Morgunblaðið - 14.12.1982, Blaðsíða 12

Morgunblaðið - 14.12.1982, Blaðsíða 12
12 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. DESEMBER 1982 Læknir og sögumaður Bókmenntir Erlendur Jónsson Gylfi Gröndal: ÆVIMINNINGAR KRISTJÁNS SVEINSSONAR AUGNLÆKNIS. 238 bls. Setberg. Reykjavík, 1982. Þetta er viðfelldin bók, notaleg aflestrar, í raun og veru skemmti- leg. Þó er ekki í henni bardaginn fremur en guðspjöllunum. Sögu- maður er friðarins maður; klæi manni eftir að heyra illa talað um annað fólk kemur þessi bók ekki að notum. En Kristján hefur það sem dýrmætara er til að blása lif- anda lífi í frásögn: hann hefur kímnigáfu. Þessa saklausu gam- ansemi sem engan smækkar en bregður aðeins glaðværð yfir frá- sögnina: manni líður vel undir lestrinum. Fjöldi fólks kemur við sögu. Mest segir Kristján frá ætt sinni og uppruna og síðan frá skóla- göngu, minna frá starfsævi. Hann veit minna en ekki af eigin per- sónu. Hann lendir ekki í útistöð- um við aðra, hann er ekki upp á kant við neinn, hann þarf ekkert að erfa. Hann hefur kynnst fjölda fólks — fólks á öllum þrepum þjóðfélagsstigans; man eftir ýms- um kynjakvistum sem settu svip á þjóðlífið upp úr aldamótunum síð- ustu, og embættismanna minnist hann frá sama tíma. Hann er maður lesinn, enda eru skáld í ætt hans, og hann skírskotar gjarnan til góðra bókmennta. Hér hafa tveir verið að verki: sögumaður og höfundur. Ekki er unnt að segja með vissu hvað er frá hvorum þegar mat er lagt á stíl og frágang, en sé hvort tveggja í góðu lagi hafa báðir unn- ið vel. Svo er hér. Á einum stað rakst ég á óþarfa endurtekningu, en slíkt kemur ekki víða fyrir. Raunar er erfitt að forðast endur- tekningar nema handrit séu lesin af öðrum fyrir útgáfu — og lag- færð. Höfundur, sem búinn er að grúfa sig langtímum saman ofan í verk sitt, verður meira eða minna ónæmur fyrir ýmsu sem aðrir sjá á augabragði. Nóg um það. Kristján Sveinsson er prests- sonur. Foreldrar hans byrjuðu með tvær hendur tómar eins og títt var um frumbýlinga um alda- mótin — jafnvel þótt í embætti væru komnir — en efnuðust nokk- uð er tímar liðu. En fátækt þeirra var þó aldrei svo sár sem sumra annarra sem úr minna höfðu að spila, stundum alls engu. Slíka neyð sá Kristján Sveinsson annars staðar, lífið var ekki alls staðar ljúft í bernsku hans og æsku, fjarri því. Hjálpsemi hans og óeigingirni, sem hann er frægur fyrir, mun því sprottin af marg- víslegri reynslu á langri ævi, auk hans góða hjartalags, að sjálf- sögðu. Sigurður skólameistari sagði einu sinni við nemendur sína — bæði í gamni og alvöru og hafði eftir einhverjum Englendingi, minnir mig, að bestu konuefnin væru prestsdætur úr sveit. Eitt- hvað mun þá einnig hafa verið í prestsynina spunnið. Fyrr á tíð skiptu prestar alloft um brauð, byrjuðu á þeim rýru og fikruðu sig smám saman til hinna betri. Börn þeirra ólust því gjarnan upp á fleiri en einum stað, oft var jafn- vel flust á milli landsfjórðunga. Þess konar búsetuskipti auðguðu lífsreynsluna og brugðu fleiri lit- um yfir minningarnar síðar meir. Kristján Sveinsson steig fyrstu sporin norður í Skagafirði, fluttist svo þaðan með foreldrurti sinum vestur í Dali, og síðan norður á Strandir. Þaðan lá svo leið hans í Gagnfræðaskólann á Akureyri (sem síðar varð menntaskóli) og loks til Reykjavíkur í langskóla- nám. Flutningar þessir og það mismunandi umhverfi sem hann kynntist á hverjum stað, auka fjölbreytnina í minningum hans. Hann segist hafa verið feiminn sveitastrákur. Ómannblendinn hefur hann þó ekki verið. Róleg íhygli hans og þoiinmæði and- spænis öðrum hefur opnað honum dyr heimila jafnt og hugskot manna. Undirbúningur hans til að starfa með fólki og fyrir fólk hefur því verið í ákjósanlega góðu lagi þegar hann gerðist læknir. En úr Jólaóratoría Saint Saens Tónlist Egill Friöleifsson