
skilja, hvernig það er framkvæm
anlegt. Anker Kirkeby, sem einu
sinni þótti mikilhæfastur blaða-
manna á Norðurlöndum, var
vanur að segja: „Þú hefur ekki
lokið greininni þinni fyrr en þú
sérð pressuna snúast. Þá á hún
að vera orðin það góð, að þú
getir gleymt henni um leið.“
— En hvað um Ottesen ?
Porsælumeginn í stórhýsinu
finn ég minn gamla góða vin,
þar sem hann er að skyggna tó-
baksglasið sitt upp við ljósið.
Hann er hið eina óumbreytan-
lega á þessu blaði, — en skelfing
er það lífinu líkt að velja honuim
stað skuggamegin i byggingunni,
þessum eina manni, sem alltaf
gat hlegið, eina manninn, se*n í
hjarta sínu bar birtu og yl frá
fortíðinni inn í þessa höll, þar
sem víðsýnið ríkir og ölluan
líður vel. —
S.B.
EIMSKIPAFÉLAG
REYKJAVÍKUR hf.
(Reykjavík Steamship Company Limited)
Sími: 1-11-50.
Símnefni: „NORTHSHIP“.
Skrifstofa: Tryggvagta 2. - 3. hæð.
Hamarshúsinu.
m.s. „KATLA"
2325 tons d/w.
m.s. „ASKJA"
1060 tons d/w.
í 59 AR
höfum við starfað hér í borg
og lengst af við Laugaveginn.

VIÐÞÖKKUM
Morgunblaðinu 50 ára sam-
starf við kynningu á varningi
okkar og þjónustu.
Jón Diqmuntlcson
$kúr(9ripoverzlun
Gullsmiðir — Úrsmiðir.
„ ^dacpur yripur er ce
tii yndis