Morgunblaðið - 22.12.1978, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. DESEMBER 1978
„Himnaríki má bíða
„Himnaríki má bíða“
(Heaven Can Wait) nefnist
nýjasta kvikmynd Warren
Beattys og er hún jólamynd
Háskólabíós í ár.
Myndin er byggð á
gamanleikriti eftir David
Grush (frumsýnt í
Hollywood árið 1941) og
segir frá Joe Pendleton sem
er varnarleikmaður í
knattspyrnuliðinu Hrút-
arnir í Los Angeles. (Það
skal tekið fram að þegar
JAMES
MASON
talað er um knattspyrnu er
átt við amerískan fótbolta).
Joe verður fyrir slysi og er
honum brátt fylgt um
skýin til viðkomustaðar á
leið til himna. Þegar erki-
engillinn Jordan fer að
kanna málið nánar sér
hann að Joe á ekki að koma
fyrr en eftir 50 ár. Er hann
þá fluttur aftur til jarðar.
En það er um seinan — það
er búið að brenna líkið.
Jordan og Joe hefja þá
leit að líkama handa Joe
fyrir þann tíma sem eftir
laðast þau hvort að öðru og
er sagt að heitara augnaráð
hafi ekki sést síðan Glark
Gable og Vivien Leigh
sáust fyrst í kvikmyndinni
á „Hverfandi hveli“. Joe
Pendleton er leikinn af
Warren Beatty sjálfum en
Betty er leikin af Julie
Christie.
Warren Beatty er ekki
aðeins aðalleikari í mynd-
inni hann stjórnar leikn-
um, framleiðir myndina og
skrifar kvikmyndahandriL
ið ásamt Elaine May. í
upphafi var áætlun Beattys
að mynd þessi yrði nokkurs
konar afþreying fyrir hann
sjálfan þar sem hann átti í
vændum erfið hlutverk í
tveimur myndum, mynd
um ævi milljónamærings-
ins Howards Hughes og í
kvikmyndinni „Ten Days
That Shook the World“ sem
er mynd um ævi rithöfund-
arins John Reed. Er vinnan
hófst var hún ekki til
afþreyingar fyrir Beatty
heldur lagði hann mikla
vinnu í hana og útkoman
varð besta mynd hans til
þessa. „Himnaríki má bíða“
fær mjög góða dóma í
erlendum blöðum og breska
tímaritið Time segir hana
vera fyrir börn og full-
orðna, frá byrjun til enda,
fallega og einfalda mynd.
íþróttamaðurinn dó
50 árum fyrir tímann
er af jarðvist hans. Þeir
finna loks auðmanninn Leo
Farnsworth en kona hans
og einkaritari eru að reyna
að ráða honum bana. Joe er
ekkert of hrifinn af að taka
að sér hlutverk þessa
manns en lætur þó til
leiðast.
Joe kemst aftur í sam-
band við þjálfara Hrút-
anna og gerir honum ljóst
hver hann er. Þó hann sé
ekki Joe í útliti þá er hann
Joe í anda. Hann vill nú fá
að leika með Hrútunum að
nýju en stjórn félagsins
neitar að prófa hann. Joe
gerir sér þá lítið fyrir og
kaupir liðið og tilkynnir
síðar að hann ætli að leika
með því. Hann ber einnig
upp bónorð við stúlku
nokkra, Betty, en í því
kemur erkiengillinn afturt
og tilkynnir honum að nú
verði hann að skipta um
líkama því nú muni kona og
einkaritari Fransworth
takast að drepa hann.
Síðar er yfir stendur
áríðandi leikur Hrútanna
fær einn besti maður liðs-
ins hjartaáfall. Þar gefst
Joe tækifæri til að hefja
jarðlíf að nýju.
Hann hittir Betty aftur
en þau þekkja ekki hvort
annað á ný. Samt sem áður
Eins og áður segir er
„Himnaríki má bíða“ gerð
eftir leikriti Davids
Gursins „Here Comes Mr.
Jordan“. Það er aðalhetjan
ekki knattspyrnumaður
eins og í mynd Beattys
heldur hnefaleikamaður.
