Morgunblaðið - 14.09.1979, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 1979
Ingibjörg Einarsdótt
ir — Minningarorð
Fædd 11. júní 1893
Dáin 13. ágúst 1979
Mig langar að minnast með
örfáum orðum kærrar vinkonu
móður minnar.
Ingibjörg Einarsdóttir var mér
svo hjartfólgin allt frá því ég
kynntist henni sem smátelpa.
í öllu sínu fasi og verki blés
traustið á móti manni. Hjónin
Ingibjörg og Guðmundur Gunn-
laugsson prentari voru alveg ein-
stæð. Eftir því sem árin liðu kunni
ég æ betur að meta þessi einstöku
tryggðatröll, sem voru mjög mikl-
ir vinir mömmu og pabba.
Guðmundur andaðist 1968.
Afram hélt Ingibjörg sinni reisn.
Hún minnti mig oft á að svona
langar mig að vera, þegar ég verð
görriul. I anda varð hún ekki
gömul, því að minni hennar og
æðruleysi voru með sérstökum
ágætum. í framkomu var hún svo
hrein og fáguð og myndarleg
húsmóðir var hún. Eg man sér-
staklega eftir höndunum hennar,
ég hugsaði alltaf „úr þessum
höndum hlýtur allt gott að koma".
Handtakið var mér líka hugstætt,
það yljaði mér um hjartarætur að
seint mun gleymast, tryggðin og
traustið sem því fylgdi.
í lífi sínu var hún nægjusöm og
hamingjusöm með allt sem hún
talaði um. Elskulega dóttur átti
hún, sem hún mat mikils, Guðríði
píanókennara, gifta Sveini Helga-
syni gjaldkera. Ástsælan son átti
hún, Jóhannes húsgagnasmið,
kvæntan Þóru Sigurðardóttur.
Mér er líka hugleikið, hvernig hún
talaði um fósturdóttur sína, Erlu
Þórðardóttur, sem kom til hennar
nýfædd með móður sinni, Þórdísi.
Ingibjörg talaði um Erlu, eins og
hún væri dóttir hennar. Erla er
gift Richard Jónssyni verkstjóra.
Líka var hún sönn amma, þegar
hún talaði um barnabörnin. Mér
finnst heiður að hafa átt svo löng
kynni af Ingibjörgu.
Þegar við lítum til baka hefur
tíminn liðið fljótt, og við vitum, að
hann heldur áfram.
Öllum ættingjum votta ég og
fjölskylda mín innilega samúð.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Karítas Guðmundsdóttir.
Ingibjörg Einarsdóttir andaðist
13. ágúst í Landspítalanum og fór
jarðarför hennar fram frá
Dómkirkjunni þann 24. sama
mánaðar.
Jóhanna Kristín Ingibjörg eins
og hún hét fullu nafni var fædd
hinn 11. júní 1893 að Norðurgarði
á Skeiðum. Voru foreldrar hennar
þau hjónin Einar Árnason frá
Brekku á Álftanesi og Jóhanna
Jóhannesdóttir frá Stokkseyri.
Þau giftust árið 1891 og bjuggu sín
fyrstu hjúskaparár í Norðurgarði,
fluttust svo til Reykjavíkur og
bjuggu lengst af í litla húsinu við
Bergstaðastræti 39, þar sem nú er
húseignin „Þingholt". Einar
byggði það hús sjálfur, en hann
vann lengi við húsbyggingar. Eftir
að aldurinn færðist yfir og hann
hætti því starfi var hann
umsjónarmaður með Hljómskála-
garðinum.
Þau hjónin Einar og Jóhanna
eignuðust 5 börn og var Ingibjörg
elzt þeirra. Synina fjóra misstu
þau á ýmsum aldri: Guðmund
Sigvalda þriggja vikna, annað
Guðmund Sigvalda 4 ára,
Jóhannes 15 ára og Björgvin
Sólmund 24 ára. Af þessu má sjá,
að ganga þeirra hjóna gegnum
lífið hefir ekki verið létt. Jóhanna
andaðist árið 1937, en Einar 1949.
Ingibjörg aflaði sér nokkurar
menntunar á yngri árúm eftir því
sem ástæður leyfðu. Hún undirbjó
sig fyrir kennslustörf og var um
skeið farandkennari í Þingvalía-
sveit, Kjós og víðar. Á sumrum
vann hún við sveitastörf, síðar við
verzlunarstörf, meðal annars við
afgreiðslustörf hjá Sigurði
Gunnlaugssyni bakarameistara að
Hverfisgötu 41. Þar kynntist hún
bróður Sigurðar, Guðmundi
Gunnlaugssyni prentara og giftist
honum 30. október 1915.
