Morgunblaðið - 08.02.1984, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. FEBRÚAR 1984
+
SOLVEIG JESDÓTTIR,
(yrrv. yfirhjúkrunarkona,
andaöist í Elliheimilinu Grund aöfaranótt 6. febrúar.
Haraldur Eirfksaon,
Höröur Haraldsson,
Eiríkur Haraldsson, Hildur Karlsdóttir,
Pétur Haraldsson, Hulda Þorsteinsdóttir.
Systir okkar,
ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR ROPER,
Sólvallagötu 38, Keflavík,
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur 6. febrúar.
Sólveig Siguröardóttir,
Sigríöur Siguröardóttir,
Guörún Siguröardóttir,
Ásgeir Sigurösson.
+
Dóttir mín og systir okkar,
GYÐA STRANGE NIELSEN,
lést í sjúkrahúsí í Danmörku þann 5. febrúar sl.
Hansína Strange
og systkini hinnar látnu.
+
Systir okkar.
JÓHANNA J. MAGNÚSDÓTTIR,
lést í Elliheimilinu Grund 6. febrúar.
Jaröarförin veröur auglýst síöar.
Magnús Ó. Magnússon,
Baldvin Magnússon.
+
Bálför
GUÐMUNDAR R. ODDSSONAR,
fyrrv. forstjóra,
veröur gerö frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 9. febrúar kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á líknarfélög.
Höröur Guómundsson, Steinunn Kristjánsdóttir,
Helgi Ágústsson, Hervör Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Systir min,
SIGRÚN GÍSLADÓTTIR,
fyrrverandi tónlistarfulltrúi Ríkisútvarpsins,
Sólvallagötu 33,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 9. febrúar kl.
13.30.
Fyrir hönd ættingja.
Theodór Gíslason.
+
Faðir okkar,
GUÐJÓN GUÐMUNDSSON,
Stórholti 28,
veröur jarösunginn frá Háteigskirkju fimmtudaginn 9. febrúar kl.
13.30. Blóm vinsamlegast afbeöin.
Vígdís Guöjónsdóttir, Valdimar Guðjónsson,
Guöríöur Guójónsdóttir, Ólafur Guójónsson,
Ingibjörg Guójónsdóttir, Gunnar Guðjónsson.
Minning:
Kristin Thorsten-
sen frá Siglufirði
Fædd 21. október 1899.
Dáin 15. janúar 1984.
Sú fregn barst frá heimabæ
mínum Bergen í Noregi að frú
Kristín Thorstensen væri látin.
Jarðarförin fór fram frá Hápets
Kapell þann 19. janúar sl. Ég hefði
óskað þess að geta kvatt hana
hinstu kveðju, en vegna fjarlægð-
ar gat ekki orðið af því. Þegar ég
skrifa þessar línur hef ég fyrir
framan mig kortið sem ég fékk frá
henni nú um jólin, þar sem hún
meðal annars biður mig og fjöl-
skyldu mína velkomna til Bergen.
Við förum þangað en hittum ekki
Kristínu framar.
Hugurinn reikar til áranna
1963—71 í Bergen, en Kristínu
hitti ég fyrst í Islendingafélaginu
þar. Hún var einstök kona og frá
fyrstu stundu tókst með okkur
góður vinskapur. Hún hafði ætíð
jákvæð viðhorf til lífsins og átti
auðvelt með að ræða við alla,
hvort sem í hlut áttu ungir eða
aldnir. Á milli okkar var meira en
40 ára aldursmunur, en hvað
henni viðvék þá var kynslóðabilið
óþekkt hugtak. Þegar við hittumst
bar fsland oft á góma, enda landið
henni ákaflega hugleikið. Kristín
átti þægilega íbúð í Bergen og
þaðan lagði oft kaffi- og kökuilm.
