Morgunblaðið - 27.10.1984, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. OKTÖBER 1984
Minning:
Jón B. Björns-
son rafveitustjóri
Þann 19. október sl. andaðist á
Borgarsjúkrahúsinu í Reykjavík
Jón Björnsson, rafveitustjóri í
Borgarnesi, taeplega sjötíu og eins
árs að aldri.
Jón Björnsson fæddist að Braut-
arholti i Dalasýslu þann 19. nóv-
ember 1913. Foreldrar hans voru
hjónin Guðrún Ólafsdóttir og
Björn Jónsson smiður, sem annað-
ist smiði og rak verslun í Braut-
arholti.
Foreldrum Jóns varð tíu barna
auðið, en aðeins fimm þeirra náðu
fullorðinsaldri. Jón var yngstur af
systkinahópnum. Hann er sá
þeirra sem fer síðastur yfir landa-
merki lífs og dauða.
Þegar Jón var innan við ferm-
ingu fluttust foreldrar hans ásamt
börnum sinum til Borgarness. Þar
dvaldi Jón alla ævi sína upp frá
því.
Jón Björnsson erfði þá eigin-
leika föður síns, að vera hagur og
snyrtimenni til allra verka. Þeir
hæfileikar eru sterkir hjá ættfólki
Jóns Björnssonar fyrr og nú. Jón
nam rafvirkjun hjá Ormi Orms-
syni, rafvirkjameistara í Borgar-
nesi, og hóf að vinna að raf-
magnsmálum um 1940. Jón gerði
sér þá grein fyrir þeirri framtíð
sem raforkustöðvar ættu í hérað-
inu. En árið 1937 höfðu Mýra- og
Borgarfjarðarsýslur ásamt Akra-
neskaupstað hafið framkvæmdir
við Andakflsárvirkjun.
Árið 1947 var straumur frá
Andakílsárvirkjun tengdur við
rafveitu Borgarness og ný rafstöð
tók þá til starfa, sem leysti dísel-
vélarnar af hólmi. Jón varð
rafveitustjóri í Borgarnesi í kring-
um 1950 og gegndi því starfi allt
til dauðadags.
Samstarf okkar Jóns Björnsson-
ar hófst með flutningi mínum í
Borgarnes f febrúar 1955, er ég tók
við starfl sem sveitarstjóri. Sam-
starf okkar var náið, þar sem raf-
veitan var eign Borgarneshrepps.
Með Jóni var mjög gott að starfa.
Hann vann verk sín af snyrti-
mennsku og reglusemi. Hann var
sérstaklega aðgætinn í öllu sem að
fjármálum rafveitunnar laut og að
rekstur hennar væri sem hag-
kvæmastur. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á öllum rekstri raf-
veitunnar, svo var einnig á öðrum
þeim málum, sem hann hafði
áhuga fyrir.
Jón giftist 19. nóvember 1941
Ástu Sigurðardóttur frá Patreks-
fírði, mikilhæfri myndarkonu.
Samstarf þeirra hjóna var með
miklum ágætum, enda heimili
þeirra með glæsibrag.
Þrjú börn eignuðust þau, sem
eru þessi: Svandís Anna, gift Birgi
Vigfússyni frá Vestmannaeyjum.
Björn giftur Onnu Ólafsdóttur úr
Kópavogi og Árni, sem er við verk-
fræðinám í Vestur-Þýskalandi,
trúlofaður Steinunni Jónsdóttur,
Reykjavík. öll eru börn þeirra
mesta myndar- og manndómsfólk.
Jón Björnsson var félagi í Rot-
ary-klúbbi Borgarness frá 1955 til
dauðadags. Forseti klúbbsins var
hann 1968—1969. Þar sem annars
staðar lagði hann sig fram um að
leysa störf sín vel af hendi.
Ég gat þess fyrr í þessari grein
að Jón hafí verið góður samstarfs-
maður. Hann var ekki eingöngu
það, heldur var hann einnig mjög
skemmtilegur maður. Á þeim ár-
um sem samstarf okkar var sem
mest sá Jón m.a. um innheimtu
fyrir rafveituna. Svo glaðvær og
skemmtilegur var hann, að honum
var að jafnaði fagnað sem góðum
gesti hjá gjaldendum. Jón
Björnsson var lengst af heilsu-
hraustur maður þar til síðastlið-
inn vetur, að hann kenndi sér þess
sjúkdóms, sem nú hefur dregið
hann til dauða. Við sem urðum
Jóni samferða hluta ævi hans
minnumst hans með sérstöku
þakklæti og hlýju. Við Margrét
færum Ástu og börnum þeirra og
öðrum nánum ættmönnum inni-
legar samúðarkveðjur.
