Morgunblaðið - 24.02.1977, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. FEBRUAR 1977
31
UÍMIORP
Umsjón: Einar Guðfinnsson
SÚ ánægjulega þróun hefur
orðið f röðum ungra sjáif-
stæðismanna að konur eru
farnar að hasla sér þar völl I æ
rikari mæli. Innan stjórnar
SUS eru til að mynda fimm
konur. Þar af eru varaformað-
urinn kona. 1 Kópavogi er for-
maður Týs, félags ungra sjálf-
stæðismanna, Jóhanna
Thorsteinsson. Og í næsta
nágrannabæ Kópavogs, Garða-
bæ, heldur Fríða Proppé um
stjórnvöllinn I félagi ungra
sj álfstæðiskvenna.
Þannig má segja að konur
séu að verða talsvert atkvæða-
miklar innan stjórnmála-
hreyfingar ungra sjálfstæðis-
nanna á þessum slóðum.
Við ræddum fyrir skömmu
við Jóhönnu Thorsteinsson
sem nýlega hefur tekið við for-
ystu Týs í Kópavogi og spurð-
um hana fyrst hvað hún teldi
að ylli auknum áhrifum
kvenna.
„Ég held að konur séu að fá
meiri áhuga á að starfa i póli-
tík en áður þekktist," sagði
hún. — „Áður var það algengt
að konur töldu stjórnmálaþátt-
töku vera einkamál karla og
það var ekki laust við að manni
fyndist að mörgum konum
þætti þægilegra að hafa þetta á
þann veg. En þetta hefur sem
betur fer breyst og konur vilja
nú taka þátt í stjórnmálum í
ríkari mæli.
Það var fyrst og fremst
áhugi minn á bæjarmálefnum
svo og stefnu Sjálfstæðis-
flokksins, sem olli því að ég fór
að starfa í félagi ungra sjálf-
stæðismanna í Kópavogi,"
sagði Jóhanna er við spurðum
hana hvers vegna hún hefði
farið að starfa.
Jóhanna sem er i Fóstur-
skólanum tók við fornennsku
síðast liðið haust. Áður hafði
hún verið í Stjórnmálaskóla
Sjálfstæðisflokksins.
„Þetta var ákaflega gaman
og mjög gagnlegt," sagði hún.
„Það kom í Ijós hversu mjög
maður er illa upplýstur, sér-
staklega um utanríkismál og
varnarmál.
Það er tvimælalaust mikið
gagn að skólanum og ég vil
eindregið hvetja fólk til að
sækja hann.
Mér finnst það áberandi að
fólk virðist ekki kunna fundar-
sköp og treystir sér ekki til að
taka þátt í almennum fundum,
með málflutningi. Það er eins
og það óttist hið hefðbundna
fundarform og hafi beyg af að
standa upp á fundum.
Mikið gert fyrir unglinga.
Nokkuð mikið félagslíf er f
Kópavogi meðal unglinga að
sögn Jóhönnu. Menntaskóli er
kominn þangað fyrir nokkru
og ef draga má ályktanir af
öðrum stöðum þar sem
menntaskólar eru svo sem á
ísafirði og á Akureyri á skól-
inn eftir að setja töluvert mark
á félagsstarf i bænum.
„Félagsmálastofnun Kópa-
vogs hefur gengist fyrir nám-
skeiðum i skólunum," sagði
Jóhanna. „Krakkar læra að
smiða báta, starfræktur er
siglingaklúbbur og einnig er
nemendum kennd radíovirkj-
un. Það hefur alltaf verið mik-
ið gert fyrir ungt fólk i Kópa-
vogi.
Skortur á leikskólum
„Það er mikill skortur á dag-
heimila- og leikskólaplássi,"
sagði Jóhanna ennfremur. „Nú
eru um það bil fjögur þúsund
börn á forskólaaldri í Kópa-
vogi, en aðeins rúm fyrir 38
börn á dagheimilum og 190 á
leikskólum. En þó svo mikill
skortur sé á dagheimilum og
kannski aðallega skortur á
leikskólum er rétt að taka
fram að mjög vel hefur verið
að rekstri heimilanna búið.
Þetta miðar nú óneitanlega I
áttina og til dæmis er nýbúið
að opna leikskóla fyrir 80
börn.
Bóklegt og verkleg nám.
Eins og fyrr segir er Jó-
hanna við nám í Fósturskólan-
um sem hún mun ljúka nú í
vor. Við víkjum að námi henn-
ar og biðjum hana að segja
okkur eitthvað frá því.
Inntökuskilyrði eru að hafa
lokið 5. bekk, 6. bekk eða
stúdentsprófi. Námið er bæði
bóklegt og verklegt en aðal-
áherzlan er lögð á félags- og
Rætt við

**Þa8 var fyrst og
fremst áhugi minn á
bæjarmálefnum, sem
olli því að ég fór
af stað. ??
