Morgunblaðið - 02.06.1981, Side 26

34
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚNÍ 1981
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
HELGA JÓNSDÓTTIR,
Grenimel 15, Reykjavík,
lést 31. maí.
Jón Gunnar Arnason, Þuríóur Fannberg,
Svavar Arnason, Ingunn Ólafsdóttir,
Steinþór Árnason, Inga Ásta Ólafsdóttir,
og barnabörn.
t
Moöir okkar,
KRISTÍN SIGURÐARDÓTTIR,
fró Hafnarnesi, Fáskrúósfírói,
til heimilis aö Fagurhóli,
andaöist í sjúkrahúsi Vestmannaeyja 27. maí.
Börnin.
t
Móöir mín,
SIGURRÓS JÓNSDÓTTIR,
Fornhaga 26, Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum aö morgni 31. maí.
Fyrir mína hönd og ættingja.
Víóir H. Kristinsson.
t
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
SÓLVEIG JÓNSDÓTTIR,
Stigahlíó 18, Reykjavík,
lést aöfaranótt sunnudagsins 31. maí á Borgarspítalanum.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Sigrún Jónsdóttir,
Stella J. Miller, Frank P. Miller,
Kristján H. Jónsson, Ásdís G. Konráós,
Jón Konráð Kristjánsson,
Sólveig Kristjánsdóttir, Finnur Óskarsson,
Sigríður Kristjánsdóttir, Björn Svavarsson,
Kristján R. Kristjánsson,
Stella Kristjánsdóttir,
Ragnar F. Kristjánsson,
Kristján Ómar Svavarsson.
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
MAGNÚS HANNESSON,
rafvirkjameistari,
Hagamel 25, Reykjavík.
andaöist 30. maí.
Guðrún Margrét Þorsteinsdóttir,
Hannes Nordal Magnússon,
Magnús Þór Magnússon,
Margrét Oddný Magnúsdóttir.
t
Bróöir okkar,
INGIMUNDUR VIGFÚS SIGURJÓNSSON.
Suðurgötu 77, Hafnarfiröi,
lést af slysförum á Spáni 29. maí.
Fyrir mína hönd og bræöranna.
Svanhildur Sigurjónsdóttir.
Systir okkar, t ÁSTA JÓNSDÓTTIR VASSBOTN,
Vardö, Noregi,
andaðist 30. maí.
Systkmi hinnar látnu.
t
Konan mín og móöir okkar,
ÚNDÍNA SIGMUNDSDÓTTIR,
Hagamel 51,
lést aö heimili sínu 19. maí. Utförin hefur fariö fram í kyrrþey, aö
ósk hinnar látnu. Öllum er auösýndu samúö og heiöruöu minningu
hennar, sendum viö einlægar þakkir.
Guö blessi ykkur öll.
Guómundur Sölvason,
Eygló Guðmundsdóttir, Snorri Þorsteinsson,
Sigmundur Bírgir Guömundsson, Guörún Jónsdóttir.
systkini og barnabörn.
Árni E. Blandon
Minningarorð
Fæddur 17. desember 1891.
Dáinn 22. maí 1981.
^Hófum vid ifonKÍrt til kóós
Kötuna fram eítir ve>{?“
Undanfarna áratugi hefur ís-
lenskt þjóðlíf tekið miklum
stakkaskiptum. Sú kynslóð sem
skilaði arfi aldanna til okkar
daga, er að hverfa af sjónarsvið-
inu og erlend menningaráhrif
streyma inn í landið í sjónvarpi,
kvikmyndum og fjölprenti. Eftir
nokkur ár eigum við ef til vill enga
sér-íslenska menningar-arfleið,
Barbapabbi, Boney M, Skonrokk
og Dallas taka við af ferskeytl-
unni, þjóðtrúnni, guðstrúnni og
barnagælunni. Kerti og spil eru
ekki lengur gildar jólagjafir held-
ur mótorhjól (fyrir tveggja ára og
upp úr), flugvélar, plastdót og
pjátur.
Þegar drengurinn minn, sem er
þriggja ára í dag, verður orðinn
afi, getur þá verið að barnabarn
hans kveðji hann með þeim trega,
sem felst í því að hafa það á
tilfinningunni að maður sé að
fylgja íslenskri þjóðmenningu til
grafar?
Okkar tímar einkennast af vís-
indum, fréttum, stríði, óöryggi,
trúleysi, efa. Gamli tíminn, sem
afi minn lifði og flutti með sér til
mín, einkenndist af öryggi, trú-
festu, tengslum við náttúruna og
lífið. Börnum er mikilvægt að
finna einhvers staðar slíkt öryggi.
Dagheimili og sjónvarp koma ekki
í stað stunda sem maður átti á hné
afa síns þegar hann raulaði:
Riður friður rekkurinn
rjúður, móður vel húinn
keyrið hlakar klárinn sinn
kvikar vakur (ákurinn.
í dag fáum við verksmiðju-
fjöldaframleiðslu, verðbólgu og
hlutadýrkun í stað álagabletta,
físibelgs og loga sem vex í glæðum
eða flökkufólks sem kenndi börn-
um vísur og sagði sögur. Hvert
stefnum við? Hvernig líður okkur?