Eignuðust þau hjónin 2 börn,
Guðríði píanókennara, sem er gift
Sveini Helgasyni, skrifstofu-
manni, og Jóhannes, sem er hús-
gagnasmiður og kvæntur Þóru
Sigurðardóttur. Ennfremur ólst
upp á heimili þeirra Erla Þórðar-
dóttir, er kom þangað er hún var 4
mánaða gömul ásamt móður sinni
Þórdísi Guðmundsdóttur. Voru
þær mæðgur þar til heimilis þar
til Erla giftist, en hún er gift
Richardi Jónssyni verkstjóra.
Þau Guðmundur og Ingibjörg
bjuggu um skeið sín fyrstu
hjúskaparár í Réttarholti í Soga-
mýri og stunduðu þar búskap.
Síðar skiptu þau á þeirri eign og
húsinu við Barónstíg 11 og bjuggu
þar til dauðadags.
Haustið 1932 fluttist faðir minn
ásamt okkur börnum hans á
Barónstíg 11, en hann var þá
orðinn ekkjumaður. Viku seinna
fluttu þau Guðmundur og Ingi-
björg með fjölskyldu sína í húsið.
Sambúð fjölskyldnanna var ekki
tjaldað til einnar nætur, því sam-
búðin varaði í 43 ár. Eftir að faðir
minn andaðist vorið 1968, bjó
systir mín þar áfram ásamt syni
sínum Kristjáni Jóni, þar til þau
fluttu í eigið húsnæði.
Þau Guðmundur og Ingibjörg
voru ágætt sambýlisfólk, eins og
bezt verður á kosið. Voru náin
tengsl milli fjölskyldnanna og má
segja, að þær hafi verið eins og ein
fjölskylda í húsinu. Systursonur
minn var fæddur í húsinu, og var
hann kallaður Nonni er hann var
drengur. Komu þau hjónin ávallt
fram við hann eins og hann væri
þeirra eigin sonur, enda kallaði
hann Ingibjörgu ömmu sína, og
aldrei gleymdu þau afmælisdögum
hans.
Fæddur 11. júlí 1912.
Dáinn 27. ágúst 1979.
Þegar mér barst tilkynning frá
Landspítalanum um andlát Egils
mágs míns og góðvinar, þá kom
það mér ekki á óvart, þótt manni
finnist oftast slíkar fregnir ótíma-
bærar, en öll verðum við að hlýða
kallinu, hvernig svo sem á stend-
ur.
Egill Ólafsson var sonur hjón-
anna Þóru Björnsdóttur frá
Sveinskoti á Álftanesi og Ólafs
Ólafssonar sjómanns frá Djúpa-
vogi. Þau settust að í Reykjavík og
framtíðin litin björtum augum
þar til snögglega dró ský fyrir
sólu, þegar Þóru barst. andláts-
fregn eiginmanns síns 1. nóvemb-
er 1916. Þá stóð hún uppi með 6
börn, það elsta 15 ára, en það
yngsta á fyrsta ári. Tveim börnum
sínum kom hún í fóstur, þeim
Sylvíu og Ólafi, sem var yngstur,
en hélt heimili með elsta syni
sínum Ingvari Þorsteini (látinn),
Kristínu, Jóni (látinn) og Agli,
sem var næstyngstur systkina
sinna.
Þótt æska Egils og unglingsár
væru döpur, þá lét hann sitt ekki
eftir liggja og tók til starfa strax
og hann hafði þrek til, en lífið er
ef til vill ein orsakakeðja, eins og
mörg dæmi sanna.
Það birti upp, þegar hann var
svo lánsamur að fá vinnu í
Blikksmiðju J.B. Péturssonar,
Ægisgötu 10. Þar vann Egill
óslitið í meira en 30 ár.
Egill var vinnuglaður, stundvís
og iðinn, enda í eðli sínu varkár og
fumlaus. Hann komst fljótt upp á
lag með að vinna með margs
konar vélum undir stjórn Péturs
Kristinssonar, en þegar hann tók
við yfirverkstjórn lét hann Egil
leiðbeina öðrum óvönum og sýndi
honum þannig fullt traust, enda
Jóhannes og Þóra bjuggu í
húsinu eftir að þau giftust og
varla leið svo dagur,. að dætur
þeirra, er þær voru börn, heim-
sæktu ekki föður minn, sem þá var
orðinn háaldraður, til að sitja hjá
honum í herberginu og rabba við
hann. Það stytti honum stundirn-
ar, og þær virtust hafa ánægju af
þeim heimsóknum, enda kölluðu
þær hann ávallt afa. Þyrfti systir
mín að bregða sér eitthvað frá,
voru þær alltaf reiðubúnar að
sitja hjá honum. Þær kölluðu það
„að passa hann afa“.
