Morgunblaðið - 26.04.1984, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. APRÍL 1984
Maöurinn minn,
B0RGE BILDS0E-HANSEN,
Sporðagrunni 6,
lést i Landspítalanum á páskadag. Sálumessa fer fram frá Krists
kirkju, Landakoti, föstudaginn 27. apnT kl. 13.30.
fna Bildsoe-Hansen.
t
Maöurinn minn og faöir okkar,
ÓLAFUROTTÓSSON,
Vallholti 18, Selfossí,
lést 23. apríl.
Elisabet Siguröardóttir og börn.
+
Hjartkaer eiginmaöur minn,
RÓSMUNDUR SIGFÚSSON,
Rauöalæk 40,
andaöist í Landakotsspítala 24. apríl.
Friöbjörg Ebeneserdóttir.
+
Maöurinn minn,
ÁKI KRISTJÁNSSON,
Ljósheimum 16,
fyrrum bifreiöarstjóri i Akureyri,
lést í Landakotsspítala 24. þ.m.
Ólöf Jóhannesdóttir.
+
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
GUOLAUGUR G. JÓNSSON,
fyrrverandi pakkhúsmaöur,
Vík i Mýrdal,
lést á Elli- og hjúkrunarheimilinu Selfossi 24. þ.m.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Útför foreldra okkar og tengdaforeldra,
GUÐMUNDAR TÓMASSONAR
og
STEINUNNAR GÍSLADÓTTUR,
Mánageröi 4, Grindavík,
veröur gerö frá Grindavíkurkirkju föstudaginn 27. apríl kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast þeirra er bent á Grindavíkurkirkju eöa
Styrktarfélag aldraöra í Grindavík.
Eyrún Guömundsdóttir,
Sigmundur Guömundsson,
Tómas Guðmundsson,
Margrét Guömundsdóttir,
Steinunn Guömundsdóttir.
Helgi Jónasson,
Þórdís Eggertsdóttir,
Inge Guðmundsson,
Guömundur Eggertsson,
+
Ástkær eiginkona min, móöir, tengdamóöir, amma og langamma,
GUDLAUG ELLIDADÓTTIR NORÐDAHL,
Brekkubæ 2,
veröur jarösungin frá Lágafellskirkju laugardaginn 28. apríl kl.
14.00.
Magnús Maanússon,
Áróra Tryggvadóttir, Olafur Geir Sigurjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Maöurinn minn, faöir okkar og afi,
SIGURFINNUR GUÐMUNDSSON,
bóndi,
Hæöarenda,
andaöist á heímili sínu þann 21. apríl.
Jaröarförln fer fram frá Stóru Borgarkirkju laugardaginn 28. apríl
kl. 14.00.
Blóm afþökkuö en þeir sem vildu minnast hans eru beönir aö láta
Samtök gegn astma og ofnæmi njóta þess.
Fyrir hönd aöstandenda,
Maren Eyvindardóttir,
börn og barnabörn.
Minning:
Guðbjörg (Stella)
Stefánsdóttir
Hún elskaði lífið. Naut þess að
lifa hverja stund og kunni að meta
það sem lífið hafði upp á að bjóða.
Stella var ekki vön að gefast upp,
uppgjöf var ekki til í hennar huga.
Hún barðist til dauðadags af
óskiljanlegri þrautseigju og dugn-
aði við það, sem hún vissi að fyrr
eða síðar myndi sigra. Hún gaf
aldrei upp alla von. Þess vegna
varð baráttan bæði löng og ströng.
Nú er henni lokið.
Það er oft erfitt að festa á blað,
það sem í hjartanu býr. Þegar við
lítum yfir farinn veg, sjáum við
liðna atburði þjóta framhjá. Svo
margs er að minnast, af svo mörgu
er að taka, að sú spurning vaknar:
„Hvar á að byrja?“
Stella fæddist 18. október 1922
að Hvalskeri við Patreksfjörð.
Foreldrar hennar voru Valborg
Pétursdóttir og Stefán Ólafsson.
Ég kynntist Stellu þegar ég
vann á sjúkrahúsinu á Patreks-
firði, þar sem hún var matráðs-
kona. Alltaf hélt hún uppi glaðleg-
um samræðum við matborðið. Um
tíma annaðist hún aldraða móður
sína með starfinu.
Leifur, sonur okkar hjóna, tók
snemma miklu ástfóstri við Stellu,
og var það gagnkvæmt. Hún tók
hann að sér, lítinn, þegar við fór-
um í sumarleyfi. Upp frá þeirri
stundu rofnuðu aldrei þau vin-
áttubönd.
