Morgunblaðið - 07.02.1968, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 1968
5
ÞESSI SUNNUDAGUR MUN
SEINT LÍÐA OKKUR ÚR MINNI
SÖGÐU SKIPBROTSMENNIRNIR
af Notts County við komuna til Reykjavíkur
- Björgunin einstœtt afrek
„TÆKIN, sem við höfðum
um borð, voru mjög ófull-
komin. Til voru fjórar ís-
axir og nokkrar járnmel-
spírur sem notaðar eru við
splæsingu á vírum. Þeir,
sem ekki höfðu þessi tæki,
reyndu að brjóta ísinn af
með berum höndunum.
Varðskipið Óðinn hélt okk
ur stöðugt í voninni um
björgun og skipstjórinn á
Notts County hafði fulla
stjórn á öllu um borð. Það
greip engin ofsahræðsla
um sig, þó menn hafi að
vonum verið felmtri slegn
ir yfir þessum ósköpum“.
Þannig lýstu skipbrots-
mennirnir á Notts County
biðinni um borð í togaran-
um á sunnudag fyrir Mbl.
í gær.
Áður en þeir fóru báðu
þeir Mbl. fyrir þessi skila-
boð: „Við, áhöfnin á Notts
County, látum í ljós inni-
legt þakklæti okkar fyrir
giftusamlega björgun og
góða aðhlynningu. Sérstak
lega viljum við þakka á-
höfn Óðins, einkum mönn-
unum tveimur, sem lögðu
sig í hættu til að komast
að togaranum, og skáta-
hreyfingunni á ísafirði,
sem veitti okkur húsa-
skjól. Við eigum í raun og
veru engin orð til að tjá
þakklæti okkar“.
Skipsbrotsmennirnir sextán
komu til Réykjavíkur í gær
og gistu í Hafnarbúðum og
Hótel City. Tveir af áhöfn tog
arans Notts County, skipstjór-
inn og stýrimaður, urðu eftir
í sjúkrahúsinu á ísafirði, en
eins og áður hefur verið
skýrt frá, var einn skipverja
látinn, þegar björgunin tókst.
Skipsbrotsmennirnir virtust
allir vera búnir að ná sér að
mestu eftir hrakningana. Þeir
voru allir sammála, um, að
þetta hefði verið versta veðr-
ið, sem þeir hefðu nokkurn
tímann lent í á sjó, og þó að
þessi reynsla hafi verið erfið
og tvísýn, bjuggust flestir
þeirra við því, að fara á sjó-
inn aftur. Skipsbrotsmennirn-
ir áttu að halda utan til Glas
gow í morgun.
Ég hef verið til sjós í full
þrjátíu ár, en aldrei lent í
verra veðri, sagði Joyce Aer-
bert, loftskeytamaðurinn á
Notts County.
Ég var í loftskeytaklefan-
um, þegar óhappið vildi til.
Við vorum búnir að sigla í
tólf tíma ratsjárlausir, þegar
strandið varð. Onnur ratsjá-
in bilaði á sunnudagsmorgun,
en hin var biluð fyrir. Ég hélt
uppi stöðugu sambandi við ná
læg skip og það, sem þau
sögðu okkur, var það eina,
sem við gátúm reynt að
fara eftir. Svo allt í einu
sátum við fastir.
Rafmagnið fór af og ég

skip, sem hafði svo aftur sam
band við Óðin og tilkynnti
honum, hvernig komið var fyr
ir okkur. Við vorum allir ró-
legir um borð meðan við bið-
um eftir Óðni og ég hafði
nærri stöðugt samband við
hann. Björgunin var afrek og
ég dáist mikið að skipstjóra
Óðins og áhöfn hans fyrir þá
listasjómennsku, sem þeir
sýndu við þessar erfiðu að-
stæður.

Joyce Aarbert,
loftskeytamaður.
varð að setja rafhlöðurnar á.
Með þeim tókst mér að senda
stöðugt út neyðarkall og ég
náði sambandi við annað

