Morgunblaðið - 20.11.1983, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. NÓVEMBER 1983
77
Séra Solveig Lára Guðmundsdóttir
Fyrirbænastarf
í Grensáskirkju
Fyrirbænir hafa verid idkaðar í
kirkjunni frá fyrstu öldum til
þessa dags, í samhljóman við heil-
aga ritningu (sjá fyrra Tímoteus-
arbréfið 2:1-3). Hér verður skýrt
frá fyrirbænastarfi, sem hefur ver-
ið stundað í Grensáskirkju í
Reykjavík í bráðum 8 ár á almenn-
um samkomum.
Áhrif frá náðar-
gjafavakningunni
Grensáskirkja varð fyrir
áhrifum hinnar svokölluðu náð-
argjafavakningar (Charismatic
renewal), sem á síðustu 25 árum
hefur farið um allan heiminn.
Eitt megineinkenni þessarar
vakningar er mikil eftirvænting
eftir hinum lifanda Guði og trú á
hann, samfara miklu bæna-
starfi. Fyrirbænir eru einn virk-
asti þáttur í starfi hennar.
„Bænirnar bera
árangur ...“
Er almennar samkomur hóf-
ust í Grensáskirkju á árunum
1976—77 (en þær eru einmitt
„charismatískar"), varð fyrir-
bænastarfið strax hluti þeirra,
og hefur það farið vaxandi til
þessa dags. Það orð er nú komið
á Grensáskirkju, að bænirnar
beri árangur, þvi hefur fólk sam-
band víðsvegar að og biður um
fyrirbæn. Sóknarpresturinn, sr.
Halldór S. Gröndal, sagði, að
fólk hringdi eða léti hringja,
kæmi sjálft eða léti aðra koma
fyrir sig til að fá fyrirbæn. „Fólk
kemur einnig með ástvini sína til
þessa, jafnvel aftur og aftur,"
sagði hann.
Nú er svo komið, að fólk kem-
ur utan af landi, gistir í borginni
gagngert til þess eins að fá fyrir-
bæn og viðtal í Grensáskirkju.
Djákni Grensáskirkju, Örn B.
Jónsson, sagði, að fólk kynntist
þessu starfi og kæmi síðan með
fleiri með sér. Orðrómurinn
berst, og fyrirbænarefni
streyma víðsvegar að.
„Alþjóðleg“
fyrirbænaþjónusta
Fréttir af starfinu hafa jafn-
vel borist til útlanda. Nýlega
hringdi Bandaríkjamaður til
vinafólks síns hérlendis og bað
um að það hefði samband við
Grensáskirkju vegna fyrirbæn-
ar, því að hann átti að gangast
undir aðgerð ytra. Bréf hefur
borist frá fjölskyldu í koptísku
kirkjunni í Egyptalandi vegna
alvarlegs sjúkdóms sem hrjáði
aðila í þessari fjölskyldu. íslend-
ingur á ferð í London hafði
kynnst fjölskyldunni og sagt
henni frá fyrirbænastarfi í
Grensáskirkjunni.
Handayfirlagning og bæn við altarið.
Þjónusta í vexti
í dag skipta fyrirbænaefnin
hundruðum árlega. Að meðaltali
eru lesin um 15 bænaefni hverja
almenna samkomu af bænalista,
og annað eins af fólki kemur til
altaris kirkjunnar, þar sem það
getur borið fram vandamál sín,
sjúkdóma og annað sem hrjáir
það, og fengið fyrirbæn. Við slík-
ar fyrirbænir tíðkast handayf-
irlagningar og jafnvel smurning
með olíu (sjá Jakobsbréfið 5:13-
16).
Að sögn Arnar biður fólk um
fyrirbæn vegna ákveðinna atriða
í lífi þess; vegna líkamlegra
sjúkdóma af öllu tagi og and-
legra vandamála, já hreinlega
vegna allra þeirra erfiðleika sem
hrjáð geta manninn.
