Morgunblaðið - 16.03.1982, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. MARZ 1982
Metta Einarsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 16. septembcr 1904
Dáin 5. mars 1982
FöstudaKÍnn 5. marz lést á
Landspítalanum amma okkar,
Metta Kinarsdóttir. Langar okkur
að minnast hennar í örfáum orð-
um.
Hún fæddist í Hlíðarhúsi í Vest-
mannaeyjum 16. september 1904.
Dóttir hjónanna Rinars Pálssonar
konu hans, Jónínu Guðmunds-
' ittur. Var húi >in [)ri(ínja barna
Jæirra hjóna. Hin eru Páll Júlíus,
búsettur í Reykjavík ojr Hólmfríð-
ur, búsett í Kaupmannahöfn.
ÞrÍKKja ára fór hún í fóstur til
hjónanna HelKu og Vigfúsar
Sehewing að Vilborgarstöðum í
Vestmannaeyjum og ólst hún þar
upp.
Ung giftist hún Oddi Guð-
mundssyni, vélstjóra, og varð
þeim þriggja barna auðið; Einar
Borgþór f. 1923, vistmaður að
Gunnarsholti, Rósmundur Theo-
dór, f. 1924, hann fórst af slysför-
um í Hafnarfirði aðeins átján ára
gamall og Nína, f. 1926, húsmóðir í
Reykjavík. Þau hjónin slitu sam-
vistum.
Arið 1934 gil'tist hún Jóhannesi
Guðmundssyni. sjómanni, sem nú
sér á bak konu sinni. Þau áttu
einn son, Helga Schewing, f. 1934,
brunavörð í Reykjavík. Að auki
átti hún 7 barnabörn og 5 barna-
barnabörn sem hún hafði mikla
gleði af.
Á þessari stundu birtast fyrir
hugskotssjónum okkar ýmsar
minningar um ömmu enda hefur
hún verið hluti af lífi okkar frá því
að við fyrst munum. Þá bjuggum
við í sama húsi og hún í Grundar-
gerðinu, við í risinu, amma og afi
á miðhæðinni. Okkur þótti gaman
að fara niður hvort sem var með
leyfi eða í leyfisleysi, enda óneit-
anlega stærri og skemmtilegri
leikvöllur í stórum stofunum. Þar
leyfði amma okkur að prakkarast
og mátti mikið ganga á ef eltinga-
leikirnir voru stöðvaðir. Kf skakka
þurfti leikinn þá var það ósjaldan
með sælgætismola í munn, var það
ríkt í eðli hennar að reka að öðr-
um.
Stundum tók hún okkur einn
eða fleiri með í styttri eða lengri
bílferðir út um hvippinn og hvapp-
inn. Þá var glatt á hjalla sem
vonlegt var því að bíll hafði verið
fjarlægur draumur þangað til
amma eignaðist einn slíkan.
Margar fleiri minningar koma
úpp í hugann, ef til vill er minn-
isstæðast það sem tengt er per-
sónuleika og lífsviðhorfi hennar.
Því er oft þannig háttað að
gamalt fólk á erfitt með að átta
sig á og viðurkenna þann lífsmáta
og tíðaranda sem fylgir nýrri
kynslóð, sérstaklega ýmis uppá-
tæki ungdómsins.
Svo var ekki háttað með ömmu.
I lifsstíl hennar fólst viðurkenn-
ing á nýjum viðhorfum. Henni
gekk vel að lifa sig inn i tíðarand-
ann og skilja æskuna. Síðhærðir
unglingar og bítlamúsík voru ekki
áhyggjuefni meðan sú tíska var og
hét, hvað þá hún léti pönkið pirra
sig.
Ekki var hún yfirlýst rauð-
sokka, en henni var mikið fagnað-
arefni hin breyttu viðhorf kvenna
til stöðu sinnar í samfélaginu
einkum hvað varðar menntun og
störf.
Hún hafði oft orð á hversu súrt
henni hefði þótt að fá ekki að læra
náttúrufræði — þá ung stúlka —
vcgna þess hversu ókvenlegt það
þótti. Samt höfum við lúmskan
grun um að hún hafi stundað þau
fræði í laumi. Enda mótaðist lífs-
viðhorf hennar af viðurkenningu á
tilveru- og ákvörðunarrétti hvers
einstaklings til orðs og æðis.