Á veggjum héngu myndir af fjöl-
skyldunni á íslandi og oft sagði
hún okkur frá Siglufirði er hún
bjó þar á sínum yngri árum. Ég
fékk aldrei að vita hvað hún væri
gömul, en hún var komin yfir átt-
rætt er hún lést. Kristín fluttist
ung til Noregs, þar sem hún giftist
norskum manni, en þeim varð ekki
barna auðið. Eiginmanninn missti
hún fyrir um það bil 16 árum. Þá
voru margir auk mín er stungu
upp á því við hana að hún flyttist
til fslands, en svarið var á eina
lund. Hún vildi vera nærri gröf
mannsins síns og þar með var
málið útrætt. Þó hafði ég það á
tilfinningunni að það hafi hvarfl-
að að henni stundum að flytjast
heim til fslands. Árið 1971 fluttist
ég ásamt fjölskyidu minni til ís-
lands en áður hafði Kristín búið
mig undir það sem í vændum var.
Hún tók fram jákvæðu hliðar þess
sem öðru og minntist einnig á ís-
lensku náttúruöflin. Þeim kynnt-
ist ég síðar af eigin raun og komu
þá fram í huga mér orð hennar.
Á hverju ári komu jólabréf frá
Kristínu, þar sem hún með fagurri
rithönd sagði frá því helsta sem á
dagana hafði drifið það árið. Til
allrar hamingju hef ég geymt
þessi béf sem dýrmæta minningu
um kæran vin.
Kristín kom nokkrum sinnum
til fslands eftir að hún missti
mann sinn og þá heimsótti hún
okkur oftast. Ef einhverra hluta
vegna ekki gat orðið af þeirri
heimsókn þá hringdi hún til mín
og var þá skrafað bæði vel og
lengi. Vafalaust minnast margir
þeir íslendingar er dvöldu í Berg-
en góðvildar og gestrisni Kristínar
meðan hennar naut við. Við fráfall
hennar er einn af elstu núlifandi
fslendingum í Bergen horfinn.
Mér og fjölskyldu minni þótti
mjög vænt um þessa góðu konu.
Það var gott að vera í návist henn-
ar. Hún var góður ambassador
fyrir sitt föðurland. Það eru ef-
laust margar íslenskar konur eins
og Kristín er búa víðsvegar um
heiminn, konur sem íslenska þjóð-
in getur verið stolt af.
Kristín bjó í Noregi í rúm 60 ár
og kunni vel við sig þar. Hún hvíl-
ir nú í norskri mold. Guð blessi
minningu hennar. Við vottum fjöl-
skyldu hennar og vinum samúð
okkar.
Astrid Einarsson og fjölsk.
Við erum hérna þrjár vinkonur
Kristínar Thorsteinson, sem
gjarnan vildum tjá henni þakkir
okkar og virðingu nú, þegar leiðir
hafa skilið.
Hún var góð og trygg vinkona,
og það var alltaf hægt að ganga að
því vísu, að hún var á sínum stað
með sama hugarfari og hjarta-
hlýju eins og við höfðum þekkt
Egill Jónsson
lœknir — Minning
Fæddur 17. júlí 1894
Dáinn 9. desember 1983
Látinn er í Reykjavík Egill
Jónsson frá Egilsstöðum, fyrrver-
andi héraðslæknir á Seyðisfirði,
einn merkasti héraðslæknir lands-
ins, 89 ára að aldri.
Það kom í minn hlut að kveðja
hann hinztu kveðju hér syðra
ásamt ættingjum og vinum hér, en
hann var jarðsettur í grafreit ætt-
arinnar á Egilsstöðum.
Foreldrar hans voru merkis-
hjónin Jón Bergsson bóndi á
Egilsstöðum og kona hans Mar-
grét Pétursdóttir. Ættir þeirra
verða ekki raktar hér, enda kunn-
ar þeim sem áhuga hafa og vita
vilja. Aftur á móti vil ég að
nokkru geta barna þeirra, sem
sum eru vel kunn meðal eldri
kynslóðar landsins. Þau eru auk
Egils: Þorsteinn kaupfélagsstjóri
á Reyðarfirði, Sveinn bóndi á Eg-
ilsstöðum, Bergur bóndi á Ket-
ilsstöðum, Sigríður símstjóri á
Egilsstöðum, ein elskulegasta
kona, sem eldra fólk á Austur-
landi hefur kynnzt. Þau eru öll dá-
in. Eftir lifa þrjú systkinanna:
Ólöf fyrrum verzlunarkona á Eg-
ilsstöðum, Pétur bóndi á Egils-
stöðum og Unnur fimleikakennari
í Reykjavík. Flestum þeirra
kynntist ég meira eða minna með-
an ég var prestur á Seyðisfirði, og
urðu þau góðir kunningjar mínir.
