Morgunblaðið - 05.04.1977, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. APRÍL 1977
Hooley ætíar sér að bylta
knattspyrnunni í heiminum
JOE IIOOLEV, enski knattspyrnuþjálfarinn, sem á sfnum tfma var með iið ÍBK, er stöðugt í
sviðsljósinu þar sem hann er. 1 vetur hefur hann undirbúið norsku meistarana Lilleström fyrir
komandi keppnistfmabil, en æfingaleikir áður en sjálf alvaran byrjar hafa gengið frekar illa og ýmsir
meðal knattspurnumanna f Lilleström eru mjög óánægðir með Hooley. Sjálfur segir þessi skapmikli
þjálfari að allt eigi þetta sér eðlilegar skýringar, hann segist ekki vera óánægður með árangur liðsins
og raunar ekki búast við að liðinu fari að ganga virkilega vel fyrr en f lok keppnistfmabilsins. Segist
Hooley vera að æfa upp nýtt kerfi, sem eigi eftir að gjörbylta knattspyrnunni f heiminum og verða
allsráðandi eftir áratug.
Fyrirsögn i Dagblaðinu
norska er svohljóðandi: „Bylt-
ingin gæti orðið örlög þjálfara
Lilleström" og síðan „Hooley
hættir áður en keppnistfmabil-
ið hefst?“ Er í greininni fjallað
um leik Lilleström gegn Vik-
ing, en Lilleström tapaði 0:3. Er
þar fjallað um þann möguleika
að Hooley verði látinn hætta
áður en keppnin i 1. deildinni
byrjar og segist Hooley vera fús
til að hætta ef stjórnin ætli að
skipta sér af áformum hans og
æfingatilhögun.
Hooley segir: — Það tekur
tíma að þjálfa upp leikkerfi
sem þetta og e.t.v. missum við
mörg stig í fyrri umferðinni.
Við komum þó örugglega sæmi-
lega frá þessu móti, kannski
verðum við meistarar, aldrei
neðar en í sjötta sæti. Eftir þrjú
ár mun Lilleström verða sterkt
lið á evrópskan mælikvarða.
Eftir tíu ár verður mitt leik-
kerfi notað um allan heim.
Hluti kerfisins segir Dag-
bladet að sé í því fólginn að
halda knettinum nánast við eig-
in vitateig og fá mótherjann
þannig framar á völlinn. Sókn-
arloturnar skulu siðan sækjast
upp kantana og kantmennirnir
eru hinir einu raunverulegu
sóknarmenn i þessu kerfi. Þeir
eiga að skapa möguleikana til
að skora, en leikmennirnir, sem
e.t.v. augnabliki áður hafa ver-
ið við eigið mark, eiga að bruna
fram og skora.
ÞVl MÁ bæta við að Joe Hooley
lætur þau orð falia i sama blaði
degi siðar að norsk knattspyrna
sé alls ekki léleg og þvi skyldi
ekki vera hægt að gera þetta
leikkerfi fullkomið i Noregi
spyr Hooley. — Þegar ég kom
til íslands áttu íslendingar eng-
an atvinnumann i knattspurnu,
þegar ég fór þaðan voru þeir
orðnir sjö, segir Hooley og gef-
ur í skyn að það hafi erið hon-
um að þakka og norskir þurfi
alls ekki að örvænta.
REYNI ALLTAF AÐ
GERA MITT REZTA
„Nei, ég er ekki farinn enn, og veit ekki alveg hvenær ég fer. Eg ætlaði reyndar að
vera farinn og vonandi fer eitthvað að rætast úr með þessa pappfra, svo að maður
geti farið.“ Þannig mælti júdómaðurinn Viðar Guðjohnsen, Ármanni, er við
spjölluðum við hann nýverið, en eins og mörgum er kunnugt stóð til að Viðar færi á
eftir Naoki Murata, fyrrum júdóþjálfara hér, til Japans, og enda þótt Viðar ætlaði
að vera farinn þá er hann enn hérlendis þar sem honum hafa ekki borist enn
nauðsynlegir pappfrar fyrir landvistarleyfum, en Viðar ætlaði sér að vera f 15
mánuði f Japan.
