Morgunblaðið - 18.11.1976, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 18. NÖVEMBER 1976
t
Eiginkona mín
HELGA SVEINSDÓTTIR
andaðis' i Borgarspitalanum 16. nóvember.
Fyrir hönd vandamanna.
Hans Hilariusson.
t
Eiginmaður minn og faðir
GUÐMUNDUR ÁRNASON,
simamaður,
elliheimilinu Grund
lézt 1 7. nóvember í Vifilsstaðaspítala
Ástrós Jóhannesdóttir og dætur.
t
Maðurinn minn,
RAGNARJÓHANNESSON,
fyrrverandi skólastjóri
andaðist i Borgarspitalanum þriðjudaginn 16 nóvember
Ragna Jónsdóttir.
t
Eiginkona min, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓNA SIGURÐARDÓTTIR
frá Hamraendum,
Sæunnargötu 1,
Borgarnesi,
andaðist í Landspitalanum þann 16. nóv
Sigurþór Helgason,
Margrét Sigurþórsdóttir, Kristján Albertsson.
Vignir Sigurþórsson, Ingibjörg Ringsted.
og barnabörn.
Eiginkona min +
MARÍA GÍSLADÓTTIR.
Laufási. Stokkseyri,
lést 1 6 nóvember Guðmundur Pétursson.
t
GUÐRÚN GUÐNADÓTTIR,
Sæbóli. Seltjarnarnesi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, laugardaginn 20 nóv kl 1 0 30
Blóm vinsamlega afþökkuð Þeim, sem vildu minnast hennar er bent á
Elliheimilið Sólvang
Björg Sigurjónsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Júliana Sigurjónsdóttir, Þorsteinn Erlingsson,
börn og barnabörn.
t
Minningarathöfn um eiginmann minn
ÞORKEL ERLEND JÓNSSON,
bifreiðastjóra,
Skólastfg 7,
Bolungarvík,
verður í Fossvogskirkju í dag 1 8 nóvember kl 1 3.30
Jarðsett verður i Bolungarvik Fyrir hönd vandamanna.
Margrét Þorgilsdóttir.
Sigurbjörg Vilhjálms-
dóttir - Minningarorð
Fædd 4. ágúst 1897
Dáin 12. nóv. 1976
Mér finnst ég ekki geta látið hjá
líða að minnast minnar ágætu
vinu og velgerðarkonu, frú Sigur-
bjargar, með fáeinum orðum, þótt
þau verði fátæklegri en hún ætti
skilið, því henni á ég svo óendan-
lega margt og mikið að þakka.
Hennar heimili var mitt annað
heimili i mörg ár. Þegar ég 18 ára
gömul sveitastúlka þurfti að fara
suður til náms, var erfitt að kom-
ast inn á heimili í Reykjavík, ekki
síður þá en nú, og var það
áhyggjuefni hjá foreldrum min-
um hvernig til tækist með það. Ég
átti góða frænku i Reykjavík og
til hennar var leitað með að út-
vega mér dvalarstað. Það var mitt
happ að hún átti góða vinkonu
sem hún bað liðsinnis.
Þetta var upphaf þess að ég
komst á heimili þeirra frú Sigur-
bjargar og manns hennar, Guð-
mundar Kristjánssonar skipa-
miðlara, að Hólavallagötu 5. Þetta
var haustið 1940. Ég man hvað ég
var feimin og óframfærin og fann
til minnimáttarkenndar þegar ég
allt í einu var komin inn á þetta
glæsilega heimili, sveitastúlka
norðan úr Húnavatnssýslu. En
þessi tilfinning hvarf fljótt, þvl
mér var strax tekið af þeirri alúð
og ljúfmennsku eins og ég væri
ein af fjölskyldunni og hélst það
alla tið síðan. Á heimilinu var
móðir Sigurbjargar, Ingibjörg 01-
afsdóttir, elskuleg, fullorðin
kona, sem sýndi mér ávallt móð-
urlega umhyggju. Inni I herberg-
inu hennar svaf ég og lærði alla
þrjá veturna sem ég var I Kenn-
araskólanum, og þar mátti með
sanni segja að hjartarýmið var
meira en húsrýmið.
