Morgunblaðið - 10.02.1974, Blaðsíða 21

or •
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. FEBRUAR 1974
21

Rcett við Sigurð
Bjöntsson óperusöngvam
noma mjög takmarkað. Ég hef séð
menn beita ýmsum og stundum
miður þokkalegum aðferðum 1
samkeppni, séð þá olnboga sig
áfram af fullkomnu miskunnar-
leysi og skeytingarleysi gagnvart
öðru fólki, og mér hrýs hugur við
slíku. Þar fyrir utan er sam-
keppnin ósleitileg hvar í hlut-
verkastiganum, sem söngvarinn
stendur. 1 hverri viku kemur
fjöldi ungra og efniiegra
söngvara til óperustjóranna að
syngja fyrir þá í von um ráðn-
ingu. Söngvarinn, sem er svo
heppinn að vera í starfi er sér
þess þvf alltaf meðvitandi, að mis-
takist honum einu sinni, kann
hann að vera úr leik fyrir fullt og
allt. Þessu fylgir mikil spenna og
álag. Einsöngvari á sviði er ger-
samlega aieinn, það getur enginn
mannlegur máttur komíð honum
til aðstoðar, ef eitthvað fer úr-
skeiðis, hann stendur og fellur
einn.
Við hverfum á ný aftur í tím-
ann, allt til bernsku — og æsku-
ára Sigurðar f Hafnarfirði, þar
sem hann ólst upp i dálæti,
yngstur barna foreldra sinna,
Guðfinnu Sigurðardóttur og
Björns Árnasonar, og eftirlæti
eldri systranna tveggja, Sigur-
laugar og Guðlaugar. Fjölskyldan
var öll sönghneigð, systurnar hafa
báðar sungið í söngsveitinni Fíl-
harmoniu um árabil. A þessum
árum byrjaði Sigurður að fást við
músik, spilaði eftir eyranu á
orgelið heima hjá sér, þar til for-
eldrarnir ráðlögðu honum að fara
í spilatíma, lék síðan á gítar undir
söng í skólanum, á blásturshljóð-
færi i lúðrasveit og söng öllum
stundum, í karlakörnum Þröstum
f Hafnarfirði og Þjóðleikhúskórn-
um og Föstbræðrum i Reykjavík
— og á sumrin söng hann uppi f
tunnu í hvalveiðiskipi, meðan
hann skimaði eftir blæstri ein-
hvers staðar úti í hafsauga. í tón-
listarskólanum lærði hann á fiðlu
og lék með skólahljómsveitinni —
og alltaf fannst honum jafn gam-
an. Ég spurði, hvort svo væri enn
eða hvort honum fyndist hann
hafa breytzt.
— 1 þá daga var lífið leikur
einn, sagði hann — spennandi
leikur og maður lifði fyrir hvern
dag. Með árunum breytist þetta
viðhorf, tilveran fær meiri dýpt,
aðrar \tddir og aukinn tilgang.
Hann horfir fram fyrir sig um
stund eins og dálítið annars hug-
ar, tekur siðan viðbragð og slær
aftur á létta strengi: „Að öðru
leyti finnst mér ég ekkert hafa
breytzt, mér hefur alltaf fundizt
Sem Froh ( Rtnargulli Wagners, 1
Graz.
ég heldur litill karl, óttalegt peð á
skákborði mannlifsins, þannig
hugsaði ég heima hér áður fyrr og
ennþá frekar úti í hinum stóra
heimi, þar sem allt umkring er
hafsjór af fólki og svo margt stór-
kostlegt að sjá og heyra.
— Engu að síður ertu mikill
einstaklingshyggjumaður?
— Já, það er rétt, kð því leyti að
ég hef viljað standa á eigin fótum,
treysta á sjálfan mig og nýta þá
hæfileika, sem mér voru gefnir.
Ber okkur ekki að smíða gæfu
okkar eftir þvi sem við getum og
hver hefur vit til?