Ef til vill má segja að eitthvað
af þessum viðhorfum hafi hún sótt
í það lesefni sem hún innbyrti á
sinni lífstíð. Okkur eru mjög
minnisstæðar tíðar ferðir á bóka-
safnið til að sækja lesefni, þar
kenndi ýmissa grasa.
Amma var að eðlisfari hlédræg
og gat virst sem henni væri ekki
um að umgangast þá sem hún
þekkti ekki. Svo var ekki í raun
því undir niðri bjó sérstök gleði og
kímnigáfa og í samkvæmum var
hún hrókur alls fagnaðar.
Síðustu ár ævinnar var hún
mikill sjúklingur og nánast
óferðafær. Bæði var þar um sjúk-
dóma að ræða sem komu með
aldrinum sem og það að hún slas-
aðist á unga aldri er hún féll af
hestbaki. Afleiðing þess var sú að
hún átti við fötlun að stríða upp
frá því. Bar hún það þó vel framan
af ævinni. Undir lokin þurfti hún
á alimikilli umönnun aö halda.
Var hún þar vel í stakk búin þar
sem hún bjó ásamt afa í íbúð sinni
í sama húsi og sonur hennar og
tengdadóttir. Liðsinnti tengda-
dóttirin henni á allan máta og
auðveldaði henni þannig síðustu
æviárin. Einnig átti hún hauk í
horni þar sem dóttir hennar var.
Þegar við lítum til baka þá
stendur persónuleiki ömmu upp úr
minningunum, persónuleiki sem
hafði áhrif og mótaði okkur ef til
vill og er það gott veganesti.
Um leið og við kveðjum ömmu
þá sendum við afa samúðar-
kveðjur.
Dóttursynir.
Nú er horfin okkar sjónum
amma okkar. Hennar jarðneska
líf tók enda af veikindum hennar
þann 5. mars.
Lengi hefur hún háð baráttu við
dauðann, en með þeirri einstakri
hörku og lífsvilja sigraði hún allt-
af. Það eru fáir sem finna myndu
þá sterku köllun til að lifa áfram,
samhliða þeim miklu og erfiðu
sjúkdómum sem stöðugt á hana
sóttu, og sigruðu svo að lokum.
Af okkur, sonarbörnum hennar,
er skyndilega tekinn burtu einn af
okkar dýrmætustu hlutum, svo
dýrmætur að aldrei verður fyrir
hann bætt allt okkar líf.
Frá því að við fyrst litum þenn-
an heim augum, var hún alltaf hjá
okkur og deiidi lífi sínu með okkur
uns nú að dauðinn skilur okkur að.
Það sem okkur er minnistæðast og
þótti þar með vænst um er að alla
tíð var hún ein af okkur. Mildi
hennar, gleði og örlætið áttu sér
engin takmörk gagnv^rt okkur Jjyí
henni þótti það allt réitlæí'a'tílegt.
Raunveruleikinn er miskunnar-
laus og tekur sinn skammt. En nú
líður ömmu okkar vel og sála
hennar er hólpin í höndum Guðs
almáttugs. Erfiði er lokið hér á
meðal okkar, en megi hún lifa heil
og sæl á þeim stað er hún fór til
þegar hún kvaddi okkur og megi
sál hennar vera eilíf.
Við minnumst og heiðrum
minningu ömmu okkar um aldur
og ævi.
Jóhannes Helgason,
Metta Helgadóttir,
Hildur Kristín Helgadóttir.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast tengdamóður minnar
Mettu Einarsdóttur, en hún var
fædd í Hlíðarhúsum í Vestmanna-
eyjum 16. september 1904. For-
eldrar hennar voru hjónin Jónína
Guðmundsdóttir frá Hólabrekku í
Laugardal og Einar Pálsson, löng-
um kenndur við Miðhús í Vest-
mannaeyjum. Metta fór ung að
aldri í fóstur til hjónanna Helgu
og Vigfúsar Scheving að Vilborg-
arstöðum í Vestmannaeyjum.
Lýstu frásagnir hennar frá þeim
tíma best þeirri ástúð og virðingu
er hún bar alla tíð fyrir þeim
hjónum.