Marga ferðina trítluðu litlir
fætur upp á sjúkrahúsið til „Stellu
ömmu“. Margt lærði hann hjá
henni um lífið, hvað væri dýrmætt
og hvað einskisvert. Stella var
mjög næm fyrir öllu lífi náttúr-
unnar, hún elskaði tónlist og átti
mikið plötusafn. Þrátt fyrir krefj-
andi starf, gaf hún sér ávallt tíma
til lestrar, og var mjög víðlesin. í
henni bjó svo margt, hún var eins
og ótæmandi brunnur visku, lífs-
reynslu, kærleika, fórnfýsi og
kímnigáfu. Öllu þessu miðlaði hún
til annarra. Stella fór ótal ferðir, á
litla bílnum sínum, með Leif út
um sveitir Barðastrandarsýslu. Þá
sýndi hún og kenndi honum um
dýralífið, hafið og fósturjörðina.
Sjálfsagt fóru fram heimspeki-
legar samræður á þessum ferðum,
það heyrði ég á drengnum þegar
heim var komið. Seinna bættist
Anna, systir Leifs, í hópinn. Á
hverju vori fóru þau marga ferð-
ina út á Sandodda, til að heilsa
upp á kríuna og bjóða hana vel-
komna. Þegar eitthvað bjátaði á
hjá þeim systkinum, lögðu þau
ávallt leið sína til „Stellu ömrnu",
hún gat alltaf leyst úr öllum
vanda, og bætti það iðulega upp
með einhverju góðgæti. Þegar
heimiliskettirnir dóu, eða þau
fundu dauðan fugl, fóru þau hik-
laust til hennar. Hún tók þátt í
sorg þeirra, hjálpaði þeim að búa
til leiði, kross og gróðursetti blóm.
Þannig var hún. Þannig gerði hún
altaf gott úr öllu, bar smyrsl á
sárin. Oft kölluðu börnin mig,
óafvitandi, Stellu í stað mömmu.
Hjálpsamari manneskju hef ég
ekki kynnst. Mér og Sigurði,
manni mínum, reyndist Stela sem
besta móðir. Iðulega kallaði hún
mig dóttur sína. Vandamál, sem
við fullorðna fólkið glímdum við,
gat hún gert svo einföld og viðráð-
anleg á einu augabragði. Stella
var afar lagin og allt lék í höndum
hennar. Marga flíkina saumaði
hún á börnin og allskyns góðgæti
bjó hún til, til að gleðja okkur.
í veikindum sínum dvaldi
Stella, í lengri tíma, hjá systur
sinni Pálínu í Kópavogi. Þær syst-
ur voru mjög samrýndar og ann-
aðist Pálína hana af mikilli um-
hyggjusemi og kærleika þennan
erfiða tíma. Síðastliðin jól var
Stella orðin mjög veikburða, samt
gat hún ekki látið hjá líða að
senda okkur glaðning. Þannig var
Stella.
Það er ekki oft á lífsleiðinni að
okkur hlotnast að kynnast slíkum
persónuleika og mér er ofarlega í
huga þakklæti til Guðs, fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kynn-
ast þessari stórbrotnu konu.
Nú er hlýja og ötula höndin
visnuð og köld, en verkin sem hún
vann tala sínu máli. f vor fer
Stella ekki út á Sandodda með
börnunum sínum. Hún er lögð af
stað í lengra ferðalag, með háleit-
ara mark og mið.
Systkinum og öðrum aðstand-
endum votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Nú er Stella Guði geymd.
Fjóla Guöleifsdóttir
Hinn 16. apríl sl. lézt í Landspít-
alanum elskuleg systir mín Guð-
björg (Stella) Stefánsdóttir eftir
langt og erfitt sjúkdómsstríð.
Hún var fædd 18. október 1922
að Hvalskeri í Rauðasandshreppi,
næstelst fimm barna hjónanna
Valborgar Pétursdóttur og Stef-
áns Ólafssonar er þar bjuggu og
gerðu garðinn frægan fyrir hjálp-
semi og gestrisni. Segja mátti að
heimilið stæði um þjóðbraut
þvera. Þar var látinn í té matur og
drykkur við gesti og gangandi af
litlum efnum en mikilli rausn.
