Morgunblaðið - 28.10.1975, Qupperneq 36

J
36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. OKTÓBER 1975
Gullfuglinn
hlátur mikinn, ha, ha, ha, ha, sögöu þau
og urðu að styðja sig hvert við annað.
„Ef við höfum sofið svo lengi, þá er
líklega best fyrir okkur að snáfa heim og
leggja okkur út af aftur“, sögðu þau og
fóru svo sömu leið til baka.
Refurinn tók til fótanna og hélt á eftir
konungssyni, en er þeir komu í þann
stað, þar sem veitingahúsið og bræður
hans voru, þá sagði hann:
„Ég þori ekki að fara hér um fyrir
hundunum, verð að taka á mig krók, en
nú verðurðu að gæta þess vel, að bræður
þínir nái ekki í þig“.
En þegar konungssonur kom inn í
Þeir voru að segja að þú hefðir fundið upp eld.
— Má ég biðja þig um eld?
's_______________________________________________/
borgina fanst honum alveg ótækt að
heilsa ekki upp á bræður sína, og rétt sjá
þá, og leit inn í gistihúsið. En þegar
bræðurnir sáu hann, komu þeir á móti
honum og tóku af honum bæði jómfrúna,
hestinn og gullfuglinn og fóru með allt
samán heim til föður síns, en bróður sinn
settu þeir i tunnu og köstuðu honum út á
sjó, og svo fóru þau með allt heim til
konungshallar, en er þangað kom, vildi
jómfrúin fagra ekki segja eitt orð, hún
varð föl og guggin ásýndum, hesturinn
varð magur og vesaldarlegur, svo að það
mátti telja i honum rifin, en fuglinn söng
ekki og það lýsti ekki lengur af fjöðrun-
um hans.
En refurinn var á stjái nærri bænum,
þar seip gistihús glaðværðarinnar var, og
beið eftir konungssyni og meyjunni
fögru og var hissa á að þau skyldu ekki
koma aftur. Hann flæktist þarna lengi
um og beið, en að lokum kom hann af
tilviljun niður til strandar, og þegar
hann sá tunnuna, sem var á reki til og frá
við ströndina, kallaði hann á hana: „Ertu
tóm, tunna?“
„Æ, nei, það er ég“, sagði konungsson-
ur í tunnunni.
Refurinn lagði nú til sunds, eins fljótt
og hann gat, náði í tunnuna og tók að ýta
henni til lands. Svo fór hann að naga af
henni gjarðirnar og þegar hann var bú-
inn að því, sagði hann við konungsson:
„Spyrntu nú í“.
Konungssonur tók nú til að sparka og
spyrna og féll þá tunnan í stafi. Síðan
lögðu þeir af stað saman til hallarinnar,
og þegar þeir voru þangað komnir, varð
hin fagra mey aftur blómleg og tók að
tala, en hesturinn varð svo feitur og
fallegur, og það stirndi á hvert hár, fugl-
inn ljómaði og tók að syngja, en meyjan
unga sagði: — „Þetta er sá, sem bjargaði
okkur“.
Nú átti næstyngsti konungssonurinn
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
/T------
MORödh/
KAFF/NU
Varðandi breytinguna sagdi
arkitektinn að nauðsynlegt
væri að hún ætti sér fyrst stað
hjá sjálfum þér.
Drengur minn. Ég verð að Ég gæti verið trúlofuð þér
biðja þig um að fara strax úr fram til mánaðamóta, en þá
þessu herbergi fröken Marfu. ætla ég að giftast Snúlla.
Maður nokkur átti hest, hínn
mesta kjörgrip, sem allir vinir
hans öfunduðu hann af. Einn
þeirra, slyngur kaupsýlsumað-
ur, hafði oft boðið vel f hest-
inn, en hann var aldrei falur.
Þegar hesturinn dó, sendi
eigandinn kaupsýslumannin-
um skrokkinn að gjöf. Nokkru
sfðar-hittust þeir og hinn fyrr-
verandi hesteigandi spurði vin
sinn, hvort honum hefði ekki
þótt gott að fá hestinn.
— Ég græddi 5000 dollara á
honum, sagði kaupsýslumað-
urinn.
— Hvernig fórstu að græða
svona á hrossaskrokknum?
— Það var enginn vandi,
svaraði kaupsýslumaðurinn,
ég stofnaði bara til happ-
drættis.
— Hvað er að heyra, komu
ekki mörg mótmæfi seinna?
— Ekki nema frá þeim, sem
vann hestinn, og ég borgaði
honum peningana hans aftur.
X
Skipbrotsmaður hafði verið
heilt ár á eyðiey og varð frá sér
nurninn af gfeði, er hann sá
einn morguninn, að skip hafði
lagzt við akkeri f Iftilli vík við
eyna. Bátur var látinn niður og
nokkrir skipverjar reru f átt
að landi. Þegar þeir voru
komnir upp að landsteinum,
kastaði einn skipsmanna
blaðapakka til mannsins á
eynni og sagði:
— Skipstjórinn biður að
heilsa og biður þig að segja til
um, þegar þú hefur lesið þessi
blöð, hvort þú viljir láta
bjarga þér.
Moröikirkjugaröinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
18
strax og hafi verið dáinn innan
tfu mfnútna. Hann missti mikið
blóð á þeim tfma þar sem höggið
haföi skoriö f sundur aðalæð f
heilanum. En sfðan koma sér-
fræðíngar okkar og bæta um
betur. Þeir vekja athygii á að
blóð var á fötunum hans og sömu-
leiðis voru stórir blóðpollar á
gólfinu og sérfræðingar segja að
hann hafi skollið aftur á bak á
gólfið milli afgreiðsluborðsins og
veggsins.