„Ég verð þar í sama skóla og Murata
var. Þar æfa allir júdó svo maður á
örugglega góða möguleika á að verra
miklu betri júdómaður heldur en nú er,
því bæði kynnist maður góðum kennur-
um og einnig gefst kostur á að glíma við
marga góða menn og kynnast um leið
meiri fjölbreytni en ríkir hér heima,“
sagði Viðar ennfremur. Viðar sagðist
mundu kosta ferðina sjálfur, og væri
kostnaður nú orðinn um ein milljón
króna, en það hefur tekið hann um tvö
ár að safna sér fyrir þessari ferð.
Þegar við ræddum við Viðar hafði
hann nýverið unnið sigur í opnum flokki
íslandsmeistaramótsins í júdó, og lagði
hann þar félaga sinn Gisla Þorsteinsson
eftir spennandi og harða keppni. Var
þetla í annað sinn sem Viðar sigraði i
opna flokknum, en það gerði hann einn-
ig árið áður. Að jafnaði þykir það mikil
viðurkenning í röðum júdómanna að
sigra í opna flokknum, og er álitið að
sigurvegarinn sé að jafnaði bezti júdó-
maður landsins. „Maður þorir ekki að
spá í hvernig hefði farið, hefði Svavar
(Carlsen) verið með,“ sagði Viðar.
„Hann er mjög góður, og auk þess stærri
OK þyngri. Ég hef aldrei unnið hann,“
bætti Viðar við.
Viðar tjáði okkur að hann hefði byrjað
i júdóinu fyrir um 5 árum síðan, eða
þegar hann var 14 ára gamall. Framfar-
irnar hafa komið hægt og rólega," sagði
hann. Fyrsta unglingasigurinn heði
hann unnið 15 ára, og fyrst orðið Islands-
meistari í flokkum fullorðinna árið 1976.
Áður en Viðar vann sinn fyrsta íslands-
meistaratitil varð hann unglingameistari
Norðurlandanna, en það varð hann
haustið 1975. Eftirminnilegasta mótið,
og jafnframt eftirminnilegasti sigurinn
kvað Viðar vera opna Norðurlandamótið
frá sl. hausti sem fram fór i Finnlandi.
Þar voru margír góður júdómenn meðal
þátttakenda, enda mótið opið, en Viðar
gerði sér litið fyrir og sígraði á þessu
móti. Höfðu flestir andstæðingar hans
náð langt á Alþjóðavettvangi, þ.ám. Svíi
er hafði hlotið brons á Ólympíuleikum.
Aðspurður um hvernig hann hugsaði
til þátttöku í stærri mótum, og mótum
utan landsteinanna, svo sem NM, EM,
o.s.frv., sagði Viðar: „Maður reynir að
gera sér að jafnaði engar gyllivonir, þótt
mótin leggist misjafnlega vel í mann.
Maður gerir sér vanalega grein fyrir því
að með óvarkárni getur maður auðveld-
lega orðið síðastur í flokknum, en ef allt
gengur vel og að óskum þá getur maður
alveg eins orðið fyrstur. Ég forðast líka
að gefa nein loforð sem ég get svo ekki
staðið við. Oft getur fyrirkomulag mót-
anna haft áhrif á hvernig manni vegnar
á mótinu.
Maður reynir að verða sér út um upp-
lýsingar um væntanlega helztu andstæð-
inga, og þá fyrst og fremst veikleika
þeirra, en einnig er gott að vita á hvaða
sviði þeir eru sterkir. Reynir maður svo
að beita og koma við sínum eigin
uppáhaldsbrögðum í keppninni. En ann-
ars hugsar maður bara vanalega um að
reyna að gera sitt bezta hvert svo sem
mótið eða andstæðingurinn er.“
—ágás.
Á nýafstöðnu íslandsmeist-
aramóti í júdó vakti mikla at-
hygli sigur Önnu Láru Friðriks-
dóttur, Ármanni, í opnu keppni
kvenfólksins, en þar sigrað hún
þær stúlkur sem að undanförnu
hafa staðið hvað fremst ís-
lenzkra judókvenna, þ.e. þær
Sigurveigu Pétursdóttur og
Þóru Þórisdóttur.