Ég minnist þeirra sem látin eru
með virðingu og þökk.
Ég vil leitast við að minnast
nokkrum orðum Egils Jónssonar.
Æviferill hans er langur og fjöl-
breytilegur, svo sem sjá má í
Læknatali, og verður hér fátt eitt
rakið.
Egill kom svo víða við á læknis-
ferli sínum. Hann varð kandidat í
læknisfræði frá Háskóla íslands
1921. Eftir það stundaði hann
framhaldsnám og læknisstörf í
Danmörku, Noregi og Þýzkalandi.
Seinna sigldi hann sem skipslækn-
ir á sænskum skemmtiferðaskip-
um um hálfan heiminn. Á því
byrjaði hann nokkru áður en hann
lét af héraðslæknisembætti og
+
Eiginkona mín,
JÓNfNA PÁLSDÓTTIR,
lést í sjúkradeild Hrafnistu aö morgni mánudags 6. febrúar.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Péll Júlíus Einarsson.
hana sl. 53 ár. Og það vorum ekki
bara við sem áttum hana að.
Margir íslendingar þekktu hana
og áttu hjá henni athvarf og hún
tók þeim opnum örmum.
Kristín var ákaflega sterkur
persónuleiki. Það sem hún sagði
stóð eins og stafur á bók, það sem
hún gerði var gert af einbeitni
ásamt einstakri hjartahlýju, sem
einkenndi hana mjög og mildaði
hinn einbeitta svip, sem fram kom
þegar hún var ákveðin og hikaði
hvergi. Þá fannst manni stundum
að hún væri reið, en þá birtist
þetta geislandi bros, sem upplýsti
mann um það, að kærleikurinn
verður líka að vera einbeittur og
ákveðinn, þegar því er að skipta.
Við, sem þessa kveðju sendum,
kynntumst Kristínu árið 1930,
þegar hún eftir nokkurra ára dvöl
í Noregi, kom heim til þess að taka
þátt í Alþingishátíðinni. Hún lað-
aði okkur að sér og tók tryggð við
okkur, sem haldist hefur síðan.
Jórunn og Margrét voru þá smá-
telpur eitthvað um 8 ára, en
Hrefna var 18 ára. En hvaða máli
skiptir aldurinn vináttuna? Að
vísu hafði Kristín dvalist á heimili
Jórunnar, þegar hún var lítið
barn. Frá þeim tíma hafði hún
haldið tryggð við fjölskyldu henn-
ar, og þá einkum móður hennar,
og sú vinátta náði einnig til dótt-
urinnar og stallsystur hennar.
Kristín sneri aftur til Noregs,
fékk þá alltaf „vikara" fyrir sig á
sinn eiginn kostnað, að ég bezt
veit.
Egill byrjaði læknisstörf á
Seyðisfirði sem aðstoðarlæknir
Kristjáns heitins Kristjánssonar
og erfði héraðslæknisembættið
eftir hann.
í það embætti var hann skipað-
ur 6. júní 1928 og lét ekki formlega
af embætti fyrr en 1962, en átti þó
heima á Seyðisfirði til síðsumar
1968. Þá heimsótti ég hann í
gamla vinalega húsið hans,
Bjarka, sem þekkt er í bók-
menntasögunni vegna Þorsteins
Erlingssonar, sem þar bjó í eina
tíð, orti og skrifaði. Nú er Bjarki
rifinn að grunni og stendur ekkert
eftir nema minningar þeirra fáu,
sem enn lifa og muna þaðan höfð-
inglega gestrisni og gleðistundir.
Leiðir okkar Egils Jónssonar
lágu saman á þriðja tug ára. Hann