— Mundirðu fara sömu leið, ef
þú ættir val að nýju?
— Það hugsa ég, svaraði
Sigurður hægt — alla vega geri ég
ráð fyrir, að ég hefði ekki orðið
ánægður í lifinu nema með því að
fást við músik með einhverjum
hætti. Starf söngvarans er
skemmtilegt en jafnframt ákaf-
lega erfitt, ég gerði mér aldrei i
hugarlund að það gæti orðið
svona erfi tt. A móti kemur margt ,
til dæmis kynnist maður mörgu
skemmtilegu fóLki í þessu starfi
— þau kynni eru kannski tfðum
yfirborðsleg, en oft tekst lika
varanleg vinátta. A hinn bóginn
skal ég viðurkenna, að það veldur
mér stundum öþægindum, hve
ómannglöggur ég er. Maður
kynnist fölki, m.a. hér heitna,
kannski skamma stund og sér það
svo ekki aftur fyrr en eftir árabil
og kannast þá kannski við and-
litið, en kemur þvi.ekki fyrir sig
— það getur verið öþægilegt.
Þá getur það verið ákaflega
fróðlegt að sjá, hversu marg-
breytilegar og misjafnar mann-
eskjur söngvarar eru eins og aðrir
— ekki sízt að sjá hvern mann
miklir og frægir listamenn hafa
að geyma. Það eru ekki allir
frægir menn jafn miklir lista-
menn né jafn miklar manneskjur.
Sem nærtækt dæmi um mikinn
listamenn mundi ég taka James
King, sem syngur hlutverk
Othellos núna í Graz, þar sem ég
syng Gassio. Ég hafði heyrt mikið
af honum látið, hann er heims-
nafn, en ekki kynnzt honuin fyrr.
Nú kom hann þarna þessi stóri
maður, stóri söngvari, gersamlega
laus við mikillæti og hofmóð —
umgengnin við samstarfsmenn
og fasið allt bar merki þess, sem
ég tel einkenna mikilhæfa mann-
eskju.
Það var orðið skuggsýnt áður
en samtali okkar lauk — sólin
gengin til viðar í vestrinu og Keili
og suðurfjöllin bar sem svarta
skugga við kaldan himinbláinann.
tslenzkur vetrardagur eins og
hann getur hvað fallegastur orðið
— og umhverfis kyrrð og ró. Eg
spurði Sigurð að lokum, hvort
hann langaði heim.
Hann svaraði þvi játandi: Ég
hef haft ákaflega gaman af því að
dveljast og starfa erlendis og
hefði ekki viljað fara á mis við að
kynnast þeirri rótgrónu menn-
ingarhefð, listaverkum, músik og
söfnum, sem eru svo ríkur hluti í
lífi manna þar. Mér er lika Ijóst,
að hér heima hef ég enga starfs-
möguleika sem öperusöngvari.
Engu að síður langar mig alltaf
heim — og ég kem hingað eins oft
og ég fæ við koinið. Hér á ég mina
fjölskyldu og þar fyrir utan er
eitthvað sérstakt við tsland, sem
alllaf heillar mig, ég veit ekki
glöggt hvað það er, kannski loftið
eða kyrrðin — að geta ekið hér
suður í hraun eða smáspöl inn
með hliðum, verið aleinn með
sjálfum sér og hlustað á þögnina.
— mbj.
Sigurður Björnsson ásamt konu sinni Sieglinde Kahmann. Myndin var tekin við upptöku hjá íslenzka
sjónvarpinu.
Sem Aimaviva greifi í Rakaranum frá Sevilla — sýning íGraz.
Sem Fernando 1 Cosi Fan Tutte eftir Mozart, frá sýningu i Kassel.
Sigurður (lengst til vinstri) sem Jaek í Mahagony Bertholds Breehts og Kurt Weills, á sýningu í
Kassel.