Morgunblaðið - 26.10.1978, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. OKTÓBER 1978
MORÖdKí-.V
KAFFINU
(ll :f.:i_____
'P A— M
Nei. svefnpillur höfum við ekki
núna, en ég gct komið í kvöld
og lesið fallega kvöldsögu!
Ég er hræddastur við, að þcgar
það kemur í Ijós að fyrirtækið
fer ekki á hausinn, þó ég mæti
ckki. verði það til þess að ég fái
pokann minn!
Þér verðið að hækka grind-
verkið, frú. ef þér ætlið að
stunda sólböð kviknakin!
BRIDGE
COSPER
Hrein borg —
hundlaus borg
„Ekki get ég látið hjá líða
Velvakandi góður að skrifa þér
fáeinar línur vegna dæmalausrar
framkomu hundaeigenda. — Að
venju gekk ég niður á pósthúsið í
Pósthússtræti í morgun, sunnu-
daginn 22. október, til að sækja
bréf í pósthólf mitt. Þegar ég gekk
inn að pósthólfinu til að opna það,
rann ég allt í einu illa til á gólfinu.
Þegar ég hugaði nánar að hverju
þetta sætti kom í ljós að ég hafði
stigið ofan í allvæna hundapentu,
af því stafaði hálkan. Aðrir virtust
hafa lent í því sama á undan mér,
því hundasaurinn hafði sporast
nokkuð út um gólfið. Greinilegt
var að hér hafði allstór hundur
verið á ferð og eigandi hans látið
hundgreyið gera stykki sín þarna
inni í pósthólfaherberginu. Síðan
hefur eigandinn hvorki haft hugs-
un eða þrifnaðarkennd til þess að
þrífa eftir hund sinn. Heldur
fannst mér ógeðfellt að sjá gólfið
þarna í aðalpósthúsinu útsporað í
hundaskít og sendi í huganum
þessum eiganda óblíðar kveðjur.
Þetta atvik er lítið dæmi um
tillitsleysi margra hinna svo-
nefndu „hundavina" gagnvart
samborgurunum. — Hvenær ætla
yfirvöld borgarinnar að taka á sig
rögg og framfylgja gildandi regl-
um um bann við hundahaldi í
Reykjavík? Hvað gerir hinn ungi
borgarstjóri í málinu?
I tíð þeirra borgarstjóranna
Bjarna Benediktssonar, Gunnars
Thoroddsen og Geirs Hallgríms-
sonar var reglum um bann við
hundahaldi framfylgt, svo varla
sást hundur í borginni. Síðan
hefur sigið á ógæfuhlið í þessum
málum. Óskammfeilnir og sjálfs-
elskir hundaeigendur spranga um
götur og torg með þessi „lifandi
leikföng" sín, flest illa vanin og
öguð, og því öðrum til ama og
leiðinda. Þar gjalda hundaaum-
ingjarnir fávísi og leti eigenda
sinna.
Illu heilli hafa nokkur bæjarfé-
lög heimilað hundahald undanfar-
in ár, en hvergi hefur tekist að láta
hundaeigendur hlýða settum regl-
um. I öllum þessum bæjum er
töluverður fjöldi óskráðra og
eftirlitslausra hunda svo sem
vænta mátti, og iðrast þess nú
margir að hundahald skyldi leyft á
ný.
Margir útlendingar öfunda
Reykvíkinga af því að búa í borg
Umsjón: Páll Bergsson
Fyrsta útspil getur sagt meir
en liggur í augum uppi. Meðal
reyndari spilara segir það alltal
sína sögu og hjálpar sóknar
spilaranum oft við staðsetningu
annarra spila. Til dæmis var
sagnhafi viss um hver ætti
trompkónginn í spilinu hér að
neðan.
Suður gaf, austur-vestur á
hættu.
Norður
S. ÁKD6
H. ÁKD7
T. KG
L. Á52
Austur
S. 10954
H. 10952
T. 875
L. G3
Suður
S. -
H. G6
T. D10943
L. D109874
Sagnirnar gengu þannig, að
suður opnaði á þrem laufum og
norður hækkaði strax í sex lauf.
Ekki beint vísindalega að arið en
varla gat norður sagt minna á
spilin.
Vestur spilaði út tígulás. Strax
og spil norðurs voru lögð upp var
sagnhafi nokkuð viss um hver ætti
trompkónginn. Bjóst við, að vestur
hefði ætlað að tryggja bókina og
bíða síðan rólegur.
Eðlilega varð vestur fyrir von-
brigðum þegar hann sá blindan.
En hann spilaði aftur tígli, sem
sagnhafi tók á hendinni, hafði
látið kónginn í ásinn.
„Skyldann" alltaf spila út ásn-
um sínum í slemmum, hugsaði
suður um leið og hann spilaði
laufdrottningunni í næsta slag.
