Morgunblaðið - 23.08.1983, Page 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. ÁGÚST 1983

e 1882 Unlvrwl Prn» Syndlc»l«
„Annab hvorfc evu þ^uS -tvéir naungar maÖ fall-
bi»su efco. Stóri FÖtur í -Pófcboifcaskó/v»."
Ast er...
að feröast
saman.
TM Req U S Pat. Off — all rights reserved
©1983 Los Angetes Times Syndicate
Nei, reyndar ekki. Það hrífur ekki
neitt núna.
Með
morgunkafíinu
Guði sé lof. Okkur er borgið.
HÖGNI HREKKVÍSI
Heimsborgarbragurinn kominn
Borgarbúi skrifar:
„Velvakandi góður.
Heimsborgarbragurinn er heldur
en ekki kominn yfir íslendinga.
Nú ganga menn ekki lengur til
náða, svo þeir athugi ekki allar
dyr og glugga á heimilinu og
harðlæsi öllu. Bíllinn er hvergi
skilinn eftir nema allt sé læst,
hvort heldur er við heimahús eða
í miðbænum. Þar nægir ekki leng-
ur að læsa, allar hurðir eru athug-
aðar utan frá áður en gengið er í
burtu.
Gamla hugsunin um að á litla
Islandi gerist ekki ljótir hlutir,
eins og úti í hinum stóra heimi, á
við lítil rök að styðjast. Hnupl,
innbrot og skemmdarverk eru
daglegur viðburður og færast í
aukana. Margir af þeim sem
verkin fremja, eru gómaðir, yfir-
heyrðir, fá áminningu og ganga
síðan burt af lögreglustöðinni.
Áminningin dugir skammt, þvi of
margir sækja aftur í sína fyrri
iðju.
Hvernig hægt er að sporna við
þessari þróun vita fáir, en á ein-
hvern hátt hlýtur það að vera
hægt. Fyrir tveimur árum var ég
á siglingu um Miðjarðarhaf og
kom þá til eyjunnar Möltu. Eyj-
arskeggjar þar eiga við sama
vandamál að stríða, en hafa tekið
á því með hörðum aðgerðum. Einu
sinni á tveggja vikna fresti, er
innlendur fréttaauki í sjónvarp-
inu og eru þá allir þjófar,
skemmdarverkamenn og vasa-
hnuplarar sem hafa verið hand-
samaðir látnir standa fyrir fram-
an góssið sem fannst hjá þeim, á
meðan kvikmyndavélin rennur
framhjá, nöfnin lesin upp og til-
greint hvort um fyrsta glæp sé að
ræða eða ekki.
Eftir að ég sá fréttaauka af
þessu tagi, spurði ég fararstjór-
ann breska, hvort ég hefði séð
rétt. Hann samsinnti því og kvað
þetta hafa tíðkast í nokkur ár.
Bætti síðan við að vasahnupli og
smáinnbrotum hefði stórlega
fækkað eftir að farið var að sýna
hverjir stæðu þar að baki.
Þessi aðferð er nú ekki mann-
úðleg, alla vega ekki fyrir að-
standendur afbrotamannanna. En
hvers vegna þarf fólk alltaf að
dæma heilu fjölskyldurnar vegna
eins meðlims sem hefur farið út á
glæpabrautina. Við verðum að
horfast í augu við það að gamli
bæjarbragurinn er að hverfa á ís-
landi, og eitthvað þarf að gera og
það í tæka tíð, annars endum við
hér með borg, þar sem enginn
þorir einn út að næturlagi, hlerar
eru settir fyrir glugga, hundar í
garða og gaddavír á girðingar.
Kattavandamálið
Húsmóðir í Breiðholti skrifar:
„Velvakandi.
Mikið hefur verið rætt og ritað
um hunda og hundahald. Ég ætla
ekki að minnast á það mál nú,
heldur annað sem oft gleymist
þegar rætt er um dýr í þéttbýli.
Það er til hundavandamál en hitt
er miklu meira vandamál og það
eru kettir.
Mikið er af villiköttum á höfuð-
borgarsvæðinu, sem vel mættu
missa sig, en meiri vandræði tel ég
þó af stafi af heimilisköttum sem
fá að ráfa úti og inni. I sumar hef
ég hvað eftir annað fengið ketti
inn til mín, en ég bý á jarðhæð í
fjölbýlishúsi í Breiðholti. Það hef-
ur gengið svona upp og ofan að ná
þessum óboðnu gestum út, sem oft
eru frekir og vilja hvergi fara.