Jóhönnu Thorsteins
son formann TÝS
Félags ungra
sjálfstæðismanna
í Kópavogi
uppeldisgreinar. Auk þess lær-
um við t.d. líffræði, heilsu-
fræði, eðlisfræði, tónmennt,
framsögn, leikræna tjáningu,
myndið og fl.
Það hefur nú verið umdeild
hvort rétt sé að miða fóstur-
nám við stúdentspróf því er nú
ekki að neita að þær sem hafa
lokið því námi standa mun bet-
ur að vígi í náminu en við
hinar, eins og t.d. ég með mitt
kvennaskólanám. Fósturstarf
er mjög ábyrgðarmikið og þarf
að vera hægt að gera miklar
kröfur til okkar.“
Karlmenn f uppeldið.
Þegar við spurðum, hvort
enn væru engir karlmenn í
skólanum: „Nei, því miður þá
erum við enn það bundin i
okkar gömlu ákveðnu rullu, að
það þykir enn það „normala"
að konur hafi meiri afskipti af
uppeldi barnanna. Það er svo
margt sem blandast inn í þetta,
t.d. hvað karlmönnum er gert
að bæla tilfinningar sinar
meira en konum, svona eins og
til að verða nógu harðir I fyrir-
vinnuhlutverkinu. 1 dag þegar
konur menntast og vinna á
sama hátt, þá er komin ákveð-
in slagsíða á þetta ástand. Nú
reglulega vantar, að karlmenn
hafi meiri afskipti af börnun-
um.
Margir koma aldrei lengra en
að hliðinu.
Það hefur svo margt breyst í
þjóðfélaginu siðastliðin 30—40
ár, að t.d. hvað snertir uppeldi
og aðbúnað barnanna, þá bara
veitir ekkert af þvi að for-
eldrarnir séu bæði virk, þ.e.
Það er mikið
gert fyrir ungt
fólk í Kópavogi
þar sem um tvö foreldri. er að
ræða.
Ég er t.d. hreint ekkert
ánægð með það, hvað foreldrar
eru lítið i tengslum við leik-
skólana og skólana. Ég skil
ekki að svo margt fólk sem
raun ber vitni skuli gera sér að
góðu að hafa litla sem enga
hugmynd um það hvernig fer
um barnið þess kannski allan
daginn, — margir foreldrar
kéma aldrei lengra en að hliði
leikskólans. Þarna verður að
koma til betri skilningur og
breytt hugarfar af beggja
hálfu — foreldranna og skól-
anna.
Leikskóli að forskóla
Við innum Jóhönnu eftir
áliti hennar á starfsemi dag-
vistunarstofnanna hér á landi.
„Það verður I fysta lagi að gera
greinarmun á dagheimili, þar I
sem börn eru allan daginn og
leikskólum, þar sem þau eru
aðeins 3—4 tima á dag. Leik-
skólinn er beinlínis nauðsyn-
legur öllum börnum og finnst
mér að fræðsluyfirvöld ættu
að stuðla að þvi að gera þá að
forskólum fyrir börn frá
þriggja eða fjögurra ára aldri,
sem hluta af hinu almenna
skólakerfi. Þetta fyrirkomulag
tiðkast nú viða um heim og
hefur t.d. verið í Bretlandi og
Þýzkalandi í mörg ár.
Ég er á því að það mætti
flýta þeirri þróun á þann hátt,
að fólk færi almennt að borga
fullt verð fyrir leikskólana og
þannig væri gert kleift að
byggja fleiri, til þess að raun-
verulega öll börn geti orðið
þess aðnjótandi."
Vafasamar barnamyndir i 3-
bíó
* En hvað með aðbúnað barna
hér yfirleitt?
„Það er viða pottur brotinn í
þvi efni. Áreiðanlega eru þess-
ar frægu þrjú-biósýningar
barna áþreifanlegt dæmi um
það.
Það var gerð könnun á þessu
fyrirbæri á vegum Fósturskól-
ans, siðastliðinn vetur. Það
kom i ljós að aðeins tvö kvik-
myndahús á Reykjavíkursvæð-
inu höfðu til sýningar góðar
barnakvikmyndir, með
islenzku tali og texta við hæfi
barna. öll hin kvikmyndahús-
in höfðu hins vegar á boðstóln-
um myndir, sem mjög vafa-
samt er að geti talist til eigin-
legra barnamynda, tvö 'hús-
anna sýndu myndir sem alls 1
ekki voru við hæfi barna. Oftst j
eru þetta kúreka og indíána- I
myndir með tilheyrandi blóðs-
úthellingum og gömul „ný
teiknimyndasöfn,“ ásamt ýms-
um gömlum myndum, sem
hætt var að sýna vegna lé-
legrar aðsóknar.
Mjög algengt er að börn fari
án fylgdar fullorðinna. Þau
hafa mjög lítil tök á að skilja
myndina, því í fyrsta lagi eru
myndirnar næstum allar er-
lendar og þau skilja ekki tálið.