Stella, eins og hún var kölluð, tók
snemma þátt í störfum heimilis-
ins, við algeng sveitastörf. Faðir
Sœmundur Pálsson
múrari — Minning
Móðurbróðir minn, Sæmundur
Pálsson, múrari, er látinn. Hann
lést í Reykjavík hinn 16. apríl sl.,
eftir skamma legu, á 76. aldursári.
Sæmundur var fæddur í
Reykjavík hinn 28. júlí 1908, sonur
hjónanna Sigrúnar Sæmundsdótt-
ur og Páls Einarssonar, sjómanns
og söðlasmiðs.
Þau hjón voru bæði af Víkings-
lækjarætt. Sigrún ólst upp á
Stokkseyri, en Páll á Loftsstöðum,
en foreldrar hans bjuggu á Ferju-
nesi í Villingaholtshreppi.
Sigrún og Páll hófu búskap sinn
á Loftsstöðum, en fluttu til
Reykjavíkur 1902 og bjuggu þar
síðan.
Börn þeirra urðu fimm. Nú er
ekkert þeirra á lífi nema tvíbura-
systir Sæmundar, Sigurbjörg.
Systur Sæmundar, sem látnar eru,
voru þær Ingibjörg, móðir þess,
sem þetta ritar, Guðrún Ásta og
Ágústa Ragnheiður.
Sæmundur ólst upp í Revkjavík,
sem fyrr sagði. Þá átti fjölskyldan
heima í kjallaranum á Grettisgötu
42. Á þeim árum mun oft hafa ver-
ið þröngt í búi og þröng á þingi í
þeim kjallara.
Sæmundur hlaut venjulega
barnaskólamenntun, eins og hún
gerðist á þeirri tíð, en fór síðan til
iðnnáms og nam múrsmíði. Meist-
ari hans var Ingvar Þorvaldsson
og sveinsprófi lauk Sæmundur
1933. Eftir það vann hann með
ýmsum meisturum, svo sem Korn-
elíusi Sigmundssyni, Guðjóni Sig-
urðssyni og Ólafi Pálssyni, og þá
var það að hann byrjaði að vinna á
Landspítala. Vann hann þar með-
an starfsþrek entist. Hann starf-
aði til haustsins 1983, en þá var
hann orðinn fullra 75 ára.
Ég man fyrst eftir Sæmundi
fyrir tæplega 55 árum. Það mun
hafa verið á árunum 1929—1930.
Þá minnist ég þess að hann kom
oft á heimili okkar, enda var
ávallt gott samband milli hans og
móður minnar.
Sæmundur kemur síðar upp í
minninguna þegar hann sem ung-
ur maður í hópi annarra ók í hlað
í Tungu í Gaulverjabæjarhreppi í
bifreið, en þá var sjaldséð bifreið á
þeim bæ. Þegar ég man betur til er
Sæmundur orðinn fjárhagslega
sjálfstæður og hafði reist hús að
Þorfinnsgötu 14, sem hann átti að
hálfu. Síðar bjó hann í þessu húsi
um áratugaskeið ásamt fjölskyldu
sinni.
Ég átti heima í sama húsi og
amma Sigrún og afi Páll um ára-
bil. Þá sannreyndi ég að Sæmund-
ur var hinn fullkomni sonur.
Hann lét aldrei undir höfuð leggj-
ast að halda góðu sambandi við
gömlu hjónin, reyndi að lífga upp
á tilveruna í veikindum ömmu og
reyndi á allan hátt að gera þeim
lífið eins bærilegt og léttbært og
hægt var meðan þau lifðu. Sömu
skyldurækni og alúð reyndi ég af
honum þegar móðir mín var orðin
ekkja; enginn heimsótti hana jafn
reglulega og Sæmundur.
Sæmundur kvæntist 16. október
1937 Guðrúnu Oddsdóttur frá
Vestmannaeyjum. Hún var þá
starfandi saumakona í Reykjavík.
Ég held að hjónaband þeirra hafi
alla tíð verið gott og farsælt. Þau
eignuðust þrjá syni, Odd, bifreiða-
stjóra, sem kvæntur er Unni Sig-
urjónsdóttur, Pál, múrara-
meistara, sem er ókvæntur og
Inga, húsgagnabólstrara, sem er
kvæntur Steinunni Bjarnadóttur.
Barnabörn þeirra Guðrúnar og
Sæmundar eru orðin sex.
Eins og fyrr sagði bjuggu þau
hjón á Þorfinnsgötu 14 þar til
hann seldi Reykjavíkurborg húsið