„Eftirvæntingin er mikil,"
sagði sr. Halldór, „eftir því að
Guð lækni fólkið."
Margvísleg
bænasvör
Bænasvör eru margvísleg:
Sumir læknast á stundinni, aðrir
síðar. Sumir lyftast andlega,
aðrir öðlast trú og traust á Guð.
Hjá sumum gerist ekkert að því
er virðist. Allur gangur er því á
„árangri" fyrirbænanna. Guð
læknar þann sem hann vill
lækna, blessar þann sem hann
vill blessa og uppörvar þann sem
hann vill uppörva. Með suma
hefur hann annað í huga. Eitt
dæmi, sem þó er undantekning
frekar en regla, er vert að nefna:
Eitt sinn kom kona utan af landi
á almenna samkomu. Hún var
mjög bakveik og kom fram til
altaris til þess að fá fyrirbæn.
Svo slæm var hún í baki, að hún
gat ekki hjálparlaust kropið við
gráturnar. Hendur voru lagðar
yfir hana og beðið var fyrir
henni. Eftir stutta stund stóð
hún upp, hjálparlaust og vitnaði
fyrir fullum sal samkomugesta,
að Guð hefði læknað sig. Þetta
er að vísu undantekning, en þó
er það ekki einstakt og einangr-
að dæmi um lækningu fyrir bæn.
Uppbyggjandi,
en erfitt
Nú er svo komið, að fleiri
kirkjur hafa tekið upp aukna
fyrirbænaþjónustu. Hefur það
stuðlað að aukinni aðsókn að
þeim. Fyrirbænastarfið hefur
stuðlað að því að mynda styrkan
söfnuð í Grensáskirkju (að jafn-
aði koma um 150 manns á hverja
almenna samkomu).
Sr. Halldór sagði, að fyrir-
bænastarf væri mjög erfitt og
krefjandi, en jafnframt ákaflega
uppbyggjandi fyrir þá sem að
því standa, sérstaklega þegar
mikil bænasvör berast. „Fyrir-
bænastarf er vinna, vinna og
aftur vinna," sagði hann.
Þess ber að geta, að fyrir-
bænastarfið hefur einnig færst
inn á almennar guðsþjónustur
þannig, að bænarefni séu lesin
upp fyrir ákveðnu fólki með til-
greindan sjúkdóm eða vandamál,
jafnframt þvi, sem það er borið
fram á almennum samkomum.
Þær eru haldnar hvern fimmtu-
dag kl. 20.30 og eru allir hjartan-
lega velkomnir þangað.
Biblíulestur vikuna 20.—26. nóv.
Bænastarf
Sunnudagur 20. nóv.: Post. 12.5 - Beðið fyrir Pétri í fangelsi.
Mánudagur 21. nóv.: Ef. 1.15-19 - Páll biður fyrir Efesussöfn.
Þriðjudgur 22. nóv.: Jak. 5.16 - Biðjið hvert fyrir öðru.
Miðvikudagur 23. nóv.: Mark. 11.25 - Fyrirgefið hvert öðru.
Fimmtudagur 24. nóv.: II. Kor. 1.11 - Náðargjöf veitt fyrir fyrirbæn.
Föstudagur 25. nóv.: Kól. 4.2 — Beðið fyrir starfinu.
Laugardagur 26. nóv.: Ef. 6.18-20 - Verið árvökur í bæninni.
Ekki trufla
mig Guð
Þetta var yfirskrift æskulýðshá-
tíðar sem haldin var í Bústaðar-
kirkju nýlega. Þar fengum við,
sem þar vorum saman komin að
eiga ánægjulega stund saman í
kirkjunni.
Kór og æskulýðsfélag kirkj-
unnar voru búin að æfa upp létt
lög sem sungin voru fuilum hálsi
með undirleik hljómsveitar.
Aðstoðaræskulýðsfulltrúinn,
Bjarni Karlsson, stóð fyrir ýms-
um uppákomum með þátttöku
okkar sem í salnum sátum.