Ingibjörg var væn kona og fríð,
virðuleg í allri framkomu og höfð-
ingi heim að sækja. Hún átti við
vanheilsu að stríða seinustu árin
og var rúmliggjandi í Land-
spítalanum vegna ólæknandi sjúk-
dóms. Þar kvaddi hún lífið í sátt
við alla.
Ég þakka Ingibjörgu hjartan-
lega fyrir samfylgdina í lífinu og
sérstaklega fyrir þá einstöku
vinsemd, sem hún og þau hjónin
ásamt fjölskyldu þeirra auðsýndu
föður mínum, systur og systursyni
meðan þau áttu þar heimili. Megi
blessun guðs fylgja henni á þeirri
leið, sem hún hefir nú lagt út á.
Aðstandendum hennar votta ég
mína innilegustu samúð.
Bjarni R. Jónsson.
urðu þeir mestu mátar, sem og
allir þeir, er unnu með Agli
samfellt.
Þegar Egill hóf störf hjá ofan-
greindu fyrirtæki þá bjó hann
einn systkina sinna hjá móður
sinni svo ég bauð honum að
flytjast til okkar vegna þess hve
stutt leið var á vinnustað og þáði
hann þetta. Nokkrum árum seinna
rýmkaðist um húsnæði hjá okkur
og bað Egill um það, sem var
auðsótt. Bað hann einnig um að
mega taka unnustu sína, Þórunni
Ólafsdóttur, til sín, sem okkur
þótti sjálfsagt og bjuggu þau hjá
okkur uns þau fluttust að Hátúni
10A 1972.
Mér er ljúft að geta þess, að
aldrei höfum við haft umgengnis-
betri né hreinlegri leigjendur og
ég furðaði mig á, hve snyrtilega
Þórunn gat komið hlutunum fyrir
í þröngu húsnæði ásamt því að
vinna úti meðan heilsa entist.
Þórunn átti dóttur fyrir, sem þá
var nærri uppkomin, Sylvíu
Georgsdóttur, og leit hún á Egil
sem góðan vin og því einlægari,
sem árin liðu. Þegar Sylvía giftist
sínum ágæta manni, Eiríki Her-
varðssyni frá Akranesi, og þau
settust þar að, létu þau eitt barna
sinna bera nafn Egils og staðfestu
þar með vináttu sína til hans. Get
ég vel hugsað mér, að Egill hafi
vikið litla nafna sínum lítilræði á
afmælis- og tyllidögum, enda köll-
uðu öll börn þeirra hjóna Egil afa
og fór hann oft upp á Skaga til
þess að sjá litla snáðann og
fjölskylduna, sem alltaf tók á móti
honum með innilegri gleði og
ánægju.
Það mun hafa verið árið 1974 að
Egill veiktist snögglega við vinnu
sína og var fluttur umsvifalaust á
spítala. Hann komst furðufljótt til
vinnu aftur, en veikindin ágerðust
Egill Olafsson iðn-
verkamaður - Minning
Sigurbjörg Einarsdótt-
ir kaupkona - Minning
Fædd 14. júní 1888
Dáin 8. júlí 1979
„Sælir eru hógværir“
„Sælir eru miskunnsamir44
Þessi orð FjallræÖunnar koma
mér í hug, nú þegar ég minnist
nýlátinnar velgjörðar og vinkonu
minnar Sigurbjargar Einarsdótt-
ur fyrrv. kennslukonu og síðar
kaupkonu. Hún fæddist að Enda-
gerði á Miðnesi þann 14. júní 1888.
Foreldrar hennar voru þau mætu
hjón: Einar Jónsson sjóm. og
bóndi í Endagerði og Margrét
Hannesdóttir frá Prestshúsum í
Mýrdal. Sigurbjörg er aðeins tíu
ára gömul þegar faðir hennar
drukknar, elst þriggja systkina.
En móðir þeirra lét ekki bilbug á
sér finna, heldur hélt búskap og
útgerð áfram af einbeitni og dug.
