Morgunblaðið - 03.12.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 1974
HÖRPDR VAR ÓSTÖÐVAM)I
F,R HAIIK AR SIGRUÐU ÍR
EFTIR þrjá leiki með Haukunum í 1. deildar keppni
íslandsmótsins í handknattleik hefur Hörður Sig-
marsson skorað 30 mörk, eða 10 mörk að meðaltali í
leik. Hann reyndist ÍR-ingum óþægur Ijár í þúfu á
laugardaginn, er liðin mættust í lþróttahúsinu í
Hafnarfirði og skoraði þá tólf mörk. Sex þeirra voru
reyndar úr vítaköstum, en þau mörk eru vitanlega
ekki þýðingarminni en hin. Þetta var glæsileg
frammistaða hjá Herði, sem var tekinn úr umferð
lengst af í leiknum.
Haukarnir unnu næsta auðveld-
an sigur í leiknum við IR, 21—16,
og halda því enn forystunni í 1.
deildar keppninni. Máöllum ljóst
vera, að Haukarnir hafa góða
möguleika á að vera með i barátt-
unni á toppnum mótið út í ár,
jafnvel þó að svo virðist í fljótu
bragði, að ekki séu margar stór-
stjörnur í liðinu. Þannig er aðeins
einn Haukaieikmaður, sem valinn
hefur verið í landslið, það sem af
er árinu: Gunnar Einarsson mark-
vörður, en hann, ásamt Ragnari
Gunnarssyni, Ármannsmark-
verði, virðist nú bera höfuð og
herðar yfir aðra íslenzka mark-
verði. Varði Gunnar m.a. þrjú
vítaköst í leiknum á iaugardag-
inn.
Það leynir sér ekki, að Hauk-
arnir eru nú mun betra lið en þeir
voru t.d. í fyrra, og veldur þar
sennilega mestu um góð frammi-
staða Viðars Símonarsonar sem
þjálfara. Enn á ný er vert að
nefna það sérstaklega hvernig
Viðar stjórnaði liðinu í leiknum.
Hann virtist vita upp á hár hve-
nær aðalleikmenn liðsins þurftu á
hvíld að halda og kippti þeim þá
útaf stund og stund í senn, og þeir
leikmenn, sem þá komu inná,
börðust af krafti og gerðu fáar
villur. Það eina, sem Haukaliðið
skortir til þess að það sé óumdeil-
anlega eitt hinna allra beztu, er
ein langskytta í viðbót, en aðeins
tveir leikmanna liðsins virðast
geta skotið af einhverjum krafti
að utan, þeir Hörður Sigmarsson
og Ölafur Ólafsson, en sá siðar-
nefndi heldur uppteknum hætti,
— að skjóta föstum lágskotum,
sem eru greinilega markvörðun-
um afar erfið viðureignar.
Leikur Hauka og IR hélzt nokk-
uð lengi I járnum. Eftir Hauka-
forystu á fyrstu mínútum náðu
ÍR-ingar að jafna og komustyfir í
4—3. Var það í eina skiptið í
leiknum, sem IR hafði yfir, en í
fyrri hálfleiknum munaði tvíveg-
is ekki nema einu marki, er stað-
an var 6—5 og 7—6 fyrir Hauk-
ana.
Var Hörður drýgstur við að
skora Haukamörkin og þegar
staðan var t.d. 7—5 hafði hann
skorað 6 af mörkum Haukanna.
Lét Þórarinn Eyþórsson þjálfari
iR-inganna, þá taka Hörð úr um-
ferð og fékk Ásgeir Elíasson það
hlutverk. Tókst honum að halda
Herði vel niðri um tíma og kom þá
upp nokkurt ráðleysi í spil Hauk-
anna. Það kom þó ekki að veru-
legri sök, þar sem iR-ingarnir
voru ákaflega mistækir í sóknar-
aðgerðum sinum. Léku þeir oft af
meiri hraða en þeir virtust ráða
við, og nokkrum sinnum kom fyr-
ir, að sendingar þeirra höfnuðu
beint í höndum Hauka. Allt virt-
ist geta gerzt i þessum leik, allt til
þess að 5 mínútur voru til leiks-
loka, en þá var staðan 18—14 fyr-
ir Hauka og Ólafi Ólafssyni var
vísað af leikvelli. iR-ingarnir
hugðust notfæra sér það vel að
þeir voru einum fleiri, en allt fór i
handaskolum hjá þeim, og næstu
þrjú mörk voru skoruð af Hauk-
um, þannig að staðan breyttist i
21—14 og leikurinn var útkljáð-
ur. Slökuðu Haukarnir á árvekni
sinni á síðustu minútunum og
tókst iR-ingum þá að rétta hlut
sinn nokkuð, þannig að munurinn
varð ekki nema fimm mörk.