Halldór E. Sigurðsson
Fæddur 19. nóvember 1913
Dáinn 19. október 1984
Góður vinur og samstarfsmaður
í áratugi, Jón B. Björnsson, raf-
veitustjóri í Borgarnesi er kvadd-
ur. Lífsskeið til enda runnið og
heilladrjúgu starfi skilað. Lífsþrá-
in er samofin starfsþránni og Jón
starfaði í samræmi við þau sann-
indi að við lifum til að starfa og
þroskast og verða batnandi menn
til heilla fyrir þá heild sem við
erum hluti af. Á þann veg vann
hann að rafveitumálum, Borgar-
nesi og íbúum þess til heilla. Mun
það samdóma álit samferðamanna
hans að þar hafi starfað maður
búinn þeim eðliskostum er gerðu
hann að réttum manni á réttum
stað. Það er hverjum manni mikils
virði að vera þannig metinn og
sáttur við samtíð sína, en það sem

meira er um vert, Jón gat einnig
að leiðarlokum verið sáttur við
sjálfan sig og samvisku sína.
Leiðir lágu saman er hafist var
handa um byggingu nýs rafveitu-
kerfis í Borgarnesi strax eftir lok
síðari heimsstyrjaldar, en þá hafði
Jón þegar gerst starfsmaður raf-
veitunnar. Komið var að stórum
þáttaskilum í sögu rafveitunnar
þar sem nú var fyrirhugað að
hefja byggingu Andakílsárvirkj-
unar, en rafveitan bjó þá við mjög
takmarkað rafafl lítillar mótor-
stöðvar. Sögu þeirrar mótorstöðv-
ar mátti rekja aftur til ársins
1918, er fyrstu rafmagnsljósin
voru kveikt í Borgarnesi. Síðari
hluta árs 1947 voru fyrstu húsin í
Borgarnesi tengd við hina nýju
orkuveitu Andakílsárvirkjunar. Á
skömmum tíma margfaldaðist
rafmagnsnotkunin frá því sem áð-
ur var og öll lífs- og atvinnuskil-
yrði gjörbreyttust þarmeð til
batnaðar. Á þessum tímamótum
tók Jón við stjórn á öllum dagleg-
um rekstri rafveitunnar, eftir að
hafa unnið við byggingu hins nýja
veitukerfis. Nýjar spennistöðvar
voru komnar í bæinn og rafstreng-
ir höfðu verið lagðir í jörðu við
hinar erfíðustu aðstæður, þar sem
brjóta þurfti rásir fyrir strengina
í hið trausta berg sem Borgarnes
er byggt á.
Skammt er síðan fundum okkar
bar saman í síðasta skipti í Borg-
arnesi. Ljóst var að þáttaskil voru
ekki langt undan. Tækifærið var
notað til að horfa til baka, hin
gömlu kynni og atvik liðinna ára
rifjaði Jón upp á þann skemmti-
lega og gamansama hátt sem hon-
um var sérstaklega laginn.
Fyrir öll hin góðu kynni og sam-
skipti skal nú þakkað af heilum
hug.
Vináttan við Jón B. Björnsson,
hans góðu eiginkonu, Ástu Sigurð-
ardóttur, börn og fjölskyldur
þeirra hefur verið mér og konu
minni dýrmæt.
Við sendum aðstandendum öll-
um innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur Tryggvason
Minning — Baldur
Þór Jóhannesson
Fæddur 6. desember 1962
Dáinn 18. október 1984
„Enginn liflr endalaust, bróðir minn,
or ekkert varir nema skamma stund.
Þess skalt þú fagnandi minnast."
(R. Tagore)
Þeir voru fjögurra og fimm ára
gamlir. Baldur Þór átti kofa, sem
nafni hans, afí í Hvammi, hafði
smíðað. Þorgrímur, sonur minn,
varð sér úti um málningu í bíl-
skúrnum hans föður síns. Þeir
máluðu kofann bleikan.
