Morgunblaðið - 16.01.1979, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. JANÚAR 1979
25
Sagan af Ána og Mundu
Áni og Munda sátu við eldhúsborðið.
„Ég vil fá ávexti," öskraði hann og
lamdi í borðið. Hann var nefnilega
óvenju skapstyggur svartálfur.
Munda flýtti sér að sækja ávexti,
en missti í fátinu banana, og Áni steig á
hýðið.
Hann missti jafnvægið og fór ótal
hringi áður en hann lenti á gólfinu.
Hann steytti hnefann að Mundu, sem
skellihló. „Þú skalt sko eiga mig á fæti,
kellingarhró!"
Þá stóð hann upp og rak tunguna beint
framan í Mundu. Þá varð hún reið og
hljóp út og skellti hurðinni á eftir sér.
Áni gekk að stólnum sínum og settist.
Allt í einu datt honum snjallræði í hug.
séð fuglana gera.
En allt endaði með ósköpum og læknaálf-
arnir komu með sjúkrabörur.
Og þarna lá hann á sjúkrahúsinu, þegar
Munda kom í heimsókn og bauð honum
banana!
Vigdís
Lóa,
6 ára,
Reykjavík.
Sigmundur Sigurðsson, Syðra-Langholti:
Um fóðurbætis-
skatt og fleira vont
Að undanförnu hafa orðið mikl-
ar umræður um offramleiðslu í
landbúnaði og málefni bænda-
stéttarinnar. Fjöldi ágætra bænda
hefur lýst vanþóknun sinni á þeim
tillögum, sem bændaforustan er að
reyna að berja í gegnum alþingi og
telur að þær muni einungis rýra
hag og skerða frelsi bændastéttar-
innar og þjóðarbúsins í heild.
Þessir fjármunir, sem taka á úr
öðrum vasa bænda og láta í hinn,
skapa ekki verðmæti, en hætt er
við að til þessara aðgerða þurfi
nokkra stjóra og aðstoðarfólk, sem
bætist við setulið okkar í Bænda-
höllinni og þyrfti sitt fóður í laun.
Mér sýnist, að allir bændur eigi að
jafnast ofan frá og niður fyrir
meðalmennskuna. Ekki er það
örvandi fyrir dugmikla og
stórhuga menn að starfa í slíkri
stétt fyrir lægra kaup og meiri
vinnu en aðrir hafa.
Um tillögurnar ætla ég ekki að
fara mörgum orðum. Fóðurbætis-
skatturinn er gamall draugur, sem
ég og fleiri erum búnir að berjast
við á mörgum undangegnum
Búnaðarþingum. Fyrst var reynt
að vekja hann upp er gamla
Sigmundur Sigurðsson.
smjörfjallið ógnaði taugum
manna. En það fjall hjaðnaði svo
rækilega að lá við smjörskorti.
Næst átti að drífa hann fram til að
bjarga heykögglaverksmiðjunum,
en hann varð þá að mestu
sjálfdauður vegna andstöðu
bænda. Mörgum fannst nær að
verksmiðjurnar fengju afgangs-
raforku á skaplegu verði að
sumrinu eða að ríkið tæki minni
toll að nauðsynlegustu fram-
leiðslutækjum þeirra. Þessa þarf
nú ekki lengur með, þegar innflutt
kjarnfóður hefur nær tvöfaldast í
verðinu á liðnu ári. Æskilegra
hefði þó verið að rekstraraðstaða
þeirra hefði verið bætt.
Á síðasta Búnaðarþingi komu
svo skattfeðurnir með uppvakning
sinn hálfu magnaðri en fyrr. Nú á
það að vera helsta ráðið til að
bjarga landbúnaðinum að hækka
með skattlagningu eina nauðsyn-
legustu rekstrarvöru hans. Það er
varla von að allir bændur skilji
slíka hagfræði.
Nú skipuðust þessi mál svo, að
Búnaðarþing óskaði eftir því við
landbúnaðarráðherra, að hann
skipaði 7 manna nefnd í afurða-
sölumálin sem hann og gerði.