Við komu skipbrotsmannanna sextán til Reykjavíkur. Lengst til
boðsmaður brezkra togara hérlendis, og í miðið er Brian Holt,
tóku á móti skipsbrotsmönnum. (Ljósm. Mbl. Ól. K. M.)
hægri er Geir Zöega,
ræðismaður Breta, en
Bill Mc’Peak,
aðstoðarkokkur.
— Heyrðir þú til Ross Cleve
land?
— Já, ég heyrði í honum
rétt fyrir miðnætti. Þá sagð-
ist hann vera að kantra og
eftir það heyrði ég ekki meir
til hans. Þetta var um hálf-
tíma áður við við strönduð-
um.
Þetta er í fyrsta skipti, sem
ég lendi í nokkru svona lög-
uðu og það síðasta líka, vona
ég, sagði Joyce Aerbert að
lokum.
Hugsaði heim og bað þess,
að björgunin tækist.
Ég var að vísu hræddur,
en ég missti eiginlega aldrei
vonina um að okkur yrði
bjargað, sagði aðstoðarkokkur
inn Billy McPeak 19 ára.
Ég var að störfum í eldhús-
inu, þegar ég fann allt í einu
að togarinn tók rykk og svo
stöðvuðust vélarnar.
Skipstjórinn skipaði öllum
að björgunarbátunum.
Við fórum strax hver á sinn
stað og reyndum að koma
þeim út, en það var engin
leið að hemja þá í þessu
veðri. Við settum á okkur
björgunarvestin og reyndum
svo að halda á okkur hita
eftir beztu getu. Biðin var
löng og ömurleg, en Óðinn
hafði stöðugt samband við
okkur og það hjálpaði mikið.
Veðurhamurinn var ægilegur
og kuldinn beit illa. Ég hugs
aði heim og bað þess, að Óð-
inn gæti bjargað okkur í
tæka tíð og ég get varla lýst
gleði minni, þegar ég sá fram
Jack Story, bátsmaður.
á að björgunin myndi takast
giftusamlega.
— Ætlar þú á sjóinn aft-
ur?
— Ég veit ekki enn. Þetta
var allt annað en skemmti-
legt atvik og kannski drep-
ur það sjómanninn í mér, en
það á allt eftir að koma bet-
ur í ljós. Nú hugsa ég um
það eitt að komast heim og
hvíla mig.
Áhöfnin á Óðni á allan
heiður skilinn fyrir björgun-
ina.
Jack Stony, bátsmaður á
Notts County, er 53 ára og
hefur stundað sjóinn frá 14
ára aldri.
- Ég er eiginiega búinn
að vera til sjós allt mitt líf
og síðan eftir stríð hef ég
siglt á miðunum umlhverfis
ísland, en ég hef aldrei lenit í
öðru ei-ns veðri — það var svo
hvasst.
Ég var nýkominn í brúna,
þegar strandið varð. Við höfð
um unnið allan sunnudag'inn
við að höggva ís og snjó —
þvílí'k ókjör, sem settust á
skipið. Niður í vélarrúm'i var
ýmis keyrt á fullu eða slegið
af, en samt mjakaðist togarinn
varla áfram. Og svo var kuld-
inn óskaplegur. Þessi sunnu-
dagur mun seint líða mér úr
minni.
Strax og togarinn tók niðri
ihljóp ég úr brúnni og kallaði
á strákana. Hver maður fór á
sinn stað og við reynidutm að
setja björgunar'bátana út, en
réðum ekkert við þá í veðr-
inu. Eihn skipverja stökk
niðiur í annan björgunarbát-
inn, sem hvolifdi skömmu síð-
ar, og tók það okkur langa
stund og ná manninum um
borð í togarann aftur. Hann
lézt svo áður en hjálpin barst.
Menn voru að vonum
felmtri slegnir yfir þessum
ósköpum, en allir sýndu karl
mennsku og diugnað og skip-
stjórinn hafði fulla stjórn á
öllu. Óðinn hafði stöðugt sam
band við okkur og ákveðni
klenzku varðskipsmannanna
gerði mikið til að halda okk-
ur rólegum og vongóðum.
B'jörgunin var mdkið afrek
og eiga Óðinsimenn allan
heiður skilinn fyrir vasklega
framgöngu.
Hvað tekur nú við hjá þér?
— Nú hugsa ég aðeins um
það, að komast heim til fjöl-
skyldunnar, en ætli ég fari
ekiki á sijóinn aftur. Hann á
orðið sterk ítök í mér eftir öll
þessi ár og ég býst ekki við,
að þetta óhapp setji mig í
land fyrir fullt og allt, sagði
bátsmaðurin.n á Notts County
að skilnaði.
Hoínariirði
Sjálfstæðisfélögin í Hafnarfirði
halda sameiginlegt spilakvöld
fimmtudaginn 8. febrúar kl, 8:30
í Sjálfstæðishúsinu. Spiluð verð-
ur félagsvist og góð kvöldverð-
laun veitt. Framreiddar verða
kaffiveitingar og er sjálfstæðis-
fólk hvatt til að fjölmenna.
— Samningsbundinn
Framhald af bl's. 2.
grundvallarstefnu verkalýðs-
hreyfingarinnar og einbeitingu
hennar til tafarlausrar baráttu
fyrir réttindum og lífsafkomu
allra vinnandi manna. Það árétt
ar og lýsir fyllsta stuðningi við
þá stefnu, sem mörkuð hefur ver
ið á 30. þingi A.S.Í. í atvinnu-
og kjaramálum og heitir á allra
verkalýðshreyfinguna að samein
ast maður við mann um þá
stefnu og bera hana fram til sig-
urs.
Þingið hafnar með öllu þeim
áróðri að atvinnuleysi og stór-
felld lífskjaraskerðing láglauna-
fólks verði réttlætt með óhag-
stæðum verzlunarkjörum og
sveiflum í aflabrögðum, þar sem
hvort tveggja er enn hagstæð-
ara en oftast áður. Þvert á móti
telur þingið að svara beri nokk-
urri lækkun þjóðartekna með að
nýta betur en áður framleiðslu-
getu þjóðarinnar á öllum svið-
um, efla grundvallaratvinnuvegi
hennar með öflun fullkomnari
atvinnutækja og með því að
tryggja fullkomið atvinnuöryggi
stöðva dýrtíðarbylgjuna, sem er
að rísa og auka kaupgetu alls
almennings.
Þingið telur að næsta skrefið
í hinni beinu kjarabaráttu sé að
tryggja samningsbundin eða lög
festan rétt verkafólks til fullra
verðlagsbóta á laun og heitir á
öll sambandsfélög sín að vera
reiðubúin ásamt öðrum verka-
lýðsfélögum til að framfylgja
kröfum heildarsamtakanna í
þeim efnum 1. marz n.k. með
allsherjarverkfalli verði ekki orð
ið við kröfum samtakanna í þess
um efnum.