Aður en Islandsmótið hófst í
haust töldu margir, að iR-ingar
myndu hafa mjög sterku liði á að
skipa í vetur. Því hafði bætzt góð-
ur liðsstyrkur frá í fyrra, þar sem
Brynjólfur Markússon kom inn í
liðið og auk hans Þórsleikmaður-
inn Sigtryggur Guðlaugsson, sem
tvímælalaust var atkvæðamesti
leikmaður Akureyrarliðsins í
fyrra. En hvað sem veldur hafa
ÍR-ingar alls ekki náð sér á strik
það sem af er keppnistímabilinu.
Stórskytturnar vinna ekki nógu
vel saman úti á vellinum — taka
of mikið pláss hver frá annarri og
leikur liðsins er alltof einhæfur.
Línuspil eða opnun með leikflétt-
um sjást varla.
Þó er varnarleikurinn veikasti
hlekkur IR-Iiðsins, en þar eru
leikmennirnir nær undantekn-
ingalaust of seinir í svifum og
missa manninn framhjá sér.
Markvarzlan er heldur ekki góð
hjá liðinu, og ótrúlegt að mark-
verðir þess séu í mikilli æfingu.
Að öllu samanlögðu mega iRing-
ar gæta sín í vetur. Ef svo heldur
sem horfir hjá liðinu á það fall-
baráttu á hættu. Verður það saga
til næsta bæjar ef liö með einstak-
linga á borð við Ágúst Svavars-
son, Brynjólf Markússon, Ásgeir
Elíasson, Gunnlaug Hjálmarsson
og Sigtrygg Guðlaugsson verður
að sætta sig við slikt.
Sem fyrr greinir átti Hörður
Sigmarsson mjög góðan leik með
Haukunum að þessu sinni. Þær
voru stundum ekki stórar smug-
urnar, sem hann nýtti til þess að
skora mörk í leiknum og fjöl-
hæfni hans í skotum er mjög mik-
il. Virðist Hörður nú betri en
nokkru sinni fyrr, en hann átti
mjög góða leiki með Haukaliðinu
i fyrra, og þá sérstaklega fyrri
hluta keppnistimabilsins. En þess
ber lika að geta, að Hörður fær oft
mjög góða aðstoð frá félögum sín-
um í lióinu og þá sérstaklega frá
Stefáni Jónssyni, sem opnar oft
laglega fyrir hann á linunni, með
„tætingi" sinum. Má mikið vera
ef þessir tveir leikmenn Hauka-
liðsins, ásamt Gunnari Einars-
syni, fá ekki náð fyrir augum
landsliðseinvaldsins, Birgis
Björnssonar, en maður hefði
haldið, að landsliðið skorti slikan
baráttujaxl sem Stefán Jónsson
er.
I vetur hafa Haukarnir komið
með nokkra unga leikmenn fram
á sjónarsviðið og vekur einn
þeirra sérstaka athygli. Sá heitir
Ingimar Haraldsson. Má mikið
vera ef sá piltur á ekki eftir að
verða atkvæðamikill i framtíð-
inni, þegar líkamsstyrkur hans
vex. Alla vega hefur hann gott
grip og auga fyrir þvi, sem er að
gerast í leiknum.
— stjl.

Ólafur Olafsson, Haukaleikmaður, laumar knettinum yfir andstæðing sinn til Stefáns Jónssonar, sem
jafnan er við «11 u búinn.
Þegar leikurinn virtist tapaður fyrir FH-inga tók Geir Hallsteinsson til si
Þarna er eitt þeirra að verða staðreynd. Atli Þór (nr. 5) og Sigurður Pétur
Geir tók til sinna i
og FH sigraði Gró
ÞEGAR fimm mfnútur voru liðnar
af seinni hálfleik FH og Gróttu f 1.
deildar keppni Islandsmótsins f
handknattleik f lþróttahúsinu f
Hafnarfirði á laugardaginn var
Grótta búin að ná slfkri stöðu f
leiknum, að segja mátti, að sigur
liðsins blasti við. Sex marka forysta,
16—10 virtist of míkil tii þess að
FH-liðið ættí möguleika á að vinna
hana upp, ekki sfzt þegar tekið er
tillit til þess að allan fyrri hálfleik
leiksins höfðu FH-ingarnir verið
fremur slakir.