Textann skilja aðeins þau sem
eru fluglæs, þ.e. ef um nokk-
urn texta er að ræða, svo fjalla
myndirnar um atburði sem
gerast f ókunnum löndum og
ókunnu umhverfi.
Það er börnunum nauðsyn-
legt að fullorðinn sé með í för-
inni, til að útskýra hvað sé að
gerast, af hverju og til hvers,
svo að þau skilji betur atburða-
rás myndarinnar, auk þess að
það mundi skapa stóraukið að-
hald.
Það er áreiðanlegt að börn-
um veitir ekki af, að þess kon-
ar aðhald sé á mörgum fleiri
sviðum."
— Heyrt og séð
Framhald af bls. 17
Bjórkrárnar mundu gerbreyta
þjóðlifinu íslenska, endurvekja
baðstofuloftið, stórheimilið —
sem þessi þungbúna breiddar-
gráða þarfnast.
AÐSÝNA ÞAÐ Á
ÞÖKUNUM
SEM FRAM FER í
HERBERGJUNUM
Menn sem heima eiga I fingur-
björgum hafa hamþað lýsingum á
alræmdum krám í erlendum hafn-
arborgum sem dæmum um hvern-
ig umhorfs yrði hér er bjórkrár
yrðu leyfðar. Ég hef séð slikar
krár. En hvar halda menn að
svallararnir þar sætu, ef ekki
væru krárnar. Þeir myndu þjaka
heimili sin, gera þau að víti, og
slik viti eru mörg í henni Reykja-
vik. Spyrjið lögregluna. Þar sem
slíkar krár eru, þar er það hyski,
sem lögreglan þarf að hafa af-
skipti af, á visum stað — undir
eftirliti. Að því er hagræði, hægt
um vik að leggja brjálaða menn i
járn án fógetaúrskurðar — og
svefnfriður I húsum sómakærra
manna þar með betur tryggður en
ella.
Á sumum krám erlendis eru
vandamál heilla hverfa í brenni-
depli, til sýnis; kráin er allsherjar
gluggi, afleiðing, ekki orsök; það
sem fram fer i herbergjunum er
sýnt á þökunum — á líkingamáli
talað. Eða hvernig halda menn að
umhorfs yrði á Lækjartorgi ef
öllu sukki einnar helgar í húsum í
Reykjavík yrði stefnt á þennan
eina punkt. Fólk sem er á móti
bjór myndi margkrossa sig — og
æpa hæst á bjórinn.
íslendingar mega segja allt —
en ekki gera neitt. Spánverjar
mega gera allt — en ekki segjs
neitt sem grefur undan Frankó.
Sá er munurinn á íslendingum og
spánverjum, sagði spánverjinn og
hitti naglann á höfuðið.
Það er timi til kominn að aflétta
þeim ósköpum af þessari dugleg-
ustu þjóð I heimi að fámennur
hópur manna, sem ekki á sér
stærri himinn en asklok, ákveði
hvaða snið skuli vera á lífi henn-
ar, hvað hún megi láta ofan f sig
og hvað ekki. Áfengi verður ekki
byggt út úr heiminum. Hví skyld-
um við ekki geta lært að umgang-
ast veikustu tegund þess til jafns
við aðrar þjóðir. Kannski drægi
eitthvað úr fíkni unga fólksins i
hassið og brennivinið, ef það ætti
þess kost að tylla sér einhvers
staðar niður og spjalla yfir glasi
af öli. Það er vöntun á sálufélaga
sem er að leiða islendinga út i fen
ofdrykkju, ekki vinið sjálft. Bjór-
kráin er málamiðlun. Einhverjar
staðtölur frá Svíþjóð gilda ekki
hér, þær hafa reynst þvæla.
Áfengismagnið sem íslendingar
innbyrða árlega er ekki mikið að
tiltölu, mikið vantar þar á heims-
metið, en úrelt áfengislöggjöf,
boð og bönn og takmarkanir, eiga
drjúgan þátt í skepnuskapnum
sem viðgengst í herbergjum i
Reykjavík.
AÐ IIAFNA
KARAMELLU
Ég vona bara að Jón Sólness
þiggi ekki neinskonar karamellu
þegar hitna fer í kolunum út af
breytingartillögu hans. Einu
sinni sem oftar voru þeir Karl
Guðjónsson og Jón Pálmason frá
Akri höfuðandstæðingar i máli
sem dag nokkurn var á viðkvæmu
umræðustigi i þinginu. Jón var
siðastur á mælendaskrá — en
sæti hans autt þegar að honum
kom og liðið á nótt, óþol i þingfor-
seta að slfta fundi. Snarleg leit
var gerð að Jóni og fann þingvörð-
ur hann í afkima með hálfa hönd-
ina uppi sér. Þingvörður tjáði
Jóni hvernig mál stæðu. Jóni var
andþungt þegar hann svaraði:
Helvítið hann Karl Guðjónsson
gaf mér karamellu.
UM.YSIM.ASIMINN KK:
22480
JRoröimblotiib