Þannig hófst líf þeirra Balla og
Þogga saman. Og að kvöldi þessa
bleika málningardags kynntumst
við, mæður þeirra. Síðan þá hafa
þeir málað heiminn skærum litum
og ætluðu að halda því áfram, en
örlögin gripu inn í. Og síðan þá
hefur líf fjölskyldna þeirra verið
meira og minna samofið.
Oft sagði Þoggi, á góðum stund-
um, að þegar hann yrði gamall
maður myndi hann skrifa ævisögu
sína, eins og sönnum íslendingi
sæmir, hún átti að heita „Líf mitt
með Balla". Kaflinn með Balla
varð of stuttur, hversu langur
hann verður hjá syni mínum vit-
um við ekki.
Þeir áttu góða bernsku- og
æskudaga við nám, leiki og störf.
Allan grunnskólann í Olafsvík
fylgdust þeir að. í fríum var farið
í sumarbúðir, reiðskóla, útilegur
og skíðaferðir. Að ógleymdum
veiðiferðunum inn í Miðá í Dölum.
En þangað höfum við, þrjár fjöl-
skyldur, farið á hverju sumri í 15
ár. Þar lærðu þeir, litlir pollar, að
renna fyrir lax og gáfu feðrum
sínum ekkert eftir. Og á kvöldin,
eftir veiðitíma, lærðu þeir að
keyra bíl á flötunum kringum
Dalakofa. Það var helmingurinn
af sportinu. Nú er skarð fyrir
skildi í stóru Dalakofafjölskyld-
unni.
Ekki má skilja orð min svo, að
þeir Balli og Þoggi hafi ávallt ver-
ið tveir einir á ferð, því fer fjarri.
Vinahópurinn var og er stór, hóp-
ur glaðra, góðra og glæsilegra
ungra manna, sem eru rétt að
byrja að takast á við lífið. En alls
staðar var Balli ómissandi hrókur
alls fagnaðar, fór um eins og
stormsveipur, líkur föður sínum
þar.
Að grunnskólanámi loknu
stundaði Baldur Þór verzlunar-
nám, Þorgrímur valdi annað, en
stutt var á milli þeirra. Hann fór
til sjós, á báta, togara og farskip,
siglingar heilluðu hann. En síð-
ustu misserin vann hann í verzlun
föður síns, Hvammi í ólafsvík.
Hann var einskonar jarðar-
blóm draumsjónanna", viðkvæm-
ur, hlýr og örlátur, vildi öllu deila
með öðrum og ætlaði engum illt.
Kannske var hann of góður fyrir
þennan harða heim?
Kæru vinir, Inga, Hanni, Guð-
rún, Kalli, Elísabet, Jónas og Þór-
unn. Við finnum öll til með ykkur.
Sorginni fylgja sár, þau gróa og
skilja eftir ör, við lærum að lifa
með þeim. Tíminn líður og gleðin
sem var verður aftur gleðin sem
er, því minningin lifir um góðan
son, bróður og vin.
Friður veri með honum.
„Allt er gjört og fullkomnað í
eilífð himnanna. En dauðinn er sá,
sem heldur jarðarblómum draum-
sjónanna ungum að eilífu. Þess
skalt þú, bróðir minn, fagnandi
minnast."
(R. Tagore)
Ragnheiður Þorgrímsdóttir
Sinfóníuhljómsveit íslands
Tónleikar í Háskólabíói
laugardaginn 27. októ-
ber kl. 14.00.
Efnisskrá:
Atli Heimir Sveinsson, Infinitesimal Fragment of
Eternity.
L.v. Beethoven, píanókonsert nr. 3.
Jóhannes Brahms, synfónía nr. 2.
Stjórnandi: Jean-Pierre Jacquillat, einleikari: Nic-
olas Economu.
Aógöngumíóar í bókaverslunum Sigfúsar Ey-
mundssonar, Lárusar Blöndal og íatóni, Freyju-
götu 1.
Sínfóníuhljómsveit íslands
Fyrirliggjandi í birgðastöð
STAL
Stál 37.2 DIN 17100
Fjölbreyttar stærðir og þykktir
sívalt
ferkantað flatt
SINDRA
STALHF

Borgartúni 31 sími 27222