Morgunblaðið - 03.12.1974, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 1974
Loforð — ekki efndir. Er okkar hugarfar þannig. Er neyð hins hungraða okkur of fjarlæg?
Hungur
Um 2. boðorðið
Eftir Hjalta Hugason stud. theol.
HVERSU langt nær hjálp
vestrænna þjóða til handa
hungruðu fólki og þeim þjóð-
um, sem fákunnandi eru og
líða skort? Hversu lengi hefur
þessi þróunarhjálp verið við
lýði — hvaða árangur hefur
hún borið? Er næringarskort-
urinn á undanhaldi?
Fyrir nokkru er lokið mikilli
matvælaráðstefnu í Róm.
Margir halda fram að þar hafi
meira verið um loforð og yfir-
lýsingar en beinharða hjálp.
Bandaríkjamenn og Frakkar
höfnuðu tillögu, sem kom
Hversdagslegur dagur I vinn-
unni. Allt gengur á afturfótunum.
Forstjórinn I vondu skapi og
vinnufélagarnir hafa ekki bœtt
andrúmsloftið. Herra A gengur
þungum skrefum aS innganginum
( blokkina og hugsar með ðnægju
til hvíldar. Hugur hans er uppfull-
ur af orðum og skömmum eftir
erfiðan dag og þegar hann kemur
heim ætlar hann að hleypa þeim
út.
Hversdagslegur dagur heima.
Ósamkomulag við nágrannakon-
una og þvottavélin í ólagi. Frú A
hrærir hratt ( grautnum, sem hún
byrjaði alltof seint að elda. Þegar
maðurinn kemur heim ætlar hún
fram, þess efnis að fólk borð-
aði eitthvað minna. Það er
eins og tæpast megi leggja
örlítið harðara að sér. Höfum
við ekkert afgangs? Ætli af-
staðan sem fram kemur á
myndinni hér sé dálítið al-
menn? Aðeins töluð orð,
hugmyndir, kenningar, ekki
nærinq er þeir þurfa, sem fá
of lítið.
Án efa getum við hjálpað
og þegar ég segi við, á ég við
okkur íslendinga, en ekki
aðrar þjóðir, ekki stórþjóð-
irnar. Það stendur núna yfir
aS ausa úr skálum reiSi sinnar.
Hversdagslegur dagur I skólan-
um. Óvænt próf. LeiSinlegur
kennari, sem heldur aS hann geti
sýnt óráttlæti vegna stöSu sinnar.
Bezta vinkonan hefur fundið sér
nýja vinkonu. Allt er leiSinlegt.
Litil fjölskylda hittist innan tlðar
viS kvöldmatinn. Þrjár mannverur,
sem á liSnum degi hafa mætt
vandamálum og eru þreyttar.
Þessum þrem verum er ekki raðaS
þarna saman af tilviljun, þetta er
dóttir, móðir og faðir, þeim þykir
vænt hverju um annað. ViS matar-
borðiS verður rifrildi, þreyta, von-
birgSi, þvingun. Er kærleikurinn
ekki lengur til staSar?
söfnun til Bangladesh m.a.
og ættum við að IFta í eigin
barm og athuga hvort við
getum næstu daga eða vikur
veriðán einhvers, sem kostar
peninga.
Dæmi: Færri bíóferðir,
minni íburð í mat, sleppa því
að kaupa bókina eða plöt-
una, sem okkur langaði svo í,
sleppa sunnudagsbíltúrnum
eina helgi. Allt þetta gæti
fjölskyldan sameinast um.
Það má vel útskýra fyrir
börnunum hversu mikið þau
sjálf geta hjálpað börnum í
öðrum löndum. Þau myndu
upp til hópa vera fús til að
verða af einni bíóferð eða
helgarbíltúr.
Sem sagt, sameinað átak
= 1.000,- kr. á hverja
meðalfjölskyldu í landinu.
Kærleikurinn breiðir yfir allt. En
I daglega Kfinu finnum við fljótt,
að þessi orS eru auSveldari sögn
en verki. Þvert á móti verður það i
reynd þannig, aS viS breiðum yfir
kærleikann. Hjón, vinir, börn,
foreldrar, nágrannar standa fyrr
en viS vitum gegn hvert örðu full
óánægju.
ViS viljum svo gjarnan að það
finnist kærleikur, sem sigri allt.
Kærleikur eins og sá er Páll
postuli talar um í Korintubréfinu
fyrra:
„Hann gleðst ekki yfir óréttvls-
inni, en samgleðst sannleikanum,
hann breiðir yfir allt, trúir öllu,
vonarallt, umberallt."
Og þannig kærleika dreymir
okkur um að uppfylla.
Dreymir um. Ef til vill liggur
meinið þar. Við látum (myndunar-
aflið reka okkur burt frá raunveru-
leikanum. Við horfumst ekki (
augu við það, að það að elska er
ekki eitthvað stöðugt ástand,
heldur list. sem þarf að æfa og
laera. Framhald.
