Morgunblaðið - 22.12.1978, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. DESEMBER 1978
35
„Mamma, mamma, það
er leynilögreglan”
Flestum er kunnugt um of-
sóknir kommúnista í Austan-
tjaldslöndunum á hendur þeim
er hafa skoöanir sem samrým-
ast ekki sósíaliskum hugmynd-
um. Eftirfarandi frásögn birtist
í janúarhefti danska mánaðar-
ritsins „Dansk Europamission
— Mission bak jerntæppet"
veturinn 1977.
Evenij Bressenden er fæddur í
Barnaul, Sovétríkjunum, árið
1941. Sama ár féll faðir hans í
stríðinu. 1949 var móðir hans
dæmd í 10 ára nauðungarvinnu
sökum þátttöku í kristilegu
starfi. 8 ára var Evgenij fluttur
á ríkisrekið munaðarleysingja-
heimili. 14 ára gerðist hann
virkur meðlimur í óskráðum
kristnum söfnuði í heimabæ
sínum. 21 árs var hann handtek-
inn og dæmdur til 3ja ára
fangabúðarvistar í Síberíu.
Haustið 1975 fékk hann leyfi til
að yfirgefa Sovétríkin ásamt
fjölskyldu sinni og starfar nú
við „Far East Broadcasting
Company“. Það er kristileg
útvarpsstöð sem m.a. útvarpar
kristilegum boðskap til Rúss-
lands.
Bressenden bar vitni í
Sakharov-vitnaleiðslunum í
Kaupmannahöfn árið 1975.
Vitnisburður hans um ofsóknar
á hendur söfnuðinum''*sem hann
var í má lesa í bókinni um
Sakharov-vitnaleiðslurnar. Hér
á eftir fer saga Evenij
Bressenden:
Þeir bönkuðu á dyrnar.
„Opnið, þetta er leynilögregl-
an.“
„Mamma, mamma," hrópaði
ég, „það er leynilögreglan."
Klukkan var eitt eftir mið-
nætti. Hjartað sló ákaft er ég
hugsaði um hverju mömmu
hafði verið hótað. Þeir sögðu:
„Ef þú hættir ekki öllu kristi-
legu starfi tökum við barnið frá
þér og fangelsum þig.“
Mamma lauk dyrunum sein-
lega upp. „Frú Bressenden,"
hrópaði einn fimmmenninganna
sem stóðu utandyra. Þeir stjök-
uðu mömmu til hliðar og hófu
húsrannsókn sem átti eftir að
standa í tvo tíma. Ég man það
enn í dag hvernig þeir veltu um
húsgögnunum og hrúguðu öllum
eigum okkar í haug á mitt
gólfið. í forstofunni leituðu þeir
vandlega og brutu jafnvel upp
gólfið. Þeir grandskoðuðu hvern
einasta krók og kima. Að
húsrannsókninni lokinni óku
þeir á brott og höfðu mömmu
mína með sér.
Ég var þá 8 ára en mamma 29
ára. Pabbi var látinn svo ég var
einn í húsinu með ömmu.
Skömmu síðar kom mamma
fyrir dóm og var dæmd sek.
Dómurinn var 10 ára vinnu-
búðavist í Norður-Síberíu. Mik-
inn hluta þessa tímabils var það
vinna hennar að ýta þungum
hjólbörum, hlöðnum grjóti. Það
var þörf fyrir nýja vegi og
þrælarnir voru ódýrt vinnuafl.
beggja
Aðfarir fangavarðanna voru oft
mjög ómannúðlegar. T.d. þving-
uðu þeir mömmu og samfanga
hennar oft til að liggja í
jökulköldu vatni þar til þeir
voru nær dauða en lífi. Þá var
auðveldara að fá fangana til að
vinna þar eð þeir gátu aðeins
komið í veg fyrir að frjósa í hel
með mikilli hreyfingu.
