Morgunblaðið - 14.09.1979, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 1979

Meö skoska kollu býður hún gesti velkomna
Sundið inn að Nessý hefur verið sérlega smekklega
hannað. Myndir Mbl. Öli K. M.
„Núveróuraftur
„Strætið mitt! Þú ert enn á æskuskeiði
ónitt þitt skap og íullt af strákapörum.
Siðfcrðið stundum eins og hurð á hjörum ...“
kvað þjóðskáldið Tómas Guðmundsson um Austurstrætið fyrir
mörgum árum. Mannlif, iðandi mannlif einkenndi Austurstrætið og
gamia miðbæinn hér á árum áður. Miðbærinn var sá kjarni sem allir
ieituðu til. hafði sinn sjarma og Tómas orti hugijúf ljóð.
„Var ekki lagleg stúlkan i Austurstræti,
sem stóð við gluggann og púðraði litla nefið?
Hvað virðist yður um eina flösku af víni?
Ættum við kannske að mætast á Hótel Borg?
Við gætum farið á dansleik í Iðnó á eftir!
Og eítir — ?
— Þannig er bærinn.
bvi bærinn er þrátt fyrir allt
hin brosandi veröld
á bak við myrkur og regn!“
Reykjavík var í örum vexti, stækkaði og stækkaði og þandi sig út.
Miðbærinn missti að nokkru gildi sitt, “sjarmann“ sögðu margir. Á
timum „svefnbæja“ átti gamli miðbærinn erfitt uppdráttar. Það var
talað um að miðbærinn værl að deyja. Og upp hófst mikil umræða, í
kjölfar hennar nokkurs konar vakning meðal Reykvikinga að rétta
hiut miðbæjarins, „að færa lif i bæinn," sagði fólk, endurvekja gamla
„sjarmann". v
Þó mörgum þyki vafalaust lítið hafa þokast þá hafa samt verið
stigin skref, kannski ekki stór en mjór er mikils visir. Stærsta skrefið
var stigið þegar hluta Austurstrætis var breytt í göngugötu — í
kjölfarið voru tekin minni skref. Útimarkaði var komið á laggirnar,
dönskum pylsuvagni var holað niður í Austurstrætið, gamli turninn
settur næstum á sinn stað. Sitt sýnist hverjum en eitt af öðru eru
skrefin stigin. í sumar hafa hvorki fleiri né færri en þrír
veitingastaöir skotið rótum í miðbænum. Þeir eru tákn sins tíma —
Nessý, Borgarinn, Ilornið.
Og mannlífið i sumar heíur verið með íjölskrúðugra móti. Sólin
hefur brosað við Reykvíkingum, fólk hefur streymt í þúsundavís í
bæinn á góðviðrisdögum. Reykvikingar hafa notið sólaryísins i rikum
mæii. Jafnvel svo að í útvarpinu hafa auglýsingar hljómað, „lokað i
dag vegna góðviðris...“. Iðandi mannhafið liðast um Austurstrætið
— sumir á hlaupum, aðrir taka lifinu með ró. Setjast niður undir
Útvegsbankanum eða á Austurvelli-og skeggræða saman í sóiskininu.
Léttklæddar stúlkur lygna aftur augum í átt til sólar og njóta yls
hennar. Starfsmenn borgarinnar hafa unnið innan um mannhafið við
að koma „grænum bietti“ í Austurstrætið. óli blaðasali og strákarnir
hrópa hver i kapp við annan, „Daaagblaaðiið — Vííísiiir," — framhjá
þeim streymir mannþröngin.
Miðbærinn er að vakna til lifsins — þó vissulega sé enn langt i land.
Lifsvenjur fólks hafa verið að breytast. Fjarlægðir eru meiri nú, íólk
fer ekki iengur heim i mat í eins rikum mæli og áður fyrr.
Veitingastöðum hefur fjölgað mjög til að mæta þessari þiörf.
Reykvikingar streyma út á matsölustaðina i hádeginu til að fá sér bita
— og fram hafa komið „skyndibitastaðir". Miðbærinn hcfur vcrið að
taka örum breytingum eins og raunar islenzkt þjóðlif. Stórborgar-
bragur hefur i auknum mæli sett svip sinn á viðmót Reykjavikur —
þjóðiifshylting segja menn.
Meö pizzu — sérrétt Hornsins úti í sólskininu.
Borgarinn —
skyndibitastaöur.
Þrír staðir hafa á síðustu vikum
opnað í Miðbænum — þó þeir
innbyrðis séu mjög ólíkir þá eiga
þeir eitt sameiginlegt — þeir eru
ólíkir öllum öðrum matsölu-
stöðum í borginni, hver á sína
vísu. Þessir staðir eru — Nessý,
Borgarinn, og Hornið.
Dagskipun blaðamanns var að
fara á þessa staði, snæða þar og
segja frá því er fyrir augu og eyru
bar. Ljúft verkefni og af stað var
haldið.
Leiðin lá fyrst á Nessý —
dæmigerður „skyndibitastaður",
þar sem fólk getur brugðið sér í
tímaleysi hádegisins og fengið sér
ljúffengan mat á tiltölulega
skömmum tíma, allt miðast við
hraða nútímans.
Allt yfirbragð staðarins skozkt
enda dregur staðurinn nafn sitt af
skrímslinu fræga í Loch Ness, og
til frekari áherzlu er á boðstólum
Haggisborgari að skozkum hætti.
Yfirbragð Nessý ber vott um
fágaðan smekk og ekkert hefur
verið til sparað. Á veggjum hanga
skozkir munir, svo sem sekkja-
pípa, og leikin er skozk tónlist.
Skozk áklæði eru á bekkjum og
þjónustustúlkur bera á höfði hin-
ar sérstöku skozku kollur, sterkur
keimur af huggulegri skozkri krá.
Sundið að Néssý er sérlega
smekklega hannað, bitar ganga
yfir og sundiö er lýst upp.