Það er ekki ætlun mín með þess-
um fátæklegu orðum að lýsa ævi-
ferli hennar, heldur aðeins að
minnast hennar eins og hún kom
mér fyrir sjónir. Ég kom sem ung
stúlka inn á heimili tengdafor-
eidra minna og síðar þegar við
hjónin stofnuðum okkar eigið
heimili var það í sama húsi. í
gegnum árin hefur hún þurft að
berjast við heilsuleysi og ýmsa
erfiðleika, en hún var sterk kona
og dul og bar ekki tilfinningar sín-
ar utan á sér og sást það best
hennar síðustu ævidaga, en jafn-
framt hafði hún létta lund og gat
glaðst yfir því smáa ekki síður en
því stóra. Hún unni heimili sínu
og fjölskyldu og sýndi þar mikla
alúð. Barnabörnin komu eitt af
öðru og urðu samskipti hennar við
þau mjög náin. Hún var þeim góða
amma. Yndi hafði hún af að kom-
ast út í náttúruna og meðan heils-
an leyfði voru það hennar bestu
stundir er hún gat ferðast eitt-
hvað um, þó ekki væru það löng
ferðalög.
Hún var mikið fyrir hverskonar
hljómlist og var það alveg ótrúlegt
hvað hún þreyttist aldrei á að
hlusta, jafnvel á þá hljómlist sem
börnin spiluðu. Við munum alltaf
minnast „ömmu uppi“ eins og við
nefndum hana, þar sem hún sat
brosandi og kát í stólnum sínum.
Oft var hlaupið upp til hennar og
talað smá stund og nú í seinni tíð
voru það hennar gleðistundir. Ör-
læti hennar var mikið, hvort held-
ur við sína nánustu svo og aðra er
hún kynntist. Hér á heimilinu hef-
ur verið höggvið skarð. Nú er hún
farin yfir móðuna miklu og
jarðnesku stríði hennar lokið, en
minningin um hana lifa á meðal
okkar alla tíma.
Ég bið almáttugan Guð að gefa
henni góða heimkomu. Tengdaföð-
ur mínum og öðrum ættingjum
votta ég mína innilegustu samúð.
„Far þú í fridi
fridur (iutVs þiy tilrssi.
Ilafúu þokk fyrir allt allt.
(■t’kksl þú nn ú (iuúi
(iuð þ< r nú f>lj»i
hans dýrúarhnoss þú hljóta skalt.“ (V. Hrivm)
Lára.
Móöir min. + GRÓA GUÐJÓNSDÓTTIR
fré Unnarholti,
lést 13. mars.
+
Maöurinn minn og faðir okkar.
KRISTJAN SIGURJÓNSSON,
fyrrverandi yfirvélstjóri,
Skaftahlíö 11,
lést i Borgarspítalanum 13. mars.
Ásta Einarsdóttir,
Fríða Kristjénsdóttir,
Ágúst Kristjénsson.
t
Sonur okkar og bróöir,
GAROAR INGI REYNISSON,
Aöalgötu 2, Keflavík,
lést af slysförum, 14. mars. Jaröarförin auglýst síöar.
Hulda Garöarsdóttir, Reynir Örn Leósson
og systkini.
+
Móöir mín og amma,
INGUNN MAGNÚSDÓTTIR,
Hringbraut 97,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, miövikudaginn 17. mars kl.
15.
Kristín H. Kristjénsdóttir,
Erlendur J. Ólafsson.
+
ÓLAFUR PÁLSSON,
Drépuhlíö 9,
andaöist aöfaranótt sunnudags, 14. mars. Jaröarförin auglýst siö-
Fyrir hönd vandamanna.
Péll Ólafsson,
Sveinbjörg Pélsdóttir,
Hulda Pálsdóttir.
+
Faðir okkar,
ANTON SÓFUS ANTONSSON,
Hverfisgötu 114,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 18. mars kl.
13.30.
Börn hins létna.
+
Maöurinn minn, sonur og faöir okkar,
GUDNI KRISTINN HÁKONARSON,
Otrateig 42,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju i dag, 16. mars, kl. 15.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Hjartavernd.
Edda Kaaber, Guöbjörg Eyvindsdóttir,
Helga Guönadóttir,
Garðar Guönason,
Kristín Guönadóttir.
+
SIGURVEIG BJÖRNSDÓTTIR
fré Grjótnesi,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, miövikudaginn 17. mars kl.
1.30.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna.
Svanhvit Friöriksdóttir, Stefén Björnsson.
+
Kona mín og móöir okkar,
DAGNY ÞÓRDARDÓTTIR,
lést af slysförum, 12. mars.
Reynir Ríkharósson og börn.
Lokað frá kl. 2 í dag.
vegna jaröarfarar
GUÐNA K. HÁKONARSONAR.
Nathan & Olsen hf.