Bústaðakirkja sunnudaginn 12. des- ember. Efnisskrá: Jólaóratoría Saint Saéns. Flytjendur: Kirkjukór Bústaðakirkju ásamt kammersveit og einsöngvur- um. Stjórnandi: Guðni Þ. Guðmundsson. Kirkjukór Bústaðakirkju efndi til tónleika um síðustu helgi og flutti Jólaóratoríu eftir Saint Saéns ásamt kammersveit og ein- söngvurum. Það mun í fyrsta skipti að þetta verk hljómar hér- lendis og það var því með nokkurri eftirvæntingu að skundað var til Bústaðakirkju sl. sunnudag. Jóla- óratoría Saint Saéns er ekki til- takanlega rismikið verk, en er áferðarfallegt og lætur ljúft í eyr- um. Hlutverk kórsins er ekki átakamikið í þessu verki, en hann gerði margt vel og er auðheyrt að stjórnandinn Guðni Þ. Guð- mundsson er laginn og dugandi í starfi sínu. Sá háttur var á hafður að einsöngvararnir sungu með kórnum. Slík ráðstöfun lyftir og léttir kórfólkinu róðurinn að sjálfsögðu, en í fámennum kór eins og Kór Bústaðakirkju er hætta á að einsöngvararnir skeri sig nokkuð úr á stöku stað og liti hljóm kórsins nokkuð sterkt, sem annars er fremur mildur og jafn. Einsöngvarar voru fimm í þessu verki með þau Ingveldi Hjaltested sopran og Halldór Vilhelmsson bariton í broddi fylkingar. Aðrir eru minna þekktir, nefnilega Unn- ur Jensdóttir sopran, Kolbrún á Heygum alt og Reynir Guðsteins- son tenor. öll gerðu þau hlutverk- um sínum fremur lagleg skil, þó verkið í sjálfu sér bjóði ekki upp á mikil átök. í heild má segja að flutningur hafi tekist vel og Kirkjukór Bústaðakirkju á hrós skilið fyrir framtakið. Gylfi Gröndal Kris‘íán Sveinsson þeim kapítula lífshlaupsins, sem heppnir: Gylfi Gröndal að skrá vissulega varð sá lengsti, gerir þessa bók. Og Kristján Sveinsson hann ekki mikið í þessari bók. að trúa honum fyrir endurminn- Ég held að báðir hafi verið ingum sínum. Kór Kennara- háskóla íslands Tónlíst Jón Ásgeirsson Nú hefur verið endurvakinn kór í Kennaraháskóla íslands og hefur núverandi stjórnandi kórsins, Herdís Oddsdóttir, unnið mark- visst að uppbyggingu kórsins og má segja að með þessum tónleik- um sé hægt að staðhæfa, að við skólann starfi kór. Við Kennara- háskólann hefur nýlega verið komið á laggirnar tónmennta- kennaradeild, sem myndar eins- konar kjarna í kórnum og þar með verður kórstarfið í fastari skorð- um. Efnisskrá kórsins var tví- skipt. Fyrst voru þjóðlög og tón- verk frá Norðurlöndunum, m.a. eitt lag frá Færeyjum, í raddsetn- ingu Gunnars Reynis Sveinssonar. Eftir hlé voru íslensk lög og meðal annars frumfluttur lagaflokkur eftir Gunnar Reyni Sveinsson, við texta eftir Æra-Tobba. Kórinn flutti sex þætti af þessum laga- flokki, sem mun vera nokkuð lengri. Tónverkið er mjög skemmtilega unnið en þyrfti að flytjast með meiri breytingum í hraða og í heild nokkuð hraðar og með meiri galsa. Að öðru leyti var flutningur verksins mjög skýr og vel útfærður. Það var auðheyrt að söngstjórinn Herdís Oddsdóttir hafði lagt mikla vinnu í verk Gunnars. Fjórar íslenskar þjóð- lagaútsetningar flutti kórinn, fyrst Það á að strýkja strákaling í skemmtilegri raddsetningu eftir Ríkarð Örn Pálsson og þrjú þjóð- lög raddsett af Hjálmari H. Ragn- arssyni. Raddsetningar Hjálmars eru frábærlega skýrar, þar sem lögð er áhersla á að varðveita sérkenni laganna. Eftir undirrit- aðan voru sungin þrjú lög og tvö falleg kórlög eftir Atla Heimi Sveinsson, Við svala lind og Sem dökkur logi, bæði við texta eftir Odd Björnsson. Þrátt fyrir of fáar karlaraddir er mjög gott jafnvægi í samhljóm raddanna og var góður heildarsvipur yfir tónleikunum. Magnús hinn mikli og Ludvig van Til Spjallaö við Anton Helga Jóns- son um nýútkomna bók hans Anton Helgi Jónsson í klassískri uppstiílingu. i.jónmynd Mbi. kók. Anton Helgi Jónsson hefur sent frá sér sína þriðju bók, söguna Vinur vors og blóma sem bókaút- gáfan Iðunn gefur út. Áður hafa komið út eftir hann Ijóðabækurnar