Að lokinni keppni voru þessar stúlkur
jafnar að vinningum, en Anna Lára stóð
upp sem sigurvegari vegna þeirra tækni-
stiga sem hún hafði fram yfir andstæð-
inga sina, en hún hafði m.a. sigrað Sigur-
veigu með fullnaðarvinningi, þ.e.
„ippon“. Að mótinu nýafstöðnu röbb-
uðum við lítillega við Önnu Láru, og að
vanda var hún fyrst spurð hvenær hún
hefði byrjað iðkun júdóíþróttarinnar.
„Ég var fyrst eitt ár í þessu þegar ég
var í 12 ára bekk,“ sagði Anna Lára , sem
nú er um tvítugt. „Siðan byrjaði ég aftur
þegar ég byrjaði í Menntaskólanum, og
hef verið i þessu síðan. Þann tíma hef ég
lagt mismafnlega mikla rækt við þetta,
en yfirleitt hef ég þó æft vel. Að visu er
ég óhress hve lítið ég hef getað æft
síðustu tvo mánuðina fyrir íslandsmótið,
og þvf kom þessi sigur i opna flokknum
mér mjög mikið á óvart. Flestum hefur
hann sennilega komið á óvart, en sjálf-
sagt engum eins mikið og sjálfri mér,“
sagði Anna Lára ennfremur.
Af hverju kom það svo mikið á óvart?
„Þær Sigurveig og Þóra eru báðar
nokkru þyngri en ég, og hafa að auki æft
talsvert meira. Þóra er og með mjög góða
tækni í brögðum, en hún var sigurvegari
i flokkunum. Sigurveig hefur verið
ósigrandi þangað til í fyrra. Þá keppti
hún lítið vegna meiðsla, og í millitfðinni
hefur dregið saman með henni og Þóru.“
Aðspurð sagðist Anna Lára vera mjög
ánægð með mótið, þó svo heppnin hefði
gengið i lið með henni. „Ég vann allar
viðureignir minar á hengingu, en heng-
ing og lásar eru min uppáhaldsbrögð. Að
vísu reyndi ég ekki fyrir mér í kast-
brögðum í þetta sinn, treysti mér ekki út
i þau vegna æfingaleysis." Anna sagði
okkur að henging væri ekki hættulegt
bragð, né væri neitt illt meint með þvi.
Bragðið byggðist upp á því að þrengt
vær að slagæðum til heilans, með því að
þrengja að hálsi andstæðinsins með
kraganum. „Það má aðeins nota kragann
á búningi andstæðingsins til þess arna,
• '*' Y".
4' f % ' . ') - ,i
en alls ekki má hnoða á höfði hans á einn
eða annan hátt né nota berar hendur.
Þetta er alls ekkert hættulegt, og dómar-
arnir fylgjast að jafnaði vel með að farið
sé að settum reglum varðandi þetta
bragð. Þá kunna allir að vekja upp úr
hengingu." Anna sagði okkur að þegar
hún hefði sigrað Sigurveigu hefði
dómarinn einmitt stöðvað viðureignina á
réttum tíma. Hefði Sigurveig að vísu
ekki gefist upp, en ekkert reynt þó til að
iosa sig.
Frekar lítið hefur farið fyrir júdó-
iðkun kvenna hér á landi, enda iþróttin
frekar ung hérlendis. „En þar kemur
líka fleira til,“ sagði Anna. „Það er bók-
staflega ekkert gert fyrir kvenfólkið í
þessari iþróttagrein, en sú litla reynsla
sem til er sýnir að islenzkar júdókonur
standa vel í útlendingum. Hafa þær
Sigurveig og Þóra sýnt það hvor fyrir
sig, sitthvort skiptið sem þær hafa haft
tækifæri til að spreyta sig við erlendar
júdókonur. Mér finnst að meir þurfi að
gera fyrir íslenzkt kvenfólk á þessu
sviði. Það þarf að senda það utan í
æfingabúðir, og til keppni. Strákarnir
hafa staðið sig vel á erlendum vettvangi
og ég er viss um að kvenfók getur jafn
vel, fái það tækifæri til,“ sagði Anna
Lára Friðriksdóttir að lokum.
-ágás.
HENGINGAR OG LÁSAR
MÍN UPPÁHALDSBRÖGÐ