Skömmu eftir að mamma var
fangelsuð, bönkuðu þeir aftur
uppá. í þetta skipti til þess að
sækja mig. Nú þegar „vonda
mamma“, eins og þeir kölluðu
hana, var í burtu óskuðu þeir
eftir að veita mér hið rétta
uppeldi. Þeir sendu mig á
ríkisrekið munaðarleysingja-
heimili. Þar var ég undir
ströngu eftirliti. Og það kom að
því að þeir gátu heilaþvegið mig
þannig að ég trúði því virkilega
að mamma hefði verið vond.
Dag eftir dag var ég heilaþveg-
inn með því að enginn Guð væri
til og með kommúnisma, allt þar
til ég trúði því sama og þeir.
6 ár liðu. Mömmu var sleppt
og ég kom heim frá
munaðarleysingjaheimilinu,
uppblásinn af kommúnískum
guðleysishugmyndum. Ég byrj-
aði strax á því að reyna að
sannfæra mömmu og aðra
kristna um að enginn Guð væri
til. „Hann er bara hugarburður
sem þið ímyndið ykkur í draum-
órum ykkar.“ En þau svöruðu
með því að biðja fyrir mér. Það
leið ekki á löngu þar til bænum
mömmu var svarað, og 14 ára
varð ég kristinn. Ég varð strax
virkur í starfi neðanjarðar-
safnaðarins. Þar frétti ég af
kristilegum útvarpssendingum
til Sovétríkjanna. Ég hlustaði á
þær á næturnar og við það óx
trú mín.
Aftur bönkuðu þeir upp á hjá
okkur þegar ég var 21 árs. Þeir
óku með mig á brott. Ég var
leiddur fyrir dóm og dæmdur
sekur til 3ja ára vinnubúðarvist-
ar í Síberíu. I þessi þrjú ár vann
ég erfiða og útslítandi vinnu. En
ég fann það að Guð var með
mér, og því meir sem ég leið
fyrir trú mína, því sterkari var
hún. Ég byrjaði aftur að starfa í
neðanjarðarsöfnuðinum, strax
er ég heimti frelsi mitt á ný, og
var ennþá meir brennandi en
áður í trúnni. Ég ferðaðist eftir
mætti um Sovétríkin og útbýtti
biblium. A þessum ferðum gerði
ég mér betri grein fyrir því oki
sem lagt er á kristna í Sovét-
ríkjunum, og hve þeir standa
berskjaidaðir fyrir því. Ég sá
líka hvernig Sovétríkin túlka
lögin um trúfrelsi sem getið er í
Mannréttindaskrá S.Þ. og aftur
í Helsinkisáttmálanum.
Kommúnistar vilja blekkja hinn
vestræna heim til að trúa því að
þessi ákvæði um trúfrelsi séu
virt í Sovétríkjunum.
Ég varð þess vís að hótun
leynilögreglunnar um að taka
börn frá heimilum sínum væri
þeim veitt kristilegt uppeldi og
frædd um kristindóm, var ekki
svæðisbundin ráðstöfun, heldur
beittu þeir þvílíkum hótunum
gegn öllum kristnum fjölskyld-
um í Sovétríkjunum. Þeir trú-
uðu eru notaðir sem þrælar.
Börn þeirra eru tekin með valdi
og þeim veitt hið rétta uppeldi.
Þ.e. börnin eru rifin burt frá
foreldrum sínum og hreinlega
heilaþvegin.
Ég varð að yfirgefa Sovétrík-
in. Annars tækju þeir Dínu,
dóttur okkar, litlu systur henn-
ar og þær fylltar guðleysishug-
myndum. Ég óska þess að hinn
vestræni heimur verði leiddur í
sannleika um aðbúnað kristinna
í Sovétríkjunum. Ég bið þess að
þeir fái sofið án þess að eiga
sífellt von á upphringingu og
rödd sem hrópar:
„Opnið. Við erum komnir til
þess að ná í barnið þitt.“
Philips kann tökin á tækninni - Næg bílastæði í Sætúni 8
heimilistæki sf
HAFNARSTRÆTI 3 — 20455 — SÆTÚN 8 — 1 5655