Það var ómetanleg gæfa mfn að
vera tekin inn á þetta heimili, því
þarna var ég ekki einn vetur held-
ur þrjá og alltaf sfðar var þetta
heimili mér opið þegar leiðin lá
til Reykjavfkur, og þar fann ég
mig alltaf heima. Ekki einungis
ég naut þessara gæða, þvf yngri
systkini mfn komu á heimilið
hvert af öðru þegar þau fóru að
fara suður hvort heldur var til
náms eða starfa. Þetta þótti sjálf-
sagt og ég held að Sigurbjörgu
hafi þótt eins vænt um okkur syst-
kinin frá Bakka og borið um-
hyggju fyrir okkur eins og við
værum hennar eigin börn. Og sýn-
ir þetta best manndáð og dreng-
lyndi þessarar ágætu konu. Við
höfum áreiðanlega ekki kunnað
að meta þetta eins og vert var, þvf
okkur er svo gjarnt að taka allar
velgjörðir sem sjálfsagðan hlut.
Ég skil það kannski betur nú
hversu mikils virði þetta var okk-
ur og foreldrum okkar, sem voru
að senda börnin sín hvert af öðru
að heiman. Það var vissulega ekki
sjálfsagður hlutur að taka vanda-
lausa unglinga inn á heimilið, út-
vega þeim vinnu og liðsinna á
allan hátt, en þetta gerðu þau
hjón af slfkri alúð að ekki gleym-
ist. Hús þeirra var opið fyrir æðri
sem lægri. Þau áttu marga vini og
vandamenn og alltaf var sjálfsagt
að taka þeim opnum örmum. Slfk
var reisn þeirra hjóna. Þær voru
líka margar vinkonur hennar Sig-
urbjargar á þessum árum sem
komu til hennar með sfn vanda-
mál.
Þau voru rædd meðan drukkið
var nýlagað kaffi með heimabök-
uðum kökum. Og þær fóru ábyggi-
lega glaðari og hressari til baka.
En þessar ágætu konur sem svo
oft komu á Hólavallagötuna með-
an ég var þar, eru flestar horfnar
yfir landamærin á undan Sigur-
björgu.
Sigurbjörg var sérstaklega mik-
il húsmóðir f þess orðs fyllstu
merkingu, hreinlæti og vand-
virkni í einu og öllu voru henni í
blóð borin. í matargerð var hún
snillingur. Vera mín á heimili
hennar var minn húsmæðraskóli
sem ég hefi ætfð búið að.
Sigurbjörg var fædd f Dísukoti í
Þykkvabæ 4. ágúst 1897, dóttir
hjónanna Ingibjargar Ólafsdóttur
og Vilhjálms Hildibrandssonar.
Með foreldrum sfnum og bræðr-
um sfnum Olgeir, Ingvari og
Kristni, sem allir eru þjóðkunnir
menn, fluttist hún að Vetleifs-
holti i Rangárvallasýslu er hún
var 10 ára og ólst þar upp á mann-
mörgu myndarheimili. Ung fór
hún til Kaupmannahafnar og
lærði þar fatasaum. Að námi
loknu kom hún heim og rak
saumastofu f Reykjavfk um ára-
bil, eða þar til hún giftist 12.
ágúst 1931 Guðmundi Kristjáns-
syni, skipamiðlara, sem þá var
ekkjumaður. Hann var sérstakur
höfðings- og öðlingsmaður sem
öllum vildi vel. Þau áttu eitt
glæsilegasta heimili í Reykjavfk á
sinum tfma. Þeim varð ekki barna
auðið, en reyndust eins og áður er
getið mörgum unglingnum sem
faðir og móðir. Guðmundur lézt
árið 1949. Hún hélt áfram heimil-
inu í sömu skorð anda, meðan
kraftar og heilsa leyfðu. A sfðast-
liðnum vetri var heilsa hennar
orðin það léleg að hún gat ekki
verið heima lengur. Og seinustu
mánuðina dvaldi hún á Hrafnistu
og þar naut húnönnunar, það sá
ég þegar ég heimsótti hana fáum
dögum áður en hún lézt. Þá var
hún orðin það máttfarin að hún
mátti ekki mæla. Eg sá að skilnað-
arstundin nálgaðist og var þakk-
lát fyrir að hafa getað heimsótt
hana.
Og nú kveðjum við systkinin
Sigurbjörgu með innilegri þökk
fyrir allt það sem hún var okkur
fyrr og sfðar. Guð launi henni það
allt og blessi minningu hennar.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir.