— En... það er meira en metri
frá þessum bióðpollum og á stað-
inn þar sem hann var, þegar ég
fann hann. Og þá lá hann með
andlitið inn undir borðið..
Christer andvarpaði.
— Já, það er nú einmitt það
sem okkur finnst mjög skrftið.
Eða svo að ég segi það hreínt út:
það merkilega er að hann hefur
verið fluttur til EFTIR AÐ
HONUM ER HÆTT AÐ
BLÆÐA . . . Og þá kemur Ifka f
ljós að einhver hefur stigið ofan f
blóðpollinn og ég hef ákveðinn
grun um að lögregiustjórinn telji
að fótsporin séu eftir þig og þfna
fögru fætur, mín Ijúfa.
Ég leit skelfingu lostin niður á
skóna mfna. Ég hafði tekíð þá af
mér um nóttína og ég hafði sett
þá aftur á mig f morgun og ég
hafði ekki hugsað út í slíkan
niöguleika. Gat það átt sér stað að
ég gengi með blóð úr Arne
Sandells á skónum mfnum.
Ég skjögraði að öðrum kerfu-
stólnum og sparkaði af mér þess-
um andstyggðarskóm.
— Taktu þá og frfaðu mig við
að sjá þá meira.
Gráhærður maður kom inn f
herbergið f sömu andrá og upp-
fyflti ósk mfna tafarlaust. Þegar
hann hafði rétt skóna til einhvers
sem var frammi f búðinni kom
hann aftur og settist á hrörlegan
þrffót. Christer kynnti hann fyrir
mér sem Karsten lögreglustjóra
og annar, hressilegur ungur mað-
ur kom nú með segulband f eftir-
dragi og skrúfaði ótal hnappa og
setti leiðslur f samband og það
feið ekki á löngu unz ég var f óða
önn að skýra frá atburðum
kvöldsins. En ef þessi vinsamlegi
lögreglustjóri hafði vonast eftir
þvf að ég hefði ýtt líkinu undir
afgreiðsluborðið varð ég þvf mið-
ur að valda honum vonbrigðum;
ef undan var skiliö að ég kom
óvart við Ifkið með fætinum hafði
ég sannarlega forðast að hreyfa
Ifkið af blessuðum manninum.
Svo var slökkt á tækinu og við
sátum um hrfð og spjölluðum
saman. Lögreglustjórinn virtist
Ifta á mig sem eins konar að-
stoðarmann Christers og það þótti
mér sérdeilis jákvætt f alla staði
og hann ræddi hreinskilnislega
þau vandkvæði sem við væri að
etja þessa stundina.
— Það get ég ekki fengið neinn
botn f, hvernig á þvf stendur að
líkið hefur verið fært úr stað. Ég
get að mínnsta kosti ekki komið
auga á nema þrjú hugsanleg svör
við þvf: f fyrsta lagi, moröinginn
hefur f mestu makindum verið
hér f búðinni eftir að maðurinn
var dáinn og f að minnsta kosti
hálftfma þar til Ifkið er fært úr
stað. I öðru lagi: hann hefur horf-
ið á braut en komið aftur tif að
flytja líkið þótt það virðist ger-
samlega tilgangslaust og f þriðja
lagi að annar aðilí hafi komið á
vettvang, séð Ifkið og reynt að
fela það. Hvernig hljómar þetta?
Christer brosti skilningsrfkur.
— Ekki sériega sannfærandi.
Það er alveg öldungis rétt hjá
þér. Sérstaklega þar sem ekkert
bendir til að neitt vanti f vasa
Sandells. Hann var með verulega
f járupphæð f veskinu sfnu.
— Já, svo við tölum um það,
sagði fögreglustjórinn og hallaði
sér fram. — Ég get sagt ykkur
annaö sem er jafnvei cnn ein-
kennilegra. Hansson hefur verið
að endurskoða og telja upphæð-
ina f peningakassanum og ÞAÐ
VIRÐIST EKKI VANTA SVO
MIKIÐ SEM EINA EINUSTU
KRÓNU.
Mennirnir tveir horfðu hissa
hvor á annan og ég hvfslaði hissa:
— Það hefur þá ekki vakað
fyrir morðingjanum að ræna
hann?
— Það er augijóst, sagði Christ-
er án þess að virðast beinlfnis
trúa því sjáffur — að morðinginn
hafi orðið yfir sig hræddur og
flúið áður en hann kom höndum
yfir nokkra peninga.
Hann þagnaði þegar hávaði
barst að eyrum okkar.
Lögregluþjónninn fþrótta-
mannslegi kom sveittur og mædd-
ur f dyragættina og sagði:
— Hér er einhver furðufugl
sem heitir Lundgren og gerir
uppsteyt yfir þvf að mega ekki
fara inn f herbergið og ná I eitt-
hvað sem hann segist hafa
gleymt... en hann neitar að segja
hvað það er.
I sömu stundu þrengdi Connie
Lundgren sér framhjá honum
með öllu þvf offorsi sem fokreíð-
ur maður býr yfir. Hann var
klæddur f krumpaðan frakka yfir
kirkjubúningnum sfnum og hann
var blóðrauður f andliti og ég var
satt að segja örlftið smeyk um að