Morgunblaðið - 14.12.1982, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. DESEMBER 1982
37
Gunnar M. Magnúss
Lesbók og tilkynnti útgáfunni
Vöku, að ef þetta kæmi í bókinni
hótaði hann að hann myndi gera
kröfu til þess að bókin yrði gerð
upptæk.
— Fékk ég heldur stirðlegar
móttökur hjá útgáfunni, segir
Einar.
Ég frétti um þetta og talaði við
Einar í síma . Bauð ég honum að
taka þessa frásögn Þorsteins úr
bókinni, en ég skrifaði í staðinn
frásögn, eigin frásögn, um þetta
atriði. Einar féllst á þetta. Ég las
svo breytingu mína í síma fyrir
Einar. Og hann sagði: — Já, þetta
ætti að vera í lagi.
Og þannig er frásögnin í bók-
inni.
Þrátt fyrir þetta rýkur Einar
upp og sneipir Þorstein Kjarval
fyrir missagnir um Ingimund, sem
ekki eru í bókinni.
í þessu sambandi gerist það, að
Einar vegur að íslenskum rithöf-
undum og segir, að þeir „leiti jafn-
vel í sorptunnur til að búa til
dóma loksins tók að rofna, skapað-
ist þörf fyrir hlutlægar og réttar
upplýsingar eins og finna má í
þessari bók.
Því miður varð reynslan sú, að
óvandaðir aðiljar tóku að ausa yf-
ir heiminn villandi og tryllandi
óhroða, sem ekkert á skylt við
sanna fræðslu og á sér sjaldnast
annað markmið en það að espa og
afflytja frumstæðar kenndir í
fjárgróðaskyni.
Frumstæðar kenndir búa með
hverri einustu lifandi mannveru.
Þær eru eðlilegur hluti sköpunar-
verksins, hluti gróandi lífs, sem
ástæðulaust er að kúga eða amast
við, heldur ber að virða að verð-
leikum. Bannhelgin kringum kyn-
lífið stuðlaði ekki að sannri þekk-
ingu, hejdur hindraði lífsham-
ingju, heilbrigður eðlisþáttur var
vanmetinn, lítilsvirtur og jafnvel
talinn syndsamlegur. Það er
sönnu nær, að einungis það, sem
vísar kynhvöt okkar þar á bekk
sem henni ber meðal verðmætra
lífskennda, á erindi til þeirra, sem
horfa til betri framtíðar á Jörð.
Hitt, sem ausið er yfir alla um
fjölmiðla kynlífinu til óvirðingar,
réttir ekki hlut vanmetinnar lífs-
kenndar, heldur viðheldur gamla
vanmatinu, vísar úr öskunni í eld-
inn. Slíkt er kennimark siðmenn-
ingar, sem er að líða undir lok. En
bók eins og þessi á aftur á móti
hlut í því að ný siðmenning og
betri rísi á rústum þeirra, sem er
að falla.
Höfóar til
.fólks í öllum
starfsgreinum!
söguleg atvik um persónur sínar".
Ég geri ekki ráð fyrir, að Einar
verði krafinn þess að nefna nöfn
máli sínu til staðfestingar en það
er leiðinlegt til þess að vita að
hann skuli vera að þefa úr sorp-
tunnum.
Svo kemur „sálfræðingurinn"
Einar G. Ólafsson með tromp í
ádeilu sinni á Ingimund fiðlu.
Hann segir það fjarstæðu, að tví-
tugur piltur renni hýru auga til
fermingarstúlku.
Vera má, að Einar þekki ekki
þessa staðreynd persónulega.
Hann er þá að þessu leyti undan-
tekning í veraldarsögunni. Líf
kynslóðanna frá örófi alda sanna
að svo sé. Drottinn gaf karlinum
þá tilfinningu að nálgast hið fagra
kyn og gaf reyndar fyrirmæli í
Biblíunni. Engir alvöru sálfræð-
ingar munu rangfæra þessa stað-
reynd. Þetta er því sálfræðilegur
hnökri í framsókn Einars.
Þáttur minn um Ingimund fiðlu
er ekki reistur um fjármál hans,
því síður ártalaupptalning, heldur
tjáning um þá ódáins fegurð, sem
hann öðlaðist með fiðlu sinni og
gaf öðrum.
Að lokum klykkir nefndur Einar
G. Ólafsson út í grein sinni með
því að segja, að útgefandi minn,
Ólafur Ragnarsson, hafi gefið út
bók mína í hagnaðarskyni og hafi
ég þess vegna „lagt mig niður við
að rangfærslur í því skyni einu að
gera sögu mína læsilegri í þeim
eina tilgangi að þóknast útgef-
anda, sem gefur út bókina í hagn-
aðarskyni."
Hver er að tala um atvinnuróg?
Ég nenni ekki að stefna fyrir
þessi vanhugsuðu orð Einars.
En þetta hefur heppnast hjá út-
gefanda mínum. Bókin er uppseld
hjá forlaginu og fær alls staðar
góða og lofsamlega dóma.
En þarna skall Einar G. Ólafs-
son á svellinu og hruflaði sig dálít-
ið.
Þess skal að lokum getið, að
ekki mun til þess ætlast, að bók
þessi sé lesin frá upphafi til enda
eins og reyfari, heldur er rituð á
þann hátt, að auðvelt sé að nota
hana sem uppsláttarrit. Efnisyf-
irlit er framan við meginefni bók-
arinnar og auk þess skrá atriðis-
orða (index) aftan við. Þannig
þarf ekki annað en leita uppi lykil-
orð að því, sem óskað er eftir að
vita, og fletta síðan upp á þeirri
blaðsíðu, sem vísað er til.
Þýðingin er lipur og íslenskun
erlendra orða smekkleg, formáli
hins íslenska lænis eykur gildi
bókarinnar.
Hver veit nema hann eigi eftir
að rita bókina Frá karli til karls
fáfróðum karlpeningi til sjálfs-
þekkingar?
VIÐ HÖFUM fOTIM
SEM FARA ÞER VEL