Hvernig verður framtíð barna
okkar? Þessar spurningar leita á
hugann þegar afi minn er farinn.
Hlýja hans, rósemi, öryggi, kimni
voru ekki einungis meðfæddir
kostir, heldur voru þeir ræktaðir í
uppvextinum og í því umhverfi
sem landið bjó honum.
Líf afa míns gaf mér styrk og
traust, fráhvarf hans skilur mig
eftir rótlausan og fullan efa-
semda. Mér finnst ég ekki geta
gefið syni mínum það veganesti,
sem afi minn gaf mér. Þá er eina
bótin að geta kallað fram minn-
ingar og seitt fram þau svör sem
þú myndir gefa. Þau svör voru
aldrei beinskeytt og fordómafull
eins og nútíminn, heldur hafði
hann hirt upp mannvitsmola í
hundruðum ferskeytlna sem hann
og hans kynslóð kunni. Mér líður
strax betur þegar ég heyri svar
hans, í gamalli vísu, sem segir
jafn mikið með því sem hún ekki
minnist á:
„Veit úk boinn minn veKur er
veróur neinn ei skaóinn
kemur einn þá annar (er
unjfur sveinn i staöinn."
Árni Blandon
-Haíóu Jesú mÍK í minni.
maViu ok dauúans hrellinK stytt.
born min hjá þér forsjón finni.
frá þeim ollum vanda hritt.
láttu standa'á lifslxik þinni
líka þeirra nafn sem mitt.“
(H. Pétursson.)
Þetta vers var eitt af því síðasta
sem heyrðist frá afa mínum áður
en hann dó. Einmitt það lýsir svo
vel hvernig hann var og hugsaði.
Þegar ég lít á líf ömmu og afa þá
sé ég kærleika, umhyggju, trú-
festi, samlyndi og prúðmennsku,
og, ég er Guði svo þakklát fyrir öll
þau ár og allar þær stundir, frá
því að ég var lítið barn, sem ég hef
fengið að vera samvistum við þau.
Frá barnæsku minni eru skýrast-
ar minningar af Háteigsveginum,
þegar þau bjuggu þar. Þar var svo
gott að vera. Eg man hvað ég kom
oft að deginum til, eftir skólann og
fékk að drekka hjá ömmu. Hún
átti alltaf jólaköku því afa þótti
hún svo góð. Svo biðum við eftir að
afi kæmi úr vinnunni. Stundum
beið ég eftir honum úti við hlið, og
sá hann koma gangandi með
skjalatöskuna sína. Ég leit mikið
upp til afa míns og reyndi að
temja mér ýmislegt í fari hans.
Oft gengum við saman um gólfin í
borðstofunni með hendur fyrir
aftan bak og hugleiddum lífsins
mál. Og á hnjám hans lærði ég
margar vísur. Ég vildi líka alltaf
hörfræ út á skyrið eins og hann.
Hann var líka svo mikill félagi. Á
Háteigsveginum leiddist engum,
afi kenndi kapla og afi átti alltaf
nóg af blaðarenningum til að
teikna á og hann yddaði blýantana
vel með vasahnífnum sínum. Oft
lagði ég leið mína niður á Skatt-
stofu til að vera i návist afa, því
þar leið mér vel. Ekki má gleyma
jólunum. Á aðfangadagskvöld
kom öll fjölskyldan saman hjá afa
og ömmu. Enginn vildi missa af
þessum kvöldum og enginn lét sig
vanta sem gat komið, því þau voru
eitthvað alveg sérstakt. Frá því að
ég man eftir voru alltaf litlir
pakkar handa börnunum sem
margt fannst í, en aldrei vantaði
litlu kertin og ömmusokka eða
ömmuvettlinga. Afi og amma voru
þau samrýndustu hjón sem ég hef
þekkt. Þau voru eitt í öllu og því er
erfitt að skrifa minningargrein
um afa, án þess að minnast á
ömmu, og ég er mjög hreykin af
því að heita í höfuðið á þeim
báðum. Já, kærleikurinn samein-
aði þau, enda áttu þau trúna á
frelsarann Jesú Krist. Við hjónin
áttum margar yndislegar stundir
á Þinghólsbrautinni síðustu ár afa
og erum við þeim af hjarta
þakklát. Guð varðveiti og styrki
þig elsku amma mín og blessi
minningu afa míns.
Árný Björg
Föstudaginn 22. maí lést afi
konu minnar, Árni E. Blandon
eftir langvarandi veikindi, á ní-
tugasta aldursári.
Mann setur ætíð hljóðan er
fregnin um lát einhvers berst sem
maður metur mikils og er annt
um, enda þótt þetta sé gangur
lífsins. Maður staldrar gjarnan
við og tínir upp úr fjársjóði góðra
minninga sem oft eru of margar
til þess að gera þeim öllum skil.