Vestur lét lágt eins eðlilega og
honum var unnt. Hann vonaði
bara, að sagnhafa snerist hugur og
reyndi að taka kónginn blankan.
Nei — svínað — og unnið spil.
Eflaust hefðu margir látið lágt,
eins og vestur gerði, þegar sagn-
hafi spilaði drottningunni. En
útspilið, tígulásinn, var alveg rétt.
Án þess vinnst spilið alltaf.
Sagnhafi tekur þá spaðaslagina
þrjá og fjórða á hjarta. Af
hendinni lætur hann tíglana sína
og trompi þá vestur kemur
kóngurinn í laufásinn.
Vestur
S. G8732
H. 843
T. Á62
L. K6
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Knstjónsdóttir islenzkaói.
20
3. kafli
— Mér þætti fróðlcgt að vita
hvort telpan er hamingjusöm,
andvarpaði frú Maigret þegar
hún reis upp frá borðum til að
fara og ná í kaffi t eldhúsinu.
Ilún veitti því vitanlega
athygli að hann hlustaði ekki á
hana. Ilann hafði rennt stóln
um frá borðinu og tróð í pípu
sína og horfðu hugsandi inn t
arininn.
— Svo hélt hún áfram eins
og hún væri að tala við sjálfa
sigi
— Ég held það geti ekki
verið ekki hjá þessari konu.
Hann brosti eins og hann
gerði gjarnan þegar hann vissi
ekki gjörla hvað hún hafði sagt
og svo teygði hann fram hönd-
ina og skaraði í eldinum. Hann
þóttist vita að á tugum annarra
heimila væru heimilismenn nú
að horfa Inn í eldinn. sætu við
matborðið. skröfuðu um ailt og
ekkert eða þegðu. Og úti fyrir
grár dagurinn. sóiarlaus og
þungur. og birtan hranaleg.
Það var kannski þetta sem
hafði villt honum sýn um
morguninn án þess hann gcrði
sér grein fyrir því. í níu skipti
af hverjum tíu fannst honum
eðlilegt að flytja sig nánast f
nýtt umhvcrfi í huganum
þegar hann fór að velta máli
fyrir sér. Þá reyndi hann
umfram annað að setja sig inn í
allar lífsvenjur þeirra sem í
hlut áttu. skilja viðbrögð
þeirra og taka þátt f hvunn-
dagshugsunum þeirra.
En þetta var allt öðruvísi.
Kannski var það eðlilegt vegna
þess að atburðir voru að gerast
í veriild sem liktist hans eigin
heimi. í húsi sem hefði getað
verið hans hús.
Martin-fjiilskyldan hefði sem
hægast getað búið á sama
stigagangi og hann í stað þess
að húa í húsinu á móti og þá
hefði það áreiðanlega verið frú
Maigret sem hefði tekið að sér
að gæta Colette þegar fóstur
móðir hennar brá sér frá. Auk
þess bjó á næstu hæð giimul
frauka sem var sams konar
manngerð og fröken Doncoeur,
eini munurinn var sá að grann-
kona þeirra var rjóðari og
gildari.
Hann var ekki viss um hvort
þetta torveldaði honum málið
eður ei. Kannski þurfti hann
jafnan að hafa meiri fjarlægð
til að geta horft á mál hlutlaus-
ari augum en hér var um að
ræða.
Meðan þau snæddu gómsæt-
an hádegisverðinn hafði hann
sagt írú Maigret frá viðhurð-
unum og hún hafði allan
tímann einblfnt út um glugg-
ann.
— Og húsvörðurinn er viss
um að enginn hafi komizt inn í
húsið án þess hann hefði orðið
þess var.
— Nci. húsvörðurlnn er
nefnilega ekki viss. Það voru
gestir hjá henni til klukkan
hálf eitt og síðan fór hún að
sofa. Hún segir það hafi verið
straumur fólks sem kom og fór
eins og jafnan á hclgum dög-
um.
— Ileldurðu að eitthvað ger
ist frekar í þessu máli?
Það var honum ekki ljóst
þótt innst inni fyndist honum
trúlegast að atburðir yrðu.
Fyrst og fremst truflaði hann
þó sú vissa og vakti upp
heilabrot hjá honum að frú
Martin hafði ekki Ieitað til
hans aí fúsum og frjálsum vilja
heldur hafði frökin Doncoeur
nánast neytt hana til þess.
Ef hún hefði farið fyrr á
fætur hefði hún væntanlega
orðið fyrri til að frétta af
brúðunni og aðrir hefðu ekki
heyrt um jólasveininn og alit
það — oga-tli hún hefði þó ekki
látið málið kyrrt liggja og
líklega hefði hún brýnt fyrir
telpunni að segja ekkert. Það
hefði hún senniiega gert. það
fann Maigret á sér. en hann
vissi en ekki hvers vegna. En
því var hann líka viss um að
eitthvað a>tti frekar eftir að
gerast.