Fjórtán ára gömul er Sigur-
björg komm í Kvennaskólann í
Reykjavík, sem þá var undir
stjórn frú Þóru Melsted, og lauk
hún þaðan prófi eftir tveggja
vetra nám — Kennarapróf frá
Flensborgarskólanum leysti hún
af hendi 1908. — Og 1909 sótti hún
kennaranámskeið hér, sem séra
Magnús Helgason, sá kunni skóla-
maður, stýrði og stjórnaði. —
Síðan hóf Sigurbjörg kennslu við
barnaskólana í Sandgerðis- og
Hvalsneshverfi á Suðurnesjum,
aðeins 16 ára gömul.
Fór henni kennslan svo vel úr
hendi að orð fór af. Hún var
glæsileg stúlka, skarpgreind, og
naut án allrar fyrirhafnar, bæði
viðringar og hlýðni hinna ungu
nemenda sinna.
Frá þessum ungu árum Sigur-
bjargar líða áratugir, þar til leiðir
okkar liggja saman. Það gjörist í
sambandi við prestsþjónustu mína
sem aukaprests í austustu hverf-
um Reykjavíkur þá, — á vegum
sóknarnefndar og sóknarpresta
Dómkirkjusafnaðarins. Hafði
samist svo við skólastjóra og
skólanefndina þar innra, að mess-
urnar færu fram í skólastofu í
upphafsálmu Laugarnesskólans,
sem þá stóð þar ein og tiltölulega
nýbyggð. Stefnt var að því, að þær
hæfust rétt fyrir jólin 1936. Það
tókst. Fyrsta messugjörðin fór þar
fram þann 13. desember 1936.
Einhver hafði skotið því að mér,
að þótt messurnar yrðu auglýstar
í blöðum, væri ekki verra að setja
skrifaða auglýsingu í eina búð eða
svo, þarna í hverfinu.
Á horninu á Laugarnesvegi og
Sundlaugavegi, stóð þá reisulegt
og traust, gult steinhús, sem
stendur þar enn. Og í horni kjall-
arahæðar var verzlun. Ég sá að
talsvert var gengið þar út og inn,
svo auðséð var að þarna komu
margir.
Þetta hús reyndist eign systkin-
anna velmetnu frá Endagerði á
Miðnesi, þeirra Sigurbjargar fyrr-
um kennara, sem nú hafði gjörst
vel metin kaupkona þarna á horn-
inu, Rannveigar systur hennar,
sem látin er fyrir all-löngu síðan,
og Sveinbjarnar bróður þeirra,
skipstjóra og útgerðarmanns.
Sveinbjörn, sem var harðduglegur
framkvæmdamaður, var kvæntur
Guðmundu Jónsdóttur frá Eyrar-
bakka, af Bergsætt. Þau eignuðust
tvo velgjörða myndarsyni: Ingi-
mar flugstjóra, sem kvæntur er
Helgu Zoéga, og Einar fiðluleikara
og konsertmeistara í Malmö í
Svíþjóð, sem kvæntur er Hjördísi
Vilhjálmsdóttur frá Siglufirði.
Eru þau Sveinbjörn og Guðmunda
látin fyrir all-löngu síðan. Sigur-
björg gekk tveim frænkum sínum
í móðurstað, þeim Sigríði (Sirrí)
Sigurðardóttur og Mörtu Elías-
dóttur. Var hún þeim bæði félagi

þegar á leið og þar kom að hann
treysti sér ekki til að vinna fullan
vinnudag. Hið ágæta fyrirtæki
bauð Agli að koma til vinnu og
haga vinnutíma sínum að eigin
ósk svo um tíma vann hann aðeins
part úr degi. Vinnugleði hans og
þrautseigja var nær takmarka-
laus, en að lokum neyddist hann
til að gefast upp.
Ég hef margs að minnast í
samveru okkar Egils. Hann hafði
gaman af ferðalögum og silungs-
veiðum svo ég bauð honum oft
með mér í ferðalög meðan ég
þurfti að ferðast vítt og breitt um
landið. Tókum við þá veiðarfæri
með svo hann gæti veitt meðan ég
hefði öðrum störfum að sinna, en
þegar við veiddum saman þá fékk
hann oftast 2 meðan ég náði
einum.
Ég sakna Egils, en ylja mér við
minningar um góðan vin. Sé til
önnur veröld æðri okkar, hlýtur
slíkur maður að eiga góða heima-
von í nýjum heimi.
Þórunni og öðrum ástvinum
sem og systkinum flyt ég djúpar
samúðarkveðjur. Megi minning
um góðan dreng verða þeim til
styrktar.
Oddur Oddsson.
Afmœlis- og
minningargremar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta 3agi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.