Fluttur var helgileikur út frá
Faðir vorinu sem leiddi hugann
að innihaldi þessarar bænar og
afstöðu okkar til hennar.
Séra Solveig Lára Guð-
mundsdóttir, aðstoðarprestur
safnaðarins, talaði út frá yfir-
skrift hátíðarinnar. Niðurstaða
hennar var að í raun ætti að
standa þarna: Truflaðu mig guð,
því að um leið og hann truflaði
okkur mundum við vakna til um-
hugsunar um hann og um stöðu
okkar gagnvart honum. 1 raun
ætti Guð alltaf að vera að trufla
okkur því annars værum við
sofnuð á verðinum. Um leið og
hann ætti að trufla okkur þá
væri trú okkar harla lítils megn-
ug. Þess vegna er það jákvætt
þegar hann hristir upp í okkur
svo spurningar vakna.
I upphafi höfðum við hvert og
eitt fengið kerti í hendurnar. En
í lok samverustundarinnar var
ljósið látið berast milli manna
þangað til allir sátu með logandi
kerti. Þarna seéatum við, við
notalega birtu frá kertaljósun-
um á meðan sungnir voru negra-
sálmar, minnug þess að Kristur
er ljósið sem lýsir okkur á
grýttri göngu lífsins.
Eftir samverustundina sett-
umst við niður í hliðarsal kirkj-
unnar og þáðum veitingar sem
þar voru á boðstólum. Ræddum
um lífsins gagn og nauðsynjar
og brugðum á léttari strengi.
Því kirkjan — samfélag trú-
aðra er sá staður þar sem við
getum bæði átt gleðiríkar og
uppbyggilegar stundir í samfé-
laginu hvert við annað og Guð.
Lífið er stutt
25. sunnudagur eftir trinitatis
Lúkas 13:22—30
Það færist í vöxt að menn hafi ekki tíma til eins eða
neins. Við þeytumst um en þó er eins og engu hafi verið
komið í verk. Við megum ekki vera að því að heimsækja
ömmu gömlu því það er þessi fundur í kvöld. Og svo er það
skólinn og vinnan á morgun. Þannig líður tíminn. Við
vösumst í mörgu en ekki mikið í hverju. Svo gamla
konan allt í einu dáin. Við förum í kirkju rforfum á
prestinn. Svo fer kistan í jörðina. Hvenær sá ég ömmu
seinast? Var það ekki um páskana? Besta að spyrja Didí
um ömmu. Hún þekkti gömlu konuna svo vel. Dídí getur
sagt mér frá því hvernig sú gamla hafði það þarna á
elliheimilinu. Eitthvað var víst gamla konan alltaf að
glugga í sálmabókina. Hvað sagði nú presturinn aftur?
Jæja, ég frétti það hjá Dídí í kvöld. Æ, það er fundur í
framfarafélaginu í kvöld og ég sem ætlaði ...
Þetta er tími hinna góðu áætlana og glötuðu tækifæra.
Við lifum aðeins einu sinni. Ævin markast af fæðingu og
dauða. Lífið er stutt. Það er aðeins heimskinginn sem gerir
ráð fyrir að hann eigi langa, langa ævi fyrir höndum.
Hafði ekki tíma, var upptekinn. Þetta eru ófögur eftir-
mæli. Spurningunni um tilgang lífsins, Guð og hinstu rök
tilverunnar verður ekki slegið á frest. Aður en varir stönd-
um við á bjargbrún myrkursins.
Guð vill hjálpa þér, rétta þér hjálparhönd í lífinu. Jesús
Kristur kenndi okkur að Guð væri fyrst og síðast kærleik-
ur. Öll erum við börn Guðs. Ekkert fær breytt því, hvorki
hegðun okkar né nokkuð annað. Það er ekki Guðs vilji að
nokkurt barna hans glatist. Guð stendur fyrir utan og
knýr dyra. Beygjum kné okkar og opnum hjarta okkar
fyrir Guði. Þá eigum við hans hjálp þegar hennar verður
þörf.