Fundum okkar Árna heitins,
eða afa í Kópavogi eins og hann
var alltaf kallaður, bar saman
fyrir tólf árum síðan er ég fór með
konu minni, Valgerði Selmu, að
heimsækja hann og ömmu, Þor-
björgu Blandon. Hitti ég þar fyrir
þau öndvegishjón og hélst kunn-
ingsskapur okkar frá þeim degi og
ætíð síðan.
Árni heitinn var höfðingi heim
að sækja, hlýr í viðmóti, marg-
fróður, en auk þess góður hagyrð-
ingur. Var gaman að sitja og
rabba við hann um liðna tíð og brá
þá oft fyrir fjörglampa í augum
gamla mannsins er hann rifjaði
upp gömul atvik og frásagnir af
löngum liðnum atburðum. Þá var
hann hátt á áttræðisaldri og var
unun að sjá í ellinni slíka reisn
sem sjá mátti hjá honum og konu
hans, og hélt hann þessari reisn til
síðasta dags, enda þótt hann ætti
við vanheilsu að stríða.
Það yrði of langt mál að telja
upp öll þau atriði sem vert væri í
þessari stuttu grein en endur-
minningin um þennan sanna heið-
ursmann mun ætíð standa mér
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum,
og því koma mér i hug þessar
fornkveðnu og sígildu ljóðlínur úr
Hávamálum.
Deir íé.
deyja frændur.
deyr sjálíur ið sama;
en oröstir
deyr aldregi.
hveim er sér góóan Ketur.
Blessuð sé minning Árna E.
Blandon.
Guðbjörn Björgólfsson.
Það var í kennslustund í Kenn-
araskólanum hjá séra Ingólfi Guð-
mundssyni að augu mín opnuðust
fyrir því að jarðarfarir gætu verið
ánægjulegar. Mér þótti þá dálítið
einkennilegt þegar hanp sagði
eitthvað á þessa leið: „Ein fjörug-
asta jarðarför sem ég hef verið
viðstaddur var jarðarför séra
Friðriks Friðrikssonar." Séra Ing-
óifur hélt áfram að lýsa þessari
jarðarför séra Friðriks. Hann ætl-
aði sér með þessu að hjálpa okkur,
nemendum sínum, að horfast í
augu við þá staðreynd að dauði og
fæðing eru jafn eðlilegir hlutir í
lífi mannsins. Hann spurði okkur
hvort ástæða væri til að vera
hnugginn þegar kvaddur væri
aldurhniginn maður sem ætti að
baki langt og gott ævistarf.
Ég hafði aldrei hugsað um
jarðarfarir á þennan hátt, en ég
veit að ég man svona sérstaklega
eftir orðalagi séra Ingólfs, „ein
fjörugasta jarðarför", vegna þess
að fram að þeim tíma hafði ég
verið hrædd við allt sem viðkom
dauðanum. Það losnaði um
hræðsluna hjá mér við þessar
hugleiðingar. Ég er honum þakk-
lát og sporin verða mér því léttari
í dag þegar ég fylgi vini mínum
Árna É. Blandon til grafar.
Ég hitti Árna fyrst fyrir sjö
árum, þá var hann áttatíu og
tveggja ára en ég tuttugu og
tveggja. Þessi sjö ára kynni okkar
eru mér mikils virði. Árni var
mjög skemmtilegur maður. Ein
fyrsta kvöldstundin sem ég átti
með honum var laugardagskvöld á
Þinghólsbraut haustið 1974. Ég
var nýbyrjuð að vera skotin í
nafna hans og við Þorbjörg kona
hans spiluðum vist við Árnana.
Danslögin í útvarpinu fylltu stof-
una af söng, það var glatt á hjalla.
Eitthvert okkar spilaði djarft og
þá sagði Árni þessa ágætu máls-
grein: „Þegar gera á betur en vel,
fer oft ver en illa.“
Árni sómdi sér vel í hlutverki
langafa. En börnin okkar eru svo
ung að þau muna hann líklega
ekki. Það er leiðinlegt. Sjálf man
ég vel eftir að hafa setið löngum
stundum við rúmstokkinn hjá
langafa mínum og haldið í æða-
bera hönd hans. Hann varð aldar
gamall og Árni minnti mig oft á
hann. Mér þótti gaman að hlusta á
langafa minn segja mér sögur.
Börnin okkar fara á mis við þetta,
en þá er ómetanlegt að eiga á
prenti minningabrot Árna frá
fyrri tíð. Það voru skemmtileg
vetrarkvöldin 1978 þegar þau Þor-
björg og Árni kepptust við að
segja okkur frá leikjum og störf-
um fyrri ára. Þegar við segjum
börnum okkar frá lífi og starfi
langafa, verður gaman að sýna
þeim litla kvikmynd sem var tekin
af þeim hjónum 1976. Þá var Árni
fljótur að bregða á leik, náði í
plastglasið sitt og spilið og lék
fyrir kvikmyndavélina. Honum
leiddist að hafa flugur á sveimi
inni í íbúðinni en ekki vildi hann
drepa þær. Þess vegna notaði
hann þetta litla plastglas og spil
til að veiða þær og hleypa þeim út
í sumarið. Hann býður líka Þor-
björgu sinni upp í dans á þessari
mynd og þau taka nokkur spor.