En þegar svo var komið tók Geir
Hallsteinsson til sinna ráða. Geir
hefur verið litt áberandi með FHlið-
inu það sem af er þessu keppnis-
tímabili, enda hafa langvarandi
veikindi háð honum. En það, sem
eftir var leiksins i Hafnarfirði, var
Geir hreint óstöðvandi fyrir Gróttu-
menn og skoraði hann sjálfur eigi
færri en fimm mörk og átti mestan
þátt í fjórum öðrum, sem aðrir ráku
þó endahnútinn á. Og það ótrúlega
gerðist. FH vann upp forskot
Gróttu, jafnaði á 16—16 og vann
síðan sigur 26—23.
Þó að það væri snilldarleikur
Geirs Hallsteinssonar í seinni hálf-
leiknum, sem færði FH-ingum þenn-
an sigur, má ekki ganga framhjá
öðru atriði.
Þegar FH-ingar stóðu jafn höllum
fæti og raun bar vitni gripu þeir til
heldur Ieiðinlegs vopns og voru sér-
lega grófir i varnarleik sfnum. Nálg-
uðust Gróttumennirnir vörn þeirra
var oftast tekið svo harkalega á móti
þeim, að jafnvel hörðustu fjöl-
bragðaglímumenn hefðu verið full-
sæmdir af sumu þvi, sem sást til
FH-inganna. Auðvitað er ekki
nema eðlilegt, að lið gangi eins langt
og dómarar leyfa, og reyni einmitt
að notfæra sér veilur þeirra. Það
kunnu hinir reyndu leikmenn FH i
leiknum en þeir Sigurður Hannes-
son og Gunnar Gunnarsson höfðu
ekki nógu góð tök á leiknum og
horfðu um of framhjá jafnvel
hinum verstu brotum. Þeim félög-
umVar í fyrra oftsinnis hrósað, og
það með réttu, fyrir frammistöðu
sína í svarta búningnum, en það,
sem af er þessu keppnistimabili,
hafa þeir engan veginn náð sér á
strik. Taka leikinn í öndverðu ekki
nógu föstum tökum, og leik-
mennirnir ganga þvi fljótt á lagið.
Fyrirfram hafði verið við þvi
búizt, að Grótta yrði ekki erfiður
keppinautur fyrir FH. Til að byrja
með hafði FH líka alltaf betur i
leiknum á laugardaginn, en liðið
virkaði mjög ósannfærandi. Það var
eins og alla snerpu og kraft vántaði í
það. Sjálfsagt hefur munað miklu
fyrir FH-inga, að Gunnar Einarsson
lék ekki með því að þessu sinni.
Hann meiddist í leik FH og
Göppingen á dögunum og mun
verða nokkurn tima að ná sér.
Hefur Gunnar verið mjög óheppinn
það sem af er keppnistimabilinu, og
aldrei náð að leika á fullu. Og ein-
hvern veginn er það þannig, að
þegar Gunnar er ekki með, er Viðar
Símonarson aðeins skuggi af sjálf-
um sér, en það var einmitt samvinna
þessara tveggja leikmanna, sem
öðru fremur færói FH Islandsmeist-
aratitilinn í fyrra.
Aðalveilur FH-liðsins í þessum
leik voru þó í vörninni, en þar virt-
ust leikmennirnir stundum ekki
nenna að hreyfa sig. Kom brátt að
þvi, að Gróttumennirnir náðu að
jafna leikinn og var staðan 12—10
þeim i vil I leikhléi. Fyrstu 5
minútur seinni hálfleiksins náðu
varnarhörmungarnar siðan hámarki
hjá FH og Gróttuliðið skoraði f jögur
mörk í röð. Þegar þannig var komið
i 16—10 fyrir Gróttu var sem FH-
ingar vöknuðu loks til lifsins og þeir
fóru að sýna tilburði til þess að
vanda sig, og tóku að berjast — oft
af of miklum krafti.
Lengst af leiknum hafði Gróttu-
liðið leikið skynsamlega. Reynt að
hafa sóknir sínar langar og bíða
eftir því að smugur opnuðust i FH-
vörnina. Gafst þetta mjög vel, og um
tíma skoraði liðið i hverri sókn.
Þegar FH tók að saxa á forskotið
virtist hins vegar sem hræðsla gripi
um sig í Gróttuliðinu, og leik-
mennirnir gerðu sig seka um hluti,
sem voru í bland klaufaskapur og
fljótfærni. Sem fyrr segir bættist
svo við þetta mikil harka af hálfu
FH-inga og voru Gróttumenn oft
hart leiknir þegar þeir voru í sókn-
um sínum.
Ut af fyrir sig segir það ef til vill
mest um þennan leik, að í honum
voru skoruð 49 mörk. Slíkt ber ekki