A þessum tlmum hraða og lffs-
gæðakapphlaups hættir manni til
þess að veita sfnu nánasta sam-
ferðafólki of litla athygli, og telja
samfylgdina sem sjálfsagðan hlut,
þar til að hinztu kveðjustund
kemur. Þá er staldrað við og fcr-
tíðin skoðuð. Þannig er með mig,
þegar velgjörðarkona mfn kveður
nú þennan heim. I huganum end-
urlifi ég það þegar ég sem ung-
lingur flögraði úr hlýju hreiðri
foreldra minna I kyrrlátu sveit-
inni beint hingað á mölina. Þetta
var mikið stökk og það, hve mjúk-
lega ég kom niður úr þvf, á ég því
að þakka að mér var, af foreldrum
mfnum, vísað að dyrum heiðurs-
hjónanna Sigurbjargar Vilhjálms-
dóttur og Guðmundar Kristjáns-
sonar, skipamiðlara, sem stóðu
mér opnar upp á gátt, með þeim
orðum þeirra að ég væri velkom-
inn sem einn af fjölskyldunni. Og
það voru ekki orðin tóm. Fljótlega
fannst mér sem þau væru mér að
vissu leyti sem aðrir foreldrar.
Slík var umhyggjusemi þeirra.
Eftir að Guðmundur andaðist 4.
apríl 1949, hélt Sigurbjörg ein
uppi reisn heimilisins, þó vissu-
lega væri þar skarð fyrir skyldi,
þvf Guðmundur var einstakt val-
menni.
Þegar ég stofnaði mitt eigið
heimili f skjóli Sigurbjargar, bar
kona mín fljótlega sömu tilfinn-
ingar og traust til hennar og ég.
Hún var okkur ómetanlegur vin-
ur og ráðgjafi og gerði af einlægni
+
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við fráfall móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
VIGDÍSAR STEINGRÍMSDÓTTUR,
Steingrímur Hermannsson, Pállna Hermannsdóttir
Edda Guðmundsdóttir, Sveinbjörn Dagfinnsson,
og barnabornin
+
Alúðarþakkir fvrir auðsýnda vináttu og samúð við fráfall
ELÍNBORGAR LÁRUSDÓTTUR
skáldkonu
Ingimar Jónsson
Lárus Ingimarsson
Jón Ingimarsson Elfn Guðmannsdóttir
okkar áhugamál að sínum, t.d. bar
hún mikla umhyggju fyrir elstu
dóttur okkar sem tifaði fyrstu
sporin undir hennar þaki, og ber
hún nafn hennar.
Sigurbjörg var ræðin og
skemmtileg kona og bar með sér
hressilegan andblæ. Hún var geð-
rfk og sagði hispurslaust mein-
ingu sína og mun ef til vill stund-
um hafa verið misskilin af þeim
sem of lftið þekktu hana. Hún var
traustur vinur vina sinna, og ótal-
in voru spor hennar til þeirra sem
hún vissi sjúka og einmanna.
Undanfarin ár olli sjúkdómur,
sem lýsti sér sem stöðugt vaxandi
minnisleysi, Sigurbjörgu miklum
hugarkvölum, fannst henni hún
ekki vera samræðuhæf lengur,
svo þessi félagslynda kona dró sig
því mjög f hlé. Dauðinn mun þvf
hafa verið henni þráð lausn.
Það er trú mfn að öllum gjörð-
um okkar hér á jörð sé til haga
haldið og séu hafðar sem eink-
unnir á prófinu mikla sem allir
verða að þreyta, og þvi efast ég
ekki um að Sigurbjörg innritast
nú inn í eilffðina með ágætiseink-
unn.
Með þakklátum huga kveðjum
við hana og óskum henni guðs
blessunar.
Bjössi.
— Skemmti-
stund
Framhald af bls. 13.
óskammfeilna táningsstelpa er
og soninn leikur Gissur
Baldursson. Þar hygg ég að sé
gott leikaraefni á ferðinni, þvf
hann sýnir góð tilþrif. Þá eru
smáhlutverk í höndum Inga
Ingasonar og Gróu Hafdísar
Agústssonar, sem leikur vin-
konuna, sem sýnir fagmann-
lega framkomu á leiksviðinu og
býr ugglaust yfir sitthverju í
þágu Thalíu.
Það var auðséð á Venjulegu
fólki að hjá Leikfélagi Þorláks-
hafnar er samtaka fólk og áræð-
ið og slfkt skiptir mestu máli
hjá leikfélögum áhugamanna.
Það er glettilega mikið af góð-
um leikurum í hópi áhugafélag-
anna víðs vegar um land og það
var skemmtilegt að vera á sýn-
ingu Þorlákshafnarbúa f
Félagsheimili Kópavogs. Þeir
sýndu að óeigingjarnt starf
þeirra f þágu félagslífs sinnar
byggðar og f þágu leiklistarinn-
ar ber árangur. Vottur um það
voru móttökur leikhúsgesta,
þar sem fjölmargir af atvinnu-
leikurum borgarinnar sátu á
áhorfendabekkjum.
Hví ekki að gefa leikfélögum
landsbyggðarinnar kost á að
sýna verk sfn fÞjóðleikhúsinu?