Beatty hafði því hugsað sér
hlutverkið tilvalið fyrir vin
sinn Muhammed Ali. En
Ali átti tvo slagi fyrir
dyrum og því var það að
Beatty breytti hlutverkinu
þannig að það hæfði honum
sjálfum en hann lék
amerískan fótbolta á unga
aldri.
í hlutverki erkiengilsins,
sem Claude Rains lék árið
1941, var talað um Gary
Grant eða Eugene
NcCarthy fyrrverandi
öldungardeildarþingmann.
En að síðustu fékk James
Mason hlutverkið sem er að
ýmsu leyti það erfiðasta í
myndinni.
Julie Christie er í hlut-
verki Betty, unnustu Joe,
en hún lék einnig á móti
Beatty í síðustu mynd
hans, Shampoo. Önnur stór
hlutverk í myndinni eru í
höndum Charles Gordins,
Dayan Cannons, Buck
Henrys, Vincent Gardenia
og Jack Wardens.
rmn.
Julie Christie (Betty) og Warren Beatty (Joe Pendleton) í
myndinni „Himnaríki má híða“. Auðkýfingurinn Loe Farms-
worth.
Að lesa
málverk
Thor Vilhjálmssoni
Kjarval.
170 bls. 2. útg. Iðunn. Rvk. '78.
Thor Vilhjálmsson segir m.a. í
eftirmála að frumútgáfu þessararr
bókar: „Þessari bók er ekki ætlað
að vera sagnfræði né listfræði.
Heldur eru í henni mjög persónu-
legar hugrenningar um manninn
Kjarval og listamanninn, áhrif af
list hans og kynnum við meistar-
ann og fréttir af ferli hans og
háttum."
Þessi útskýring Thors á eðli
bókar sinnar er að mínum dómi
með öllu óþörf. Svo mjög liggur
þetta í augum uppi, þegar maður
hefur lesið hana.
Þegar ég fékk þessa bók í
hendur, hélt ég að hér væri um að
ræða einhvers konar ævisögp
Kjarvals, þessa margfræga mál-
ara, eða samtalsbók þar sem ég
gæti fræðst um hugsanir hans og
viðhorf, líf og starf.
Er skemmst frá því að segja að
ég varð fyrir nokkrum vonbrigðum
einkum hugrenningum Thors
Vilhjálmssonar um þennan
Bókmenntlr
eftir
SVEINBJORN
I. BALDVINSSON
skrýtna mann og verk hans.
Kjarval sjálfur er mér jafn
ókunnur og fyrr, en kannski var
'■hann líka þannig í raun og veru að
enginn þekkti hann alminnilega.
Eg veit það ekki. Þessi bók svarar
ekki slíkum spurningum. Thor
ætlar henni það ekki heldur að því
er virðist, en þeir sem í einfeldni
sinni halda (eins og ég gerði) að
þeir fái svör við spurnum sínum
um Kjarval í þessari bók, hljóta að
verða fyrir vonbrigðum.
Thor Vilhjálmsson er einhver
þekktasti rithöfundur okkar
íslendinga og gífurlegur völundur
á íslenskt mál. Þess utan er hann
einkar fróður á sviði myndlistar og
kemur það berlega í ljós í þessari
bók. Hér er því vissulega um að
ræða athyglisverða bók, en það er
ekki vegna þess að hún er um
Jóhannes Sveinsson Kjarval, held-
ur að hún er eftir Thor Vilhjálms-
son. Bækur eftir rithöfund á borð
við hann er ætíð athyglisverðar.
Það gefur auga leið að það er
erfitt að skrifa um málverk, án
þess að geta vísað til nokkurra
mynda, máli sínu til skýringar, en
þetta tekst Thor þó óhikað á
hendur. (Textinn í bókinni birtist
reyndar fyrst í bók með myndum
af mörgum verkum Kjarvals, en í
eftirmála þessarar útgáfu segir
Thor að hann sé saminn óháður
þeim).
Eg verð að viðurkenna að mér
finnst þreytandi að lesa málverk
en á köflum fannst mér að lestur
þessarar bókar væri einmitt þess
háttar.