Þýtt úr Familien.
Við höfum hugleitt fyrsta
boðorðið: Ég er Drottinn Guð
þinn, þú skalt ekki aðra guði
hafa. Gerð var tilraun til að
sýna, hvernig boðorðið und-
irstrikar og leggur áherzlu á
verk Guðs meðal manna,
hann vitjar þeirra, vill vera
þeirra Guð, þrátt fyrir að þeir
þekkja hann ekki, eru villu-
ráfandi sem sauðir, stefna
hver sína leið, án þess að
skeyta um hann. í þessu felst
kjarni fagnaðarerindis krist-
innar trúar og við getum
nefnt það fagnaðarerindi,
vegna þess að það stendur
okkur til boða, er virkt í okkar
samtíð.
í dag leiðum við hugann
að öðru boðorðinu: Þú skalt
ekki leggja nafn Drottins
Guðs þíns við hégóma. Það
býður, að við eigum ekki að
gera lítið úr Guði, ekki líkja
honum við lítilfjörlega hluti
heldur tilbiðja hann sem
Guð, lofa hann og vegsama í
orðum, hugsunum og gerð-
um, hverja stund. Hann á að
vera ráðandi þáttur í lífi okk-
ar. Honum eigum við að fela
leiðsögnina, hann á að móta
skoðanir okkar og afstöðu til
allra hluta.
En má ég spyrja þig per-
sónulegrar spurningar?
Hverníg er sambandi þtnu
við Guð farið? Er hann þinn
Guð, kemst hann að í lífi
Ikrossgötur
Umsjón:
Jóhannes Tómasson
Gunnar E. Finnbogason..
þfnu til að umbreyta því,
kemst hann að, til að leyfa
þér að sjá sig eins og hann
er, persónulegur, kærleiks-
ríkur Guð, sem skapaði
manninn til samfélags við
sig? Eða er hann fjarlægur,
óraunverulegur. Ert þú ef til
vill í vafa um, hvort það sé
yfir höfuð nokkur Guð? Ljóst
er að svo er um marga, þeir
,hafa afskrifað Guð, fyrir þeim
er annað boðorðið merking-
arlaust, þeir geta ekki annað
en lagt nafn Guðs við hé-
góma, af því að Guð er hé-
gómi að þeirra mati. Áður en
annað borðorðið fær nokkra
merkingu, nokkurn tilgang,
verður fyrsta boðorðið að
verða að veruleika í lífi okkar,
Guð verður að verða að okk-
ar Guði, við verðum að eign-
ast samfélag við hann, kynn-
ast honum eins og við kynn-
umst öðrum raunverulegum
og lifandi persónum. Því án
persónulegs samfélags við
Guð verður annað boðorðið
aldrei haldið.
En þeir, sem játa Drottin
sem Guð sinn, telja sig lifa í
samfélagi við hann og lúta
hans stjórn, eiga einnig á
hættu að brjóta annað boð-
orðið, það nær því einnig til
þeirra. Yfirlýsing þeirra gæti
verið fölsk, sprottin af
mannasetningum, en ekki
verkum heilags anda, hún
gæti verið hræsni eða sjálfs-
blekking. Annað boðorðið
býður þeim því að ástunda
sjálfsprófun, reyna hvort þeir
eru í lífrænum tengslum við
Guð eða hvort vitund þeirra
um hann er dauð þekking,
samsinning staðreynda, en
ekki mótandi samband.
Mörgum hættir til að fella
Guð í mót sinna eigin skoð-
ana og sníða af honum þá
þætti, sem þeim fellur ekki,
gera sér persónulegt húsgoð
úr Drottni Guði Bibllunnar.
Nefnist slíkt ekki að leggja
nafn hans við hégóma?
Aðrir leita Guðs og ákalla
hann, er F nauðir rekur, en
gleyma honum í annan tlma,
þeir nota nafn hans sem
töfraorð, sem á að hefja þá
yfir vandann. Annað boð-
orðið fordæmir slíka afstöðu.
Drottinn ber að ákalla I þraut-
um, lofa nafn hans á gleði-
stundum, honum eigum við
að gjöra óskir okkar kunnar
með bæn og beiðni ásamt
þakkargjörð, Filipplbréfið
4,6. Sambandið við hann á
að vera órofið allt lífið,
maðurinn á ekki aðeins að
ákalla hann, heldur vænta
áhrifa frá honum. í sllku sam-
félagi öðlást nafn hans fyrst
fyllingu sína, þegar hann
hefur verið meðtekinn á
þennan hátt, er honum loks
ekki líkt við hégóma, heldur
lofaður sem Guð.
Óhreinn spegill
Fullkominn kærleikur.
Ekki mannlegur, heldur fullkominn.
Frá þér.
Kenndu mér meira um kærleika þinn Guð.
Leyf mér að endurspegla hann til
meðbræðra minna.
Ó, Guð. Ég græt yfir því að vera
svo óhreinn spegill.
Kærleikurinn umber allt