Búnaðarþing gaf þessari nefnd
fyrir fram starfsgrundvöll í sjö
liðum samkvæmt þingskjali nr. 61.
Þar er hvergi minnst á fóðurbætis-
skatt en óskað eftir athugunum á
ýmsum öðrum leiðum.
Stjórnir Stéttarsambands
bænda og Búnaðarfélags íslands
völdu svo þrjá menn í nefndina
hvor stjórn og ráðherra einn.
Þessir forystumenn fóru að for-
dæmi Drottins, er hann skapaði
manninn í sinni mynd. Þannig
skyldi vilji bænda fundinn.
Þessi 7 manna nefnd klúðraði
svo saman samdráttartillögum,
sem sumir nefndarmanna hafa nú
þegar afneitað í núverandi formi
og mikill fjöldi bænda hefur
mótmælt.
Þá kem ég að offramleiðslunni.
Viðvíkjandi sauðfénu vil ég
benda mönnum á að lesa ágæta
grein eftir Jens í Kaldalóni, sem
hann skrifaði um þetta efni í
Morgunblaðið 30. des s.l. Þar
bendir hann á að 350 þúsund
dilkaskrokkar muni gefa umtals-
verðan gjaldeyri í þjóðarbúið, þótt
ekki náist fyrir þá fullt grund-
vallarverð. Þá bendir hann á alla
þá ull, sem af ánum kdmi og
fullvinna mætti hér og síðast en
ekki síst 350 þúsund úrvalsgærur,
sem mætti einnig fullvinna hér á
landi Þetta leiðir hugann að því,
hver óhemju tekju- og atvinnu-
missir það yrði hjá bændum og
öllu því fólki, sem vinnur í
þjónustu landbúnaðarinsog vinnur
úr hráefnum frá honum, ef þessar
vörur væru ekki til vegna sam-
dráttar.
Hætta er líka á því, að margar
sveitir færu algerlega í eyði, þar
sem engin fækkun má verða svo
byggð haldist.
Þá sný ég mér að mjólkurfram-
leiðslunni og þeim skelfilega
ógnvaldi, fjallinu, sem sumir hafa
meiri beyg af en Kötlu og Heklu til
samans. Þetta er smjörfjallið, sem
hlaðist hefur upp í núverandi
góðæri að nokkru fyrir áróður
lífhræddra kyrrsetumanna, sem
sjálfsagt í góðri trú hugsa sér að
lengja líf sitt og náungans með því
að forðast mjólkurvörur en bjarga
heilsunni með smjörlíki og gos-
vatni. Einnig fyrir áróður Dag-
blaðsritstjórans, sem ekki reyndist
hafa líkamsþrek á við sveitabónda
á sjötugsaldri, sem alla sína tíð
hefur lifað á landbúnaðarafurðum.
Ekki vil ég heldur fría Fram-
leiðsluráð af hlut sínum í fjallinu
fyrir seinlæti og klaufaskap. T.d.
með því að hætta útsölu smjörsins
í sumar og nær þrefalda verðið,
eins og beinlínis væri verið að
venja fólk af smjörneyslu, enda
verkaði það svo. Við erum varla
enn búin að bíta úr náiinni fyrir
þau mistök, og fyrir það hve seint
mjólkurbúunum var fyrirskipað að
reyna að draga úr smjörfram-
leiðslunni.
Mínar tillögur eru þessar:
1. Að herða markaðsleitina til
mikilla muna innanlands sem
utan og auka fjölbreytni í
vinnslu.
2. Að láta mjólkurbúin draga eins
og þau geta úr smjörframleiðslu
í bili.
3. Að athuga hvort einhversstaðar
sé hægt að minnka að skaðlitlu
búrekstur og fá bændur til að
gera það af fúsum vilja.
4. Að taka verðjöfnunargjald svo
að jafnt gangi yfir alla, ef
útflutningsbætur duga ekki.
Ég tel sem sagt að við bændum
munum axla okkar vanda af fúsum
vilja en neitum því að láta hengja
á okkur óþarfa leiðindapinkla, svo
sem fóðurbætisskatt dfe ófrelsis-
og refsigjald.
Hálir
vegir
hœtta
áferð