Undir regnboga (1974) og Dropi úr síðustu skúr (1979), en það var í tilefni af útkomu Vinur vors og blóma sem blaðamaður öslaði snjóinn á nöpru siðdegi fyrir skömmu vestur í bæ og hafði tal af rithöfundinum. „Það má kannski segja að Vin- ur vors og blóma fjalli í höfuð- atriðum um mann sem býr með konu, hann verður hrifinn af annarri og missir báðar upp úr því. Sagan er mynduð af tveimur „plottum". í fyrsta lagi er það saga einhvers Magnúsar, það er hins mikla, sem veltist áfram í lífinu og úr því verður tilviijana- kennd frásögn frekar en epísk saga. Hins vegar er ég með þess- ari sögu að velta fyrir mér hvað er satt og hvað er logið og hvað er raunverulegt og hvað ekki. Lokapunktur sögunnar er síð- an spurningin um að vera einn og erfiðleikana við að „kommún- ikera" við aðra í þjóðfélaginu, eins og gjarnan er sagt. Sögu- maðurinn í frásögninni er síðan í beinum tengslum við síðara „plottið" og er þá jafnvel verið að gefa í skyn að hann sé fyrri sambýlismaður Katrínar, sam- býliskonu Magnúsar. Upplifun skrásetjarans á okkar tímum er kannski þetta sambandsleysi." — Er Magnús hinn mikli þverskurður af hinum venjulega vinnandi manni hversdagsleik- ans? „Já, Magnús er nútímamaður á Islandi og titillinn Vinur vors og blóma lýsir honum vel. Hann er sannkallaður heiðursmaður brandarakarlinn hann Magnús og vinur jafnt vorsins sem blóm- anna.“ — Mikið er um slanguryrða- notkun í bókinni. Heldurðu að það eigi eftir að vekja viðbrögð hjá fólki sem ekki er vant slíku? „Ég hef reynt að láta persón- urnar tala sinu máli. Málið á bókinni kemur úr umhverfi per- sónanna, en það má auðvitað benda á í þessu sambandi að enginn getur skilið bókina full- komlega nema sá sem hefur sömu forsendur og höfundur- inn.“ — Nú hefur þú gefið út tvær ljóðabækur og eftir þig hafa birst smásögur. Hefur þú með útkomu þessarar bókar sagt skilið við þessi form? Hyggstu snúa þér að skáldsagnagerð í framtíðinni? „Ég mun nú halda áfram að yrkja mér til hugarhægðar stundum. Og þá mun ég vita- skuld reyna að setja mikla speki í litlar vísur eins og fólk hefur gert í gegnum aldirnar, saman- ber vísuna: I kvidarholinu heyri ég þann hljóm s«*m ég skil samt lifir hún listin og Ludvig van Til. En ég hef hins vegar lengi ætl- að mér að verða rithöfundur og skrifa prósa. Kannski er ég rit- höfundur vegna þess að sem barn gat ég aldrei gert upp við mig hvað ég ætlaði að verða ... ég vildi helst geta orðið allt sem mér datt í hug.“ — Á hve löngum tíma er sag- an skrifuð? „Það var líklega árið 1979 sem ég heyrði þessa sögu og datt í hug að það gæti verið gaman að skrifa hana niður. Ég hélt að sjálfsögðu að það væri ekkert mál og bókrn gæti jafnvel komið út haustið 1980. Þessi þrjú ár sem hafa liðið síðan hef ég verið að þreifa fyrir mér hvernig best er að skrifa prósa. Þessi útgáfa er því eins konar barnaskólapróf og jafnframt undirbúningur þeirra bóka sem á eftir koma.“ — Ertu vinnuþjarkur? „Ja, það er misjafnt hvað fer langur timi í ritstörf hjá mér á dag. Yfirleitt eru það samt fjór- ar til fimm klukkustundir. Mér hefur ekki reynst vel að sitja við skriftir á kvöldin, en ég hef hins vegar tekið skorpur inn á milli þar sem ég hef farið út á land og vinn þá tólf til fjórtán klukku- stundir á sólarhring. Ég er þá hjá vinum og kunningjum og eins hef ég verið í húsi Guð- mundar Böðvarssonar á Kirkju- bóli, þar sem rithöfundar hafa afnot af húsi á jörðinni. Það er alltaf gott að skipta um um- hverfi." — Og að lokum. Ertu með aðra bók í smíðum? Má vænta frekara framhalds á ástum og örlögum Magnúsar? „Já ég er að vinna að annarri bók. Það er ekki framhald á ást- um og örlögum Magnúsar vinar míns, en það má vænta frekara framhalds á ástum og örlögum yfirleitt..sagði Anton Helgi að lokum, sposkur á svip.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.