Hefur þetta jafnvel gengið svo
langt að dóttir mín var bitin og
klóruð af „lítílli sætri kisu“ sem
ekki ætlaði að fást út. Það sem er
verra við að fá þessi dýr inn, er að
sjálf er ég með astma og get
hreinlega ekki umgengist dýr. En
hér má ekki opna glugga svo ein-
hver heimiliskötturinn í nágrenn-
inu sé ekki kominn inn. Það er
hreinlega óhæft að geta ekki viðr-
að íbúðina eða haft opinn glugga
vegna þessa. Eins er maður að
rekast á þessi dýr á göngunum og
í anddyri hússins.
Þá eru það blessaðir fuglarnir.
Hér heyrist aldrei fuglasöngur, né
sést í fugla af sömu ástæðu. Ef
fugl slysast inn á lóðina er hann
umsvifalaust flæmdur burt af
kattarkvikindunum eða lendir í
klónum á þeim.
Það er kannski til hundavanda-
mál en kattavandamálið er
stærra. Fólk sem hefur ketti á að
gæta þeirra, en ekki láta þá slæp-
ast úti allan sólarhringinn, breim-
andi og vælandi, öllum til ama.
Væri ráð að setja reglur um katta-
hald á sama hátt og hundahald og
jafnvel brýnni nauðsyn. Það yrði
til þess að kattaeigendur myndu
ranka við sér og hugsa um kettina
sína og þeirra ferðir á sama hátt
og flestir hundaeigendur gera.“
Svarað til
um tóuna
„Ójafnt höfumst við að“
FYRIR skömmu hafði selur nokkur
synt upp eftir Þverá í Borgarfiröi, og
var kominn um 30 km. fri sjó.
Var hann hinn rólegasti og sett-
ist á kletta hér og þar í ánni til að
hvíla sig. Virtist hann njóta ferða-
lagsins og að litast um á þessum
nýjum slóðum. Höfðu margir yndi
af að horfa á þennan fallega gest,
sem villst hafði svo langt upp í
land.
En „Adam var ekki lengi í Para-
dís“. Skotglaðir menn urðu honum
að fjörtjóni. Þeir eiga stundum
svo bágt með að horfa á nokkuð
kvikt. Þeir virðast hafa meira yndi
af öllu, ef það er dautt heldur en
lifandi.
Öðruvísi var farið að við selinn
Valla, (sem reyndar var rostungs-
ættar). Hann villtist af sínum
heimaslóðum alla leið til Hollands
í byrjun þessa árs.
Þarlendir menn komu honum
aftur til sinna réttu heimkynna
með hjálp góðra manna, íslenskra,
og síðar gerði hann sig heimakom-
inn á Rifi á Snæfellsnesi, og varð
aufúsugestur og vinur heima-
manna þar um margra vikna
skeið, öllum til hinnar mestu
ánægju. Engum datt í hug að gera
honum nokkurt mein.
Samanburður á framkomu
heimamanna við þessa tvo seli,
minnir nokkuð á orð álfkonunnar í
þjóðsögunni, þar sem hún segir við
bóndakonuna þessa eftirminni-
legu setningu: „öjafnt höfumst við
að. Ég dilla barni þínu en þú berð
bónda minn.“
Guðrún Kristín náttúrukeri
skrifar:
Eyþóri svarað. Hún Guðrún
Kristín, náttúrukeri, býr nú í
sveit. Hún hefur séð dýrbitið fé,
sundurskotnar tóur, húsdýrum
slátrað, byssukalla á vélsleðum
sem elta uppi mögur hlaupadýr,
og hún lætur hundana sína veiða
minka. Það er dálítið ógeðslegt.
Hún hefur séð blessaða sauðkind-
ina misþyrma gróðri, séð kött
veiða þröst, þröst veiða ánamaðk,
rjúpnaskyttur leika sér, laxveiði-
menn stunda sport sitt, trillukalla
murka lífið úr grásleppu.
Tillagan mín var ekki góð. Það
leysir ekki kindakjötsoffram-
leiðsluvandamálið að friða þetta
íslenska sjaldgæfa, réttdræpa
rándýr, tóuna, en fátækari væri
náttúra landsins án hennar. Var
hún ekki hér á undan okkur?
Maðurinn er grimmur eða hugs-
unarlaus morðingi. Við ræsum t.d.
fram lífríkar mýrar og við fluttum
minkinn inn í landið.
En hvernig finnst þér nýyrðið
mitt „náttúrukeri"? Það er ekki
yfir þá sem meta lífið á jörðinni út
frá peningagróðasjónarmiðum
manna.